بایگانی ماه : مارس, 2017

روزنامه «جوان» در یادداشتی از «شعبان مصطفائی» نوشت: مسئول امید و شادابی در کشور چه نهادها یا افرادی هستند؟ این سؤال بهانه‌ای است برای کنکاشی کوتاه در سخنان رئیس‌جمهور محترم درباره امید و شادابی که در سخنرانی اخیرشان به آنها اشاره کردند. ابتدا عیناً سخنان دکتر روحانی را در این باره ذکر می‌کنیم.

«متأسفانه عده‌ای هستند که می‌خواهند مردم را به هر بهانه‌ای نسبت به آینده ناامید کنند، بدون تردید ایجاد ناامیدی ضربه و آسیب به حرکت ملی و مأیوس کردن جامعه از حرکت و تعالی است اما متأسفانه عده‌ای همواره نیمه خالی یک لیوان آب را می‌بینند و نیمه پر آن را هیچ موقع متذکر نمی‌شوند». «انسان نیاز به شادابی، لبخند و خوشحالی دارد و تصور نشود که مردم بدون نشاط، خوشحالی و چهره باز می‌توانند از مشکلات زندگی فرار کنند. گاهی نشاط و شادمانی فکر و ذهن انسان را گشوده و آرامش‌آفرین است، لذا باید به آن توجه داشت».

با اینکه رئیس‌جمهور محترم دقیقاً نفرمودند چه کسانی به جامعه ناامیدی و بی‌نشاطی تزریق می‌کنند ولی از آنجایی که مردم با امید به باورهای دینی و آینده پرشکوه، انقلاب اسلامی را به پیروزی رساندند و اینکه در طول دوره‌های سختی و ناملایمات همواره پشتیبان نظام بودند از امید مردم به نظام ناشی می‌شود. و از طرفی چون امید در سایه نشاط و شادابی شکل می‌گیرد، پس قطعاً منظور رئیس محترم قوه مجریه ضد‌انقلاب و دشمنان نظام است که دائماً سعی در القای ناامیدی و بی‌نشاطی به مردم و مسئولان دارند، چون باور دشمنان بر این است که تنها راه شکست ایران اسلامی ایجاد ناامیدی و فاصله انداختن بین مردم و مسئولان است. در همین راستاست که با تحریم‌های گوناگون سعی می‌کنند با در تنگنا قرار دادن مردم، آنها را دلسرد و ناامید کنند.

البته یک احتمال ضعیف هم می‌دهیم که از نظر رئیس‌جمهور محترم افرادی در داخل کشور که منتقد عملکرد ایشان هستند، مسئول ایجاد ناامیدی و بی‌نشاطی در مردم باشند. برای بررسی این احتمال ضعیف به سؤال اصلی طرح شده، بر‌می‌گردیم و برای اینکه بدانیم چه نهاد یا افرادی مسئول امید و نشاط در جامعه هستند، باید بدانیم چه عواملی باعث امیدواری، خوشحالی و نشاط مردم می‌شود. مردمی که از مشکلات اقتصادی گله‌مند هستند بالطبع خوشحالی و نشاط‌شان هم تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد. لذا تنها با حرف خالی نمی‌شود برای کسی که بیکار است یا تحت شرایط رکود اقتصادی بیکار شده و سفره‌اش کوچک و شرمنده خانواده‌اش است نشاط ایجاد کرد. از قدیم گفته‌اند با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمی‌شود.

پس چون مسئولیت توسعه اقتصادی در کشور با دولت است، پس مسئول مستقیم ایجاد نشاط و امید در کشور نیز بر عهده ریاست جمهوری و تیم همراه وی است. اما با مروری بر رفتار دولت محترم در سه سال و چند ماه اخیر در هیچ و مزخرف شمردن دستاوردهای قبلی و اینکه برخی از دولتمردان ادعا کردند توان رقابتی ما در حد آبگوشت بزباش و قورمه سبزی است، اینکه مسکن مهر مزخرف خوانده شد، اینکه گفته شد امریکا می‌تواند با یک موشک توان دفاعی ما را نابود کند، اینکه صنعت هسته‌ای را در حد دستگاه آبمیوه‌گیری تنزل دادند، اینکه رشد علمی ما کاهش داشته است، اینکه حقوق‌بگیر نجومی ذخیره نظام نامیده شد و سفر میلیاردی از بیت‌المال هزینه شد، اینکه اعتبار پاسپورت ایرانی به پنج پاسپورت ضعیف دنیا تنزل یافت، اینکه مشکل ریزگردها به عذاب الهی نسبت داده شد و اینکه آب خوردن ما را به برجامی که نتیجه‌اش تقریباَ هیچ شد، گره زدند و خیلی موارد دیگر، آیا تزریق ناامیدی به کشور نبوده است. وقتی چنان رونق اقتصادی که مردم را بی‌نیاز از دریافت یارانه کند، به دست نیامد چگونه نشاط حاصل ‌شود. در سه سال اخیر ناامیدی کاشته و هیچ درو شد. اکنون که به زمان انتخابات نزدیک می‌شویم از امید و سبد امید حرف زده می‌شود آن هم از جایگاه مدعی‌العموم نه جایگاه پاسخگو بودن نسبت به وظیفه‌ای که در قبال امیدواری و نشاط مردم دارند.
 
