بایگانی ماه : آوریل, 2017

به گزارش مهر،به نقل از هالیوود ریپورتر، این روزها صحبت هایی درباره حضور ویل اسمیت بازیگر و خواننده آمریکایی در اقتباسی زنده از انیمیشن «علاءالدین» مطرح است. این صحبت ها حاکی از آن است که اسمیت ایفاگر نقش غول چراغ جادو خواهد بود.پیش از این و در نسخه اورجینال انیمیشن «علاءالدین» که سال ۱۹۹۲ ساخته شد، رابین ویلیامز فقید صداپیشه نقش غول چراغ جادو بوده است.
 
ویل اسمیت پیشتر مذاکراتی را با تیم برتون برای ایفای نقش در لایو اکشن «دامبو» داشت که این امر محقق نشد.باید دید که این بار حضور اسمیت در لایو اکشن «علاءالدین» که توسط کمپانی دیزنی و تهیه کنندگی دن لین ساخته می شود، قطعی خواهد شد یا نه.«علاءالدین» داستانی سنتی است که روایتگر جوانی است که در مواجهه با چراغی جادویی با غول آن چراغ ملاقات می کند. او می تواند ۳ آرزود داشته باشد که توسط غول چراغ محقق شود.

منبع: بهارنیوز

مرجان یگانه پرست- روزنامه بهار:
داریوش ارجمند یکی از بهترین بازیگرهای سینمای ماست. او در هر نقشی که بازی کرده، حضوری درخشان داشته و خاطره آن نقش را در ذهن مخاطب ماندنی کرده است. شاید این اواخر مخاطبان سینما و تلویزیون، داریوش ارجمند را به خاطر بازی متفاوتش در نقش حشمت فردوس سریال‌ستایش‌به خاطر بیاورند و بسیاری هم معتقد باشند که او در نقش مالک اشتر سریال‌امام علی‌خوش درخشیده است اما پیش از این نقش ها، ارجمند شخصیتی بی مانند و مثال زدنی را در فیلم ماندگار‌ناخدا خورشید‌ایفا کرده که به عنوان اولین تجربه‌های کاری اش، نقشی از یاد نرفتنی است. بازی ارجمند در نقش یک ناخدای سختکوش، تنها و مال باخته در‌ناخدا خورشید‌آنقدر عمیق، متفاوت و اثرگذار است که به سختی می‌شود او را از نقش و نقش را از او جدا کرد. از آن شخصیت‌هایی که بی شک در ذهن مخاطب نقش می‌بندد و در یادها می‌ماند. وقتی باخبر شدیم که نسخه قدیمی این فیلم توسط فیلمخانه ملی بازسازی شده و قرار است به بهانه سی سالگی‌اش در جشنواره جهانی فجر به نمایش درآید،  پای صحبت‌های ناخدای‌ناخدا خورشید‌نشستیم.
***
فیلم‌ناخدا خورشید‌چه ویژگی هایی داشت که همچنان گیرایی خودش را دارد؟ چرا در حال حاضر فیلم هایی مثل‌ناخدا خورشید‌با آن روایت داستانی، پرداخت سینمایی و فضاسازی عالی اما کاملا بومی با بازی‌ها و تولید سنگین دیگر ساخته نمی‌شوند؟
چون سینمای ما یک ناصر تقوایی بیشتر ندارد. هر حسنی که آن فیلم دارد، مربوط به آقای ناصر تقوایی است و این تاسف برای هنر و سینمای ایران تا ابد باقی خواهد ماند که او دیگر فیلم نمی‌سازد. او آدم قائم به ذاتی است، شعر و داستان می‌فهمد. درک خوبی از تئاتر و معماری و نقاشی دارد. تقوایی به معنای واقعی هنرمند است.

