بایگانی ماه : مارس, 2017

پرواز شماره ۸۰۸۶ شرکت ایران ایر تور از زنجان به مقصد مشهد که قرار بود در ساعت ۱۴:۴۰ سی ام اسفند انجام شود با تاخیر ۱۱ ساعته سرگردانی مسافران این پرواز را در پی داشت.

به گزارش صداوسیما، معاون فرودگاه زنجان با بیان اینکه مدیریت ضعیف شرکت ایران ایرتور موجب سرگردانی ۱۲۵ مسافر شده است گفت: پرواز هفته قبل این شرکت نیز با ۱۷ ساعت تأخیر انجام شد.

 رمضانلو افزود: هواپیمای پرواز شماره ۸۰۸۶ شرکت ایران ایرتور از نوع بویینگ ۱۲۰ نفره و چارتری بود.

مدیرعامل شرکت همیار زنجان هم با اشاره به تأخیرهای مکرر این شرکت گفت: زمان این پرواز در یک روز ، چندین نوبت اعلام شد اما انجام نشد.

قاسملو از لغو قرار داد شرکت ایران ایرتور با سازمان همیاری شهرداری زنجان خبر داد.

نماینده شرکت ایران ایرتور که در هواپیما حضور داشت حاضر به مصاحبه با خبرنگارخبرگزاری صداوسیما نشد.

بالاخره پرواز ۸۰۸۶ زنجان – مشهد با ۱۱ ساعت تاخیر ساعت ۲:۳۰ بامداد یکم فروردین انجام شد.

شرکت هواپیمایی ایران ایرتور از ۲۵ دی ماه سال گذشته ۲۵ پرواز زنجان – مشهد و بالعکس انجام داده که ۲۳ پرواز با تأخیر و ۲ پرواز هم لفو شده است.

منبع: عصرایران

عده کثیری از زائران راهیان نور سال جدید خود را در یادمان کانال کمیل و حنظله تحویل کردند.

به گزارش تسنیم, مردم ایران اسلامی در هرگوشه و کنار کشور سال نوی خود را مکان های مقدسی همچون حرم مطهر امام رضا (ع), مرقد امامزادگان, کنار قبور مطهر شهدا تحویل کردند تا سال نوی خود را متبرک کرده و با معنویت سال جدید را آغاز کنند.

در این میان زائران راهیان نوری نیز بودند که سال نوی خود را با حس و حالی متفاوت در یادمان های عملیاتی دفاع مقدس جنوب کشور و محل رشادت رزمندگان هشت سال دفاع مقدس آغاز کردند تا سال نوی خود عطر و بوی شهادت بگیرد و با توسل به ائمه اطهار(ع) و شهدا سال موفقی را آغاز کنند.

عده کثیری از زائران راهیان نور نیز سال ۱۳۹۶ را در کانال کمیل و حنظله که به قلب فکه مشهور شده و محل شهادت شهید ابراهیم هادی و رزمندگان این دو گردان است تحویل کردند.

سردار نادر ادیبی دبیر ستاد مرکزی راهیان نور کشور و از بازماندگان گردان حنظله از حاضران در این مراسم بود.

تصاویر لحظه تحویل سال در یادمان کانال کمیل و حنظله در ادامه می‌بینید:

منبع: الف

بار دیگر بغداد به عنوان بدترین شهر برای زندگی در جهان معرفی شد.

“مرسر” شرکت مشاوره‌ای است که هر ساله رتبه‌بندی بابت کیفیت زندگی در شهرهای دنیا ارائه می‌کند امسال نیز بهترین و بدترین شهرهای جهان برای زندگی را معرفی می‌کند. این موسسه که در رتبه بندی آخیر خود ۲۳۱ شهر بزرگ جهان را بررسی کرده است وین را بهترین شهر و بغداد را بدترین شهر برای زندگی معرفی کرد.
 
۱- بغداد، عراق؛ پایتخت عراق به دلیل جنگهای متعدد و ادامه خشونتها، دچار آسیبهای شدید در زیرساخت شده است
 
۲- بانگی، جمهوری آفریقای مرکزی؛ پایتخت جمهوری آفریقای مرکزی به شکل باورنکردنی فقیر است و بسیاری از شهروندان برای دوام آوردن به کمک محتاج هستند. بعلاوه درگیریهای فرقه ای اغلب در این منطقه به وقوع می‌پیوندد.
 
۳- صنعا، یمن؛ بزرگترین شهر یمن از حملات هوایی متعددی که از سوی عربستان سعودی صورت گرفته، ویران شده
 
۴- پورت پرنس، هائیتی؛ این شهر مملو از خشونت بوده و برای مسافران خطرناک است. تجاوز و سرقت در این شهر متداول است و رشد نگران کننده خشونت گروه‌های خلافکار وجود دارد.
 