اما در خصوص امید مردم به آینده اولاً لازم است به امید مردم به نظام و دولت تفاوت قائل شویم. مردم به نظام امیدوار هستند و این امیدواری را در راهپیمایی‌های عظیم ۲۲ بهمن و روز قدس و حضور با نشاط در انتخابات و مواقع حساس نشان داده‌اند. ولی اینکه مردم گله‌مند هستند و به‌ فرض به دولت برای ایجاد رونق امیدوار نیستند، دلیل ناامیدی از نظام نیست. ثانیاً در حالی که کشور درگیر مشکلات اقتصادی و رکود است و آمار بیکاری افزایش یافته، رئیس‌جمهور محترم به‌خاطر عمل به وعده‌هایش و اینکه شرمنده مردم نشده، خدا را شکر می‌کنند. پس تمام ظرفیت کاری دولت در این حدی بوده که انجام شده است. لذا امیدواری به رونق با این دولت چگونه قابل جمع است؟ ثالثاً وقتی دولت رفع تمام مشکلات را در گرو رفع تحریم‌ها و برداشته شدن تحریم‌ها را در گرو مذاکره می‌دانست پس چگونه از سبد امیدی حرف می‌زند که تنها یک گزینه در آن گذاشته بود. پس دولت محترم در حال پخش حلوای سیاسی است و انتظار دارد کام مردم با این حلواهای سیاسی شیرین شود.

منبع: الف

 «سید‌مسعود علوی»در سرمقاله روزنامه «رسالت» نوشت: اشتباهات راهبردی دولت یازدهم به ویژه در حوزه دیپلماسی خارجی باید زیر چکش نقد دیپلمات های برجسته کشور قرار گیرد. یکی از مأموریت های دولت یازدهم رفع تهدیدهای نظامی و برداشتن گزینه نظامی روی میز بود. یک بررسی سطحی پیرامون رویدادهای منطقه و جهان نشان می دهد این تهدید به طور بالقوه وجود دارد. آمریکایی ها با روی کار آمدن ترامپ، در حال تدارک یک جنگ نیابتی علیه ایران اسلامی توسط عربستان هستند.

همان طور که ۳۶ سال قبل با تحریک صدام، به او قبولاندند که یک جنگ تمام عیار را به نیابت از آمریکا و رژیم صهیونیستی راه بیندازد.سه سال پیش که دولت عزم حل مناقشات هسته ای با ۱+۵ را داشت، رئیس جمهور قبل از اعزام تیم برای  مذاکرات اعلام کرد؛ «خزانه مملکت خالی است!» این اظهار عجز و ضعف نه تنها واقعیت نداشت بلکه  دشمن را تحریک کرد تا از موضع بالاتر نسبت به ما وارد مذاکره شود. در طول مذاکرات یک بار هم  رئیس جمهور گفت؛ «همه چیز ما به برجام مربوط است حتی آب خوردن ما!» حال آنکه این گزاره هم  صحیح نبود، اما باز نوعی اعلام عجز بود. این مواضع نه تنها مشکلات ما را در برجام حل نکرد بلکه به دشمن کمک کرد کالای برجام را به ما گران تر بفروشد.

رئیس دیپلماسی خارجی ما هم یک بار در دانشگاه تهران به این جمله تفوه نمود که؛ «اگر آمریکا اراده کند  در عرض چند دقیقه کل امکانات نظامی ما را منهدم می کند» و چندی بعد هم یکی از مشاوران رئیس  جمهور در بیان ضعف های اقتصادی ما گفت؛ «ما تنها در بخش آبگوشت بزباش و… می توانیم با غرب  رقابت کنیم!»

