بایگانی ماه : آوریل, 2017

یک جراح سینه در بریتانیا که متهم شده بود برای کسب درآمد بیشتر، به انجام جراحی‌های غیرضروری روی بیماران خود دست زده است، در دادگاه مجرم شناخته شد. بر اساس گزارش‌ها، انتظار می‌رود که صدها شکایت دیگر از این پزشک ثبت شود.

به گزارش ایران آنلاین، در جلسه ای که برای رسیدگی به اتهامات ایان پترسون ۵۹ ساله برگزار شد، او در ۱۷ مورد به جرم آسیب رساندن عمدی به بیماران خود محکوم شناخته شد. در این پرونده، شکایت ۹ زن و یک مرد در شهر میدلندز غربی بریتانیا مطرح شده بود.

در جلسه دادگاه گفته شد که این جراح، هنگام ویزیت بیماران، خطرهای احتمالی سرطان را بزرگنمایی می‌کرد و حتی با دلایل من‌درآوردی، آنها را ترغیب می‌کرد که به جراحی تن دهند. او در چند مورد، مبالغ قابل توجهی دریافت کرده است تا جراحی‌های پرهزینه بیشتری انجام دهد.

دادستان این پرونده، آقای پترسون را متهم کرد که در طور دوره فعالیتش به عنوان پزشک جراح، صدها نفر را “مثله و ناقص” کرده، تشخیص‌های پزشکی اشتباه داشته است و به جراحی‌های غیرضروری دست زده که آثار فیزیکی و روانی دائمی بر جسم و روح بیماران گذاشته است.

آقای پترسون در طول دوره فعالیت خود به عنوان پزشک جراح، هزاران بیمار داشت و انتظار می‌رود که در پی حکم دادگاه اخیر، صدها بیمار دیگر هم از او شکایت کنند.

گروه مشاور حقوقی تامپسونز گفته است که هم‌اکنون دست‌کم ۳۵۰ زن به دنبال طرح شکایت هستند.

روند رسیدگی به پرونده ایان پترسون هفت هفته طول کشید و در جریان آن ۱۰ نفر از قربانیان در جلسه دادگاه حاضر شدند. این افراد از جمله بیمارانی بودند که این پزشک در فاصله سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۱ میلادی در دو بیمارستان خصوصی در میدلندز غربی، ویزیت و جراحی کرده بود.

یکی از وکلایی که در این پرونده قضایی فعال بود، این پرسش را مطرح کرده است که چطور این پزشک توانسته برای مدتی چنین طولانی، دور از چشم اداره سلامت همگانی بریتانیا مشغول کار خلاف خود باشد.

‘اول گفتند سرطان دارم بعد گفتند باردارم’

در این جلسه گفته شد که پترسون روی بیمارانی که تحت پوشش اداره سلامت همگانی (ان.اچ.اس) بودند، صدها جراحی غیرضروری کرده است و در نتیجه این حراجی‌ها، یکی از بیمارستان‌ها ناچار شده حدود ۱۷ میلیون و ۸۰۰ هزار پوند غرامت پرداخت کند.

جید ادینگتون که الان ۲۸ سال دارد، در ۱۶ سالگی متوجه یک توده در پستان خود شد و تا به ۱۹ سالگی برسد، تحت چهار جراحی قرار گرفت. اکنون به او گفته شده است که از این تعداد، سه جراحی به طور غیرضروری انجام شده است: “احساس می‌کنید به حق شما تجاوز شده است، به خودتان می‌گویید یک لحظه صبر کن! یعنی یک نفر بدون این که لازم باشد، بدن من را با چاقو بریده است؟”

کارون جانسون، یکی دیگر از بیماران ایان پترسون در جلسه دادگاه گفت: “ما به آقای پترسون اعتماد داشتیم… او برای ما خدا بود.”

فرنسیس پرک هم در ۳۵ سالگی به مطب آقای پترسون رفت چون یک توده در پستانش پیدا کرده بود. به تازگی مادر و خواهر او بر اثر سرطان پستان درگذشته بودند. پزشک جراح به او گفت که باید با ماستکتومی هر دو پستان خود را با جراحی بردارد، وگرنه خود را در خطر ابتلا به سرطان قرار می‌دهد.