۵- خارطوم سودان؛ دومین شهر بزرگ سودان یکی از مناطق اصلی برای جذب نیرو از سوی گروه تروریستی داعش است.
 
۶- اندجامنا، چاد؛ این شهر یکی از فقیرترین شهرهای جهان است که از فعالیت گروه تروریستی بوکوحرام آسیب دیده است. این گروه بمب گذاریهای انتحاری مکرری در این شهر انجام داده است.
 
۷- دمشق، سوریه؛ مرسر می گوید این شهر شاهد خشونت مداوم و حملات تروریستی بوده که زندگی روزانه مردم و اتباع خارجی را مختل کرده است.
 
۸- برازاویل، کنگو؛ فساد دولتی، اعتراضات شدیدی را در این شهر بدنبال داشته که به قتل شماری از مردم توسط پلیس منجر شده است.
 
۹- کینشازا، جمهوری دموکراتیک کنگو؛ درگیری قومی در این شهر فراوان است و نهادهای غیردولتی تلاش کرده اند کمک و دارو برای این شهر و سایر نقاط جمهوری دموکراتیک کنگو فراهم کنند.
 
۱۰- کوناکری، جمهوری گینه؛ این شهر بندری با مشکلات امنیت شخصی مواجه است. جرایم خشن، اعتراضات و اعتصابها لطمات شدیدی بر کوناکری وارد کرده است.
 
منبع: فرادید

منبع: الف

همیشه از تعلق خاطر عده ای بخاطر مشتی خاک متحیر بودم. درکشان نمی کردم. مشتی خاک برای تبرک؟؟؟ این تعلقات چقدر برایم غریب بودند. از نسل جنگ نباشی، مگر می‌شود این چنین دلداده خاکی شوی که خاک است و خاک است و خاک!!!

فتح‌المبین و تک درختی که روی بلندی آن خودنمایی می‌کرد، دختری با چادر خاکی به نماز ایستاده بود. چشم از او برنمی‌داشتم. به دنبال ردی از تظاهر بودم تا در دلم به او بخندم اما عجیب محو آسمان بود. چهره‌اش را نمی‌دیدم اما ناخودآگاه نگاهم جذب راز و نیازش بود. چشمهایش خیره به آسمان بود و با دستهایش  خاک را نوازش می‌کرد. مدتی بعد به سجده رفت و شانه‌هایش لرزید. دختری در کنار درخت، زیر آسمان جنوب سجده برخاک زار می‌زد. اما به این همه کار بدون تظاهرش حسادت کردم. بازهم مثل همان تقلید پابرهنه راه رفتن، نزدیک دختر رفتم و درست مثل یک ربات برنامه‌ریزی شده هرآنچه از اعمالش در ذهنم ضبط کرده بودم تکرار کردم. اولش تقلید بود اما درست بعد از نیت خواندن دو رکعت نماز زیارت و تکبیر گفتن غرق در آرامشی شدم که برایم غریب بود. ناخواسته نگاهم به آسمان کشیده شد. یادم می‌آید باخودم عهد کرده بودم چیزی از خدا طلب نکنم اما نگاهم که به آسمان فتح‌المبین گره خورد غافل از عهدهای قدیم خواسته‌ای را طلب کردم که مدتی بود آرامش زندگی‌ام را تحت‌الشعاع قرار داده بود. نمی‌دانم نمازم چقدر طول کشید اما سجده نمازم را خوب به یاد دارم. بی‌اختیاراشک‌هایم روی خاک سجده گاهم می‌ریخت. شدت اشک‌هایم آنقدر زیاد بود که بوی خاک باران خورده مشامم را پر کرده بود. درخت روی ارتفاعات فتح‌المبین محل آشتی کنان من و خدا بود. چقدر آنجا آرامش داشت. گاهی دلم عجیب آرامش آنجا را طلب می‌کند.


زمان وداع با فتح‌المبین رسیده بود اما من تمام وقت با انگشت‌هایم روی خاک می‌نوشتم: خدایا کمکم کن و پاکش می‌کردم. راستش می‌دانستم یک جای کار دلم لنگ می‌زند که اجابت دعایم را ناممکن کرده اما زیر بار نمی‌رفتم. هنوز «من» وجودم نشکسته بود. آرام بودم اما حسابم با خدا طلبکارانه بود و شاکی بودم از زمین و زمان. حالم عجیب بود اصلا. هم راضی بودم هم شاکی، هم درد دل می‌کردم هم گله و شکایت. پاهایم قفل زمین بود اما باید می‌رفتم.