موضع گیری و بیان چنین سخنانی از سوی مقامات دولت به دور از حکمت سیاسی و تدبیر دیپلماتیک بود. این مواضع،  دشمن را تحریک می کند که برخورد سخت را به جای نرم در دستور کار خود قرار دهد.

مقام معظم رهبری در دیدار مسئولان راهیان نور فرمودند:
– علت شروع جنگ تحمیلی این بود که دشمنان در ما احساس ضعف کردند.
– این یک قاعده کلی است که احساس ضعف موجب تشویق دشمن به حمله می شود.
این یک واقعیت است. از آن هنگام که جمهوری اسلامی توانایی های نظامی خود را ارتقا داد، دشمن سنگر  به سنگر عقب نشینی کرد و سراغ تدارک جنگ نرم رفت.

اما اشتباهات راهبردی دولت یازدهم و دادن علامت های غلط به رقیبان منطقه ای و جهانی جمهوری  اسلامی، دوباره آنها را به طمع انداخت که گزینه پوسیده نظامی را به رخ ما بکشند. علت اینکه آمریکایی ها در  طول مذاکرات هسته ای و پس از آن حتی در زمان ترامپ که حال جنگیدن ندارند، گزینه نظامی را به رخ  ما می کشند، همین خبط عظیم سیاسی و دیپلماتیک است. همچنین علت اینکه ما در مذاکرات و برجام به گفته  مقامات دولتی، دستاورد «تقریباً هیچ» داریم، همین است و نیز در حوزه اقتصادی هم همین طور. دولت به جای تکیه بر توانایی های شگرف ملت ایران و ذخایر عظیم روزمینی و زیرزمینی کشور، بارها اظهار  ضعف کرده و این بهانه ای برای فشار بیشتر به ملت ایران شده است.
دیروز ترامپ، ایران را جزء ۶ کشوری که اتباع آنها از ورود به آمریکا منع شده اند، اعلام کرد. آمریکایی  ها قبلاً با جلوگیری از ورود سفیر معرفی شده از سوی دولت یازدهم برای نمایندگی در سازمان ملل، ارزش     پاسپورت ایرانی را به ما ابلاغ کردند! این بار با این تصمیم ترامپ معلوم شد مذاکرات برجام نه تنها ارزش  پاسپورت ایرانی را در مرتبت قبل از مذاکرات حفظ نکرده، بلکه آن را در حد توهین آمیزتری فروکاهیده است. اخیراً مؤسسه تحقیقاتی نوماد کاپیتالیست با سنجش میزان ارزش و اعتبار پاسپورت ۱۹۹ کشور جهان، ایران را در رتبه ۱۹۱ قرار داد!

آمریکایی ها به این توهین هم اکتفا نکردند و در گزارش سالانه وزارت خارجه در مورد ادعای نقض  حقوق بشر حتی انتخابات سال ۹۲ را که آقای روحانی منتخب ملت ایران است زیر سؤال بردند و با ادعای  نقض حقوق بشر، دموکراتیک ندانستند!

این بی پروایی های دشمن، ناشی از چیست؟ ناشی از آن است که برخی فکر می کنند اگر با خصم، مهربان  و با دوستان در داخل، عصبانی و غضبناک باشند، دشمن با آنها راه خواهد آمد و از فشار خود می کاهد.  حال آنکه این موضع نه تنها جواب نداده بلکه اوضاع را بدتر از گذشته کرده است.
به نظر نگارنده، رئیس دولت لازم است حتماً پاسخ این اهانت آمریکایی ها نسبت به ملت ایران و منتخب  ملت ایران در سال ۹۲ را بدهد.

خبر ناگوار دیگری که از این دست عقب نشینی های دولت در برابر دشمن رسیده، این است که نیویورک  تایمز اعلام کرده دادگاهی در لوکزامبورگ ۶/۱ میلیارد دلار از دارایی های بانک مرکزی را توقیف  کرده است به این بهانه که چند آمریکایی در قضایای نبردهای رژیم صهیونیستی با حماس و حزب الله به  درک واصل شده اند. خانواده های این معدومین که قبلاً شکایات خود را به دادگاه های آمریکا می بردند،  اخیراً به دادگاه های اروپا شکایت برده و حکم توقیف اموال ایران را به بهانه خونبهای آنان گرفته اند! این  مفتضحانه ترین برخوردی است که می توان شاهد بود. در طول جنگ تحمیلی و پس از آن اصلاً غربی ها  جرأت نمی کردند از این حرف ها بزنند. همین طور پیش برود، آمریکایی ها فردا یک کیفرخواست  علیه ملت ایران صادر می کنند و جنگ های داخلی آمریکا در یکصد سال اخیر را به ایران نسبت داده و از  ما طلب خسارت خواهند کرد!

