بایگانی ماه : آوریل, 2017

وبسایت فرادید: ۱۲ آوریل سال ۱۹۴۵ میلادی درست سه هفته قبل از پایان جنگ جهانی دوم، “فرانکلین دلانو روزولت”، سی‌ودومین رئیس‌جمهوری آمریکا از حزب دموکرات در ۶۳ سالگی بر اثر خونریزی مغزی درگذشت.

 از “فرانکلین دلانو روزولت” که بین سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۴۵ رئیس جمهور آمریکا بود به عنوان یکی از بزرگ‌ترین رئیس‌جمهورهای آمریکا یاد می شود. مورخان معتق هستند او کسی است که در دوره بزرگ‌نرین بحران به انسجام کشورش کمک کرد و این کشور را از رکود اقتصادی بزرگ نجات داد و در جنگ جهانی دوم به آستانه پیروزی رساند.

روزولت که یک هلندی‌تبار آمریکایی بود از سال ۱۹۲۱ و قبل از رسیدن به مقام ریاست‌جمهوری به دلیل ابتلا به بیماری فلج اطفال قادر به راه رفتن نبود. او با تکیه بر همراهی همسرش، اِلنور روزولت توانست در صحنه سیاست باقی بماند. روزولت تنها سیاستمدار ایالات متحده بود که به دلیل جنگ جهانی دوم ۴ بار به مقام ریاست‌جمهوری این کشور دست یافت. بعد از روزولت معاون او هری ترومن به مقام ریاست‌جمهوری آمریکا رسید. ترومن ۴ ماه بعد از مرگ روزولت دستور بمباران اتمی ژاپن را داد. گزارش تصویری زیر آلبوم زندگی سی و دومین رئیس جمهور ایالات متحده امریکا است.

فرانکلین روزولت در دهه ۱۸۹۰ میلادی؛ او در ۳۰ ژانویه ۱۸۸۲ در هایدپارک نیویورک به دنیا آمد. وی که به بیماری فلج اطفال دچار شده بود، قادر به راه رفتن نبود. مادر او “سارا دلانو” و پدرش “جیمز روزولت” بود.

فرانکلین در نوجوانی و جوانی

فرانکلین، همسرش “النور” روزولت و دو فرزندشان. سال ۱۹۰۸

فرانکلین و النور روزولت. سال ۱۹۱۰

کمپین انتخاباتی فرانکلین روزولت برای انتخابات سنای امریکا. سال ۱۹۱۰

ورود فرانکلین روزولت به “اوزیکو” نیویورک. سال ۱۹۱۳

ادای سوگند روزولت به عنوان اولین رئیس جمهور امریکا؛ روزولت در سال ۱۹۳۲ برای اولین بار نامزد حزب دموکرات برای حضور در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شد.

استقبال سناتورهای دموکرات از روزولت پس از بازگشت از سفر ماهیگری. سال ۱۹۳۴

نطق رادیو – تلویزیونی روزولت پس از حمله آلمان به لهستان و شروع جنگ جهانی دوم در سپتامبر ۱۹۳۹؛ امریکا در آغاز جنگ اعلام بی طرفی کرده بود.

 روزولت در هواپیمایی که به سمت تهران حرکت می کند؛ او چرچیل و استالین در کنفرانس تهران درباره سرنوشت جنگ جهانی دوم رایزنی کردند. نوامبر سال ۱۹۴۳

 روزولت در حال بازدید از قوای نظامی امریکا در تهران. نوامبر ۱۹۴۳

ملاقات روزولت و محمدرضاشاه جوان در تهران. نوامبر ۱۹۴۳

مراسم اهدای شمشیر انگلیسی ها به روزولت در سفارت شوروی در تهران. نوامبر ۱۹۴۳

ملاقات روزولت و چرچیل در “کازابلانکا”. سال ۱۹۴۳

ملاقات چرچیل و روزولت در “ولز”. سال ۱۹۴۱

بازدید چرچیل از “کازابلانکا”. سال ۱۹۴۳

 هدیه مقامات ارتش امریکا به روزولت در ژانویه ۱۹۴۳؛ این هدیه نمادین که کره ۳۵۰ کیلویی زمین بود برای تقدیر از تلاش‌های روزولت برای ایجاد جبهه قدرتمند در برابر آلمان و تقویت جایگاه امریکا در جهان در دفتر کار او نصب شد.