در نهایت، او یکی از پستان‌های خود را با جراحی برداشت، چون بیمه، جراحی هر دو پستان را پوشش نمی‌داد: “همیشه نگران این بودم که به خاطر انجام ندادن هر دو جراحی، سرطان بگیرم.”

دوباره بعد از جراحی پستان، آقای پترسون متوجه توده‌هایی در پستان خانم پرک شد و به او گفت که این توده‌ها عادی به نظر نمی‌رسند. در نهایت، او به دلیل وجود همین توده‌ها تحت هشت عمل جراحی قرار گرفت.

اما واقعیت این است که خانم پرک نه تنها نباید تحت هیچیک از این جراحی‌ها قرار می‌گرفت، بلکه حتی لازم نبود که پستان خود را با جراحی بردارد.

او می‌گوید: “نفرت را در وجودم احساس می‌کنم. نفرت خالص. هیچوقت تصور نمی‌کردم بتوانم تا این حد از کسی متنفر باشم.”

پلیس گفته است که تعدادی از بیماران آقای پترسون باور داشتند که او می‌خواست “نقش خدا” را بازی کند. در عین حال، انگیزه‌های مالی هم در آنچه رخ داد، نقش داشت.او یک خانه تجملی در بیرمنگام، چندین ملک دیگر در کاردیف و منچستر، و یک خانه ییلاقی در آمریکا دارد.

منبع: الف

ساعات اولیه چهارشنبه‌شب هفته گذشته، باز هم خبری از استان سیستان‌وبلوچستان منتشر شد که خیلی از ایرانی‌ها را درغم و بهت فرو برد؛ شهادت ٩نفر از سربازان و نیروهای کادری مرزبانی در درگیری با اشرار مسلح و در مرز میرجاوه

 شهروند نوشت: ستوان‌سوم «علی پودینه» از زاهدان، ستوان سوم «محسن دایی‌زاده» از کرمان و «حمیدرضا جهان‌تیغ» شهدای کادر مرزبانی بودند و درکنار آنها شش نیروی وظیفه به نام‌های «معین بیانی» اعزامی از بردسکن خراسان‌رضوی، «مهدی امینی» اعزامی از سبزوار، «صادق خدادادی» ازسرخس، «حسین طاهریان» ازکاشمر در خراسان‌رضوی، «حجت کاظمی» و «امیرمحمد مکاری» هم به شهادت رسیدند که پیکر ۶نفر از این سربازان ساکن استان خراسان‌رضوی و شمالی صبح جمعه و درمیان استقبال نیروهای نظامی و مردم وارد مشهد شد.
 
این نخستین‌بار نیست که مرزبانی ایران درمرز با پاکستان دچار چنین حادثه‌ای می‌شوند، پیش از این هم تعدادی از سربازان وظیفه و نیروهای نظامی جان خود را در دفاع از مرزهای کشور از دست دادند. ستوان پودینه که ظهر جمعه و پس ازمراسم نمازجمعه زاهدان روی دست‌های مردم این شهر تشییع شد و درخاک آرام گرفت، بارها با همسر خود از سختی‌های این شغل و آرزوی شهادت‌اش سخن گفت. پودینه متولد‌ سال ۶۸ بود و سه دختر به نام‌های «پریا»، «پرنیا»، و «پری‌ماه» داشت که حالا مسئولیت تربیت و بزرگ‌کردن آنها بر دوش همسرش؛ «فاطمه پودینه» است.
 