مسئولان دیپلماسی کشور باید بپذیرند با این اشتباهات راهبردی، دشمن را در دشمنی اش جری تر کرده  اند و اگر نبود قدرت نمایی ارتش و سپاه و نیروهای مسلح ایران، و اگر نبود ضرب شست حزب الله و  حماس در مجازات رژیم صهیونیستی در نبردهای ۳۳ روزه و ۵۲ روزه و ۸ روزه، و از همه مهم تر اگر نبود هل من مبارز طلبیدن ملت ایران در تظاهرات روز قدس و ۲۲ بهمن، معلوم نبود کار  مخاصمه آنان با ملت ایران به کجا می کشید؟!

ماشین تبلیغات انتخاباتی دولت نباید مرتکب این اشتباه شود که واقعیت های انکارناپذیری را که مثل روز  روشن است، تخطئه کند. واقعیت این است که اگر یک قدم عقب بنشینیم، دشمن صد قدم جلو می آید اما اگر ۱۰  قدم جلو برویم دشمن قطعاً از مقابله با ما منصرف می شود. اوضاع موصل و حلب شاهد این ادعاست. ما از  دولت می خواهیم از مواضعی که باعث می شود دشمن به فشار بیشتر ترغیب شود، پرهیز کند. اگر در این  مورد کوتاهی کند، بداند ملت حتماً این کاستی را با موضع درست و بجا در انتخابات آینده برطرف می نماید.
 

منبع: الف

محمد عبدالهی در یادداشتی در روزنامه صبح نو نوشت: دهم اسفند ماه،  FATF  مجدداً ایران را در لیست سیاه خود قرار داد و اعلام کرد ایران تنها تا ژوئن ۲۰۱۷ (خرداد ۹۶) زمان دارد تعهدات خود را اجرایی کند، در غیر این صورت اقدامات مقابله‌ای خود را علیه ایران از سر می‌گیریم.

برطبق  این اولتیماتوم اگر ایران، تا خرداد ۹۶ به تعهدات محرمانه‌ای که دولت روحانی به این کارگروه مالی داده است، عمل نکند، این کارگروه، کشورهای دیگر را وادار خواهد کرد تا در تعاملات مالی خود با ایران، تجدیدنظر کنند.

اسفناک تر آنکه، ۱ روز قبل از آن، وزیر کشور خبر از استقرار کارشناسان پولشویی بین‌المللی در ایران داد. البته به بهانه ردیابی و بلوکه کردن درآمدهای ناشی از ترانزیت مواد مخدر!!

اما تعهدات محرمانه دولت روحانی به FATF  چیست؟! کارویژه اصلی FATF مقابله با فعالیت مالی سازمان‌هایی است که مطابق تعریف آمریکا و برخی کشورهای اروپایی سردمدار این اتحادیه، “تروریستی” خوانده می‌شوند. همه می‌دانند مقصود غرب از گروه‌های تروریستی، ابداً تروریسم دولتی اسرائیل، گروهک‌های تجزیه طلب، قومیتی و اپوزیسیون کاشته شده در کشورهای اسلامی و.. نیست. بلکه هدف صرفاً اشراف اطلاعاتی بر منابع و سیستم‌های مالی کشورهای هدف و اعمال فشارهای مالی بر افراد، نهادها و سازمان‌هایی است که در لیست تحریم‌های سازمان ملل و آمریکا قرار دارند. سپاه پاسداران، صدا و سیما، وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح، قرارگاه خاتم‌الانبیا(ص)، وزارت اطلاعات، سازمان صنایع دفاعی، صنایع مختلف داخلی نظیر صنایع پارچین و هواپیمایی مرکز تحقیقات و فناوری دفاعی و… در داخل کشور و حزب الله لبنان، حماس، انصارالله یمن و.. و همه بازوهای مقاومت ضداسرائیلی در منطقه هدف اصلی این اهرم مالی کشورهای غربی هستند.

– اما چرا دولت روحانی، حاضر به سخن گفتن از تعهدات پذیرفته شده خود در قبال این کارگروه نیست و عناصر مرتبط با اعمال و اجرای این تعهد در وزارت خارجه و بانک مرکزی، فعلاً سکوت کرده‌اند؟!

