بایگانی ماه : مارس, 2017

روزنامه شرق در گفتگوی مفصلی با فخرالدین احمدی‌دانش‌آشتیانی، دومین وزیر آموزش و پرورش دولت یازدهم، مسائل مختلفی را مطرح کرده است که بخش‌هایی از آن را می‌خوانید؛

‌ آقای آشتیانی، پیش از انتخاب شما به‌عنوان وزیر آموزش‌وپرورش، بارها درباره شأن و جایگاه معلمان صحبت کرده‌اید. سؤال اول این است که به‌طورکلی تعریف شما از شأن معلم چیست و برای حفظ آن از ابتدای وزارت تاکنون چه برنامه‌هایی داشته‌اید؟

سؤال شما دو بُعد دارد؛ یک بُعد آن که به نظرم اهمیت بیشتری هم دارد، بُعد روحی، معنوی و شغلی معلم است؛ از این منظر که ما باید به معلمان به‌عنوان نخبگان و متفکرانی که بار اصلی تعلیم‌و‌تربیت را بر عهده دارند، نگاه کنیم. خود این نگاه به صورت عملیاتی باید به سمتی برود که اجازه دهیم معلمان خودشان فکر کنند؛ در واقع در تصمیم‌سازی‌ها و فرایندهای یادگیری داخل مدرسه مشارکت داشته باشند. متأسفانه از این نظر آن‌طور‌که باید و شاید عمل نکرده‌ایم؛ یعنی اختیارات خود معلم داخل مدرسه زیاد نیست. به‌عنوان مثال، در بعضی از مدارس معلمان عنوان می‌کنند شأن و شئونات ما فقط مسائل مالی نیست، بلکه احساس می‌کنیم دیگران دارند برای ما تصمیم می‌گیرند. آنها می‌گویند اجازه بدهید ما خودمان در روندها و وظایف شغلی‌مان تصمیم بگیریم. ما در همین مدت کوتاه سعی کردیم روی این خواسته برنامه‌ریزی کنیم و بر اساس شعار مدرسه‌محوری بتوانیم اختیارات مدرسه را از خود وزارتخانه به مدرسه واگذار کنیم. در واقع می‌خواهیم خود آموزش‌وپرورش، مناطق و استان‌ها به‌جای ما فکر کنند. در اولین جلساتی که با مسئولان می‌گذاریم‌ این مسئله را مطرح می‌کنیم که اجازه دهید ما به‌جای معلم و به‌جای مدیر مدرسه فکر نکنیم. لازمه این عملکرد این است که دستورالعمل‌ها و بخش‌نامه‌های زیادی را که به مدارس می‌فرستادیم، کم کرده و حتی به صفر برسانیم. در واقع ما در مقام سیاست‌گذار مسائل آموزش‌وپرورش باشیم. به نظر من این نوع نگاه می‌تواند در آن شأن و جایگاه واقعی معلم تأثیرگذار باشد. مسئله دومی که وجود دارد، بحث ارتقای شغلی معلمان است. ما باید بسترها و زمینه‌هایی را فراهم کنیم تا توانمندی معلمان افزایش پیدا کند؛ به این صورت که اگر معلم داخل مدرسه کار می‌کند، بستری را فراهم کنیم که در یک سال، فقط این معلم نباشد که داده‌ها و دانش خود را به دانش‌آموز منتقل می‌کند، بلکه خودش هم در این یک سال ارتقا پیدا کند؛ دانش‌ او زیاد شود، ‌کار پژوهشی کند و در واقع بتوانیم یک معلم پژوهشگر داشته باشیم. به نظر من این جنبه بسیار بااهمیتی است تا معلم به جایگاه واقعی خودش به‌عنوان یک پژوهشگر صاحب تفکر دست پیدا کرده و در تصمیم‌سازی برنامه‌های مجموعه مدرسه و فعالیت‌های تربیتی مدرسه نقش داشته باشد.

‌ در ارتباط با مسئله جایگاه معلم، مسائل مادی چه نقشی دارند؟

ما باید پیگیر باشیم تا زندگی متعادلی را برای معلم به وجود بیاوریم. این مسئله را هم باید مدنظر قرار داد که این قشر فرهیخته انتظارات بالایی ندارند. این هم جزء برنامه‌های ماست که بتوانیم با قوانینی که تدوین می‌کنیم، زندگی متعادلی را تضمین کنیم تا معلم بدون دغدغه وارد کلاس درسش بشود. یک قسمتی‌ از مسئله معیشت، بحث حقوق است و بخش دیگرش، امکاناتی است که در کنار حقوق باید برای فرهنگیان در نظر گرفت؛ مسائلی از قبیل سلامت، درمان، مسکن‌، امکانات رفاهی که باید داشته باشد و… . به همین خاطر ما کارگروهی را برای این بخش از زمانی که من آمدم، تعیین کرده‌ایم. موارد خوبی از این کارگروه بیرون آمده است که باید ان‌شاءالله به مرور آنها را اجرا کنیم.

