بایگانی ماه : آوریل, 2017

گروه سیاسی_رسانه ها: روزنامه شرق نوشت:رئیس دولت سابق، خود بیش از هر کس دیگر می‌داند که تأیید صلاحیت و حضور حمیدرضا بقایی در میان نامزدهای نهایی انتخابات اردیبهشت، رؤیایی دست‌نیافتنی است. فردی که مدعی است پنج‌ ماه در یک اتاق «کوچولو» زندانی بوده، آفتاب را ندیده و پخش فیلم بازجویی‌اش این حسن را دارد که به همه آموزش می‌دهد که چگونه در برابر بازجوها مقاومت کنند! پس چرا پس از چهار سال شال و کلاه کرده و خود را در معرض پرسش‌های تند و تیز خبرنگاران قرار داده است؟این پرسش البته، از منظر تحلیلی طرح می‌شود، چراکه از نگاه و مشی اصلاح‌طلبانه، حق آقای احمدی‌نژاد و جریان حامی ایشان – مانند همه شهروندان و گرایش‌های سیاسی – برای حضور در رقابت‌های انتخاباتی محفوظ است و دفاع از آن لازم.
کلید پاسخ این پرسش، واکاوی نقش بازیگر بدون دیالوگ نمایش روز چهارشنبه در «جنت‌آباد» است. حمیدرضا بقایی، کسی که آقای احمدی‌نژاد او را شبیه‌ترین فرد به خودش و مشایی توصیف می‌کند اما بر عکس دو همزادش، کم‌حرف و خجالتی به نظر می‌رسد. بدون دیالوگ بودن نقش بقایی البته، چیزی از اهمیت این نقش در سناریوی «بهاری» کم نمی‌کند. آقای بقایی قرار است از این به بعد و تا روز اعلام نام نامزدهای تأیید صلاحیت‌شده از سوی شورای نگهبان، همان کاری را بکند که تا به حال کرده؛ ساکت و گوش به فرمان، در کنار احمدی‌نژاد بنشیند و در انظار ظاهر شود تا رئیس دولت سابق بتواند با فراغ بال و با استفاده از فضای رقابت‌های انتخاباتی، دولت حسن روحانی را هدف حملات تند و تیز خود قرار بدهد.
تاکتیک احمدی‌نژاد، در نخستین گام، جلوی فروپاشی جریان حامی او را پس از چهار سال رکود و سرخوردگی می‌گیرد و در برابر استحاله‌شدن بدنه این جریان در جناح اصولگرا مانع ایجاد می‌کند. گام دوم یعنی خیز برای تسخیر دوباره دولت اما، به دلیل فقدان نامزد واجد شرایط تأیید صلاحیت، از هم‌اکنون محکوم به شکست است. آیا احمدی‌نژاد این را نمی‌داند؟ پاسخ این پرسش، همان‌گونه که در بالا گفته شد بی‌شک مثبت است. اگر می‌داند، پس چرا خطر کرده و خود را به میانه چنین میدانی افکنده است؟ یک پاسخ شاید بذرپاشی برای افق ١۴٠٠ باشد.
دیگری و مهمتر اما رخدادی است که کشور کمتر از ۴۵ روز دیگر شاهد آن خواهد بود؛ انتخابات ریاست‌جمهوری و تلاش برای یک‌دوره‌ای‌کردن ریاست‌جمهوری حسن روحانی. نفع آنی نقش‌آفرینی بهاری احمدی‌نژادی‌ها، از آنِ نامزدی خواهد شد که اکنون اصولگرایان در مسیر اجماع بر سر او هستند. احمدی‌نژادی‌های بدون نامزد، با تخریب و هیاهو علیه دولت کنونی، به نامزد نهایی اصولگرایان پاس «گل طلایی» می‌دهند و او را قادر کنند، بر موج مطالبات تحریک‌شده عمومی سوار شده و از مانع حسن روحانی بگذرد.١٢ سال پیش، در بهار ٨۴، میوه «بازی پیچیده و چند لایه» اصولگرایان را احمدی‌نژاد برداشت کرد. شاید در بهار ٩۶ قضیه بر عکس شود.

منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی: همزمان با براگزاری جلسه امروز گروه موسوم به جمنا، خبرگزاری فارس؛ تصویری از تعداد آرای کاندیداهای این جبهه در اولین مجمع خود که در روز ۵ اسفند سال گذشته برگزار شد را منتشر کرد.


 

 

منبع: بهارنیوز

جواد رمضان‌نژاد *
حرکتهای تحول خواهانه در کشور ما ریشه‌ای بیش از یک قرن وبه قدمت تاریخ معاصر دارد. تلاشهای اجتماعی، انفرادی یا گروهی جمعی از نو اندیشان  با جرقه های اولیه حکومت مدرن یا به عرف معمول دولت مدرن و الگوبرداری از نمونه های دولت ملت اروپایی با همان بن مایه و تغییر برمبنای هویت اسلامی ایرانی، ریشه تفکر تحول‌خواهانه است.

