بایگانی ماه : مارس, 2017

هلندی‌ها فردا در انتخابات سراسری به پای صندوق‌های رأی می‌روند تا برای ۱۵۰ کرسی پارلمان تصمیم‌گیری کنند.در نظام پارلمانی هلند، آرایش احزاب سیاسی در پارلمان است که سرنوشت دولت را تعیین می‌کند. انتخابات هلند هیچگاه کانون توجه کشورهای دیگر و رسانه‌های جهان نبوده اما امسال همه‌‌چیز متفاوت است؛ انتخابات سراسری هلند، نخستین رویارویی جدی ساختار حاکم در غرب اروپا با راست‌های افراطی است. «خرت ویلدرز» رهبر حزب «آزادی» و یکی از افراطی‌ترین چهره‌ها در میان سیاستمداران اروپایی، یک پای انتخابات است.

او متهم است که با ایراد سخنرانی‌های نژادپرستانه، جامعه هلند را چندپاره کرده است. مخالفت با اسلام، مقابله با حضور پناهجویان در کشورهای اروپایی و تقابل با اتحادیه اروپا محور سیاست‌های اوست. ویلدرز بقای کشورش را در «زدودن اسلام» می‌داند. روزنامه نیویورک‌تایمز در گزارشی به بررسی وضعیت انتخابات در هلند پرداخته است.

به گزارش همشهری، سیاست در هلند همیشه آرام و بی‌دردسر بوده اما انتخابات پارلمانی امسال متفاوت از گذشته است. پوپولیسم در حال درنوردیدن جهان غرب است. پوپولیست‌های افراطی همچون مارین لوپن در فرانسه و خرت ویلدرز در هلند اگرچه با هم تفاوت‌هایی دارند اما اشتراکات‌شان بیشتر از اختلافات‌شان است. آنها با ادامه حیات اتحادیه اروپا مخالفند و مسلمانان و پناهجویان را تهدیدی بزرگ برای هویت‌های ملی در اروپا می‌دانند.

آنچه در هلند رقم بخورد، سرآغاز رویدادهای بعدی در اروپا و دیگر انتخابات پیش رو در این منطقه است. ویلدرز و لوپن هر دو در مورد تعیین تکلیف ادامه حضور هلند و فرانسه در اتحادیه اروپا، وعده برگزاری رفراندوم داده‌اند؛ رفراندومی شبیه آنچه به خروج انگلیس از این سازمان منجر شد. بستن مرزها به روی پناهجویان و آوارگان جنگ، تعطیلی مساجد، ممنوعیت قرآن و اخراج مسلمانان ازجمله برنامه‌های اعلامی آنهاست.

براساس نظرسنجی‌ها، شانس پیروزی حزب آزادی به رهبری خرت ویلدرز از حزب حاکم یعنی حزب محافظه‌کار «حزب مردم برای دمکراسی و آزادی» به رهبری نخست‌وزیر هلند مارک روته بیشتر است. به این ترتیب حزب آزادی پیروز میدان و حزب حاکم دوم خواهد شد. تنها عاملی که می‌تواند مانع تشکیل دولت از سوی ویلدرز شود، ساختار ائتلافی حکومت در هلند است. در مجموع ۲۸حزب در انتخابات حضور دارند و هیچ حزبی آنقدر بزرگ و فراگیر نیست که توانایی تشکیل دولت به‌تنهایی را داشته باشد.

در نهایت حتی حزب پیروز هم باید برای تشکیل دولت با احزاب دیگر ائتلاف کند. حزب حاکم احتمال ائتلاف با حزب آزادی را کاملا رد کرده است اما در عالم سیاست هیچ‌چیز غیرممکن نیست. روته هم ممکن است مثل هر سیاستمدار دیگری تغییر موضع دهد.پیش از این در فضای سیاسی هلند، ویلدرز همیشه یک آدم «لوده» بوده و هیچگاه کسی او را جدی نمی‌گرفته است. او تنها چهره مطرح حزبش است. غیر از موهای عجیب و غریبش، دیدگاه‌های افراطی و سخنرانی‌های عجیبی هم دارد.