‌ تدوین نظام حقوقی معلمان مرتبط به همین مسئله است؟

بله، واقعیت این‌ است که در نظام اداری ما و کل دولت، معلم مانند کارمند دیده شده است؛ در‌صورتی‌که ما اعتقاد داریم معلمان به‌عنوان قشر فرهیخته‌ای که کار تعلیم و تربیت را بر ‌عهده دارند، باید نظام حقوقی‌شان متفاوت باشد. از این نظر حکمی که در برنامه ششم داده شده، این است که ما باید بتوانیم پس از اینکه برنامه ششم تصویب و ابلاغ شد، نظام حقوقی معلمان را با درنظرگرفتن سنجش صلاحیت‌ها و بحث رتبه‌بندی در آن، تعیین کنیم. مثل اعضای هیئت علمی دانشگاه که نظام حقوقی مستقلی دارند، برای معلمان هم یک نظام حقوقی مستقلی تدوین کنیم و به صورت لایحه به دولت و مجلس بدهیم.

‌ شما بارها در صحبت‌هایتان، سیستم آموزشی را نقد کرده و پذیرفته‌اید که سیستم آموزشی ما فرسوده و نیازمند تغییراتی اساسی است. شاید تغییر نظام‌های آموزشی و تغییر پی‌در‌پی کتب درسی هم به خاطر همین باشد. نگاهتان به این ماجرا چیست و چه برنامه‌هایی دارید؟

به نظر من، نگاه ما به بحث‌های تعلیم و تربیت، مأموریت‌های مدرسه و… نگاهی قدیمی بوده است. نگاه قدیمی یعنی ما مدرسه می‌رویم برای اینکه صرفا دانشی را یاد بگیریم و همین نگاه باعث شده که مؤلفان ما به این سمت بروند ‌که هرچقدر می‌توانند مطالب کتب درسی را افزایش دهند تا آن دانش مدنظرشان شکل بگیرد. یعنی فکر کردیم که از این طریق می‌توانیم آن کیفیت آموزشی و بحث‌های تربیتی را پی بگیریم و همین عامل هم باعث شده که بیشتر در این تفکر و این بینش، اصلاحات را به وجود بیاوریم. اما من معتقدم در نظام تعلیم و تربیت، بحث تربیت دانش‌آموزان مقدم است. اتفاقا در نظام کنونی، بحث آموزش خیلی پررنگ نیست و بحث تربیت و بحث مهارت‌های زندگی اصل قرار گرفته و اگر شما الان به اهداف نظام‌های آموزشی در دنیا نگاه کنید، هیچ جایی وجود ندارد که بگوید ما می‌خواهیم سطح آموزش را به این نقطه برسانیم. بیشتر می‌گوید ما می‌خواهیم فردی سالم و کارآمد برای زندگی اجتماعی تربیت کنیم. یکی از ابزارهای این نگاه می‌تواند بحث آموزش باشد، نه اینکه تمام فرایندها به بحث آموزش ختم شود. به نظر من این اشکال در سیستم آموزشی ما وجود داشته که البته اخیرا با توجه به تدوین سند تحول، این نگرش خوشبختانه تغییر کرده. اما چون این بینش و تفکر در مبادی ذی‌ربط جاری نشده، هنوز ما سایه و سلطه آموزش را بر نظام تعلیم و تربیتمان می‌بینیم. در حال برنامه‌ریزی برای این قضیه هستیم تا این نگاه را تغییر دهیم و سعی می‌کنیم فرایندهای تعلیم و تربیت را به سمتی ببریم که بیشتر به بحث‌های مهارت‌های زندگی توجه شود. من معتقد هستم خودِ این مهارت‌های زندگی در ارتقای سطح دانشِ دانش‌آموزان هم بسیار تأثیرگذار است.

‌ چگونه باید به این نگاه رسید؟

ما معتقدیم معلم باید این نگرش را پیدا کند که در کلاس درسش به مقوله مهارت‌های زندگی بپردازد و از موضوعات درسی به‌عنوان ابزاری برای آموزش مهارت‌های زندگی استفاده کند و مسئله دوم، کتاب‌های درسی است که باید محتوایشان با این رویکرد تدوین شود. البته خوشبختانه اخیرا تغییراتی داشته، اما کافی نیست و مسئله سوم، برای اینکه آن سلطه آموزش پررنگ نباشد، من معتقدم هنوز هم حجم کتاب‌های درسی بسیار زیاد است و این باعث می‌شود که دانش‌آموز فرصت یادگیری موارد دیگری را نداشته باشد. من الان مثلا می‌روم در کلاس و از دانش‌آموزان می‌پرسم که شما چه اندازه کتاب می‌خوانید؟ می‌‌گویند ما اصلا فرصت نمی‌کنیم که کتاب بخوانیم و این خیلی بد است، برای اینکه آن فرهنگ مطالعه اگر در دانش‌آموز شکل بگیرد، خود به خود کتاب درسی‌اش را هم می‌خواند. در بحث مهارت‌ها ما رویکرد اشتباهی هم داریم که فکر می‌کنیم برای اینکه این مهارت‌ها آموزش داده شود، باید بیاییم یک درس جدا و کلاس جدا برگزار کنیم. ما در نظر داریم حجم کتب درسی کاهش پیدا کند و همه معلمان ما مأموریت و وظیفه داشته باشند که مهارت‌های زندگی را در کلاس درسشان آموزش دهند، نه اینکه ما در هفته بگوییم یک ساعت دانش‌آموز کلاس مهارت‌های زندگی داشته باشد.