اگر از دغدغه های عباس میرزا و امیرکبیر برای انتقال فن آوری و دانش به مفهوم توسعه در آن زمان بگذریم اساسی ترین دغدغه جریانهای توسعه طلب در بخش سیاسی،فرهنگی و اجتماعی واقتصادی همسان سازی یا به عبارتی ایرانیزه کردن تفکرات وارداتی با مفاهیم و اعتقادات داخلی بوده است. این دغدغه‌مندی از ابتدای شکل گیری  مفهوم تحول‌خواهی که عملا در تقابل با نگرش سنت گرا بود، تلاشی در جهت حذف استبداد از دین و غرب از تجددبوده و حائز شرایطی ویژه ایست که گاهی کفه عدالت به نفع نگرش تحول خواه و گاهی پس از گذشت زمانی و تجربه ای ناموفق به سود جریان سنت گرا در حال تغییر بوده است.

اساسی ترین ویژگی جریان تحول خواه که امروزه حتی نگرش سنت گرا را تحت تاثیر قرار داده همزمانی با پیشرفت تفکرات بشری است بطوریکه سنت گرایان را نیز اجبار به تحول در نوع یا شیوه حرکتهای اجتماعی مطابق با زمان نموده است، نمونه حضور نافیان جمهوریت در نظام اسلامی در پای میزهای ثبت نام کاندیداتوری و تعابیر و تالیفات مطابق با توسعه فکری جوامع سنتی و ادبیات ضمنی سنت گرایان  نوید این مطلب را می‌دهد که تحول خواهی جنبشی نامیرا خواهد بود هرچند با تجربیاتی تلخ یا شیرین همراه باشد.

 بدین روی در کشورهای  همچون ایران با هویتی دینی غالب، سازگاری مبانی تحول با دین امری اجتناب ناپذیر است همچنان که نفی حضور مردم در تصمیمات کشوری انکار ناپذیر است،به عبارتی سیاست ورزی در جوامع دین مدار پیچیدگیها ومسائل خاص خود دارد که با بررسی اجمالی تاریخ معاصر در یکصد سال گذشته به این مهم پی خواهیم برد که هرگاه  جریانات تحول خواه بدون وابستگی دینی یا در شکل رادیکال تر آن با پس زدن دین قصد دگرگونی داشته اند نتوانسته اند به مطلوب خویش دست یابند و هرگاه دین مدارن در جهت حذف تفکرات اصلاحی قدم نهادند در دام استبداد فکری و عملی گرفتار شدند.

در تعاریف اولیه انسان به عنوان موجودی باورمند یا باورساز که برای توجیه زندگی خویش دست به خلق یا دریافت باور میزند مورد توجه قرار گرفته است. انسانی که برای ابراز و توجیه اعمال فیزیکی خویش از باورمندیهای خود استفاده میکند به آسانی  از باورهای خویش دست برنخواهد داشت ضمن اینکه به چالش کشیدن باورهای عمومی در کوتاه مدت بدون ارائه راه حلی مناسب زمینه های شکست باورها را فراهم میکند وانسانهارابه مرز نیهیلیسم نزدیک خواهد کرد وچنین جوامعی اصولا خوشونت گرا هستند.

نفی دین در تاریخ  جنبش‌های دموکراتیک معاصر هزینه هایی جبران ناپذیر را بر پیکره اجتماعی آنها وارد نموده است و اساسا روشنفکری را در مظان  دین گریزی یا بی دینی قرار داده است. نفی دین در تاریخ سیاسی معاصر توسط برخی روشنفکران از زمان مشروطه  که به دنبال تجربه های تلخ  این جنبش وبی نظمی هایی که می‌رفت کشور را چند پاره کند آغاز می‌گردد. آنها اصلاح امور را در بیرون  راندن دین از صحنه سیاسی کشور  با حضور رضا خان به عنوان عاملی برای تخریب زیر ساختهای سنتی و بناهای زیر ساختهای جدید  می دیدند و عملا این جریان پاسخی بود به نفی سیاست مدرن که منتج از تفکر شیخ فضل الله بود.

از اولین جرقه های حضور حقوق عمومی در اندیشه‌های مشروطه که به مدعای آخوند خراسانی، نائینی و مدرس که شهروند را دارای دو نوع حقوق شرعی و حقوق شهروندی می‌دانستند و تاسیس دولت مدرن مبتنی بر توازن حقوق شرعیه و مدنی که تجربه ای ناموفق داشت تا حرکتهای دموکراسی اسلامی مبتنی بر حقوق شرعی در قالب انتخاب حاکم به عنوان مجری شریعت وایده قران‌گرایی که نتیجه آن تفسیر به رای از قران گردید و تفکر برگشت به صدر اسلام که میوه آن سلفی‌گری بود تا تلاشهای حزب توده در دست یافتن به عدالت اجتماعی بدون گرایش‌های دینی و تفکرات ساختارشکن همه و همه ناشی از افراط و تفریط در شیوه مواجهه با دین بوده است که انصافا اگر هر کدام را در دایره نقد قرار دهیم سربلند بیرون نخواهند امد.
 
در واقع جامعه ما تا به امروز الگوهایی را تجربه کرده است که قطعا کنشگران عرصه سیاست باید بر مبنای این تجارب  به اقدامی تازه دست زنند تا در دام افراط و تفریط گرفتار نگردند، توسعه بشری با سرعتی غیر قابل باور در حال حرکت است و با کوچکترین انفعال یا افراط و تفریط در تصمیم گیری قطعا زمانی خواهد رسید که باید برای علل عقب ماندگی امروزمان بنویسیم و با توصیه دیگران به استفاده از این تجربیات تقاضای اعمالی مطابق با منطق و تجربه داشته باشیم.
* عضوشورای استانی اعتدال و توسعه خراسان رضوی

منبع: بهارنیوز