توقف کاری ایشان خواسته یا ناخواسته برای سینمای ما یک فرصتی است که از دست رفته  اما سوای توان و تجربه ناصر تقوایی که پشتوانه فیلم‌ناخدا خورشید‌است، چرا چنین فیلمی را نمی‌توان در سینمای امروز که امکان تخصیص بودجه بیشتر، پیشرفت فنی بیشتر و امکانات اجرایی وسیع‌تر دارد، ساخت؟ در حال حاضر رفتن به سراغ سوژه‌ها و فیلم‌های این چنینی، جز وآثار سنگین و عظیم قرار می‌گیرند و در نهایت هم تهیه کننده، عطای ساخت چنین اثری را به لقایش می‌بخشد. این طور نیست؟
طبع هنرمندان و مردم ما عوض شده است. الان دوره، دوره کثرت است. در حال حاضر کسانی هستند که فیلم هایی می‌سازند و تمام افتخارشان، میزان فروش فیلم است. فیلم هایی که به لعنت حق هم نمی‌ارزد. مدام هم می‌گویند مردم مشارکت ندارند و با سینما قهر کرده‌اند یا اینکه مردم با حمایت از یک فیلم آن را انتخاب می‌کنند، این روند ارزش گذاری، جز پایین آوردن سلیقه مردم و فرهنگ جامعه، هیچ اثر دیگری نداشته است. در صورتی که تقوایی اهل این حرف‌ها نبود. او کسی است که هم بلد است‌تراژدی بسازد و هم طنز. همان کسی است که می‌تواند قهرمان تحویل سینما بدهد و این‌ها را در آثارش اثبات کرده است.
توانمندی تقوایی را در فضاسازی، شخصیت نویسی قهرمانانه و طراحی صحنه‌های‌ناخدا خورشید‌به وضوح می‌توان دید. کدام اثر او ضعیف بوده؟ مگر«‌ای ایران» ‌بد بود یا آخرین کارش،‌«کاغذ بی خط» ‌؟ آثارش یکی از دیگری درجه یک‌ترند.

اخیرا فیلمخانه ملی اقدام به بازسازی و اصلاح نسخه‌های برخی از آثار برتر تاریخ سینما کرده است. سال گذشته فیلم‌گاو‌ساخته مهرجویی را آماده و در جشنواره جهانی فجر رونمایی کرد. امسال هم این روند ادامه داشته و فیلم‌ناخدا خورشید‌ساخته ناصر تقوایی آماده شده است. درباره این اقدام چه نظری دارید و فکر می‌کنید این حرکت فرهنگی در نگهداری و اصلاح آثار مهم تاریخ سینما موثر است؟
این اتفاق خوب است و شاید بتواند یک تلنگری به مخاطب بزند و به یادش بیاورد که سلیقه‌اش کجا بوده و حالا کجا آمده است. از طرفی بازیگران مان هم ببینند هنرمندانی که در ساخت اثری مثل‌گاو‌کمک کرده اند، چطور عمل کرده‌اند و کارگردان‌های مان هم ببینند فیلمسازهای قدیمی‌تر چطور در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ فیلم هایی ماندگار ساخته اند. الان دیگر سینمای ما نه قهرمانی ندارد و نه داستانی و کمتر سعی دارد تا محتوایی اخلاقی را به مخاطب ارائه دهد. متاسفانه سینما دچار دلقک‌بازی و بی محتوایی شده است. همان کسانی که به فروش بیشتر اما بی محتوای خودشان افتخار می‌کنند، در حال رقم زدن آینده سینما هستند. این حرفه، پر شده از آنها که کثرت بیشتری دارند مثل حساب بانکی بزرگتر، رخت و لباس مارک دار و ماشین گران‌تر، نه آنها که ارزش‌های هنری و تکنیکی دارند. دنیا، دنیای کثرت هاست و نه ارزش ها. مختص این حرفه هم نیست در جامعه تسری پیدا کرده است. جامعه ما گرفتار فرمالیسم شده و هر چیزی به خاطر فرم و مارک و ظاهرش پذیرفته  می‌شود.