– چرا رئیس جمهور به افکار عمومی پاسخ نمی‌دهد که ارتباط مذاکرات هسته‌ای با پذیرش تعهدات محرمانه با FATF چیست؟! آیا نظارت بر سیستم مالی کشور هم جزء ملحقات برجام است؟! و آیا تعطیلی هسته‌ای کشور، برای نشان دادن حسن نیت! و صلح طلبی! به آمریکا و اروپا، کدخدا و ناخداها، کافی نبود که دولت چنین امتیازی هم به آنها واگذار کرده است؟!

– چرا مفاد این تعهد دولت روحانی هم، چون قراردادها و تعهدات دیگر این دولت، محرمانه و دور از چشم مردم و رسانه‌های داخلی است؟!

– چرا دولت بدون اجازه مجلس و دستگاه‌های نظارتی، اقدام به استقرار عوامل اطلاعاتی و امنیتی FATF در خاک ایران کرده است؟!

– چرا مردم ایران نباید بدانند اگر دولت روحانی تعهدات محرمانه خود به FATF یعنی تحریم داخلی مالی سپاه و دیگر ارگان‌های وابسته به مقاومت در منطقه را تا خرداد ماه انجام ندهد، ایران را با دست خود اقدام به افتادن از چاله تحریم هسته‌ای به چاه تحریم‌های مالی این اتحادیه کرده است؟!

در صورتی که روحانی در انتخابات اردیبهشت ۹۶ رأی بیاورد، با تکیه بر همین تعهدات شرم آور و پنهان به این کارگروه، علناً در برابر سپاه و نهادهای حاکمیتی قرار خواهد گرفت و اگر رأی نیاورد، این بند و زنجیر خودخواسته را به عنوان میراثی شوم و تحقیرآمیز برای رئیس جمهور بعدی باقی خواهد گذاشت. علت سکوت موقت دولت در این باره نیز همین است.

دولت روحانی با تسلیم شدن در برابر خواسته‌های لایتناهی دولت‌های غربی، و با حربه روانی و رسانه‌ای ترساندن مردم از “ونزوئلا شدن”، عملاً کشور را به سوی “لیبی شدن” پیش برده است. با دوگانه دروغ ” یا برجام یا جنگ”، نه تنها جنگ را از کشور دور نکرده است، که با برجام، FATF،  و… بستر شکست در هر جنگ احتمالی در آینده را فراهم آورده است.

هنوز زود است که بدانیم دولت ۴ ساله روحانی، ایران را چند سال به عقب برده است.

 

منبع: الف

یادداشت کیهان در یادداشتی به قلم محمد ایمانی نوشت:
 ۱- آخرش چه می‌شود؟ بعید است کسی کلاهش را کمی بالاتر گذاشته باشد و افقی دورتر از نوک دماغش را ببیند و روزی چند بار این سوال را پیش نکشد. هر کدام ما عارف باشیم یا عامی، از رجال صاحب‌منصب یا مردم کف جامعه، در زندگی شخصی یا حیات اجتماعی و سیاسی با این پرسش همیشگی دست به گریبان هستیم که پایان فلان موضوع یا بهمان کار چه می‌شود؟ از مضیقه‌ها و تنگناها می‌رنجیم و با گشایش‌ها و دستیابی به ایده‌آل‌ها انبساط پیدا می‌کنیم. مدام در حال حرکت و تغییر هستیم. می‌رویم و می‌رانند ما را. می‌سازیم و ساخته می‌شویم و… سرانجام می‌رسیم به ساعتی که باید قلم تاثیر و تاثر را بالا بگیریم و تمام! بلکه مجال بالا گرفتن قلم را هم به ما نمی‌دهند. ناگهان بانگی برآمد خواجه مرد… کات!

