بایگانی ماه : آوریل, 2017

به گزارش روابط عمومی چهارمین دوره جشنواره فیلم و عکس فناوری و صنعتی (فردا)، مراسم اختتامیه جشنواره با حضور سینماگران و مدیران مختلف از جمله سیدمهدی طباطبایی‌نژاد، مجتبی میرتهماسب، محسن عبدالوهاب، پروانه معصومی، لقمان خالدی، امیر توده‌روستا، احمد ضابطی‌جهرمی، علیرضا قاسم‌خان، امیرشهاب رضویان، ناصر باکیده، داریوش کیانی، سعید محصصی، مهدی گنجی، رهبر قنبری، مرتضی پایه‌شناس، سعید بشیری و با اجرای احسان کرمی در عسلویه برگزار شد.

احسان کرمی، مجری مراسم اختتامیه در ابتدا ضمن عرض خوشامد به حاضران و عرض تبریک به مناسبت تولد امام حسین (ع) و روز خلیج‌فارس عنوان کرد: با اینکه عسلویه شهری صنعتی است، با این حال تصاویر بدیعی را می‌توان دید.

*نجفی: به دنبال خارج کردن جشنواره از تهران بودیم

در ادامه، مسعود نجفی دبیر جشنواره با حضور روی سن عنوان کرد: برگزاری این برنامه اولین تجربه حضور عسلویه در یک برنامه سینمایی بود، امیدواریم کاستی‌‌ها را ببخشید و از این برنامه فشرده بیشترین استفاده را کرده باشید.

او ادامه داد: کار دوره چهارم جشنواره را از بهمن ماه با کارگاه‌های تخصصی که در دانشگاه‌های مختلف برگزار شد، شروع کردیم؛ در ادامه برگزاری تورهای عکاسی و فیلمسازی به همراه بازدیدهایی از مراکز صنعتی در برنامه جشنواره بود. امروز هم اختتامیه بخش فیلم و عکس را به همراه بزرگداشت‌هایی خواهیم داشت.

نجفی با بیان اینکه از زمان برگزاری دوره قبل به دنبال خارج کردن این جشنواره از تهران بوده‌اند، بیان کرد: دوره چهارم برگزاری دوره متفاوتی را تجربه کردیم و با توجه به اینکه از دوره سوم به دنبال بیرون بردن جشنواره از تهران بودیم، خوش‌حالیم در این دوره توانستیم این خواسته را محقق کنیم.

در ادامه پیام مرضیه شاهدایی مدیرعامل شرکت ملی صنایع پتروشیمی قرائت شد.

*‌ اهدای جوایز بخش دانشجویی

در ادامه هیات داوران بخش دانشجویی متشکل از علیرضا بهرامی، مسعود سفلایی و آرش معیریان به همراه حسن‌‌نژاد مدیر روابط عمومی شرکت فعالیت‌های غیرصنعتی پازارگاد برای اهدای جوایز این بخش روی صحنه آمدند.

تندیس و لوح افتخار بهترین خلاقیت هنری بخش دانشجویی جشنواره به علیرضا محبی برای تصویربرداری سیبک‌سازی یکتا تعلق گرفت.

تندیس و لوح افتخار بهترین کارگردانی بخش دانشجویی جشنواره به علیرضا دهقان برای فیلم اوسیا تعلق گرفت.

تندیس و لوح افتخار بهترین فیلم بخش دانشجویی جشنواره به روابط عمومی پالایشگاه آبادان برای تهیه فیلم پالایشگاه آبادان و افتتاح ۵ طرح ملی تعلق گرفت.

* اهدای جوایز بخش عکس

در این بخش، داریوش کیانی به عنوان یکی از اعضای هیات داوران به همراه پرویز کرمی دبیر ستاد توسعه علم و فناوری و اقتصاد دانش بنیان و علی متقیان مدیرعامل خبرگزاری ایسنا روی صحنه آمدند.

جایزه سوم در بخش تک عکس تبلیغاتی به پویا طالبی، جایزه دوم به کیوان ابوالقاسمی و جایزه اول به پویا طالبی تعلق گرفت. همچنین جایزه سوم در بخش تک عکس صنعتی به احمد صالحی، جایزه دوم به آزیتا بیات و جایزه اول به نسیم همتی اهدا شد.

در بخش مجموعه عکس صنعتی و تبلیغاتی، جایزه اول به آرش جوادی برای مجموعه عکس آلارُز، جایزه دوم به امید پورآذر برای مجموعه عکس تونل و جایزه سوم به مهناز شفیعی برای مجموعه عکس سد رودبار تعلق گرفت.