فکر می‌کنید در شرایطی که از تمام رفتارها و واکنش‌ها برداشت سیاسی می‌شود، می‌توان فیلمی مثل‌ناخدا خورشید‌ساخت؟ بدون آنکه انگ سیاسی به آن زده نشود؟
چرا نمی‌شود؟ هر کاری که منطق داشته باشد، اگر شدتی هم در ابرازش باشد، پذیرفتنی است. مسائل سیاسی را هم با منطق و روایت درست می‌توان مطرح کرد. در غیر این صورت اگر فیلمی با روایتی غیر واقعی بسازید، با واکنش منفی هم روبه رو خواهید شد. طرح گفتمان باید درست باشد.

اگر کمی به گذشته برگردید، باز هم علاقه‌مندید که در فیلم‌ناخدا خورشید‌بازی کنید؟
چه کسی می‌تواند با کارگردانی مثل تقوایی روبه‌رو شود و نخواهد که با او همکاری کند؟ مدتی پیش با آقای تقوایی صحبت می‌کردم و به او گفتم که هر چه دارم از شماست. ایشان گفتند هر چه بوده از استعداد و تلاش خودت بوده است. ولی من این طور فکر می‌کنم که اعتقاد او به اینکه من بازیگر با استعدادی هستم، راهگشای من شده است. تقوایی مرا برای سریال‌کوچک جنگلی‌انتخاب کرده بود بعد پروژه با مشکلاتی روبه‌رو شد اما بیکار ننشست و دست به کار ساخت فیلمی شد که حداقل بیست سال در صدر انتخاب منتقدین ایران قرار گرفته است. تقوایی افتخار این مملکت است به طور مثال این همه برنامه طنزی که در سینما و تلویزیون ساخته می‌شود. چرا این آثار نمی‌توانند موفقیت ‌دایی جان ناپلئون‌را تکرار کنند؟ نه اینکه کارگردان حسابی و کاربلد نداریم؟ فیلمسازان توانمندی داریم ولی آثار ماندگاری مثل‌اجاره نشین‌ها‌،‌گاو‌،‌شیر سنگی‌یا‌ناخدا خورشید‌ساخته نمی‌شوند و سوژه‌ها همه شبیه هم شده اند. کارگردان‌های این فیلم ها، آدم‌های بزرگی‌اند که همچنان در کنار ما هستند اما متاسفانه کم کارند. کارگردانی هم هست که در این آشفته بازار دو تا اسکار برای سینمای ما آورده است اما مورد تهاجم قرار می‌گیرد. دچار قدرناشناسی شده‌ایم.

افت فرهنگی که به آن اشاره کردید و ظاهرگرایی و کم رنگ شدن ارزش‌ها می‌توانند مسبب این اتفاق و تغییر گرایش مردم به سوژه‌های بی ارزش باشند؟
بی تاثیر نیستند. گفتم که دوره، دوره کثرت‌ها شده، نه ارزش ها. مارک و ظاهر در اولویت قرار گرفته است نه ارزشمندی و توانمندی ها.

منبع: بهارنیوز

به گزارش وب سایت آی سینما، بهمن فرمان‌آرا که فیلم «دلم می‌خواد» ساخته سال ۹۳ از او برای اولین‌بار در جشنواره جهانی فیلم فجر به نمایش گذاشته شده است، در ابتدا با توضیح این‌که تجربه تحصیل و کار در خارج از ایران را دارد به همکاری با فیلمسازانی چون مارتین اسکورسیزی و الیور استون اشاره کرد و گفت: «با این‌حال نمی‌خواهم از ایران بروم. چون حرفم در واقع با ملت ایران است، اگر برای مثال یک منتقد فرانسوی هم فیلم من را دوست داشته باشد لذت آن برایم مثل خامه روی کیک است وگرنه خیلی به دنبال چنین چیزی نیستم. می‌خواهم با ملت خودم حرف بزنم.»
 




از نظر او فراگرفتن فن کارگردانی و مسائل مربوط به آن در واقع کار چندان سختی نیست، مهم تجربه است که قابل انتقال نیست. او پس از این صحبت‌ها بخش‌هایی از فیلم‌هایش از «شازده احتجاب» تا «خانه‌ای روی آب» و «خاک آشنا» و… را برای هنرجویان به نمایش گذاشت.