روزولت بر روی صندلی چرخدار در “هایدپارک”. سال ۱۹۴۱

روزولت و همسرش در ۳۶ سالگرد ازدواج آنها در کاخ سفید. سال ۱۹۴۱

النور روزولت در حال نطق رادیویی؛ او رئیس کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد بود. سال ۱۹۴۱

مراسم تشییع فرانکلین روزولت رئیس جمهور امریکا از مقابل کاخ سفید. ۱۴ آوریل ۱۹۴۵

مراسم تشییع فرانکلین روزلت در واشنگتن. ۱۴ آوریل ۱۹۴۳

مراسم تشییع فرانکلین روزولت در واشنگتن. ۱۴ آوریل ۱۹۴۵

منبع: برترینها

:

 

همراه آن مقاله‌‌ای از آندره یونار را هم با عنوان «لذت
تراژیک» به فارسی برگرداند که نویسنده‌اش درباره‌ی این نکته توضیح داده که
چرا ما از رفتن به تئاتر و دیدن صحنه‌های تراژیک لذت می‌بریم. این مقاله
هنوز هم یکی از بهترین مقاله‌هایی است که درباره‌ی تراژدی و رابطه‌ی انسان
با صحنه‌هایی از این نوع در فارسی منتشر شده است. «آنتیگن» سال ۱۳۳۵ منتشر
شد. شاهرخ مسکوب تا سال ۱۳۳۶ در زندان بود. بعد از «آنتیگن» مسکوب سراغ
«ادیپ شهریار» رفت و آن را ترجمه کرد که سال ۱۳۴۰ چاپ شد. این نمایشنامه از
مهم‌ترین نمایشنامه‌های سوفوکلس و اصولاً از مهم‌ترین نمایشنامه‌های یونان
است که در ایران هم مخاطبان زیادی پیدا کرد.

سومین نمایشنامه‌ای که
مسکوب از سوفوکلس به فارسی برگرداند « ادیپ در کلنوس» بود که سال ۱۳۴۶
منتشر شد. بعدها همه‌ی این سه نمایشنامه را مسکوب در یک کتاب جمع کرد و
عنوان کلی «افسانه‌های تبای» را روی آن گذاشت و در مقدمه‌ی آن نوشت «این سه
نمایشنامه بر اساس اسطوره‌ی دودمان لابداسیدها نوشته شده و دوره‌ای از
سرگذشت افسانه‌ای خاندان شاهی شهر تبای را می‌نمایانند.

خودش در آغاز کتابش با لحنی که خالی از عصبانیت نیست ارباب فضل زمانه‌ی خود را به باد انتقاد می‌گیرد که با همه‌ی طمطراق و هیاهوی خود نتوانسته‌اند وارد جهان شاهنامه شوند. مسکوب در کتابش تلاش می‌کند به این سؤال‌ها پاسخ بدهد که چرا بین رستم و اسفندیار جنگ درگرفت و نتیجه‌ی آن چه سودی داشت. آیا اسفندیار نمی‌توانست به میدان نیاید و دست رد بر سینه‌ی گشتاسب بگذارد؟ آیا تقدیر برای رستم و اسفندیار طوری بود که باید بین آنها جنگ در می‌گرفت و این وسط اختیاری از خود نداشتند؟ مسکوب سعی می‌کند رفتارها و انگیزه‌های رستم و اسفندیار را که هر دو از پهلوان‌‌ها هستند بررسی کند و دلایل دو طرف را در نظر بگیرد.

 

مسکوب می‌گوید کار او در ابتدا اگاهانه نبوده ولی بعداً فهمیده برای همه‌ی این شخصیت‌ها مسأله‌ی مرگ مطرح شده و آنها مقابل مرگ قرار گرفته‌اند و ناچار بوده‌اند واکنش نشان بدهند. مسکوب در «سوگ سیاوش» نیز همان روش جستارنویسی را پیش می‌گیرد و این کتاب سبب می‌شود جایگاه او در ژانر جستارنویسی و موضوع حماسه تثبیت شود. او بی‌انکه به فکر مقایسه اسطوره‌های شاهنامه با اسطوره‌های ملل و فرهنگ‌های دیگر بربیاید سعی می‌کند تراژدی سیاوش را در فرهنگ ایرانی بررسی کند. او سیاوش را شخصیتی می‌داند با انبوهی از فضایل که مجموعه‌ی آن‌ها سیاوش را به اوج رسانده‌اند و مایه‌ی کمال او بوده‌اند.

 

اما با ابزار امروزی و دانش امروزی. او برای رسیدن به این هدف کتابش را به پنج بخش تقسیم کرده که نسبت به سایر کتاب‌های او در زمینه شاهنامه بیشتر درباره مفهوم هستند. این پنج بخش این‌ها هستند: زمان، آفرینش، تاریخ، جهانداری و سخن. بحث او در این کتاب به گونه‌ای پیش می‌رود که همه این مفاهیم به شکلی زنجیروار به هم متصل می‌شوند و در مرحله آخر که سخن است مسکوب درباره راز ماندگاری انسان و نامیرایی او صحبت می‌کند. مسکوب درباره این صحبت می‌کند که سخن چگونه می‌تواند انسان را از مرگ برهاند. چگونه می‌شود انسان بمیرد بدون انکه مرده شود.