در ادامه مراسم داریوش کیانی از داوران بخش عکس جشنواره که در مراسم حضور داشت، اظهار کرد: خیلی خوشحالم با اینکه بستر مناسبی برای عکس صنعتی و تبلیغاتی نداریم، اما چند سالی است که با توجه به شرایط جامعه صنایع کشور آن‌طور که باید زمینه ساز هنرهایی مثل عکس و فیلم صنعتی نیستند.خوشحالم که چنین جشنواره‌ای برگزار می‌شود و خوب‌تر این‌که فهمیدم جوان‌های با انگیزه و مشتاقی در این فضا هستند و عکاسان جوان و گمنامی در عکاسی صنعتی داریم.

او در ادامه بیانیه هیات داوران را قرائت کرد: «اعضای هیات داوران پس از بررسی ۹۴۵ اثر رسیده، ۴۰ تک عکس و ۷ مجموعه عکس را جهت نمایش انتخاب کردند. این انتخاب از میان ۱۲۹ اثر در بخش تک عکس تبلیغاتی، ۲۳۶ اثر در بخش تک عکس صنعتی و ۵۳ مجموعه در بخش عکس در شاخه‌های مختلف بوده است. در هر بخش‌ سه جایگاه در نظر گرفته شد. همچنین اعضای هیئت داوران ضمن استمرار این جشنواره امیدوار است شاهد رشد جشنواره و تخصصی‌تر شدن آن باشد، چون جشنواره را گامی مهم در کشف استعدادهای تازه می‌داند.»

*نکوداشت مسعود معصومی

در ادامه مراسم، نکوداشت زنده‌یاد مسعود معصومی که بنیان‌گذار عکس صنعتی بوده است، در چهارمین دوره جشنواره فیلم و عکس صنعتی برگزار شد. همچنین مجموعه‌ای از عکس‌های این عکاس در نمایشگاه عکس جشنواره به نمایش درآمد.

برای این بخش محمد مهدی طباطبایی‌نژاد، امیر شهاب رضویان و مسعود نجفی برای اهدای لوح تقدیر نکوداشت مسعود معصومی روی صحنه رفتند.

پروانه معصومی، همسر سابق مسعود معصومی روی صحنه آمد و ضمن تشکر از برگزاری این برنامه عنوان کرد: استاد معصومی تا زمانیکه زنده بود، هرگز اجازه نداد برایش بزرگداشت بگیرند، او عاشق حرفه خودش و تدریس بود. جای او برای کسانی‌که همیشه می‌خواستند یاد بگیرند، خالی است.
امیر شهاب رضویان نیز خطاب به پروانه معصومی گفت: شما یادآور یک جریان مهم سینمای کشور هستید و در فیلم بهرام بیضایی حضور داشته‌اید، امروز جای خالی بیضایی را گرامی می‌‌داریم و امیدواریم برگردد و همچنان فیلم بسازد.

او همچنین ادامه داد: در سال‌های جوانی با مهرداد زاهدیان به کلاس‌های معصومی می‌رفتیم و ایشان آغازگر عکاسی صنعتی و نوین در کشور بودند.

این کارگردان در ادامه با اشاره به برخی مشکلات زیست محیطی عنوان کرد: حالا که در عسلویه هستیم، می‌بینیم که از زمین موادی را برای توسعه اقتصادی و صنعتی کشور استخراج می‌کنند، در حالیکه آسمان از دود سیاه می‌شود، می‌دانم این دودها چقدر برای محیط زیست ضرر دارد، اما کاش برخی از طبعاتی که این کارها به محیط زیست وارد می‌کند را در نظر بگیریم و ما هنرمندان که همیشه هم منتقد هستیم، با همفکری‌هایی با یکدیگر در این زمینه فعالیت‌‌هایی را انجام دهیم تا آسیب‌های محیط زیست را به حداقل برسانیم.

*هنر می‌تواند انسان‌های شریف حاضر در صنعت را معرفی کند

در بخش بعدی مراسم سعید پورعلی معاون فرهنگی جهاد دانشگاهی ضمن خوش‌آمدگویی به مهمانان گفت: در شورای سیاست‌گذاری جشنواره فیلم و عکس فناوری و صنعتی بارها و بارها برای خودمان تکرار می‌کردیم که این جشنواره چرا باید برگزار شود و چرا باید استمرار داشته باشد. به هرحال فرهنگ ایران کهن است ولی با این‌حال روایت‌های سیاسی توام با بسیاری ناملایمات و غرض‌ورزی‌ها در جهان اتفاق می‌افتد. فرازهایی که در عصه بین المللی برای کشوری مثل ایران درست کرده‌اند کم ما را آزار نداده و با اینکه دولت تلاش‌هایی برای تغییر این روایت‌‌ها داشته، اما حسادت‌ها و کینه‌ورزی‌ها همیشه بوده است.