او باز هم به تجربیات مختلف از جمله خواندن بازیگری در جنوب کالیفرنیا و فارغ‌التحصیل شدن با جرج لوکاس و همین‌طور راه‌اندازی جشنواره‌ای در ونکوور اشاره کرد و در ادامه گفت: «من ۴۵ سال است که کار می‌کنم و در این مدت ۹ فیلم ساخته‌ام و دوره‌ای هم مدیریت قبول کردم. البته فیلم‌هایی ساخته‌ام که دلم می‌خواسته و موضوع آن‌ها برایم مهم بوده است و آنقدر انرژی داشته‌ام که تهیه‌کنندگی چند فیلم دیگر را نیز بر عهده بگیرم. اصلا آشنایی من با عباس کیارستمی به همین دلیل اتفاق افتاد من فیلم اول او یعنی «گزارش» را تهیه کردم.»

او در ادامه به خاطره‌ای کیارستمی برای ساخت یکی از  فیلم‌هایش اشاره کرد که محمود کلاری فیلم‌بردار معروف سینما ایران آن‌را این‌طور نقل کرده بود: «آقای کلاری تعریف می‌کرد که برای فیلم «باد ما را با خود خواهد برد» ما نزدیک به ۱۰-۱۵ روز سوار می‌شدیم و راه می‌افتادیم در جاده‌ بی‌نام و نشانی و کیارستمی به هرکس که می‌رسید می‌پرسید شما این‌جا نقشه و علامتی ندارید چطور راهتان را پیدا می‌کنید؟ هرکس جوابی می‌داد که به نظر آن‌چیزی که او می‌خواست نبود. تا این‌که به پسربچه‌ای ۱۳ ساله می‌رسند که می‌گوید ما اصلا جایی نمی‌رویم که بخواهیم راهمان را پیدا کنیم و کیارستمی به کلاری گفته بود این حرف را گرفتی؟ می‌خواهم بگویم او برای کارش وقت می‌گذاشت و فرم کار کردنش هم جوری بود که زیاد تمرین می‌کرد و فیلمی که زیاد تمرین شده باشد مثل مستند از کار در می‌آید. مثلا همه دیالوگ‌ها را خودش می‌گفت و بازیگر افغان تکرار می‌کرد و بعد صدای خودش را حذف می‌کرد. با نابازیگر کار می‌کرد و می‌توانست از آن‌ها بازی بگیرد. بعدها از بازیگران حرفه‌ای نیز در آثارش استفاده کرد.»

او درباره برخورد کیارستمی با نابازیگران توضیحاتش را این‌طور ادامه داد:‌ «یادم می‌آید برای فیلم «خانه دوست کجاست» یک ساک پر از پول را با خود سر صحنه می‌برد. به او گفتم این برای چیست که گفت بازیگران من مثل کارگران ساختمانی برخورد می‌کنند اگر عصر بعد از حضور در فیلم پولشان را ندهم ممکن است فردا نیایند. گفتم من اگر جای تو بودم سکته می‌کرد و او هم جواب داد من هم اگر جای تو بودم و می‌دانستم قرار است در آخرین صحنه دقیقا چه اتفاقی بیافتد و همه چیز این‌قدر روی برنامه بود حتما سکته می‌کردم. یادم می‌آید گاهی به من می‌گفت این سکانس از فیلمت را می‌دهی من با آن یک فیلم بسازم؟ در واقع انگار من برگ بودم و او ریشه. من تحصیل کرده سینما در خارج از ایران بودم و انضباط در آن فضا اولین چیزی است که می‌آموزیم. به هر حال وقتی فیلمی در یک روز در ۱۴۰۰ سینمای جهان نمایش داده می‌شود نمی‌توان بهانه‌های معمول در این‌جا را آورد.»