او اما اکنون یکی از کانون‌های توجه رسانه‌ها در انتخابات این کشور است. هلندی‌ها همیشه ملتی آرام و شکیبا بوده‌اند. آنها همیشه کشورشان را مهد تنوع فرهنگی می‌دانسته‌اند؛ جایی که همیشه از پناهجویان استقبال می‌شده است. شرایط اکنون تغییر کرده است. جامعه هلند در راستای اعتقادات چهره‌‌ای چون ویلدرز دوپاره شده است.مثل همه پوپولیست‌های دوران حاضر، ویلدرز شعارش این است:

«کشورمان را پس می‌گیریم». در جامعه، آنهایی که خود را در معرض تهدید نهاد‌های بین‌المللی، جهانی‌شدن، تکنولوژی، اسلام، مهاجرت، آوارگان و بحران‌های متعدد اقتصادی می‌بینند، جذب چنین شعارهایی می‌شوند. آنها به‌دنبال رسیدن به ناکجاآبادی هستند که چهره‌های سیاسی پوپولیست ترسیم می‌کنند؛ ناکجاآبادی که از گذشته ریشه می‌گیرد. ویلدرز حتی اگر به قدرت نرسد، تا به اینجا در ضربه به منافع ملی هلند قدم‌های بزرگی برداشته است.

منبع: الف

گروه سیاسی: سایت انتخاب نوشت: تمام شد؛ خیلی زودتر از آنچه تصور می‌شد؛ ساده تر از آنکه خیلی ها تحلیل می‌کردند. آنچه رخ داده، این است: «تلاش چند ماهه اصولگرایان برای وحدت به بن بست رسید؛ آنها شکست خوردند». حالا این روزها هر کس کار خودش را می‌کند؛ یکی ستاد زده؛ آن دیگری ساک به دست شهر به شهر می‌چرخد، آن یکی اتاق فکر تشکیل داده و… بدون آنکه کسی توجهی به آن مرکز فرماندهی داشته باشد که قرار بوده نامزد نهایی را از میان مصادیق برگزیند، فعلا وضعیت اینگونه است.

روایت ماجرا را از روزهای آغازین همین هفته شروع کنیم. بر اساس شنیده ها بنا بر این بود که نام ۱۰ نامزدی که در جلسه مجمع عمومی جمنا بر اساس رای گیری از حاضرین انتخاب شده بودند اعلام شود. خاصه آنکه پیش از این حتی مرضیه وحید دستجردی از آغاز مذاکرات با این ده نفر هم خبر داده بود. او گفته بود: «پیش نیاز برگزاری مجمع دوم جبهه مردمی این است که باید با ۱۰ کاندیدایی که بیشترین آراء را در مجمع عمومی اول کسب کرده‌اند، گفت‌و‌گو و مذاکره کنیم. هیات رئیسه شورای مرکزی در حال رایزنی و گفت‌وگو با این نامزده‌هاست. این کار آغاز شده و تا حصول به نتیجه، همچنان ادامه خواهد داشت.» در حالی که همه در انتظار اطلاعیه شورای مرکزی جمنا برای معرفی این ده نفر بودند ناگهان یک خبر با چند نکته قابل توجه البته بدون حتی کوچکترین تفاوت روی خروجی رسانه های اصولگرا قرار گرفت.

در این خبر که عنوان معرفی نامزدهای برگزیده جمنا را روی خود داشت چند مساله خود نمایی می‌کرد. اول اینکه به جای ده نفر نام ۱۴ چهره اصوگرا قرار داشت. یعنی ۴ نفر اضافه تر از آنچه وعده داده شده بود. این اولین نشانه ای بوده که از اختلافات گسترده حکایت داشته است. به بیان دیگر سوال در این مورد این است که اگر بنا را بر درستی سخنان سخنگوی جمنا قرار دهیم آیا آن ۴ نفر اضافی از چه تاریخی و اساسا چرا به این جمع منتخب اضافه شده اند ؟ در نگاه نخست اینگونه به نظر می‌آید که حتی علت تنظیم این لیست بر اساس حروف الفبا و بدون توجه به میزان آرا کسب شده هم این بوده است که نام آن ۴ نفر اضافه معلوم نباشد. اما گویا پشت پرده این ماجرا اتفاقات دیگری نهفته است.

