بایگانی ماه : فوریه, 2017

بابک رستم‌پور در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: وجود کولبر در جامعه امروز فاجعه‌ای عظیم به حساب می‌آید که ناشی از شکاف بزرگ اقتصادی بین میدان اجرا و میدان خدمت است.وی با اشاره به تامین هزینه‌های یک انسان از کودکی تا جوانی و این‌که جامعه تا چه اندازه برای رشد و شکوفایی آن هزینه می‌کند، اضافه کرد: کولبری وقتی تبدیل به شغل شد که فرد از روی ناچاری برای تامین نیازهای اولیه زندگی تَن به حمل باری را می‌دهد که گاها از وزن خود کولبر هم بیشتر است. رستم پور در ادامه کولبران را انسان‌های شریفی دانست که در نبود درآمد و شغل پایدار و مولد، خود را به دست کوران حوادث و اتفاقات پیش بینی نشده می‌سپارند ودر این راه نیز متاسفانه جان خود را از دست می‌دهند.وی گفت: جای بسی تاسف است که در قرن ۲۱ شاهد چنین صحنه‌های دردآوری هستیم که به خاطر تامین معیشت و مخارج زندگی، جوانان و میانسالان باید جان بدهند که امیدوارم این تلنگری به تمامی مسئولان و سرمایه داران و سرمایه گذاران زده باشد که فکری اساسی برای تحول در جامعه مرزنشین کنند و با احداث کارخانجات، تولید مولد و اشتغال پایدار در حفظ سرمایه‌های جوان مملکت بکوشند. شهردار بانه مشکلات کولبران را فقط مختص آنان ندانست و اظهار کرد: این وضعیت ناهمگون کولبران در صورت چاره نکردن، گریبان سرمایه‌داران را نیز خواهد گرفت، زیرا رفاه نسبی در جامعه وقتی نمود پیدا می‌کند که هم اطرافیان و هم جامعه در آرامش و رفاهی نسبی باشند.وی در پایان گفت: امیدوارم حاکمیت در تمامی بخش‌های خصوصی، دولتی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی تمهیداتی اختیار کند که سرمایه‌داران، کارفرمایان و کارگران بتوانند از اشتغال مولد پایدار و رفاه نسبی بهره‌مند شوند، تا بار دیگر شاهد این منظره‌های دلخراش در هیچ جای ایران نباشیم و هیچ انسانی، دیگر برای نان جان ندهد. لازم به ذکر است؛ طی چند روز گذشته ریزش بهمن در حوالی روستای «بیوران علیا» در ۱۰ کیلومتری سردشت آذربایجان غربی، منجر به جان باختن چهار تن از کولبران و وارد آمدن جراحات و آسیب‌هایی به شماری دیگر از آنان شد.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایران خبر، نوزادی که در بیابان های اطراف شهر تهران متولد شد، پس از طی مراحل درمان به سازمان بهزیستی واگذار خواهد شد.

شب سختی را پشت سر گذاشته است. نوزادش را در بیابان های اطراف تهران به دنیا آورده و ساعت ها خودش و نوزاد تازه متولد شده در بیابان رها مانده اند.

در سرمای زمستان تنها کاری که از دستش برآمده، بریدن بند ناف نوزاد با قیچی بوده که در جیب خود داشته است. مابقی ماجرا را به خاطر ندارد اما آنطور که پزشکان بیمارستان تخمین زده اند، زمانی که نوزاد به بیمارستان منتقل شده حدود ۹ ساعت از تولد او می گذشته است.

در این ساعات دلهره آور شاید با یک معجزه، نوزاد زنده مانده است؛ نوزادی بدون لباس در سرمای شدید یک شب زمستانی در بیابانی که محل تردد سگ ها است.

پس از چندین ساعت از تولد نوزاد، رهگذری با صحنه ای ناگوار مواجه می شود. یک زن بیهوش و نوزادی یخ بسته که در بیابان رها مانده اند. بلافاصله با نیروهای اورژانس تماس گرفته شده و مادر و نوزاد به بیمارستان منتقل می شوند.

برای دیدار با این زن و پیگیری وضعیت او به همراه مددکار موسسه خیریه مهرآفرین راهی بیمارستانی در تهران می شویم. اگر چه ساعات اولیه صبح است و وقت ملاقات نیست اما حیاط بیمارستان مملو از همراهان بیمارانی است که اغلب آنها از شهرستان راهی تهران شده و مکانی برای استراحت ندارند.

پس از عبور از حیاط شلوغ این بیمارستان دولتی، راهی طبقه چهارم و بخش مورد نظر می شویم. نگهبان پس از پرسش چندین و چند سوال، سرانجام اجازه می دهد از خان اول عبور کنیم. سراغ زن را می گیریم، آدرس آخرین اتاق بخش را به ما می دهند.

یکی از پرستاران می گوید: دنبال همان زنی هستید که معتاد است؟ وقتی با پاسخ مثبت مواجه می شود در جواب می گوید وضعیت چندان مناسبی ندارد اما خواب هم نیست و می توانید با او صحبت کنید.