شوهرم ٣ پری برای من به‌یادگار گذاشته است
 
ساعتی پس از تشییع شهید پودینه، همسرش از تلخی این حادثه برای خود و سه دخترش و درکنار این غم، رضایت قلبی‌اش از شهادت علی می‌گوید. «فاطمه پودینه» درباره روز حادثه و نحوه اطلاع از شهادت شوهرش می‌گوید: «من روز چهارشنبه تا ساعت ۱۰ صبح با همسرم در ارتباط بودم و پیام می‌‌دادیم. به من گفته بود که برمی‌گردد ولی عصر هرچقدر زنگ زدم، در دسترس نبود و من گفتم که تو راه است و ان‌شاء‌الله می‌آید. تا این‌که ساعات اولیه شب همکار علی با برادر شوهرم تماس گرفت و پرسید که علی کجاست؟ از علی چه خبری دارید، چرا گوشی‌اش را جواب نمی‌دهد؟ مگر شما خبر ندارید در میرجاوه درگیری شده است؟» لحظاتی پس از این تماس، خانواده پودینه با امید زنده‌بودن فرزند ۲۸ساله‌شان، با دیگر همکاران تماس ‌می‌گیرند و بیمارستان‌های زاهدان را یکی پس از دیگری به امید پیداکردن علی پودینه می‌گردند؛ درحالی ‌که جسم او و هم‌رزمانش در پزشکی قانونی این شهر آرام گرفته بود. فاطمه پودینه ازشرایط بد سه فرزندش دراین ٢روزه می‌گوید: «پریا ۶سال دارد و دایم می‌گوید که پدر من را زیرخاک نگذارید، روی بابای من خاک نریزید… او بیشتر ازهمه ما عذاب می‌کشد.
 
پرنیا هم ۴‌سال دارد و دایم چادر نمازش را می‌پوشد و سجاده پهن می‌کند، چون می‌داند پدرش از این کار او خوشحال می‌شد و هی می‌گوید؛ بابا باید بیاید و برای من هدیه بیاورد. پری‌ماه هم که یک‌سال بیشتر ندارد و فعلا نمی‌داند که چه بر سر ما آمده است.» از دست‌دادن همسری جوان، پدری برای سه دختر و همچنین سرپرستی برای خانواده پدری، خانواده و شهری در استان‌ سیستان‌وبلوچستان را در غم فرو برده است. دراین شرایط چه چیزی به این خانواده آرامش می‌دهد؟ و آنها چگونه با این غم کنار می‌آیند؟ «علی همیشه می‌گفت: هرکسی که خال گردن دارد، مردن دارد. من افتخار می‌کنم که همسرم با این همه افتخار، عزت و آبرو زیر خاک رفت.
 
شوهر من همیشه آرزوی شهادت داشت و می‌گفت؛ شهادت نصیب کسی نمی‌شود. الان حسرت من این است که ‌ای کاش یک پسر هم از شوهرم داشتم که آن را هم در راه خدا، اسلام و ایرانم می‌دادم.» خانم پودینه از پایبندی همسرش به احکام دینی و شئونات اسلامی می‌گوید و این‌که در آخرین مرخصی‌اش با هم درباره شهادت هم حرف زده بودند: «مرخصی آخر، من پرسیدم که علی چقدر فکر می‌کنی که وارد بهشت شوی؟ گفت: من اطمینان دارم، چون سه تا دختر و سه تا خواهر دارم. گفتم این دلیل نمی‌شود علی و او هم جواب داد: چرا همین دلیل است، سه تا از درهای بهشت ازطرف خواهرانم و سه تای دیگر هم ازطرف دخترانم باز می‌شود، آن‌قدر هم گناه و اشتباه نکردم و اگر جایی خطا کردم، توبه را فراموش نکردم.»
 
همسرعلی پودینه بعد از محرومیت خانواده‌های نظامی و همچنین وضع نامساعد علی و همکارانش هنگام خدمت هم می‌گوید: «هروقت مرخصی علی تمام می‌شد، من برایش غذا کنار می‌گذاشتم. آن‌جا شرایط خوبی نداشتند و حتی معده علی کوچک شده بود و در خانه هم خیلی کم غذا می‌خورد. پرسنل نیروی انتظامی واقعا شرایط خوبی نداشتند. همه اینها گذشت و علی من؛ علی فاطمه به آنچه استحقاقش را داشت، رسید. علی می‌دانست که می‌رود و من هم سه تا پری برای او آوردم. علی سه تا پری برای من به یادگار گذاشته است.»
 
ستوان پودینه متولد اول فروردین‌ سال ۶۸ بود و یکی از خاطرات خوبی که برای خانواده خود به جای گذاشته، همین جشن تولد او درکنار همسر و سه دخترش است؛ جشنی که حالا برای بازماندگان تبدیل به یک عکس و خاطره‌ای ماندگار از روزهای خوشی شده است.
 