پورعلی در ادامه با بیان اینکه در روایت‌ها جای خالی علم و فناوری خالی است، بیان کرد: پیوند میان هنر و صنعت و هنرمندان و صنعتگران که هر دو از مجموعه خلاقان و نوآوران کشور محسوب می‌شوند نیاز امروز ماست. امروز نیاز داریم این روایت را برجسته کنیم و لازم است توان علمی و فناوری کشور را نشان دهیم. و روایتی از فعالیت‌های کشور در بخش‌های دیگر را نیز به تصویر بکشیم.

معاون فرهنگی جهاد دانشگاهی با اشاره به اینکه برگزاری جشنواره صنعتی از جهاد دانشگاهی صنعتی شریف شروع شد و به جهاد دانشگی واحد هنر آمد، اظهار کرد: این تغییر و جابه‌جایی اتفاقی بسیار بالنده بود که در ادامه آن حضور اعضای خبرگزاری ایسنا و جهاد دانشگاهی در این جشنواره توانست جمع خوبی را به جشنواره اضافه کنند و برای ارتقای آن گرد هم بیاورد.

او در ادامه تاکید کرد: امیدوارم دوستانی که در قالب هنرمندان و اعضای هیات داوران که این جشنواره را گرمی و رونق بخشیده‌اند، در سال‌های بعد هم همراه و همگام باشند. چون ما نیاز داریم بگوییم به موازات تحولات فرهنگی و سیاسی، تحولات فناورانه و صنعتی در کشور داریم. البته نباید فضا را تنها به سمت تبلیغ ببریم، بلکه باید روایتی از آدم‌هایی که خلاقیت را در صنعت به وجود آورده‌اند، نشان دهیم. بسیاری از انسان‌هایی که در صنایع هستند، اصلا در جایی دیده نمی‌شوند. بسیاری برای اعتلای نام ایران از مهم‌ترین سرمایه‌های خودشان می‌گذرند و ایستاده‌اند. هنر باید این انسان‌های شریف را نشان دهند و به تصویر بکشند.

*اهدای جوایز بخش ویژه؛ صنایع پتروشیمی

در ادامه مراسم اعضای هیات داوران بخش فیلم و عکس صنایع پتروشیمی متشکل از ناصر باکیده، بهزاد رشیدی، حسین هندی به همراه بهروز بادکو معاون جهاد دانشگاهی روی صحنه آمدند.

در این بخش چهار لوح افتخار در بخش فیلم‌های پتروشیمی به روابط عمومی‌ پتروشیمی آریا ساسول، روابط عمومی پتروشیمی جم، روابط عمومی پتروشیمی رازی و روابط عمومی پتروشیمی شیراز تعلق گرفت، همچنین رضا خلج مدیر روایط عمومی شرکت ملی صنایع پتروشیمی، تندیس و لوح افتخار بخش فیلم‌های پتروشیمی و محمد مهدی رحیمیان تندیس و لوح افتخار در بخش عکس پتروشیمی را دریافت کردند.

*تقدیرها

در بخش دیگری از این مراسم بهزار رشیدی، مجتبی میرتهماسب، موسوی شاد و بزرگمهر در بخش تقدیر روی صحنه رفتند. اولین تقدیر مربوط به علی‌اصغر حاجی‌بابا صنعتگر و کارآفرین بود که برای دریافت لوح تقدیر روی صحنه آمد.

دومین تقدیر به پرویز کرمی دبیر ستاد توسعه علم و فناوری و اقتصاد دانش بنیان اختصاص یافت که پس از دریافت لوح تقدیر گفت: عنوانی که در ابتدا برای این جشنواره در نظر گرفته‌ شده بود، فقط جشنواره عکس و فیلم صنعتی بود. در این سال‌‌ها و در بخش فناوری کشور رشد زیادی داشته‌‌ایم. اینکه رتبه‌های بالایی در بخش‌های فناوری داریم، اما هنوز آن‌ها را به خوبی نشان نداده‌ایم، به معنی این است که هنوز مطالبه‌گری در این زمینه اتفاق نیفتاده است. از همین رو اسم «فناوری» به جشنواره اضافه شد. امیدواریم هنرمندان حس مطالبه‌گری داشته باشند و بخواهند در این فضا کار کنند. ما هم همیشه در خدمت هستیم و دست یاری ما به سوی هنرمندان است.