وارد اتاق شماره ۴۱۲ می شویم. به ما گفته شده تخت شماره ۳۱ متعلق به “شهلا” است. اما با نگاهی به سایر بیماران حتی بدون داشتن شماره تخت هم تشخیص چهره تکیده “شهلا” ممکن است. پتوی بیمارستان را تا نیمه به روی صورت خود کشیده تا هم اتاقی هایش که با تعجب به او نگاه می کنند را نبیند.

اگر چه شب دشواری را پشت سر گذاشته اما توان صحبت کردن دارد. دندان هایش یکی در میان است و سعی می کند موهای کوتاهش که از زیر کلاه بیمارستان به بیرون آمده را از جلوی چشمانش دور کند.

او در گفت وگو با خبرنگار گروه جامعه خبرگزاری میزان در رابطه با وضعیت زندگی خود می گوید:
۳۲ سال دارم اما شناسنامه ام را گم کرده ام. ۱۳ ساله که بودم با اصرار خانواده به همسری پسری ۱۸ ساله درآمدم.

وی می افزاید: هنوزعروسک بازی می کردم که نخستین فرزندم متولد شد. نه چیزی از نگهداری نوزاد می دانستم و نه معنی درست زندگی را فهمیده بودم که از طریق همسرم با مواد مخدر آشنا شدم.

“شهلا” در رابطه با چرایی مصرف مواد مخدر می گوید: زمانی که ازدواج کردم همسرم معتاد نبود اما پس از مدتی طی رفت و آمدهایی که با برخی از دوستانش داشت با تریاک آشنا شد. او در خانه مواد مخدر مصرف می کرد و همین شد که من نیز پا به پای او مصرف مواد را آغاز کردم.

وی با اشاره به فوت همسر اولش می گوید: همسرم علاوه بر اعتیاد به فروش مواد مخدر نیز روی آورده بود. سرانجام نیز به جرم فروش مواد مخدر زندانی شد. او مبتلا به بیماری سرطان هم بود و در نهایت نیز در زندان جان خود را از دست داد.

شهلا در حالی که مرتب خمیازه می کشد و مشخص است که از آخرین مصرف مواد مخدرش ساعت ها گذشته است در رابطه با وضعیت نخستین فرزندش می گوید: فرزند اولم پسربود و اکنون باید ۱۸ سال داشته باشد. مدت زیادی است که او را ندیده ام و او نیز علاقه ای به دیدن من ندارد. زمانی که همسرم از دنیا رفت، تصمیم گرفتم بار دیگر ازدواج کنم و خانواده همسرم که می دانستند من اعتیاد دارم، نوه شان را از من گرفتند.

وی درخصوص ازدواج دوم خود می گوید: برای بار دوم با مردی ازدواج کردم که ۵ سال از من بزرگتر بود. او یک بار ازدواج کرده بود اما به علت اعتیاد از همسرش جدا شده بود. این مرد دنبال زنی می گشت که همانند خودش معتاد باشد و سرانجام نیز من را انتخاب کرد.

شهلا می افزاید: همسر دومم شیشه و هروئین مصرف می کرد و من نیز پس از ازدواج با او با مواد مخدر صنعتی آشنا شدم.

وی با اشاره به محل زندگی خود می گوید: اعتیاد شدید باعث شد تمام دارایی هایمان را از دست بدهیم. پس از این اتفاق، یک اتاق مخروبه در بیابان های اطراف تهران و نرسیده به شهر پردیس پیدا کردیم و آنجا شد خانه ما. محلی که به خانه ما تبدیل شد متعلق به فردی است که از وضعیت زندگی ما خبر داشت و اجازه داد که در اتاق خرابه او زندگی کنیم.

شهلا که نیم نگاهی به سایر بیماران دارد و دوست ندارد که آنها از وضعیت زندگیش با خبر شوند از فوت دومین فرزند خود در همین خانه خبر می دهد و می گوید: مدتی پس از ازدواج با همسر دومم فرزند دختری را به دنیا آوردم. “هدیه ” یکسال و نیمه بود که دچار گازگرفتگی شد و جان خود را از دست داد. در خانه ما خبری از گاز کشی نیست و ما برای گرم کردن خودمان مجبور هستیم آتش روشن کنیم و آن شب نیز گاز ناشی از سوخت هیزم، جان کودک من را گرفت.

وی در حالی که از فوت دومین فرزند ش ابراز رضایت می کند در رابطه با تولد فرزند سومش می گوید: شرایط زندگی ما به هیچ وجه مناسب نیست به همین خاطر دوست نداشتم که در یک اتاق مخروبه یک دختر بچه را نیز همانند خودم بدبخت کنم. زمانی که او جان خود را از دست داد قصد داشتم که دیگر باردار نشوم اما در نهایت تنها چند ماه پس از مرگ “هدیه” سومین فرزندم را باردار شدم.

شهلا در خصوص نحوه تولد نوزادش می گوید: همسرم ۲ ماه است که به دلیل سرقت، زندانی شده و من به تنهایی در اتاق مخروبه مان در بیابان زندگی می کنم. می دانستم که فرصت زیادی تا زایمانم باقی نمانده اما جایی را برای رفتن نداشتم در نهایت نیز از اتاق مخروبه مان خارج شدم تا خود را به شهر پردیس برسانم اما در میان راه نوزاد متولد شد.