فرمان‌آرا همچنین در پاسخ به این سوال که موقع کارگردانی چطور بازیگران و البته فیلم‌بردار را هدایت می‌کند نیز این‌طور توضیح داد:‌ «وقتی من با فیلم‌برداری کار می‌کنم از ابتدا با او صحبت می‌کنم و درباره قابلیت‌ها و نگاه‌مان، چهره‌ها و رنگ فیلم صحبت می‌کنیم. مثلا برای «خانه‌ای روی آب» از محمود کلاری خواسته بودم رنگ فیلم به سمت طیف آبی نزدیک شود تا فضای فیلم آن طور که باید از کار دربیاید. البته سر کارگردانی من بیشتر مراقب بازیگران هستم چون صحبت‌هایم را از قبل با فیلم‌بردار کرده‌ام. ما یک گروه هستیم و برای یک هدف کار می‌کنیم. دستیارها به راحتی می‌توانند نظر بدهند. وودی آلن حرف جالبی می‌زند و می‌گوید هرچیز جالب و جدیدی در تاریخ سینما را که دیدید، بدزدید چون به هر حال آن نگاه شما به زندگی و مرگ و… خواهد بود.»

او در ادامه با اشاره به این‌که فیلم «سایه‌های بلند باد» با بودجه یک میلیون و ششصد میلیون تومانی و «شازده احتجاب» با ۷۲۰ هزار تومان ساخته شده بود منابع مالی را تاثیرگذار در ساخت فیلم دانست.

از نظر فرمان‌آرا کارگردان باید از دیگر مسائل مربوط به فیلم سررشته داشته باشد و فیلمبرداری و تدوین و … بداند تا مثل یک رهبر ارکستر گروه را هدایت کند، او در ادامه گفت: «در حال حاضر این‌که چیزی را نشان ندهید از این‌که آن‌را نشان دهید سخت‌تر شده است، مشکل این است که ما همه‌چیز را نشان می‌دهیم و جایی برای تخیل مخاطب باقی نمی‌گذاریم. یک دوره‌ای فیلم موزیکال ساخته می‌شد ولی الان آنقدر ساخته نمی‌شود که فیلم بدی مثل «لالا لند» توجه همه را جلب می‌کند.»

او در ادامه به شوخی به این موضوع اشاره کرد که همه او را به هیچکاک تشبیه می‌کنند که در واقع هیچ‌چیز جز فیزیکش به هیچکاک شباهت ندارد. فرمان‌آرا در ادامه به فیلم «عشق» ساخته مایکل هانکه نیز اشاره کرد و گفت: «بدون رودربایستی من با این فیلم گریه کردم چون حرف آن‌را به خوبی می‌فهمم. الان ۴۹ سال است که با همسرم زندگی می‌کنم و می‌دانم که می‌شود به ریتم نفس کسی عادت کرد. او در این‌فیلم درباره از دست دادن عشق صحبت می‌کرد.»

سازنده فیلم «بوی کافور، عطر یاس» همچنین در پاسخ به سوالی درباره اقتباس فیلم‌نامه از آثار ادبی نیز گفت: «این را در پرانتز بگویم که بعد از موج نوی فرانسه که کارگردان‌ها هم خودشان می‌نوشتند و هم کارگردانی می‌کردند این موضوع به غلط جا افتاد. طوری شده که حتی کسی که نمی‌تواند درباره موضوع «علم بهتر است یا ثروت» انشا بنویسد قصه‌ای را می‌نویسد و نام خودش را می‌گذارد مولف بدون این‌که بگوید آن‌را از کجا اقتباس کرده است. تالیف با این کار فرق می‌کند. برای ساختن فیلم «شازده احتجاب» من هوشنگ گلشیری را هم نمی‌شناختم اما می‌دانستم که در اصفهان است و از طریق مردم این شهر می‌توان او را پیدا کرد. طی ۵ ساعت او را پیدا کردم و درباره فیلم با او حرف زدم. اثر ادبی برای یک مخاطب نوشته می‌شود و خیلی چیزها به تخیل شما بستگی دارد اما در سینما مسئله متفاوت است و بنابراین شما نمی‌توانید همه آن قانون‌ها را در آن به کار ببرید این‌جا اثر باید برای تعداد زیادی از مخاطبان ساخته شود.» به گفته او جد و پدرجد در این داستان در پدربزرگ به تصویر کشیده شده بود و داستان عمه‌ها نیز در نسخه سینمایی فیلم جایی نداشت که درباره همه این اتفاقات با گلشیری صحبت شده بود.

