بایگانی ماه : آوریل, 2017

دکتر علی میرزامحمدی (جامعه شناس)
روزنامه بهار
آیا نباید روسای جمهوری متعهد شوند که نه تنها برای دوره خود بلکه تا آخر عمر و حتی برای نسل‌های آینده نیز باید پاسخگوی عملکرد خود باشند؟ کسانی که برای مدتی هرچند کوتاه، خانه اجاره کرده‌اند به خوبی می‌دانند که رعایت اخلاق مستاجرنشینی، اصلی ضروری است. متاسفانه برخی مستاجران این اصل مهم را به ویژه در ماههای آخر رعایت نمی‌کنند. آنها با این تصور که این خانه به آنها تعلق ندارد و مجبورند آن‌را‌ترک کنند یا سهل انکاری می‌کنند و یا با عنادورزی دست به شیطنت می‌زنند! درباره روسای جمهوری یک کشور نیز اگر آنها را به مستاجران این نهاد تشبیه کنیم چنینی تصوری می‌تواند شکل بگیرد!

به این معنا که تیم مدیریتی یک رئیس جمهور پس از اتمام دوره خود، ناجوانمردانه ویرانه‌ای را به رئیس جمهور بعدی تحویل می‌دهد!؟ حال سوال این است که آیا مستاجران پاستورنشین ایران در دوره‌های مختلف ریاست جمهوری، اصول مستاجرنشینی را رعایت می‌کنند!؟ آنها چه میراثی از خود برای تیم مدیریتی بعدی بر جای می‌گذارند؟ بررسی میراث بر جای مانده برای دولت روحانی نشان می‌دهد که مستاجران پیشین پاستور، اصول تحویل مدیریت سالم را برای مستاجران بعد از خود رعایت نکرده اند. اما ای‌کاش دولت روحانی در اطلاع رسانی این معضل بزرگ به مردم محافظه کاری نشان نمی‌داد و شجاعانه واقعیت‌های روز جامعه ایران را به مردم منعکس می‌نمود. شاید در این‌صورت مردم ما بهتر می‌توانستند عملکرد دولت را واقع بینانه ارزیابی کنند.

شالوده اساسی آنچه دولت اصولگرای قبلی را در بین قشر قابل توجهی از مردم محبوب جلوه داده بود به هم ریخته است و بسیاری از طرح‌ها و برنامه‌های اجرایی این دولت که مورد حمایت احزاب اصولگرای کشور بود امروز حتی در میان خود اصول گرایان نیز منتقدان جدی دارد.نتایج اجرای طرح یارانه‌ها، مسکن مهر و گسترش دانشگاه پیام نور و… نشان داد که این طرح‌ها هر چند در کوتاه مدت، مسکنی برای دردهای مزمن اقتصادی و حتی آموزشی ایران بود ولی در میان مدت، عوارض بسیار بدی به همراه داشت. اما ظهور تسکین موقت این دردهای اقتصادی در دولت پیشین و ظهور عوارض و دردهای آن در زمان دولت روحانی بوده است!؟

همین مسئله کار دولت روحانی را بسیار دشوار نموده است. این دولت مجبور بود از یک‌طرف هزینه‌های جلوگیری از گسترش دردهای مزمن برجای مانده از سوء مدیریت دولت پیشین را بپردازد تا در فرصت مناسب به درمان ریشه‌ای دردها اقدام نماید. از طرف دیگر در نظر اقشار کم‌درآمد جامعه باید پاسخگوی آن باشد که چرا برای مثال بر خلاف دولت پیشین، وامهای مسکن و اشتغال آنچنانی به اقشار مختلف نداده است. یا اینکه چرا این دولت یارانه‌های پرداختی را افزایش نداده است!؟ چرا بازار مسکن راکد مانده است و چرا در اشتغال فارغ التحصیلان تحولی قابل توجه روی نداده است؟ ! این انتقادها به انتقادهای اطرافیان یک بیمار در حال احتضار می‌ماند که یک پزشک را متهم می‌کنند که چرا بیمار بلافاصله پس از جراحی قادر به دویدن نیست!؟