وی می افزاید: یک قیچی با خود به همراه داشتم و تلاش کردم با آن، بند ناف را قیچی کنم و بعد از آن چیز دیگری متوجه نشدم تا اینکه به بیمارستان منتقل شده و با صدای پزشکان به هوش آمدم.
شهلا با بیان اینکه می دانم نوزادم زنده است می گوید: من مادر خوبی برای نوزادم نیستم اما می دانم که او هم همانند من زنده مانده و ساعت های سخت را تاب آورده است. اگر او را از من جدا کنند راضی هستم زیرا می دانم که یک نوزاد در کنار یک مادر معتاد آینده ای ندارد.

مادر حتی علاقه ای ندارد که در مورد نوزادش صحبت کند و تنها می گوید همین که زنده مانده خواست خدا بوده است. او اصرار دارد که از بیمارستان مرخص شود و از اینکه پرستاران به او مرفین ترزیق نمی کنند گلایه مند است.



پس از صحبت با مادر، راهی بخش نوزادان می شویم. نوزاد پسر در بخش NICU بستری است و به سختی نفس می کشد. پاهایش تا حدودی کبود است و در اولین نگاه، موهای پرپشت او نظرها را جلب می کند.
یکی از پرستاران در رابطه با وضعیت نوزاد می گوید: زمانی که نوزاد به بیمارستان منتقل شد، تقریبا منجمد شده بود. او را در آمبولانس داخل یک پتو پیچیده بودند اما به این خاطر که مدت زمان زیادی از تولد او می گذشت، تمام عضلات نوزاد کاملا یخ بسته و منقبض شده بود.

وی می افزاید: بلافاصله اقدامات درمانی برای بهبود شرایط نوزاد آغاز شد و تلاش کردیم او را با گرم کردن به شرایط عادی نزدیک کنیم. اکنون همراه با طی مراحل درمان مقدمات ترک اعتیاد نوزاد نیز فراهم شده است. بدون شک وضعیت مادر به گونه ای نیست که نوزاد به او تحویل داده شود.

در همین رابطه نرجس رضا علی، مددکار موسسه خیریه مهر آفرین می گوید: بدون شک با توجه به وضعیت بسیار نامناسب مادر، نوزاد به او تحویل داده نمی شود.

وی می افزاید: مراحل تحویل نوزاد به سازمان بهزیستی طی خواهد شد و پس از سپری شدن مراحل کامل درمان، نوزاد به سازمان بهزیستی واگذار می شود.

منبع: irankhabar.ir

مادر یک دانش‌آموز که برای بررسی مسائل انضباطی فرزندش به مدرسه دعوت شده بود، اقدام به ضرب و شتم معلم مدرسه کرد.

به گزارش فارس،‌ چند روز پیش در فضای مجازی مطالبی منتشر شد مبنی بر اینکه یک معلم خانم در شهرستان شوش مورد ضرب و شتم شدید مادر یک دانش‌آموز قرار گرفته و این حادثه منجر به سقط جنین و شکستگی پای معلم شده است. 

در ادامه این مطالب، عنوان شده بود که معلمان این مدرسه در اعتراض به همین موضوع سر کلاس نمی‌روند و مدرسه تعطیل است.

این مطلب به سرعت در شبکه‌ها و کانال‌های خبری دست به دست می‌شد. مطلبی که هیچ مستندانی هم برای آن ارائه نشده بود اما نقدهای متفاوت از آن می‌شد؛ برخی می‌گفتند «معلمان امنیت ندارند» و «برخی هم این ماجرا را در مقابل تنبیه‌بدنی دانش‌آموزان قرار داده بودند». 

اما اصل ماجرا به روایت آموزش و پرورش خوزستان

آموزش و پرورش خوزستان طی اطلاعیه‌ای در مورد مطلب منتشر شده در فضای مجازی مبنی بر ضرب و شتم یکی از معلمان آموزشگاه هاجر روستای سید عباس بخش شاوور شهرستان شوش، اعلام کرد: «اصل موضوع ضرب و شتم همکار فرهنگی صحت دارد و این امر به دنبال دعوت از اولیای دانش‌آموز به مدرسه برای بررسی مسائل انضباطی صورت گرفته که به دنبال آن مادر دانش‌آموز اقدام به درگیری و ضرب و شتم معلم مدرسه نموده است.

در پی این حادثه، رئیس آموزش و پرورش منطقه و واحدهای مسئول بلافاصله با حضور در آموزشگاه پیگیر موضوع می‌شوند و پرونده قضایی در جهت شکایت از مادر دانش‌آموز در مراجع ذی صلاح تشکیل می‌شود».

 در این اطلاعیه تأکید شده است: «اخبار منتشر شده در فضای مجازی، مبنی بر سقط جنین همکار فرهنگی، شکستن پای وی و تعطیلی آموزشگاه به هیچ عنوان صحت ندارد».

منبع: alef.ir