۲- دست نگه دارید! ما نمرده‌ایم هنوز؛ گویا نمرده‌ایم! مرز باریکی است میان زندگی و مرگ؛ خواب و بیداری. اگر حقیقت آن است که پیامبر اعظم(ص) فرمود «الناس نیامٌ فاذا ماتوا انتبهوا. مردم خوابند، پس هنگامی که مردند بیدار می‌شوند»، آنگاه موضوع مرگ و زندگی، حیات و ممات، فنا و بقا، خواب و بیداری پیچیده می‌شود. اگر به تعبیر امیرمومنان علی علیه‌السلام فرو گذارندگان «جهاد» و «امر به معروف و نهی از منکر» مردگانند و باید حکم «میت الاحیاء» و «میتٌ بین الاحیاء» (مرده‌ای میان زندگان) را درباره آنها صادر کرد، تشخیص ظاهر و باطن ماجرای زندگی و مرگ پیچیده می‌شود. آنگاه نیاز به کالبدشکافی یکایک ما- از عوام تا مسئولان و صاحب‌منصبان، حاضران و درگذشتگان- است تا معلوم شود کدام در تقابل فضیلت‌ها و رذیلت‌ها، بی‌تابی کرده و کدام، بی‌تفاوت سرکرده یا بر کفه رذیلت‌های بشر افزوده‌ایم؟ کدام در حصارها مانده بلکه در تار پیرامون خود تنیده و کدام، قالب شکسته و اوج گرفته‌ایم؟ برخی از ما- عوام و خواص- خانه‌های افتاده در دل بیابان را می‌مانیم که گرد و خاک و شن‌های روان به تدریج آمده و از سر و کول‌شان بالا رفته‌اند تا آنجا که در خود دفن کرده‌اند. نجنبیم، بی‌سروصدا از دست می‌رویم. اگر از عاقبت کار نپرسیم و خواب بمانیم، با مسمومیت شیرین از دست می‌رویم.

۳- انگار شیخ مصلح‌الدین سعدی نشسته برابر ما و تر و تازه این شعر را می‌سراید. انگار هنوز به خاطره و تاریخ نپیوسته است؛ روزی که او این شعر را می‌سرود، قلمش هنوز به کار بود:

فرو رفت جم را یکی نازنین
کفن کرد چون کِرمش ابریشمین
به دخمه برآمد پس از چند روز
که بر وی بگرید به زاریّ و سوز
چو پوسیده دیدش حریرین کفن
به فکرت چنین گفت با خویشتن
من از کِرم برکنده بودم به زور
بکندند از او باز کرمانِ گور
دو بیتم جگر کرد روزی کباب
که می‌گفت گوینده‌ای با رباب:
دریغا که بی‌ ما بسی روزگار
بروید گل و بشکفد نوبهار
بسی تیر و دی‌ماه و اردیبهشت
بیاید که ما خاک باشیم و خشت

پیامبر اعظم(ص) فرمود «کفی بالموت واعظا». برای پند دادن، مرگ کفایت می‌کند. اگر مشاهده هر روز ممات و رستاخیز و حیات، ما را به خود نیاورد، دیگر با کدام لگد می‌توان از خواب برخاست؟ «ثم قست قلوبکم من بعد ذلک فهی کالحجارهًْ او اشدّ قسوهًْ و اِنّ من الحجارهًْ لَما یتفجّر منه الانهار. سپس قلب‌های شما را قساوت گرفت، پس مانند سنگ است یا سخت‌تر از آن؛ و همانا از سنگ آب بجوشد…» امان از سنگدلی! امان از غبار گرفتن و رسوب شدن بدعملی‌ها و تبدیل همین غبارها و رسوب‌ها به سنگ!

۴- دومین بار بود که مقتدای انقلاب، از یک شهید نه چندان نام‌آشنا برای بسیاری از ما یاد کرد و با شوق و مسرت برای او گریست. مگر شهید چیت‌سازیان فرمانده اطلاعات و عملیات لشکر انصارالحسین(ع) همدان چه گفته که بارها و بارها می‌توان حکمت جاری بر زبان او را نیوشید و نوشید و مشتاقانه بال و پر گشود؟ حکیم انقلاب از قول آن شهید و به نقل از کتاب «وقتی مهتاب گم شد» نقل می‌کند «اگر از سیم خاردار نفس عبور کردی، می‌توانی از سیم خاردار دشمن هم رد بشوی. حرف یک رزمنده است؛ اگر از سیم خاردار می‌خواهی رد بشوی، اول باید از سیم خاردار نفست عبور کنی. وقتی گرفتار خودمان هستیم، نمی‌توانیم کاری انجام بدهیم. این را آن جوان ۲۰-۲۵ ساله رزمنده به ما تعلیم داد. این یک ثروت عظیم است». شهید چیت‌سازیان نه مکتب عرفانی زده بود و نه بساط تدریس تئوری‌های مدیریت سیاسی و اقتصادی دیپلماتیک پهن کرده بود. کلامش اگر گیرا و نافذ است، برای آن است که او و قبیل او پای حرفشان ایستادند و ثابت کردند که اگر از سیم خاردار نفس گذشتید، بی‌تردید می‌توانید موانع ایذایی و آتش تهیه سنگین و محاصره‌های سخت دشمن را – صدام باشد یا آمریکا و انگلیس و اسرائیل – در ۴ گوشه منطقه فرو بریزید.