خاک فتح‌المبین اسیرم کرده بود. قدم‌هایم سنگین شده بود. در سکوت، تا مسیر اتوبوس‌ها رفتم. به اتوبوس که رسیدم با چشم و باز در سکوت نگاهی گذرا به کل منطقه انداختم اما بی‌اختیار نگاهم به درخت کشیده شد. اشک در چشمانم حلقه زد. سرم را کمی بالا گرفتم که اشک چشمانم سر ریز نشود اما در دل گفتم خدایا تو به من نگاه نکن که بی‌معرفتم. تو که با معرفتی دست دلمو بگیر. دارم راهو اشتباه می‌رم. چشمهام رو بستم و خوابم برد.

تمام مسیر فتح‌المبین تا محل اسکان را خواب بودم. یادم نیست شب کجا اسکان داشتیم .رسیدیم و من بخاطر سر دردی که داشتم دوباره خوابیدم.

صبح روز بعد مسیر حرکت را به مقصد فکه و «کانال کمیل» طی کردیم. سومین روز سفر بود و من تازه با خدا آشتی کرده بودم. همیشه نمازهامو می‌خوندم  اما چندوقتی بود که بعد از نماز با خدا حرف نمی‌زدم. تنها ارتباطم با خدا که اصلا هم به دلم نمی‌نشست، وعده‌های نماز بود. بدون ذکر، بدون هیچ حرف و دعا و مناجات. اما نماز کنار اون درخت عجیب برام لذت بخش شده بود. اونقدری که دوست داشتم هزار بار تو لحظه تجربه‌اش کنم.


رسیدیم فکه،کانال کمیل و حنظله یا همون کانال شرهانی و از اونجا بازدید کردیم.  فکر شهادت ٣٠٠ نفر از «گردان حنظله» زیر آتش مستقیم و در اوج تشنگی حالم رو خراب کرده بود. کربلا با روایتگری متفاوتی دوباره تکرار شده بود و من فقط از شهدا فقط یک اسم و مفهوم گنگ در ذهن داشتم که اونجا بخاطر این همه بی‌اطلاعی، از خودم بدم اومده بود. با خودم افتاده بودم سر لج. ذهنم هزار طرف بود. خودم و زندگیم، اشتباهاتم، لجبازی‌ام با خدا، طلبکار بودنم از خدا و شروع سفر و دوستایی که هنوز غرق شیطنت بودند و منی که از جمعشون بی‌دلیل فاصله گرفته بودم، بهم می‌گفتن تو هم جوگیر شدی؟ یعنی تو هم دو روز دیگه زیر چادر چفیه سر می‌کنی؟؟ می‌گفتن و می‌خندیدن. نمی‌دونم چرا از انتقادهای تلخ‌شان دلم گرفت. من متوجه تغییراتم نشده بودم تا وقتی که زیر رگبار سرزنش دوستام قرار گرفتم. حالا ذهنم درگیر این تغییر رفتار خودم هم شده بود. یعنی چه اتفاقی افتاده بود؟ گیج و سردرگم سوار اتوبوس شدیم و راهی شلمچه شدیم… .

تو اتوبوس نگاهم به جاده بود اما همش شهدایی که تو کانال حنظله محبوس شده بودن تصویرسازی می‌کردم.

یکی از مسئولین کاروان شروع کرد به خوندن زیارت عاشورا. صداش خیلی قرّا و دلنشین بود. منم که یک بغض نفسگیر راه گلومو سد کرده بود برای اینکه سوژه خندیدن دوستهام نشم چادرمو کشیدم روی صورتم و سرم رو تکیه دادم به شیشه اتوبوس و درحالی که زیارت عاشورا رو با مداح زمزمه می‌کردم،اشک‌هام مجال خشک شدن نمی‌دادند و تا پایان زیارت عاشورا روی صورتم خود نمایی می‌کردند.

کاروان عجیبی داشتیم، همه کاروانها یک راوی داشتند اما کاروان ما به دست آوردن معرفت رو به خودمون سپرده بود، شاید هم ما براشون عجیب بودیم که فقط این سفر را از بعد تفریحی ارزیابی می‌کردیم. وقتی زمان اذان ظهر شد ما در مسیر بودیم اما مسئول کاروانمون عقیده به خواندن نماز اول وقت داشتن به همین دلیل کنار اولین مکانی که امکان تجدید وضو داشت توقف کردیم. نمی‌دونم چرا اما سریع خودمو به مسئول کاروان رسوندم و گفتم: میشه نمازمون رو در فضای باز بخونیم؟ لبخندی زد و گفت نماز زیر آسمون خدا لذتش بیشتره. چشم؛ نماز رو بیرون می‌خونیم. هم از پیشنهاد لحظه‌ای خودم متعجب بودم هم از قبول پیشنهادم خوشحال. ذوق زده وضو گرفتم و صف اول پشت امام جماعت کاروان نشستم. نماز اون روز ظهر هم خیلی برام شیرین بود. ذهنم خالی بود. آروم آروم بودم… .

منبع: الف