سرباز مجروح: تروریست‌ها به همکاران مصدوم تیر خلاصی زدند
 
در کنار شهادت سه تن از پرسنل مرزبانی در این حادثه، شش تن از سربازان وظیفه هم جان خود را از دست دادند و دو سرباز در بیمارستان خاتم‌الانبیای زاهدان بستری شده‌اند. «داود باشتنی» یکی از بازماندگان این حادثه است. او متولد روستای باشتن در نزدیکی سبزوار از استان خراسان رضوی است و در سخنان کوتاهی درباره شرایط جسمی خود به «شهروند» می‌گوید: «من بازویم تیر خورده و الان خدا را شکر حال خوبی دارم.» باشتنی درباره شب حادثه و چگونگی این اتفاق هم می‌گوید: «زمانی که مورد حمله قرار گرفتیم تنها توانستم پشت درخت‌ها مخفی شوم. دیدم که به بچه‌ها تیر خلاصی می‌زدند و یکی از سربازان را هم که حالت بهتری داشت با خودشان بردند.» دو نیروی نظامی شبانه‌روز در کنار تخت باشتنی حضور دارند تا امنیت او را در این شرایط کنترل کنند. او هم توضیح بیشتر درباره این ماجرا را به صلاح نمی‌داند.

منبع: الف

روزنامه ایران نوشت : دادستان شهرستان رشت ازبازسازی صحنه قتل شش تن از زنان گیلانی توسط عامل جنایت‌ها خبرداد که قربانی قتل‌های سریالی شده‌اند.این درحالی است که به دلیل پیدا نشدن هفتمین جسد، بازسازی صحنه این جنایت هنوزصورت نگرفته است.
 
حجت‌الاسلام علی مصطفوی نیا، دادستان اظهار داشت: متهم، هفته گذشته به بازسازی صحنه ۶ قتل از ۷ جنایت پرداخت.
 
ازسوی دیگر سرهنگ فلاح کریمی، رئیس پلیس آگاهی استان گیلان نیزدر رابطه با پیدا نشدن جسد یکی از قربانیان پرونده به خبرنگار «ایران» گفت: باتوجه به اینکه متهم، جسد را در جنگل رها کرده است، احتمال خورده شدن بقایای پیکراین زن توسط حیوانات وحشی بسیار زیاد است.ضمن اینکه درتحقیقات تخصصی مستندات زیادی به دست آورده‌ایم که نشان داد این جنایت نیز توسط فرزاد-قاتل سریالی ۴۰ ساله- صورت گرفته است.
 
درحالی که تحقیقات پلیسی و قضایی در رابطه با پرونده قتل‌های سریالی گیلان همچنان ادامه دارد، خبرنگاراعزامی گروه حوادث «ایران» با حضوردر روستای محل زندگی وزادگاه فرزاد ، با چند تن از اهالی روستا درباره این جنایتکاربه گفت‌و‌گو نشست.
 
همه فرزاد را می‌شناسند؛ کافی است از کسبه‌ای که در کنار جاده روستای «خشک اسطلخ» مغازه دارند در مورد قاتل سریالی زنان گیلان سؤال کنید. کمتر کسی است که نشانی محل زندگی او را نشناسد. اما از شخصیت فرزاد اطلاعات زیادی ندارند. عده‌ای او را فردی آرام می‌دانستند و عده‌ای دیگر هم می‌گفتند: آرام بودنش به خاطر سیاست‌اش بوده چراکه او در مجموع فردی خطرناک است. عده‌ای نیز هیچ قضاوتی درباره‌اش نداشته و با یک جمله که زیاد او را نمی‌شناسم صحبت را کوتاه می‌کنند.
 