۵- پیش آهنگان پاکباخته ملت ما در هر آوردگاهی به خط زدند و با موفقیت عبور کردند تا راهی رفتنی و مجرب و موفق را پیش پای ما بگشایند. کارشان بالا گرفت چون اقدام و عمل را پای حرف و شعار آوردند؛ و درست گفته‌اند «سیاهیّ لشکر نیاید به کار- یکی مرد جنگی به از صد هزار». از چیت‌سازیان تا طهرانی مقدم و مجید شهریاری و حسین همدانی و… برای ما شرافت و عزت آوردند، چون مؤمنانه و قاعده‌مند حرکت کردند. «من کان یرید العزّهًْ فللّه العزه جمیعاً. الیه یصعد الکلم الطیب و العمل الصالح یرفعه… هر کس عزت بخواهد، پس همه عزت از آن خداست. کلام پاکیزه (اعتقادات پاک) بالا می‌رود و عمل صالح آن را بالا می‌برد» (آیه ۱۰ سوره فاطر). بالابر و به مقصد و نتیجه رساننده باور صحیح، عمل صالح مطابق با آن کلام طیب است. اگر می‌خواهیم پاکی و ناپاکی و صحت یا سقم گفتمانی را بسنجیم، باید در ثمره و حاصل آن بنگریم که آخرش به کجا ختم می‌شود؟ به تعبیر قرآن حکیم «الم ترکیف ضرب الله مثلاً کلمهًْ طیبهًْ کشجرهًْ طیبهًْ اصلها ثابت و فرعها فی‌السماء تؤتی اکلها کل حین باذن ربها» (آیه ۲۴ سوره ابراهیم). گفتمانی گفتمان طیب است که به مثابه درختی پاک و پیراسته، ریشه‌ای استوار و قامتی کشیده داشته باشد و به بار و ثمر بنشیند. اگر نه، عقیم و بی‌برکت است.

۶- آقای رحیم‌پور ازغدی از شب عملیات نقل می‌کند که شهید مزرجی به شهید شوشتری گفت «آقا جون! امشب اگر عراقی‌ها ما را نزنند، توی آب کوسه‌ها می‌زنند. اگر هیچ کدام نزنند، ما لای سیم خاردار و تله‌های انفجاری گیر می‌کنیم. با محاسبات مادی، امشب ما نمی‌توانیم از آب رد بشویم. من امشب فقط وارد آب می‌شوم تا امام که در جماران است، به ایشان خبر بدهند که آقا! بچه‌ها به عشق تو زدند به خط. دیگر برای من مهم نیست که آن طرف خط برسیم یا نرسیم. گفت؛ آنی که وظیفه ماست وارد آب شدن است، از این آب بیرون آمدن دیگر در اختیار و وظیفه ما نیست؛ آن‌اش با خداست. بعد گفت که خدای آن طرف اروند، خدای این طرف اروند است. اگر کسی این طرف اروند قلبش آرام است، آن طرف می‌ترسد، توحیدش مشکل دارد». شما بگویید در این انباشتگی و سرشاری دل و جان از شوق پروردگار، «کدخدا» کیلو چند است؟ اینجا همان موقفی بود که شیاطین بزرگ را با تیرهای سهمگین ایمان می‌زدند و تا فرسنگ‌ها می‌تاراندند… و این چنین کمر صدام و آمریکا در عراق و سپس لبنان و سوریه و یمن شکست.