گفته می‌شود یکی از دلایل این رخداد قابل توجه و تامل، فشار طیف راست سنتی و بیش از همه موتلفه بوده است. شنیده شده پس از پیگیری های مستمر موتلفه‌ای‌ها، نهایتا یکی از شخصیت های با نفوذ جریان اصولگرا، موافقت سران جمنا را برای اضافه کردن اسامی جدید از جمله مصطفی میرسلیم جلب می‌کند. نکته قابل توجه این است که حتی بعد از اضافه شدن این اسامی همچنان موتلفه بر سر مواضع انتقادی خود نسبت به جمنا باقی مانده است. ماجرا اما به اینجا ختم نمی شود. موتلفه ای ها حتی برای جلب حمایت به دفتر آیت الله مصباح یزدی هم رفته اند. دیداری که سخنانی تلخ را در آن شنیده اند:« همان گونه که بنده گفته ام، شما (برخی از اعضای مؤتلفه) از قدیمی ترین دوستان بنده هستید و دوستانی بهتر از شما در زمینه سیاست و اجتماع نمی شناسم؛ این سخن جای خود را دارد؛ اما بدین معنا نیست که هر چه شما گفتید من قبول می‌کنم و یا انتظار داشته باشم هر چه من گفتم شما قبول کنید! اولا اگر ما کاملا افکارمان واحد بود که یک حزب می‌شدیم، ثانیا اگر توقع این بود که همه یک جور فکر کنند، پس تعدد احزاب چه معنا می‌دهد؟بنده به دنبال شناخت وظیفه ای هستم که بتوانم در مقابل خدا جوابگو باشم؛ هر گاه تشخیص دهم کسی اصلح است، از او حمایت می‌کنم، و اگر کار به جایی رسید که قرار است کسی رأی بیاورد که ضررش بیشتر است و رأی به رقیب او سبب دفع ضرر بیشتر می‌شود، دفع افسد به فاسد می‌کنم؛ اما قرارنیست از اول فاسد را ترویج کنم. در صورتی می‌توانم به کسی رأی دهم که بینی و بین الله تشخیص دهم از میان افراد موجود، او اصلح است؛ اما قول دیگران برای من حجت نیست؛ البته رفت و آمد، و بحث و گفتگو با دوستان گرامی را با کمال میل انجام می‌دهم، اما نمی توانم به کسی قولی دهم که از فلانی حمایت می‌کنم، چون حجتی پیش خدا ندارم؛ اما با تمام وجود سعی می‌کنیم اگر کسی را معرفی کردید که در شاخص‌های گفته شده، برتر و اصلح باشد و برای ما هم ثابت شد، از وی حمایت کنیم؛ البته منتی بر شما نداریم، بلکه وظیفه ای است که در مقابل خدا باید انجام دهیم.»

از موتلفه که بگذریم برخی از نامزدهای دیگر اصولگرا هم عملکردی جالب دارند. در مورد نیکزاد شنیده شده که او از جمله افرادی بوده که نامش در میان ده نفر اول انتخاب شده نبوده است. برخی خبرها حاکی از آن است که بعد از برگزاری نشست جمنا اعتراضش را به این تشکل مطرح کرده و حتی عنوان کرده که برای حضور در انتخابات آماده است. خبرهای دیگری که از وضعیت نامزدهای اصولگرا شنیده می‌شود حاکی از آن است که رستم قاسمی برای حضور در انتخابات بسیار جدی است. او گویا گفته عزمی راسخ برای حضور در رقابت اردیبهشت ماه دارد. محسن رضایی هم اعلام کرده بنای نامزدی در انتخابات را ندارد اما برخی شنیده ها حکایت از این دارد که احتمالا او از حاضرین انتخابات ۹۶ خواهد بود. بر اساس اخباری که «انتخاب» به آن دست یافته است همچنین به نظر می‌رسد که باید در انتظار اعلام نامزدی الیاس نادران هم باشیم.
 

این را البته میتوان از اظهار نظرها و تحرکات اخیر او هم حدس زد. زریبافان هم البته در این بین حکایت جالبی دارد. او نیز در زمره کسانی قرار دارد که برای کاندیداتوری جدی شده است. همه این افراد که به آن ها اشاره کردیم، غیر از چند نامزد اصلی است که اتفاقا نبردی نامحسوس و حتی گاها محسوس هم در آن سطح شکل گرفته است.سعید جلیلی در آستانه انتخابات به فکر قشر مستضعف افتاده و روستاگردی هایش را البته همراه با نهضت انداختن عکس و سلفی ادامه می‌دهد. محمد باقر قالیباف هم با رسانه خودش مصاحبه کرده و وعده سه برابر کردن یارانه را داده است. این وسط سید ابراهیم رییسی هم در حال تست فضا برای انجام بزرگترین ریسک زندگی سیاسی خود است.