تقدیر سوم جشنواره نیز به علی مصریان مدیر ارتباطات و امور بین‌الملل گروه صنعتی ایران خودرو اختصاص یافت.

*بزرگداشت فرشاد فدائیان

در بخش بزرگداشت اختتامیه جشنواره چهارم، حبیب ایل بیگی، سعید پورعلی و مسعود نجفی برای بزرگداشت از فرشاد فدائیان مستندساز صنعتی روی سِن آمدند. فدائیان نیز لوح تقدیر و تندیس خود را دریافت کرد.

*اهدای جوایز آثار تصویری

در بخش پایانی مراسم، اعضای هیات انتخاب بخش فیلم شامل مرتضی‌ پایه‌شناس، مهرداد زاهدیان وعلیرضا قاسم‌خان و دو نفر از اعضای هیات داوران آثار تصویری شامل امیر توده‌روستا و احمد ضابطی‌جهرمی جوایز این بخش را اهدا کردند.

تندیس و لوح افتخار بهترین فیلم در بخش پویانمایی به علی نیکوکار برای انیمیشن «زادگاه زندگی» اهدا شد.

تندیس و لوح افتخار بهترین کارگردانی در بخش آیتم‌های تبلیغاتی به امیرعباس خسروی نژاد برای نماهنگ «جام مسین» تعلق گرفت.

تندیس و لوح افتخار بهترین اثر در بخش آیتم‌های تبلیغاتی به محمدمهدی فکریان برای نماهنگ «فراش» اهدا شد.

لوح افتخار و جایزه ویژه هیات داوران در بخش مستند به علی نیکوکار برای فیلم «باروری ابرها» تعلق گرفت.

لوح افتخار برای بهترین خلاقیت هنری در بخش مستند محمدرضا تیموری برای تصویربرداری «آب، آتش، خاک» اهدا شد.

تندیس و لوح افتخار بهترین خلاقیت هنری در بخش مستند به پویان شعله‌ور برای تدوین فیلم «پرواز تا پردیس» اختصاص یافت.

لوح افتخار بهترین کارگردانی به کاوه مظاهری برای فیلم «پرواز تا پردیس» رسید و تندیس و لوح افتخار بهترین کارگردانی را لقمان خالدی برای «فصل هرس» دریافت کرد.

لوح افتخار بهترین فیلم بخش مستند به رهبر قنبری برای فیلم «تب مسین» اهدا شد.

تندیس و لوح افتخار بهترین فیلم بخش مستند نیز به مجتبی میرتهسماب تهیه‌کننده فیلم «طبرستانی‌ها» تعلق گرفت.

خالدی در این بخش ضمن تشکر از اعضای هیات داوران و با اشاره به چهره‌های شاخص اعضای هیات داوران اظهار کرد: از مهدی شاه‌محمدی تهیه‌کننده فیلم که به من ایمان داشت، تشکر می‌کنم. «فصل هرس» درباره شخصیتی است که مدعی است داروی سرطان را کشف کرده است. ورود به زندگی او سخت بود، اما وقتی وارد کار شدیم و دوربین را به زندگی و کارخانه او بردیم، می‌گفت دوربین اجازه نمی‌دهد کسی دروغ بگوید و کار اشتباه انجام دهد. دوربینی که جشنواره به صنعت می‌آورد، باعث می‌شود کسی اشتباه نکند و کارش را درست انجام دهد. این جشنواره باید در صنعت بماند.
او همچنین تصریح کرد که این جایزه به دلیل ماهیت صنعتی و فناورانه آن و نیز انتخاب از سوی اعضای شاخص هیات داوران برایش اهمیت دو چندانی دارد.

میرتهماسب نیز پس از دریافت جایزه خود اظهار کرد: مجموعه کارستان برای من خیلی مهم بود، مجموعه‌ای که در آن کارآفرین‌ها را معرفی می‌کردیمو ارزش جوایز به جای خود است، اما دیده شدن مستندها خیلی اهمیت دارد و جشنوار‌ه‌ها به دیده شدن این فیلم‌ها کمک بیشتری می‌کند.