‌ به اعتقاد شما دانش‌آموزانی که الان تربیت و وارد جامعه می‌شوند، چقدر برای زندگی آماده هستند؛ برای زندگی‌کردن؟ شما چه نمره‌ای می‌دهید به کارنامه آموزشی کشور از این منظر و از ابتدا تا امروز؟

ارزیابی دقیق این عملکرد نیازمند تحقیق و پژوهش است، اما واقعیت این است که بچه‌های ما ضعف‌های زیادی برای زندگی اجتماعی دارند و البته این هم تقصیر خودشان نیست. شما ببینید که جامعه جوان ما اکثرا نگرشی مثبت ندارند، یعنی با هر کدامشان که صحبت می‌کنی، نسبت به آینده زندگی خودشان خیلی امیدوارانه صحبت نمی‌کنند. در خیلی از موارد می‌بینیم که اعتمادبه‌نفس بالایی ندارند. من این را خودم امتحان کردم؛ دانشجوی ما نمی‌تواند یک‌ربع درباره خودش صحبت و خودش را در یک مصاحبه شغلی معرفی کند. اینها مهارت‌هایی است که متأسفانه در سیستم آموزشی کسب نشده، در صورتی که در کشورهای دیگر، می‌بینید که طرف هیچ فعالیتی و خصوصیات بارزی هم نداشته، اما نیم‌ساعت راجع به خودش بحث و صحبت می‌کند و همین عامل، باعث می‌شود یک شغل خوب به دست آورد. جوانان در مواجهه با مشکلات سریع دچار یأس و ناامیدی می‌شوند، در واقع آنها مهارت غلبه بر مشکلات را ندارند. در صورتی که در فرایند تعلیم و تربیت باید به بحث تفکر، به بحث‌های استدلالی و به گفت‌وگوهایی که با دانش‌آموزان می‌شود تا قدرت تجزیه و تحلیل‌کردن مسائلشان افزایش پیدا کند، توجه کرد.

خود شما از دوران تصدی در حوزه‌های آموزشی تا امروز که وزیر آموزش‌وپرورش هستید، چه پارامترهایی را در نظر داشتید؟ یعنی وقتی درگیر این کار شدید، با توجه به مشکلات عدیده‌ای که متأسفانه آموزش‌وپرورش ما دارد، توانسته‌اید به آن پارامترها توجه کنید؟

من چون خودم مدت‌های زیادی مدرسه‌داری کرده‌ام، با تمام پارامترها و مشکلات در نظام آموزشی، در بحث مدرسه‌داری از نظر مدیریت مدرسه، کلاس‌داری، محتوای درس، قوانین و مقررات، نحوه تعامل با دانش‌آموزان و… مواجه بوده‌ام و برای همین هم تجربه زیادی را کسب کردم و راه‌حل‌های مختلفی را رفته‌ام. یکی از مواردی که پیش از وزارت به آن توجه داشته‌ام، درباره بخش‌نامه‌ها و دستورالعمل‌هاست؛ چون دیدم اینها هم وقت سیستم آموزش‌وپرورش را می‌گیرد و هم اصلا تأثیرگذار در فرایندهای تعلیم و تربیت داخل مدرسه نیست. اعتقاد ما بر این است که تعلیم و تربیت دستوری نیست. حتی از نظر روال‌های آموزشی ما نباید راهبری‌کردن را با مدیریت‌کردن اشتباه بگیریم. ما در واقع باید راهبری این سیستم را بر عهده داشته باشیم. مسئله دومی که مورد توجه خودِ من قرار گرفته، همین مقوله مهم بحث تربیت و نقش معلم در تربیت است. این ساختارهایی که ما به وجود آورده‌ایم، می‌گوید باید پرورش را از آموزش جدا کنیم. این تفکیک ایرادات و اشکالات زیادی را در بحث تعلیم و تربیت به وجود آورده است. من این را خودم داخل مدرسه لمس کردم و حالا دنبال این هستم که اینها را با هم تلفیق کنیم؛ تلفیق نه به معنای اینکه قسمت‌های پرورشی را حذف کنیم؛ بلکه به این معنا که معلمان در پرورش دانش‌آموز نقش داشته باشند. این فکر اشتباه است که ما بگوییم یک نفر به‌عنوان معاون پرورشی می‌تواند بحث تعلیم و تربیت و روال‌های تربیتی را برای همه دانش‌آموزان اجرا کند. در واقع معلم پرورشی نباید جدا از معلم اصلی باشد. من در جایی هم اعلام کردم که لازم است ما در داخل مدرسه مدیریت تربیت را حاکم کنیم تا اینکه یک فرد را بگذاریم برای بحث‌های تربیتی.