این نکته نیز البته قابل توجه است که جبهه پایداری که از همان ابتدا ساز جدایی کوک کرده حالا دیگر با سخنان مرتضی آقا تهرانی جای هیچ شک و شبهه ای باقی نگذاشته که این تشکل سیاسی راهی جدا از جمنا را می‌رود و البته نامزد اختصاصی خود را هم خواهد داشت. جمنا شکست خورده است؛ خیلی زوتر از آنچه تصور می‌شد. همه نامزدها عزم پاستور کرده اند. به نظر می‌رسد اصولگرایان زمان و شرایط دوران را برای رسیدن به اتاق کار رییس جمهوری ایران بار دیگر از دست داده اند.

منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی: نخست‌وزیر اسراییل در پیامی توییتری به اظهارات وزیر خارجه ایران پاسخ داد.




 



باشگاه خبرنگاران جوان: «بنیامین نتانیاهو» به اظهارات محمدجواد ظریف که گفت “نتانیاهو تورات را تحریف می‌کند” پاسخ داد. تایمز آو اسرائیل نوشت: نتانیاهو در حساب توییتر خود آورده است: وزیر خارجه ایران از مدارا کردن با جهان صحبت می‌کند اما مسئولان کشورش دم از نابودی اسرائیل می‌زنند. این تناقض را چگونه می‌شود توجیه کرد؟

منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی روزنامه بهار: رئیس شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان خبر قابل پیش بینی حمایت قاطع جریان اصلاحات از حسن روحانی را به شکل رسمی اعلام کرد. حامیان اعتدالی– کارگزارانی رئیس جمهور قطعا شادمان‌ترین افراد پس از شنیدن این خبر بوده اند. آنان که خود به خوبی از نقش پررنگ حمایت بزرگان اصلاحات در همراهی مردم با دولت اعتدال با خبرند و در نتیجه همین امر این حمایت صریح و علنی را نقطه اتکای مهمی در پیروزی حسن روحانی در شصتمین روز از بهار۹۶ می‌دانند. با نگاهی به صندوق آرا در دوره‌های گذشته انتخابات نیز می‌توان به این نتیجه رسید که در اغلب موارد تمایل اکثریت جامعه به سمت و سوی جریانات اصلاحی بوده است و سیاسیون در طرف مقابل اصلاحات با وجود در اختیار داشتن بسیاری از‌تریبون‌های رسمی و رسانه هایی پر شمار از جمله سازمان سیاسی – رسانه‌ای صداوسیما همچنان در تمام این سال‌ها از سبد رای ثابتی برخوردار بوده اند.
 
آن چه شب گذشته، محمد رضا عارف درباره تصمیم شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان در خصوص انتخابات۹۶ بیان داشت با همه شیرینی‌اش برای اعتدالیون حامی روحانی دلواپسی‌هایی را برای آنان که دل در گرو آرمان‌های جریان اصلاح‌‌طلبی دارند به همراه داشته است. این مسئله که آقای روحانی هیچ گاه اصلاح طلب نبوده است مورد توافق همه قرار گرفته و خودِ او نیز هیچگاه ادعایی مبنی بر اصلاح طلب بودن نداشته است. بنابراین این حمایت بی قید و شرط که می‌توان گفت همراه با صراحتی حتی بیش از انتخابات۹۲ نیز بوده است این خطر را به همه آنان که به دنبال تلاش برای محقق کردن اهداف و آرمان‌های جریان اصلاحات هستند گوشزد می‌کند که این جریان سیاسی – فکری دچار خطر مسخ شدن است. اگر قرار باشد اصلاح طلبان بدون هیچ قید و شرطی و به این شکل عیان و عریان عضو جامعه روحانیت مبارز را به عنوان نامزد جریان اصلاحات معرفی کنند آن گاه در برابر این پرسش که «چرا از روحانیِ غیر اصلاح طلب با تابلوی اصلاحات حمایت کردید؟ » که گاه و بی گاه از سوی بدنه حامیان خود مطرح می‌شود و احتمالا هر چه جلوتر برویم این پرسش با صدایی بلند‌تر پرسیده خواهد شد چه پاسخ قانع کننده‌ای خواهند داشت؟

