آشنایی با هپاتیت الکلی
از علل قابل ملاحظه ایجاد هپاتیت، الکل اتیلیک (اتانول) است که اکثرا از طریق مصرف زیاد نوشیدنی های الکلی موجب این بیماری می شود. علایم بیماری عبارتند از: احساس ناخوشی، بزرگ شدگی کبد، ایجاد مایع در شکم و افزایش خفیف تست های خونی کبدی.
هپاتیت الکلی ممکن است به صورت خفیف، یعنی تنها با افزایشی مقادیر ازمایشی های کبدی تا التهاب شدید کبد توام با ایجاد زردی و نارسایی کبد متغیر باشد. موارد شدید با تیرگی شعور یا ترکیبی از افزایش مقدار بیلی روبین و طولانی شدن زمان پروترومبین (یکی از آزمایشی های انعقادی) مشخص می شوند. میزان مرگ و میر، ۵۰٪ طی ۳۰ روز از شروع بیماری است.
هپاتیت الکلی ممکن است در بیماری کبدی و سیروز الکلی روی دهد. هپاتیت الکلی منجر به سیروز نمی شود ولی در مصرف دراز مدت الکل شایع تر است. در بیمارانی که به مقدار مفرط الکل می نوشند احتمال بروز هپاتیت C بیشتر است.
هپاتیت های ناشی از داروها
بسیاری از داروها میتوانند موجب هپاتیت شوند که تعدادی از آنها عبارتند از:
آلوپورینول
آمی تریپتیلین (داروی ضد افسردگی)
آمیودارون (داروی ضد بی نظمی قلب)
آتوموگزتین
آزاتیوپرین
هالوتان (نوعی گاز ایجاد کننده بی هوشی)
قرص های هورمونی جلوگیری از بارداری
ایبوپروفن و ایندمتاسین
درمان های جایگزین
با توجه به کم بودن درمان های دارویی هپاتیت و بی اثر بودن آنها در بسیاری از بیماران مبتلا به هپاتیت یا به دلیلی نامطلوب بودن عوارض جانبی این داروها (به ویژه اینترفرون)، تعداد زیادی از این بیماران از درمان های غیر دارویی به عنوان درمان جایگزین استفاده می کنند. بسیاری از این درمان ها به شکل محدود تحت کارآزمایی قرار گرفته اند و در اکثر موارد، استفاده از آنها بیشتر بر مبنای گزارشی های شخصی بیماران و یا بررسی های ناکافی صورت می گیرد.
ترکیبات گیاهی، مکمل های غذایی و ترکیبات هورمونی، از جمله روش های درمانی جایگزین هستند. در کشور چین از داروهای گیاهی به عنوان درمان اصلی هپاتیت استفاده می شود. گیاه خارشیری بیش از تمام داروهای گیاهی دیگر برای درمان هپاتیت به کار می رود. این گیاه که ابتدا در روم باستان مورد استفاده قرار گرفت به کبد کمک می کند تا با آثار زیان بخش سموم مبارزه کند و ضمن کاهش تجمع چربی در کبد بازسازی کبد را تسریع نماید. احتمالا این اثر ناشی از وجود مقادیر زیاد مواد آنتی اکسیدان و مواد شیمیایی ضد سم در گیاه مزبور است.
از جمله این مواد، گلوتاتیون است که کبد را در برابر صدمان ناشی از سموم محافظت می کند. علاوه بر این، ماده ای موسوم به سیلی مارین در تخم گیاه خار شیری وجود دارد که موجب تقویت کبد می شود. این گیاه موجب تقویت RNA و در نتیجه، کمک به بازسازی کبد می شود.
گیاه خارشیری، علایمی مانند خستگی، بی اشتهایی و درد کبد را کاهش می دهد و ممکن است موجب بهبود عملکرد کبد و افزایش طول عمر بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن و سیروز شود. وزارت بهداشت آلمان در سال ۱۹۸۶، تاثیر خارشیری را در درمان صدمات کبدی ناشی از هپاتیت تایید کرد. معمولا این گیاه به شکل کپسول و به میزان روزی ۲ تا ۳ عدد مصرف می شود.
از ریشه ی گیاه داندلیون (DandeliOn: کاسنی زرد یا گل قاصدک)، ریشه ی شیرین بیان (LiCOrice)، ریشه ی کاسنی فرنگی (ChiCOry)، گیاه چینی شبیزاندرابری (Schi Zandra iberry) نیز برای درمان هپاتیت استفاده شده است.
ریشه شیرین بیان مقداری زیادی اسید گلیسریزیک دارد که می تواند التهاب کبد را کاهش دهد. متخصصان تصور می کنند که این اثر ریشه شیرین بیان ناشی از افزایش طبیعی میزان تولید اینترفرون در بدن است. دانشمندان چینی از مخلوط گیاهان برای درمان هپاتیت استفاده کردهاند که از جمله این داروهای گیاهی مخلوط می توان «بینگ گان لینگ» را نام برد. مخلوطی از ۱۰ تا ۱۵ گیاه مختلف چینی برای درمان هپاتیت C به کار رفته است. استفاده از مکملی ها، مانند ویتامین ها و مواد معدنی می تواند با افزایشی موادی که در اثر اختلال کبدی کاهش مییابند و نیز با از بین بردن ویروس هپاتیت به درمان این بیماری کمک کند. ویتامین B کمپلکسی، ویتامین E، ویتامین C، ویتامین K، کلسیم، روی، کبالت و منگنز از جمله ی این مواد هستند و اکثراً به صورت آنتی اکسیدان عمل می کنند. البته باید یادآوری نمود که داروهای گیاهی ممکن است عوارضی مانند استفراغ، سکته مغزی، بیماریهای قلبی، آلرژی، سردرد، قرمزی پوست و تورم ایجاد کنند.
استفاده از هورمونی که از تیموس ترشح میشود از سوی تعدادی از محققان برای درمان هپاتیت موثر دانسته شده است. تیموس غده کوچکی در قسمت بالای قفسه سینه است که در دوران کودکی بزرگ است ولی با افزایش سن کوچک می شود و از بین میرود. ترکیبی از مواد شیمیایی و آنزیمهای به دست آمده از تیموس گاو به صورت کپسول یا آمپول ساخته شده و در بعضی از تحقیقات، به ویژه برای درمان هپاتیت B و C مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج همه ی این تحقیقات یکسان نبوده و نمیتوان میزان اثر درمان مزبور را به طور قطع مورد تایید قرار داد.
استفاده از «حجامت » و « خون گیری» برای درمان هپاتیت از روشی هایی است که مخالفان و موافقان بسیاری دارد. درباره تاثیر «ادرار درمانی» که از چند هزار سال قبلی در هندوستان رواج داشته و طی آن، بیمار روزانه مقداری از ادرار خود می نوشد شواهد چندانی در داںست نیست. ادرار درمانی با این نظریه مورد استفاده قرار گرفته که پروتئین ها و مواد شیمیایی موجود در ادرار می توانند کبد را سم زدایی کنند.
نکته: مصرف مقادیر بسیار زیاد ویتامین ها و مواد معدنی به ویژه ویتامین های D، K، A می تواند موجب صدمات کبدی شدید شود؛ به ویژ] مصرف زیاد ویتامین A می تواند به هیپرویتامینوز A بیانجامد که با پرفشاری خون و سیروز کبدی همراه است.
منبع: mahsho.com