دزدی که قاتل زنان شد
 
خانه پدری فرزاد در انتهای کوچه‌ای قرار دارد که تا ابتدای جاده فاصله کوتاهی دارد. همسایه‌ها او را خوب می‌شناسند، زن میانسالی که زیر سایه درختی نشسته بود، همین که اسم فرزاد را شنید، گفت:«او را خوب می‌شناختم.بعد هم انگشت اشاره‌اش را به طرف خانه‌ای برد که دیوار به دیوار خانه پدری قاتل سریالی زنان گیلان بود.» زمانی من در آن خانه مستأجر بودم. البته سال‌ها از آن زمان گذشته است.آن موقع فرزاد ۱۴ ساله بود. یک شب که به میهمانی رفتیم دزد به خانه‌مان زد. دزدی که وسایل با ارزش مثل طلا و جواهرات و فرش هایم را نبرد، بلکه تلویزیون واسباب بازی و ارگی که برای پسر ۱۰ ساله‌ام خریده بودم را سرقت کرده بود.
 
آن زمان با خودم گفتم که حتماً دزد، یک نوجوان است که این وسایل را برده است.بعد هم پلیس آمد و از چند نفری تحقیق شد تا اینکه یکی از آنها گفت دزد خانه‌ام فرزاد است. او مدارکی را نشان داد که ثابت می‌کرد فرزاد در این ماجرا نقش دارد.به همین خاطر فرزاد دستگیر شد امادزدی را قبول نکرد. آن موقع خانواده‌اش به خاطر اینکه از پسرشان شکایت کرده بودم با من قهر کردند و به حمایت از پسرشان برآمدند. اما زمانی که این اتفاق افتاد به شوهر خواهر فرزاد گفتم به همسرش بگوید اگر آن زمان به حمایت از فرزاد نپرداخته بودید و او را به خاطر کاری که کرده بود تنبیه می‌کردید بی‌شک الان نباید به خاطر اینکه دست به قتل‌های سریالی زده سرتان را پایین بگیرید.
 
این زن لحظاتی سکوت کرده وسپس، انگارکه چیزی یادش آمده باشد ادامه داد: البته هنوز پدرش باور ندارد که پسرش قاتل سریالی است به همین خاطرازشدت ناراحتی وعصبانیت با مردم برخورد می‌کند.زن میانسال که همسر فرزاد را هم می‌شناسد درباره او نیز گفت: «فکر کنم تا سه سال پیش اینجا زندگی می‌کردند. پدر فرزاد خانه‌اش را به دو قسمت تبدیل کرده و نصف آن را به فرزاد داده بود. همان خانه‌ای که جسد را درآن دفن کرده بود. همانجا فرزاد ۵ سالی با همسرش زندگی می‌کرد. فکر کنید در تمام این مدت آنها با یک جسد در خانه‌شان زندگی می‌کردند. باورکنید الان که فهمیده‌ام نزدیکی خانه‌ام یک جسد دفن شده بوده، شب‌ها خوابم نمی‌برد. چه برسد به اینکه جایی باشم که جسد چند متر آن طرف‌تر باشد وخودم هم این موضوع را بدانم!»
 
دلخوری اهالی از همسر دوم قاتل
 
در همین هنگام زن میانسال دیگری از راه می‌رسد. اما او هم از فرزاد و همسرش دل خوشی ندارد. خانه‌ای که فرزاد داخل آن زندگی می‌کرد نصفش متعلق به خودش بود که سه سال قبل آنجا را فروخت. الان نمی‌دانم کسی در آنجا زندگی می‌کند یا نه، اما به نظرم کسی آنجا زندگی می‌کند. زن فرزاد معتاد بود، البته نمی‌خواهم گناه کسی را بشورم، اما یک قرعه کشی زنانه راه انداختیم که آن زمان مبلغش حدود ۲ میلیون تومان شده بود.
 
زن فرزاد-زن دومش- برنده شد اما پول‌ها را برداشت و دیگر هم یک ریال آن را هم برنگرداند. یکبار هم قصد داشت طلاهای مرا بدزدد که فهمیدم. آن روز کنار جاده نشسته بودم و داشتم میوه‌هایی که از باغ کنده بودم را تمیز می‌کردم که آمد پیشم و قصد داشت با ترفندی، طلاهایم را سرقت کند که فهمیدم واوهم راهش را کشید و رفت.
 
این زن در ادامه گفت: «البته همه اهالی می‌دانند که خانواده فرزاد انسان‌های شریفی هستند وازاین ماجرا شوکه‌اند. ولی افسوس که شاید تربیت غلط این جوان را به اینجا کشاند.»

منبع: الف