دیگر خطر اعطای این «چک سفید امضا» به روحانی و تیم همراهش برای انتخابات۹۶ احتمال «گردش به راست» اوست. این موضوع یک واقعیت غیر قابل انکار است که حسن روحانی در همه این چهار دهه با طیف‌های مختلفی که وجه مشترکشان میانه روی بوده است همکاری داشته اما در کنار این ویژگی مثبت، آقای رئیس جمهور در عملکرد خود حداقل در این سه سال و نیم سال نشان داده است که هر جا مصلحت (شاید بتوان عناوین دیگری را هم برای این گونه اقدامات او انتخاب کرد) اقتضا کند وعده هایش را به کناری خواهد نهاد و در چارچوب مورد تمایل ساختار رسمی قدرت عمل خواهد کرد. این شیوه عمل که در موضوعات مرتبط با حوزه سیاست داخلی مانند رفع حصر، آزادی‌های سیاسی، تلاش برای اجرایی شدن فصل سوم قانون اساسی و…  در این قریب به چهار سال به شدت قابل مشاهده است باعث آن شده که بدنه اجتماعی اصلاح طلب حامی روحانی حتی در مشارکت در انتخابات پیش‌روی ریاست جمهوری نیز دچار تشکیک شود؛ چه برسد به رای دادن به رئیس دولت مستقر.

آن چه مایه نگرانی است دقیقا همین مشی و روش آقای روحانی است. او در دولت فعلی نشان داده است که با وجود همراهی‌های زبانی و شفاهی  با اهداف و برنامه‌های اصلاح طلبانه در هنگام اقدام وعمل به هر شکل که خود و حامیان اعتدالی اش تشخیص دهند عمل خواهد کرد. حقیقت تلخ آن است که در بسیاری از موضوعات بالاخص در حوزه موضوعاتی که به‌نوعی به سیاست داخلی مربوط می‌شود عملکردهای ایشان فاصله‌ای بعید از خواسته‌های اصلاح طلبان دارد. حال با چنین حمایتی برای انتخابات۹۶ این خطر وجود دارد که رئیس دولت اعتدال دچار این تصور شود که «هر چه آن خسرو کند شیرین بُوَد» . به نظر می‌آید که بهتر آن باشد که اصلاح طلبان با وجود تمام محدودیت هایی که از سوی ساختار سیاسی برایشان ایجاد شده است حتی اگر به هر دلیل یا بهانه یا توجیهی  مجبور به حمایت از حسن روحانی هم هستند همواره «مطالبه گر» ظاهر شوند.

به نظر می‌رسد که می‌بایست وجه غالب ارتباط اصلاح طلبان با روحانی حول و حوش مطالبه گری حرکت کند و نه حمایت گری‌های صریح که ممکن است هزینه‌های سنگین برای جریان اصلاحات به‌همراه داشته باشد. این که تصور کنیم به واسطه برخی محدودیت‌ها و یا حتی تصمیمات تشکیلاتی دیگر نباید هیچ نوع نقد و اعتراضی به دولت فعلی و دولت احتمالی آینده داشته باشیم از اساس غلط است و این امر می‌تواند سم مهلکی برای ادامه حیات جریان اصلاح طلب باشد.

تجارب گذشته به خوبی نشان می‌دهد که این نوع حمایت‌های صریح و بی قید و شرط از یک شخص در آینده مشکلاتی جدی را برای هر دو طرف – هم جریان سیاسی حمایت کننده و هم شخص مورد نظر- ایجاد خواهد کرد. در نتیجه بهتر آن است که آنان که چنین تصمیمی را گرفته‌اند در صورتی که در آینده‌ای نزدیک تبعات منفی احتمالی چنین تصمیم گیری هایی را که به شدت محل بحث و‌تردید است به عینه مشاهده کردند  خود را کنار نکشیده و پاسخگوی عملکرد و تصمیمات خود باشند.    

منبع: بهارنیوز