عنوان «کتاب مرتضی کیوان» نشان می‌دهد مسکوب خواسته است به نیابت از کیوان کتابی منتشر کند که گویی خودِ کیوان آن را نوشته باشد. در عمل هم تا حدود زیادی همین‌طور است. کتابی که مسکوب گردآورده شامل خاطراتِ چند نفر از دوستان نزدیک مرتضی کیوان است. محمدعلی اسلامی نُدوشن، ایرج افشار، نجف دریابندری، احمد جزایری، سیاووش کسرایی، محمدجعفر محجوب و خود شاهرخ مسکوب. قبل از این خاطرات یک نامه‌ی مهم در این کتاب هست و آن نامه‌ی پوری سلطانی، همسر کیوان است به معاون وقت فرمانداری نظامی تهران. نامه‌ی او بسیار تلخ و دردناک است. نامه‌ی تازه عروسی است که «در تاریکی و سردی بی‌انتهای زندگی» دنبال روزنه‌ای می‌گردد تا به سوی آن رود. خاطراتی که دوستان کیوان درباره‌ی او نوشته‌اند مربوط به سنین کهنسالی یا میانسالی آن‌ها است. یعنی سال‌هایی که هر کدام از آن‌ها به قول نجف دریابندری سی خودشان رفته‌اند و حالا در سیاست هر کدام برای خودشان سازی می‌زنند.

از بین این افراد ظاهراً تنها ایرج افشار و محمدعلی اسلامی نُدوشن بوده‌اند که به دام سیاست و حزب توده نیفتادند. هر دو هم دلیل‌شان را در گل‌آلود بودن فضای ایران می‌دانند که ترجیح داده‌اند ناظر باشند و وارد متن نشوند. اما بقیه کارشان فرق داشته است. از جمله شاهرخ مسکوب، سیاووش کسرایی، نجف دریابندری و محمدجعفر محجوب. نکته‌ای که آن‌ها در روزهایی که خاطرات‌شان را درباره کیوان و حزب توده می‌نویسند بر آن تأکید می‌کنند نوعی زندگی از دست رفته است که البته همراه با حسرت و آه است. محجوب از اینکه کیوان را به حزب توده برده و او را به این کار تشویق کرده خودش را سرزنش می‌کند.

 

«کارنامه‌ی ناتمام» یا «درباره‌ی سیاست و فرهنگ» مجموعه گفت‌وگوی علی بنوعزیزی است با شاهرخ مسکوب بار اول سال ۱۳۷۳ در فرانسه چاپ شد و چند سال بعد در ایران. این گفت‌وگو سال ۱۳۶۶ طی چند جلسه در شهر بوستون انجام شده و موضوعات متعددی را در بر می‌گیرد. صحبت‌هایی که در این گفت‌وگو شده هم اتفاق‌ها و رویدادهای تاریخی را شامل می‌شود و هم تأثیر آنها بر زندگی و ذهن مسکوب را. مسکوب در پاسخ به این سؤال‌ها تا حدودی همان سبک و سیاق روزانه‌نویسی خود را دنبال کرده است. به این معنا که او سعی نمی‌کند رویدادها را شرح دهد و یا نقش خودش را در آن رویدادها نشان دهد. یعنی کاری که اغلب روشنفکران ایرانی در گفت‌وگوها می‌کنند. مسکوب بیش از هر چیز درباره‌ی تأثیر آن رویدادها بر زندگی خودش صحبت می‌کند. برای همین خواننده با یک کتاب تاریخی صرف سر و کار ندارد.

نامه‌هایی را که مسکوب به مادرش نوشته و هیچگاه به او نداده در این کتاب جمع کرده‌اند. بیشتر نامه‌ها مربوط به بعد از مرگ مادرش هستند و با لحنی صمیمانه نوشته شده‌اند. مادر در این نامه‌ها به مثابه‌ی یک اعتراف‌شنو و یا یک سنگ صبور است که به درددل‌های مسکوب گوش می‌کند. از طرف دیگر مسکوب حرف‌هایی را در این کتاب نوشته که در پس ذهن داشته و مثلاً در کتاب «روزها در راه» هم آنها را نیاورده است. برای همین لحن این نامه‌ها در موارد زیادی با لحن او در «روزها در راه» متافوت است و از صداقت و سادگی بیشتری برخورداند. موضوع مرگ هم در این نامه‌ها بسیار چشمگیر هستند.

مدام در نامه‌ها و نوشته‌های این کتاب تکرار می‌شود و ذهن نویسنده را در زندگی روزمره به خود مشغول می‌کند. به گونه‌ای که این موضوع حتی در مواردی به یک جدال زیبا تبدیل شده است. مسکوب کتاب‌های متعددی نوشت که خصوصاً کتاب‌هایی که در زمینه شاهنامه هستند اهمیت زیادی دارند. با این حال شاید عجیب باشد اگر گفته شود یادداشت‌های روزانه او دلنشین‌تر و به مرور زمان بااهمیت‌تر از سایر آثار او می‌شوند. «روزها در راه» هنوز در ایران اجازه انتشار پیدا نکرده است. اما این کتاب پرحجم در کنار کتاب‌هایی مانند «سوگ مادر» و یا «کارنامه‌ی ناتمام» کتابی است که به کمک آن می‌توان یک روشنفکر برجسته‌ی ایرانی را واکاوی کرد و به اعتماد شهادت‌ها و گزارش‌های او زندگی روشنفکران و مهاجران ایران را در داخل و خارج کشور بررسی کرد.

منبع: برترینها