‌ ما در چند سال گذشته اتفاقات تلخی را در مدارس تجربه کردیم. هم درباره تنبیه‌شدن دانش‌آموزها به دست معلمان، هم از نظر خودکشی دانش‌آموزان. درباره مشکلات فساد و اعتیاد دانش‌آموزان خبرهای چندان خوبی به گوش نمی‌رسد؛ درباره هتک حرمت جنسی دانش‌آموزان هم اتفاق‌های بدی افتاد. همین هفته پیش تصویر دانش‌آموزی که معلم مداد را در سرش فرو کرده بود، منتشر شد. نگاهتان به این مسئله و مسائل آسیبی در مدارس، از خودکشی که نمونه‌اش را حتی در مدارس سمپاد هم داشته‌ایم، چگونه است؟

اولا باید به یک نکته توجه داشته باشیم که به‌هر‌حال این ناهنجاری‌هایی که وجود دارد و بعضی از معلمان خود مجموعه‌های ما هم در آن تأثیرگذار هستند، نباید باعث شود که آن خدمات واقعا ارزشمند کثیری از معلمان نادیده گرفته شود؛ یعنی اول من انتقادم به این است که متأسفانه اعمال ناهنجار معلمان که تعدادشان هم محدود است، خیلی مرکز توجه قرار می‌گیرد؛ اما واقعا آن فعالیت ارزشمند معلمان ما کمتر بیان می‌شود. شما در هر صنفی که نگاه کنید، از این مسائل وجود دارد؛ مثلا در صنف پزشکان هم این مسائل هست؛ اما به خاطر گستردگی و فراگیربودن بحث آموزش‌وپرورش، متأسفانه این مسائل در آموزش‌وپرورش خیلی برجسته می‌شود. لازم است ما به این مسئله توجه داشته باشیم که قشر عظیمی از معلمان از این مسائل مبرا هستند. به نظر من باید دو قسمت کنیم؛ یعنی اولا همه بار این ناهنجاری‌ها را به آموزش‌وپرورش و مدارس نباید تحمیل کنیم. به نظر من بحث خود جامعه و اتفاقاتی که داخل جامعه افتاده، در بروز این آسیب‌ها نقش مهمی دارد. خیلی از این موارد خودکشی که ارزیابی می‌شود، مشخص می‌شود که سیستم آموزش‌وپرورش دخالتی در آن نداشته است. این فرد‌ هزار مشکل دیگر در جامعه‌اش داشته است؛ مثلا آن‌طور که باید و شاید پدر و مادر تعامل مثبتی را با فرزندشان نداشته‌اند و دانش‌آموز تحت فشارهای روحی قرار گرفته‌ و مسائلی از این دست… . اما به‌هرحال نقش تعلیم و تربیت هم در این مسئله انکار‌شدنی نیست. اگر ما بخواهیم این ناهنجاری‌ها را کم کنیم، باید به بحث مدیریت مدرسه که در عرایضم بارها اشاره کردم، بیشتر بپردازیم. اولین کار این است که باید روابط بین معلم و شاگرد از این چارچوب خارج شود؛ یعنی صمیمیت بیشتری در محیط مدرسه به وجود بیاید و لازمه‌اش این است که ما مدیران توانمندی را داشته باشیم که حرفه‌ای باشند و بتوانند تعامل مثبتی را با دانش‌آموزان داشته باشند. در واقع باید به جای روابط مکانیکی، روابط ارگانیکی در مدرسه حاکم باشد. خیلی از موارد اعتیاد و آسیب‌هایی که میان دانش‌آموزان بوده، دلیلش این است که او از ابتدا برای رهایی از مشکلاتی به اعتیاد روی آورده است؛ بنابراین اگر ما بتوانیم یک محیط صمیمی را داخل خود مدرسه به وجود بیاوریم، باعث می‌شود که این مشکلات را تا حدودی برطرف کند. نکته دیگری که به نظر من آن هم تأثیرگذار است، استرسی است که به خاطر بحث‌های درس‌خواندن، کنکور و فشار اولیا به فرزندانشان ایجاد می‌شود. خانواده می‌گوید تو باید به فلان رشته و دانشگاه بروی و حجم زیاد کتب درسی، یک استرس بیش از اندازه را در بچه‌ها و دانش‌آموزان ما به وجود می‌آورد که خود این مسئله هم آسیب‌ساز است؛ مثلا ما در مدارسمان از شیوه رقابت‌کردن با یکدیگر استفاده می‌کنیم که شیوه بسیار غلطی است. خود این رقابت باعث می‌شود که بچه‌ها را به جان یکدیگر بیندازیم و استرس خیلی زیادی در آنها ایجاد شود. پدر و مادرها هم به این مسئله دامن می‌زنند؛ بنابراین این پارامترها، پارامترهایی است که اگر کاهش پیدا کند، ما مطمئنا در آینده می‌توانیم شاهد این باشیم که این آسیب‌ها در جوانان ما کمتر شود.