آن‌طور که او توضیح می‌دهد کارگردان باید به قصه نگاه کند و ببیند چه چیزی می‌خواهد تولید کند بخش‌هایی را حذف و حتی دیالوگ‌هایی اضافه کند. او همچنین به فیلم «سایه‌های بلند باد» نیز اشاره کرد که بر اساس داستان چهار صفحه‌ای از گلشیری ساخته شده و طی زمان دوساله‌ای به فیلم‌نامه تبدیل شده است. او در ادامه گفت: «البته نویسنده‌ها فکر می‌کند هر ویرگول و نقطه‌ای هم که نوشته‌اند باید در فیلم باشد، در حالی که این اصلا یک مدیوم دیگر است. مثلا مسعود کیمیایی فیلم «خاک» را بر اساس نوشته‌ای از محمود دولت‌آبادی که یکی از بهترین نویسنده‌هاست ساخته و الان چهل سال است که این دعوا ادامه دارد. آن‌ها نگاه مختلفی دارند و همچنان دولت‌آبادی می‌گوید داستان مرا خراب کرده‌ای و… اما در واقع خط داستانی مهم است.»

او در ادامه در پاسخ به سوالات مختلف توضیحاتی درباره دکوپاژ در آثارش و استفاده از عوامل حرفه‌ای در فیلم‌هایش داد. او با اشاره به این‌که در فیلم‌هایش از بازیگران تئاتر استفاده می‌کند اما ممکن است نابازیگران فیلمی را محشر بازی کنند یا نتوانند چیزی را که می‌خواهید از کار دربیاورند به فیلم «کپی برابر اصل» ساخته عباس کیارستمی اشاره کرد و گفت: «کیارستمی در این فیلم نقش آن رهبر اپرا را قرار بود به جرمی آیرنز بدهد اما در نهایت یک نابازیگر را انتخاب کرد که او در مقابل ژولیت بینوش در صحنه‌هایی کم می‌آورد. اما اگر آیرنز این فیلم را بازی کرده بود می‌توانست چیزهایی هم به این صحنه‌ها اضافه کند.» البته او در ادامه توضیح داد که ثابت شده کارگردانی و داستان در فروش فیلم تاثیر دارد وگرنه فیلم تنها به خاطر بازیگران آن نمی‌تواند به فروش خوبی دست پیدا کند.

او همچنین به هفت‌خان رستمی که باید برای ساخت فیلم در ایران گذرانده شود نیز اشاره کرد و از فیلم «دلم می‌خواد» ساخته سال ۹۳ مثال آورد که به تازگی در این جشنواره پس از سه سال به نمایش گذاشته شده است. او همچنین «بوی کافور، عطر یاس» را فیلمی دانست که پس از ۱۰ سال یازدهمین فیلم‌نامه‌ای بوده است که توسط سیف‌الله داد به آن مجوز ساخت داده شده است. از نظر او برای حضور در سینما نمی‌توان ضعیف بود.

او در ادامه بازهم به مسائل مختلفی درباره تولید فیلم‌هایش پرداخت و اصولا نقش تهیه‌کننده را در ساخت فیلم‌هایش تاثیرگذار ندانست چرا که فیلم باید متعلق به او باشد. البته او بسیاری از تهیه‌کنندگان را فقط تزریق‌کننده پول دانست و درباره حضور خودش به عنوان تهیه‌کننده نیز گفت: «سر فیلمی با بهرام بیضایی بودیم که قرار بود نوشته‌ای به نام «لیلا فرزند ادریس» را کار کند. داستان آن درباره دختر هجده ساله‌ای بود که شناسنامه‌اش را گم می‌کند. او به دنبال بازیگر می‌گشت یک روز رفت و پروانه معصومی ۳۵ ساله را برای این نقش آورد. گفتم این یک دختر ۱۸ ساله نیست و نظر من با او یکی نبود و پروژه را تعطیل کردم. کیهان همان‌موقع به من کلی ناسزا گفت، حالا هم البته می‌گوید.»

منبع: بهارنیوز