*جایزه صندوق حمایت و توسعه صنایع الکترونیک

در این بخش جایزه صندوق حمایت و توسعه صنایع الکترونیک به شیرزاد احمدی برای فیلم «سامانه هوشمند ارتباطات خودرویی» اهدا شد.

همچنین در این مراسم نماهنگی ساخته سعید بشیری به مناسبت روز خلیج‌فارس پخش شد.

منبع: عصرایران

این ها را شروین وکیلی، جامعه شناس، در گفت و گوی خود با ما می گوید. او معتقد است که به هر صورت کافه فضای عمومی سرزنده ای است و بنابراین هیچ بعید نیست بار دیگر بازگشت روشن فکران به کافه ها را داشته باشیم. در ادامه، شرح گفت و گوی ما با این جامعه شناس آورده شده است.

لطفا درباره کافه و کافه نشینی تعریفی کلی به دست دهید. در حال حاضر وضعیت کافه ها در تهران چطور است و هنوز فرهنگ کافه نشینی داریم یا نه؟

امروز آن چه تا دوران نوجوانی ما هنوز با تلفظ فرانسوی «کافه» نامیده می شد، بیشتر با گویشی انگلیسی «کافی شاپ» خوانده می شود و این هم از نمودهای بی ریخت شدن زبان پارسی امروز و سرریز شدن سیل کلمه های نازیبا به درونش است. کافه چند دهه پیش و کافی شاپ امروزین که شیک و مجلسی می نماید، همان قهوه خانه و چای خانه قدیمی خودمان است که از دوران صفوی در ایران وجود داشته و پیشینه اش در ایران زمین با آن چه در اروپا می بینیم، کمابیش برابر است.

بله، حقیقت آن است که قهوه و چای از نظر شیمیایی بسیار به هم نزدیک هستند و تقریبا می شود گفت تئین و کافئین در اصل یک مولکول هستند با تغییر جزئی در آرایش فضایی. این مواد به رده ای شیمیایی تعلق دارند که آلکالویید نامیده می شود و در اصل سمی عصبی است که برخی از گیاهان برای دور کردن حشرات از خود در برگ هایشان تولید می کنند و چون خاصیت قلیایی دارد، به آن آلکالویید می گویند، یعنی شبه قلیا و روند کشت و استخراج و مصرف پردامنه این مواد از ابتدای عصر استعمار آغاز شد و با انقلاب صنعتی شدت گرفت و از همان هنگام با خوردن قند متبلور یعنی شکر و قند همراه شد.

به تعبیری این آلکالوییدهای محلول در آب که با گلوکز متبلور خورده می شوند، موتور محرک مدرنیته و داروی نیروزای عضلات کارگران اولیه بوده اند. چنان که امروز هم چنان هستند.

پس قهوه خانه نهادی نوساز است که با مدرنیته پیوند خورده؟

قهوه خانه ها از همان ابتدای کار بخشی از فضای عمومی جامعه ایرانی بودند و این بدان دلیل بود که ما در آش خانه ها و خانقاه ها و کاروان سراها از قدیم فضاهای عمومی پیچیده و مهمی از این دست داشته ایم. از دورترین دوران ها در اسناد تاریخی رد پای اشاره به فضاهایی را می بینیم که پاتوق مردم بوده و در آن نوشیدنی فروخته می شده است.

تنها به عنوان یک نمونه اش به اسناد سومری اشاره کنم که یکی از  نهادهای مهمش آبجوفروشی بوده و توصیفی که از آن می بینیم، کمابیش با قهوه خانه های بعدی برابر است. گردانندگان این مغازه ها هم مثل کافه دارهای خودمان گاه آدم های محبوب و مشهوری بوده اند و دست کم یکی از آن ها را که مدیر آبجوفروشی مشهوری بوده، می شناسیم که تنها زنی است که در سومر باستان به حکومت رسیده است.

با این زمینه وقتی قهوه و کمی بعدتر چای به ایران وارد شد، در فضایی عمومی که پیشاپیش وجود داشت، جای گرفت. دگردیسی این فضا که کاملا سنتی بود و برنامه هایی مثل نقالی و سایه بازی و پرده خوانی در آن انجام می شد، به مغازه های قهوه فروشی امروزین، درواقع پس از انقلاب اسلامی تکمیل شد.