‌ شما خودتان بارها در صحبت‌هایتان گفته‌اید به نمره‌محور‌بودن مدارس نگاه مثبتی ندارید. الان در مقطع ابتدایی این نگاه اجرا می‌شود. اولا دلیل‌تان برای این مسئله چیست و اینکه فکر می‌کنید ما می‌توانیم درجات بالاتر آموزش را از نمره‌محوری خارج کنیم؟

واقعیتش این است که در نظام‌های آموزشی، نظام‌های تعلیم و تربیت، روش‌های ارزیابی متفاوت است. خود شما هم می‌دانید که با یک نمره نمی‌شود یک دانش‌آموز را ارزیابی کرد. خیلی از موارد وجود دارد که شما هم دیده‌اید که در قدیم، در دبستان همه کارنامه‌ها ٢٠ بود؛ اما اگر از اولیای مدرسه سؤال می‌کردیم که مثلا این بچه شما زمینه‌های علاقه‌ای‌اش چیست؟ نمی‌دانستند. خب این نشان می‌دهد که آن نظام ارزشیابی ما نتوانسته به هدفش برسد. بر‌اساس‌این معمولا الان در دنیا روی نظام‌های ارزشیابی توصیفی تکیه دارند؛ مثلا در یک امتحان خردادماه در دو ساعت دانش‌آموز باید بیاید تمام طول سال تحصیلی‌اش امتحان دهد، شما می‌توانید فعالیتش را ارزیابی کنید؟ قطعا نمی‌شود. ما در ارزشیابی توصیفی می‌گوییم که معلم باید این قابلیت را داشته باشد که تشخیص دهد دانش‌آموزش اصلا علاقه‌مند به چه موضوعی است؟ آیا سخت‌کوشی دارد یا ندارد و بعد قدرت تفکرش و استدلالش راجع به موضوعات چقدر است؟ این پارامترها، پارامترهایی است که هیچ موقع شما در یک امتحان نمی‌توانی بسنجی. همین مسئله را در مقطع دوره اول متوسطه داریم؛ در‌صورتی‌که ارزشیابی توصیفی اگر یک پرونده کاملی داشته باشد، علایق دانش‌آموز را در فرایند یادگیری‌اش نشان می‌دهد.

‌ صحبت‌هایی درباره پولی‌شدن آموزش می‌شنویم. نگاه‌ شما به این ماجرا چیست و فکر می‌کنید اگر این اتفاق بیفتد، با وعده‌های ابتدای انقلاب اسلامی چقدر همخوانی دارد؟

من خودم به‌شدت با اینکه بگوییم آموزش‌وپرورش را بخواهیم به سمت پولی‌شدن ببریم، مخالفم. در قانون اساسی ما هم این امر خلاف است؛ اما در بحث‌های توسعه‌ای که در کشورها وجود دارد، بحث خصوصی‌سازی مطرح می‌شود؛ اما در آموزش اعتقاد بر این است که آموزش یک امر حاکمیتی است و نباید آن را خصوصی کرد؛ چون کشور باید به نیروی انسانی‌اش بها بدهد و تقویتش کند. ما بحثمان این است که هر ایرانی و دانش‌آموزی که هست، باید بتواند امکان آموزش باکیفیت داشته باشد؛ اما اینجا یک روال دومی هم داریم. با توجه به امکانات خود کشور و میزان منابع مالی، دولت به‌تنهایی از عهده فراهم‌کردن این امکانات برنمی‌آید؛ بنابراین باید بتوانیم مشارکت خود مردم را هم در نظام تعلیم و تربیت داشته باشیم. این مشارکت مردم باز به معنای پولی‌کردن سیستم نیست؛ مثلا الان ما یک جمعیت بزرگ خیّرین مدرسه‌ساز داریم. خب این مشارکت است، مشارکت مردم است و مردم دارند پول می‌دهند؛ اما آنها پول می‌دهند و می‌روند برای مناطق محروم فضای آموزشی می‌سازند. ما اکنون به خیّرین می‌گوییم که شما بیایید روی توانمندسازی معلمان هم سرمایه‌گذاری کنید و آرام‌آرام روی تجهیزات خود مدرسه هم سرمایه‌گذاری کنید؛ چون اگر بخواهیم آن عمل تحقق کافی پیدا کند، فقط ساختمان نقش ندارد؛ بلکه خود معلم باکیفیت هم نقش دارد. در کنار این بعضی افراد هستند که علاقه‌مند هستند و آمادگی این مسئله را دارند که هزینه‌های تحصیل فرزندشان را پرداخت کنند؛ بنابراین طبق قانون غیردولتی و… این امکان هم فراهم شده و خود دولت ضوابط آن را تعیین کرده است و اتفاقا این حرکت هم کمک مؤثری است برای ارتقای سیستم دولتی ما. با توجه به آن محدودیت منابع، اگر قسمتی از بار این آموزش‌وپرورش را خود مردم که توانمندی مالی بالایی دارند، تقبل کنند، باعث می‌شود که بودجه برای سرانه دانش‌آموزان دولتی افزایش پیدا کند؛ بنابراین باید تا حدی که در توان مردم است، ما بتوانیم این مدارس را داشته باشیم که سرانه بخش دولتی ما با بودجه محدودی که خود دولت دارد، افزایش پیدا کند.