قصد از نگارش این مطالب حمایت از جریان خاص و یا دولت روحانی نیست. بلکه نیت اصلی، طرح نکته‌ای کلیدی در مدیریت کلان کشور است.  آیا نباید استراتژی مشخصی برای خط سیر تحولات کشور در ابعاد مختلف تعریف شود؟ آیا نباید روسای جمهوری متعهد شوند که نه تنها برای دوره خود بلکه تا آخر عمر و حتی برای نسل‌های آینده نیز باید پاسخگوی عملکرد خود باشند؟ آنها باید به درستی به مردم نشان دهند که چه میراثی را از دولت‌های پیشین خود دریافت نموده‌اند و چه میراثی را برای دولت‌ها و نسل‌های آینده بر جای می‌گذارند. به جای تفکر نقطه‌ای که اساس آن بر آغازگری‌های منقطع است و بر«نقطه سر خط » تاکید می‌کند و خود را مبداء دوره جدیدی تلقی می‌کند باید به تفکر خطی روی بیاوریم و بدانیم که این کشور بعد از ما نیز باید مدیریت بشود؛ نه آنکه ویرانه‌ای از آن بر جای بگذاریم که مدیران بعد از ما، ابتدا باید آواربرداری کنند و سپس اگر فرصتی باقی ماند برای ساخت دوباره اقدام کنند!؟ سوال این است که آیا تیم مدیریتی یک دولت می‌تواند برای کسب محبوبیت مقطعی در دوران کسب رای و یا پایان دوره ریاست جمهوری خود با اقدامی رابین‌هودی، خزانه مملکت را در میان اقشار مختلف مردم بذل و بخش نماید!؟ در این‌صورت هر دولتی که پس از او بر سرکار بیاید با کدامین توشه خزانه‌ای و با کدامین وجهه ملی و بین المللی خواهد توانست برای همان مردمی که اقدامات رابین هودی دولت پیشین را همانند چماقی بر سر دولتمردان فعلی می‌کوبند گام بردارد!؟

منبع: بهارنیوز

کورش شفیعی ایران‌نژاد
گفت: دیدی به رسم همیشگی‌، ماه پشت ابر پنهان نماند و بالاخره چهره واقعی‌ترِ ‌معجزه‌ی هزاره از پرده بیرون افتاد؟! … حالا بعد از حدود دوازده سال که «اولی الابصار» شکایت خود نزد خدا بردند و سعی وافر کردند تا صورت و سیرت حقیقیِ خودشیفتگانِ منحرف از خط اصلیِ انقلاب را در خشت خام بنمایانند؛ «خود بصیرپنداران»، عاقبت توانستند سیمای «بزرگترین سوء‌تفاهم قرن» را در آینه‌ای صاف ر‌ؤیت نمایند!
گفتم: چرا با این همه تاخیر؟! آیا دریافتن عدم خلوص و خرده شیشه‌های ذاتی ایشان، تا این حد دشوار بود؟ … آخر اینکه در ظرف مدتی کوتاه، زیرساخت‌های اقتصاد و مدیریت و اخلاق و اعتبار در جامعه بین الملل، به‌واسطه اعجازهای بی‌مانندش تا لبه پرتگاه نابودی کشیده شد؛ بسیار واضح‌تر از آن بود که قابل کتمان باشد!
گفت: حق با توست ولی… کوچه علی چپ هم برای خود مکانی است… شوق و ذوق تشکیلِ دولت اصول‌گرا و شیرینیِ یکدست شدن تفکرات تمامت خواهی؛ چیز دیگری بود. نمی‌شد حلاوت این ماه عسل رؤیایی را تلخ کرد. شاید هم کسی باور نمی‌کرد فقط در عرض یکی- دو دوره مهرورزی در دولت، بشود چنین خسارت‌های عمیقی به اقتصاد و سیاست مملکت و البته به اعتماد ملت وارد کرد؛ الحق که معجزه‌ای بود برای خودش!
گفتم: خب چرا وقتی به این اشتباه بزرگ پی بردند، «دلواپس» نشدند و در صدد جبران برنیامدند؟! مگر نه این است که «جلوی ضرر را از هرجا که بگیری منفعت است».
گفت: ‌ای بابا! من که قبلا عرض کردم! … چند سالی یک «دور همی» با حال و خودمانی بود. با برگِ دل، دُلمه قلوه می‌پیچیدند. کدام عقل سلیم (حتی نیمه سلیم!) حاضر می‌شد این سرخوشی را به تلخکامی بدل کند؟ تَهِ تهش هم قطعنامه‌دان‌ها پاره می‌شد و کفِ خلیج مکزیک، دکل کاری می‌شد و نهایتاً نرخ تورم هم می‌شد ۴۰۰ درصد! بدتر که نمی‌شد! … فوقش ملت شریف، یک حالی هم با ریاضتِ اشکنه‌ای می‌کردند!
گفتم: بعد از اتمام آن دو دوره که ملت؛ بازهم آستین همت و حماسه بالا زد و با برگزیدن مشی اصلاح و اعتدال، زیرِ میزِ بازیِ آنها کوبید؛ چرا باز پرونده‌های بی‌کفایتی و پاکدستی (!) آنها لاپوشانی شد؟ چرا حتی به دولت بعدی اجازه نورافشانی به دسته گل‌های باغ مهرورزان ندادند؟ چرا اجازه پرده‌برداری از نمایش بی‌تدبیری‌هایشان داده نشد تا مردم اعتماد خود به کارگزاران نظام را زودتر بازیابند؟ … حالا همه اینها به کنار؛ چرا در همه مراسمات رسمی دعوتشان می‌کردند و بر صدرشان می‌نشاندند؟!
گفت: خب دیگر… آن طور عمل کردند تا عاقبت اینچنین پاسخ گرفتند!  اگر ایشان را از همان ابتدا سر جای خودشان می‌نشاندند، دیگر امروز شاهد بی‌حرمتی به حکم واجب‌الاطاعه‌ بزرگان نبودیم. آن حجم از مماشات و ساده‌انگاری را چنین عکس‌العملی قابل پیش‌بینی بود. مگر آن حکایت را نشنیده‌ای که: روزی شخصی از همسایه خود یک دیگ بزرگ قرض گرفت تا نذری درست کند… روز بعد دیگ را به همراه دیگچه‌ای به همسایه پس داد و گفت: دیگ شما در منزل ما زاییده و من هردو را برای شما آوردم! … مدتی بعد، آن شخص مجدداً به منزل همسایه رفت و تقاضای دیگ کرد و همسایه با خوشحالی دیگ را به امید زایشِ دیگچه‌ای دیگر به آن شخص داد… بعد از مدت‌ها که از عودت دیگ خبری نشد، همسایه نزد آن شخص رفت و دیگ خود را درخواست کرد. این بار اما جواب او شگفت انگیز بود: «دیگ شما سرِ زا رفت! … دیگی که بزاید ممکن است سرِ زا هم بمیرد!»

منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی: آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی پیش از ظهر امروز در جلسه درس خارج فقه خود در شبستان مسجد اعظم قم با اشاره به اینکه بیانیه‌ای درباره وضع ثبت‌نام انتخابات ریاست جمهوری صادر کردم که اسباب نگرانی است اظهار داشت: اینکه جوان ۱۶ ساله و پیرزن ازکارافتاده برای ثبت‌نام در انتخابات اقدام کرده‌اند مایه آبروریزی است. مرجع تقلید شیعیان با انتقاد از بی‌تفاوتی یا خرسندی برخی مسئولان از این روند افزود: برخی مسئولان از آن به‌عنوان شور انتخابات یاد می‌کنند درحالی‌که این اقدام آبروریزی است که در دنیا این اقدام را مسخره می‌کنند.

استاد برجسته حوزه علمیه ادامه داد: می‌گویند در قانون اساسی قید و شرطی نگذاشته‌اند درحالی‌که پیشنهاد می‌دهم شورای نگهبان در این کار با شجاعت در تفسیر قانون اساسی راه فقهی را طی کنند؛ چرا در تفسیر قانون اساسی این کار نمی‌شود؟ به گفته وی وقتی گفته می‌شود رجل سیاسی این موضوع دلالت التزامی دارد برای سن و سال، سطح معلومات بالا و سابقه اجرایی بالا و ملاک مدیر و مدبر، این موارد باید در هنگام ثبت‌نام لحاظ شود. آیت‌الله مکارم شیرازی بابیان اینکه معنی ندارد برای انتخاب یک نفر بیش از ۱۰۰۰ نفر ثبت‌نام کنند خاطرنشان کرد: این رفتار شور انتخاباتی نیست، همچنین در شان نظام اسلامی نیست که این تعداد افراد از هر سن و با هر شرایطی برای ثبت‌نام اقدام کنند. امیدواریم در آینده شاهد این موضوع نباشیم.

منبع: بهارنیوز