۷- یا نباید ادعای خط‌شکنی داشت یا اگر کسی به خط مقدم رفت، باید در تراز چابکان خط‌شکن رفتار کند. نمی‌شود دنیا و شهوت و محبت و غصب‌های آن از سر و کول ما بالا برود، و باز خط‌شکن بمانیم. «لا تجتمع عزیمهًْ و ولیمهًْ». روحیه جهاد با زیست اشرافی جمع نمی‌شود. یا باید مرد جنگی و خط شکن بود یا در زمره اشراف؛ میان لحاف نمی‌شود خوابید. امیر مؤمنان در همان نامه ۶۲ نهج‌البلاغه که خطاب به جناب مالک اشتر نوشت «ان اخا الحرب الأرق و من نام لم ینم عنه» (مرد جنگی بیدار است و هر کس بخوابد، دشمن او به خواب نمی‌رود»، درباره ائتلاف «سفیهان و فاجران» هشدار داد «اندوه من این است که مال خدا را دست به دست کنند، بندگان خدا را به بردگی بگیرند، صالحان را به حرب (جنگ) و فاسقان را به حزب بگیرند… آیا نمی‌بینید سرزمین‌های شما را تصرف می‌کنند و از قلمرو شما کاسته می‌شود؟ برای جهاد بسیج شوید – خداوند شما را بیامرزد- و روی زمین سنگینی نکنید؛ که به ستم گرفتار می‌شوید و به خواری می‌افتید و نصیب و بهره شما اندک خواهد شد». و درست به همین دلیل بود که در آخرین خطبه قبل از ترور و شهادت، پس از دعوت به بسیج شدن و جهاد با اردوگاه معاویه، به شکوا فرمود «به ادب و تربیت شما برخاستم اما استقامت نورزیدید. آیا توقع امامی غیر از من را دارید که شما را در مسیر رشد و هدایت ببرد؟». سپس از برادران همراه و ثابت قدم مانند عمار و ابن تیهان و ذوالشهادتین که با هم پیمان خون بستند، یاد کرد… دست به محاسن مبارک کشید و گریست… طولانی هم گریست. آرام که شد فرمود «الجهاد! الجهاد عبادالله…» (خطبه ۱۸۲ نهج‌البلاغه).

۸- به سؤال آغازین برگردیم. می‌توان از سرانجام برجام، سرانجام انتخابات، سرانجام اقتصاد مقاومتی، سرانجام مصاف با مستکبران و مواجهه با اشرافیت پرسید. پاسخ اما یک کلمه سرراست آری یا خیر نیست. این مصاف‌ها و میدان‌ها می‌تواند مبارک و خوش عاقبت باشد، مشروط بر آن که عوام و خواص، مردم و مسئولان ما هر کدام به سهم خود از سیم خاردارهای نفس عبور کرده باشند. اکنون رئیس جمهور و رئیس مجلس و رئیس قوه قضائیه و وزیران و وکیلان و نویسندگان و گویندگان و اهالی حوزه و دانشگاه هر کدام در کدام وضعیت قرار دارند؟ در ضعیف‌ترین سیم‌خاردارها معطل مانده- بلکه خدای ناکرده سیم خاردار می‌کشند- یا از انواع موانع و گرفتاری‌هایی که انسان را سر بزنگاه اقدام و عمل زمینگیر می‌کند، عبور کرده‌اند؟! آیا بیدارند یا در زمره جماعتی هستند که امیر مؤمنان(ع) درباره‌شان فرمود «من نام عن عدوه، انبهته المکاید. هرکس نسبت به دشمن خواب باشد، نقشه‌ها و نیرنگ‌ها او را بیدار می‌کند» و «من نام عن نصرهًْ ولیه، انتبه بوطأهًْ عدوّه. هر کس از یاری مولای خود غفلت کند و خواب بماند، با لگد دشمن بیدار می‌شود». آیا از کسانی هستند که به تعبیر امیر مؤمنان ایمانشان عاریه‌ای است یا آنها که تحمل بارها و گردنه‌های سخت را دارند. «انّ امرنا صعبٌ مُستصعبٌ لا تحمله الاعبدٌ مؤمن امتحن الله قلبه للایمان» (خطبه ۱۸۹ نهج‌البلاغه). رهبر حکیم انقلاب ۲۰ آبان ۸۳  در دیدار اعضای دولت اصلاحات، ذیل این روایت فرمودند «در چه مواقعی ایمان زایل می‌شود؟ وقت‌های امتحان و لحظات هوای نفس… هر کدام از ماها لغزشگاه‌هایی داریم؛ به قول فرنگی‌ها پاشنه آشیل و چشم اسفندیاری داریم؛ آن جا گیجگاه و ضربه خور ماست. به خدا پناه ببریم که آن ضربت خور پیش نیاید. راهش تقواست».

ما قبل از انتخابات و بعد از انتخابات، قبل از برجام و بعد از برجام، قبل از محاصره و تهدید و بعد از آن، مأموریم به اینکه ابتدا از سیم خاردار نفس خود عبور کنیم، سپس این ضرورت را اجتماعی و تشکیلاتی کنیم، و پس از آن به دل موانع ایذایی و سیم خاردارهای سخت دشمن بزنیم. اول و آخر خط اینجاست و همین جا سرنوشت تعالی یا تنازل، پیشرفت یا عقبگرد، اعتلا یا انحطاط رقم می‌خورد.
 

منبع: الف

منبع: الف