منبع: الف

سرپرست اداره پیشگیری از جرائم سایبری پلیس فتا ناجا گفت: کلاهبرداران با استفاده از عناوینی همچون کاهش وزن و داشتن وزنی دلخواه و مناسب، سعی می‌کنند کاربران فضای مجازی و به خصوص بانوان را وادار به خرید محصولات خود کنند.

به گزارش فارس به نقل از روابط عمومی پلیس فتا ناجا  (www.cyberpolice.ir)، سرگرد مهدی شکیب سرپرست اداره پیشگیری از جرائم سایبری پلیس فتا ناجا از شبکه های اجتماعی به عنوان بستری برای پیشبرد اهداف مجرمانه این افراد نام برد و گفت: شبکه های اجتماعی به علت استقبال عمومی و ارائه ابزارها و امکانات رایگان و جدید زمینه را برای سوءاستفاده این افراد فراهم آورده است.

سرگرد  شکیب افزود: امروز شاهد برپایی صفحات، کانال‌ها و گروه‌های مختلف و با عناوینی جذاب در فضای مجازی هستیم که ادعای ارائه خدمات به کاربران فضای مجازی را دارند.

وی با اشاره به اینکه در یکی از جدیدترین شگردهای سودجویانه، این افراد به دنبال ترغیب کاربران به بازدید از کانال یا گروه خود می باشند، ادامه داد: کلاهبرداران با استفاده از عناوینی همچون کاهش وزن و داشتن وزنی دلخواه و مناسب، سعی می‌کنند کاربران فضای مجازی و بخصوص بانوان را وادار به انجام خواسته‌های خود نمایند.

سرگرد شکیب تصریح کرد: در این روش کاربران بدون اطلاع خانواده و برای داشتن وزنی ایده‌آل فریب این افراد را خورده و از این افراد مشاوره و راهنمایی و حتی نسخه های پزشکی دریافت می کنند، نسخه هایی که شاید مورد تایید پزشکان متخصص در این حوزه نباشد.

وی ادامه داد: این نسخه‌ها ممکن است حتی سلامتی افراد را نیز به خطر بیندازد. بنابراین بهتر است کاربران به‌جای استفاده از این نسخه‌ها، به پزشکان متخصص در این حوزه مراجعه نمایند.

سرگرد شکیب در تشریح این شگرد مجرمانه گفت: در این شگرد، مجرمان سایبری با ایجاد صفحاتی جذاب و انجام تبلیغات گسترده با عناوینی همچون کاهش وزن در یک ماه. تناسب اندام بدون رژیم غذایی و…، سعی دارند تعداد بازدید کننده های خود را افزایش داده تا بتوانند از قربانیان خود سوءاستفاده کنند.

سرپرست اداره پیشگیری از جرائم سایبری پلیس فتا در ادامه بیان داشت: مجرمان سایبری بعد از اینکه توانستند اعتماد کاربران فضای مجازی را جلب کنند از آنها درخواست ارسال تصاویری از اندام خودشان میکنند، این افراد در توجیه این درخواست عنوان می کنند جهت تاثیر بیشتر داروها و دمنوش‌های لاغری باید بدانند چه عضوی از بدن دارای اضافه وزن می باشد چون هر کدام از این نسخه ها و دمنوش ها برای کاری مخصوص ساخته شده‌اند.

سرگرد شکیب ادامه داد: متاسفانه برخی از کاربران فضای مجازی بدون اطلاع والدین خود با این افراد ارتباط برقرار کرده و خواسته های آنان را انجام می دهند یعنی تصاویری از خود را برای مجرمان سایبری ارسال کرده و منتظر دریافت نسخه پزشکی هستند.