پیوندش با فضاهای روشن فکری چطور بوده؟ از قدیم هم نخبگان فکری در آن رفت و آمد می کرده اند؟

نه، به نظر می رسد که دست کم در شکل های سنتی اش در ایران دقیقا برعکس بوده. یعنی نخبگان فکری در فضاهایی رسمی تر مثل مدرسه ها و مسجدها و دربارهای محلی مجلس داشته اند و قهوه خانه ها و فضاهای مشابه بیشتری برای توده مردم کارکرد داشته و فرهنگ جاری در آن هم بیشتر شفاهی بوده است. تحول مهمی که در پاریس قرن نوزدهم رخ داد، آن بود که بافت فرهنگی کافه ها که پیش از آن کارگری و عوامانه بود و بی سوادها درش جمع می شدند، به تدریج کتبی شد.

این تفکیک بین میکده و قهوه خانه از همان ابتدای کار به خاطر حرمت الکل در ایران وجودداشت. از این رو تفکیک گفتمانی ای که حرفش را زدیم، احتمالا از همان آغاز و زودتر از اروپا در ایران وجود داشته است. اما نکته در این جاست که طبقه روشن فکر ایرانی دیرتر از اروپا شکل گرفت و پیوندش با قهوه خانه دیرتر برقرار شد. این طور به نظر می رسد که هم زمان با شکل گیری این طبقه بود که در ایران کافه از قهوه خانه جدا شد. یعنی به تعبیری برخی از قهوه خانه ها به کافه ها دگردیسی یافتند.

تفاوت اصلی هم این بود که کافه ها ظاهری مدرن داشتند و مردم در آن روی میز و صندلی (و نه مثل قهوه خانه روی تخت) می نشستند و نوشیدنی ها هم در آن جا گران تر بود.

نخستین گزارش هایی که از ارتباط قهوه خانه ها با روشن فکران داریم، به سال های آغازین دوران مشروطه مربوط می شود. مثلا در سال های پایانی دهه ۱۲۹۰ خورشیدی، خیابان لاله زار که تفرجگاه اصلی تهران بود، سه کافه داشت. یکی اش در هتل انترناسیونال قرار داشت که پاتوق ارمنی ها بود. دیگری در چهارراه مخبرالدوله و سومی که ناظر امیرنظام خوانده می شد، در ابتدای همین خیابان قرار داشت.

کافه گراند هتل هم در همین حدود در سال ۱۲۹۵ باز شد و تا ۳۰ سال بعد فعال بود. تازه در دوران رضا شاه است که از کافه هایی که پاتوق روشن فکران بوده، خبر می شنویم. برخی از این کافه ها بسیار مهم بوده اند. نمونه اش کافه فردوسی است که ادیبان و شاعران مشهوری در آن جا دور هم جمع می شدند. استخراج این که در این کافه ها چه حرف هایی رد و بدل شده و چه بخشی از تاریخ فرهنگ ما در این فضا تولید شده، کاری جذاب و شیرین است که علاقه مندان بدان باید دریافتنش خاطرات رجال این عصر را زیر و رو کنند.

کارکرد اجتماعی و سیاسی این کافه ها چه بود؟

کافه ها هنوز هم پیوندی شکننده با این فضاها دارند. ما این کارکردشان به حاشیه رانده شده است. یعنی بیش از آن که محل گردهمایی دسته ای از افراد هم فکر و هم حزبی باشند، میعادگاه زوج های دونفره فارغ از امور اجتماعی شده است. باید توجه داشت که به هر صورت کافه فضای عمومی سرزنده ای است و بنابراین هیچ بعید نیست بار دیگر بازگشت روشن فکران به کافه ها را داشته باشیم. با این گوشزد که بخشی از فضای روشن فکری که به نظر من بخش مهم تر و زنده ترش هم هست، از ابتدای کار در محفل های خانگی شکل می گرفته و هنوز هم چنان است.

درباره کافه ها بحث های زیادی می شود داشت. مثلا سیر تحول نیکوتین در پیوند با کافه ها و این که چطور بیشتر کافه های امروزی به نوعی چپق خانه مختلط تبدیل شده اند. یا مثلا سیطره خلاقیت های زبانی عجیب و غریب کافه داران، که همان به لیمو و عرق نعنای خودمان را با اسم های عجیب و غریب من درآری دوباره غسل تعمید می دهند و گاهی وقت ها خارج از گویش رایج پارسی و با لهجه با مشتریانشان حرف می زنند… این ها همه جای بحث دارد و از نکات جالب توجه و بامزه و در عین غم انگیز فرهنگ روزمره ماست که می توان در کافه ها به شکلی متبلور مشاهده اش کرد.

منبع: برترینها