وی افزود: به محض دریافت تصاویر از سوی مجرم پیام‌هایی تهدید آمیز مبنی بر انتشار تصاویر خصوصی قربانی در فضای مجازی برای قربانی ارسال می‌شود و از وی درخواست واریز مبالغی هنگفت را دارند.

این مقام مسئول حسن اعتماد بیش از حد هموطنان را عامل اصلی بروز برخی از جرائم سایبری برشمرد و گفت: گاه رعایت برخی از نکات کوچک و جزئی از جانب کاربران فضای مجازی می تواند از وقوع جرائمی بسیار بزرگ جلوگیری نماید، لذا هموطنان عزیز باید نسبت به افراد آنلاین در فضای مجازی حساسیت بیشتری داشته باشند.

سرگرد شکیب در توصیه به کاربران فضای مجازی اظهار داشت: کاربران عزیز باید دقت داشته باشند نباید به افراد آنلاین غریبه و ناشناس اعتماد کرد.

وی تاکید کرد: مطلع بودن والدین در کاهش وقوع جرائم سایبری بسیار موثر بوده و می تواند از وقوع چنین جرائمی جلوگیری کند. اگر والدین نسبت به فعالیت های آنلاین فرزندان خود نظارت بیشتری داشته باشند و در فعالیت های اینترنتی آنها را همراهی نمایند قطعاً شاهد وقوع چنین جرائمی نخواهیم بود.

سرپرست اداره پیشگیری از جرائم سایبری پلیس فتا در پایان خاطر نشان کرد: پلیس فتا از تمام کاربران می خواهد در صورت مواجهه با موارد مشکوک آن را از طریق سایت پلیس فتا به آدرسCyberpolice.ir  بخش مرکز فوریت های سایبری، لینک ثبت گزارشات مردمی به پلیس فتا اعلام کنند.

منبع: الف

توسعه کمی آموزش عالی و کاهش تعداد داوطلبان در سال‌های اخیر به نگرانی اصلی سیستم آموزش عالی کشور تبدیل شده است، معضلی که در گذشته بدون آینده پژوهی بر اساس نیازهای وقت جامعه توسعه یافته و با در نظر نگرفتن برخی ملاحظات، امروز به بحران بزرگ در سیستم آموزش عالی تبدیل شده که اگر این مسئله زودتر علاج نشود تاثیرات منفی بسیاری را نه تنها در جامعه علمی، بلکه در پیشرفت کشور بر جای می‌گذارند.

 به گزارش ایسنا،‌ جریان کمی گرایی در آموزش عالی کشور و خالی شدن صندلی‌های دانشگاه‌ها اگر چه موضوعی جدید و امروزی نیست و چند سالی است که گریبانگیر سیستم آموزش عالی کشور شده است اما  حساسیت این موضوع زمانی بیشتر از گذشته شد که مسئولان وزارت علوم بصورت آماری نگرانی خود را در این زمینه اعلام کردند و به صراحت از این مسئله به عنوان چالش و بحران سیستم آموزشی عالی کشور نام بردند.

حتی کارشناسان حوزه‌های مختلف از جمله روسای دانشگاه‌های بزرگ از جنبه‌های مختلف به بررسی و ریشه یابی این مسئله پرداختند و “توسعه آموزش عالی بدون توجه به نیازهای معرفتی یا مهارتی کشور و ایجاد مدرک‌گرایی لجام‌گسیخته در جامعه”، “ایجاد نظام‌ها و شاخه‌های فرعی در آموزش عالی و گرفتار شدن این نظام‌ها به مشکلات اقتصادی”، “گسترش کمی نظام آموزشی بدون تامین کیفیت و توجه جدی به مهارت افزایی برای دانشجویان”، ” کم رنگ شدن اخلاق علمی در دانشگاه ها”، “نبود بازار کار برای فارغ التحصیلان دانشگاهی”،‌ “بی اعتمادی به جامعه دانشگاهی”، “عدم ماموریت گرایی دانشگاه‌ها و نداشتن برنامه مشخص” و غیره را از مهم‌ترین دلایل پدید ْآمدن معضل صندلی‌های خالی در دانشگاه‌ها برشمردند.

آینده پژوهی در آموزش عالی انجام ندادیم

دکتر محمود نیلی احمدآبادی رییس دانشگاه تهران در این زمینه به ایسنا گفت: هر فعالیتی تابع عرضه و تقاضا است، یعنی مسئولان دوره‌ای در حوزه آموزش عالی ظرفیت‌های پذیرش را بر اساس نیاز روز جامعه ایجاد کردند اما امروز این تقاضا برحسب رشته‌های مورد پذیرش و تعداد نفراتی که متقاضی ورود به دانشگاه‌ها هستند، تغییرکرده است.

وی در ادامه تصریح کرد: ما باید آینده پژوهی در خصوص میزان تقاضا در عرصه آموزش عالی را انجام می دادیم و پیش بینی می کردیم که روزی این اتفاق یعنی بحران صندلی‌های خالی در دانشگاه‌ها بوجود می آید، در همین راستا تحولاتی را نیز در فعالیت‌های آموزش عالی صورت می دادیم که همچنان بتوانیم تقاضا را حفظ کنیم.

خطر صندلی های خالی در کمین دانشگاه‌های بزرگ

رییس دانشگاه تهران تاکید کرد: با روندی که امروزه در عرصه آموزش عالی پیش می رود به نظر می رسد اگر چه آموزشدانشگاه تهران در حال حاضر تقریبا صندلی خالی ندارد اما این دانشگاه و سایر دانشگاه‌های بزرگ کشور این ترس را دارند که با این خطر مواجه شوند.

معضل صندلی‌های خالی دانشگاه‌ها چاره اندیشی شود

به گفته دکتر نیلی، اگر چه خطر خالی شدن صندلی‌های دانشگاه‌ها مختص کشور ما نیست و سایر دانشگاه‌های معتبر دنیا نیز از این مشکل مبرا نیستند اما این دانشگاه‌ها برنامه‌ها و سیاست‌های مدون و کارآمدی در دست دارند که بتوانند از بروز چنین چالشی پیشگیری کنند و باید در کشور ما نیز بطور جدی در این زمینه چاره اندیشی صورت بگیرد.

مهم‌ترین راهکارهای مبارزه با بحران صندلی‌های خالی

رییس دانشگاه تهران به مهم‌ترین راهکارهای رفع معضل صندلی‌های خالی در دانشگاه‌ها اشاره کرد و گفت:  “پذیرش دانشجو براساس شاخص هیات علمی در دانشگاه ها”، “کاهش پذیرش دانشجو در دانشگاه‌ها یعنی منطقه ای کردن پذیرش دانشجو از طریق نوآوری در برنامه های آموزشی” و “افزایش جذب دانشجویان خارجی” از جمله راهکارهایی است که با بکارگیری آنها می توانیم بحران صندلی‌های خالی در دانشگاه‌ها که تهدیدی برای سیستم آموزشی کشور است را به حداقل برسانیم.

وی ادامه داد:  در آموزش عالی کشور سرمایه گذاری های زیادی صورت گرفته است لذا باید برنامه‌ ریزی‌هایی را داشته باشیم که بر اساس آن بتوانیم این سرمایه گذاری را وارد کسب و کار و فعالیت جهانی کنیم. مطمئنا چالش صندلی خالی دانشگاه‌ها نیز به این شیوه قابل رفع است.

بی توجهی به اقتصاد آموزش عالی

دکتر نیلی با تاکید بر اینکه دانشگاه‌های خصوصی و پولی بیشتر با معضل صندلی‌های خالی مواجه هستند، گفت: مشکل دانشگاه‌های غیردولتی این است که می خواهند با افزایش پذیرش دانشجو مشکلات و مسایل مالی خود را حل کنند، متاسفانه اقتصاد آموزش عالی به دقت مورد توجه قرار نگرفته است با توجه به اینکه آموزش یک جنبه اقتصادی دارد اگر نسبت به این مسئله بی توجه باشیم هزینه ها افزایش می یابد در نتیجه ناچار خواهیم شد برای تامین و جبران هزینه‌های خود ظرفیت پذیرش دانشجو را بدون توجه به کیفیت و ساختارهای آموزشی افزایش دهیم.

رییس دانشگاه تهران در پایان خاطرنشان کرد: بطور کلی اگر دانشگاه‌ها و مراکز علمی بر اساس شاخص‌ها و استاندارهای مشخص اقدام به پذیرش دانشجو کنند بسیاری از مشکلات فعلی آموزش عالی کشور رفع خواهد شد و دانشگاه تهران به شدت دنبال این است که  شاخص‌های مشخصی که برای پذیرش دانشجو وجود دارد را اجرایی و براساس آن نیز عمل نماید.

منبع: الف

به دنبال انتشار برخی اخبار درباره درگذشت ریزعلی خواجوی (دهقان فداکار)، شرکت راه‌آهن اعلام کرد که وی در سلامت کامل به سر می‌برد.

به گزارش ایسنا، شرکت راه‌آهن رسما انتشار خبر مربوط به فوت دهقان فداکار را تکذیب کرد.

روابط عمومی این شرکت اعلام کرده طی تماس تلفنی با پسر ریزعلی خواجوی، وی از صحت و سلامت کامل پدر خود خبر داده و هرگونه خبر درباره درگذشت دهقان فداکار را تکذیب کرده است.

راه‌آهن خواسته مردم از دامن‌زدن به شایعات خودداری کنند.

صبح امروز در بعضی از شبکه‌های اجتماعی خبری مبنی بر درگذشت ریزعلی خواجوی (دهقان فداکار) مطرح شده بود.

منبع: الف