بایگانی ماه : فوریه, 2017

فرانسیس فوکویاما فیلسوف ۶۵ ساله آمریکایی و واضع تئوری «پایان تاریخ»، این روزها در چه حال و هوایی است؟ او ۲۸ سال پیش کشف جالبی کرد که بر مبنای آن؛ نظام تک قطبی در جهان پس از فروپاشی شوروی و نیز فکر جهانی‌سازی پا گرفت. او نام این کشف را «پایان تاریخ و آخرین انسان» نهاد و کتابی به همین مضمون نوشت.

او می گوید : «نظام دموکراسی لیبرال بویژه بعد از فروپاشی شوروی به صورت یک جریان مسلط درآمده است و همه دولت ها و ملت ها و کشورها باید در برابر آن سر تسلیم فرود آورند.» او می گفت؛ از آخرین تلاش‌ها و مبارزات بر سر ایدئولوژی‌ها در باب «حکومت خوب» مقوله‌ای به نام دموکراسی لیبرال سربرآورده که بدیلی در جهان برای آن وجود ندارد. این ایدئولوژی‌ بعدها باعث شد آمریکا در جایگاه کدخدای جهان ظاهر شود ، اروپا به سمت همگرایی برود و غرب به صورت یکپارچه در برابر جهان سوم صف‌آرایی کند.

امروز این نظریه با انقلابات رنگی در حوزه نفوذ آمریکا، پرهیز و جدایی همگرایی روسیه با غرب، خروج انگلیس از اتحادیه اروپا و بالاخره روی کارآمدن ترامپ در آمریکا که خشم و عصبانیت نخبگان هر دو حزب جمهوری‌خواه و دموکرات را برانگیخته، رنگ باخته است. اینکه نظریه «پایان تاریخ و آخرین انسان» یک خالی‌بندی در باب فلسفه سیاسی بود، تردیدی نیست که همان وقت فیلسوفانی در نقد آن همت گماشتند، اما اینکه خود این فیلسوف بر نظریه خودباقی مانده باشد محل تردید است.

فوکویاما اخیرا در واشنگتن پست مطلبی نوشته که خواندنی است. او می گوید ؛

– روند جهانی شدن به یک روندوحشتناک تبدیل شده است.

– جهانی شدن سبب تنش‌های داخلی دموکراسی های لیبرال شده است.
– جهانی شدن به همراه نگرانی‌هایی در ارتباط با مهاجرت و چند فرهنگی شدن سبب ایجاد پوپولیسم فریبکارانه شده است.
– اتحادیه اروپا در حال فروپاشی است، ایجاد منطقه یورو یک فاجعه بود.
– هیچ‌گونه سرمایه‌گذاری در ایجاد یک احساس مشترک درباره هویت اروپا انجام نشده است.
 
– زمانی که دموکراسی مشروعیت خود را تضعیف می کند در معرض مشکلات جدی قرار می گیرد. دموکراسی‌ها با تنش داخلی مواجهند.
– و بالاخره ؛ ترامپ شخصیت یک رئیس جمهور را ندارد.

راستی چرا موتور تولید نظریه «حکومت خوب» از سوی فیلسوفان سیاسی غرب از کار افتاده و تلاش‌های آنها برای بازتولید آن به بن‌بست رسیده است؟

به این سوال با این عبارت می شود پاسخ داد؛ چون آنها همه همت خود را روی پاسخگویی به این سوال گذاشته‌اند که؛ «چگونه باید حکومت کرد؟» یا «چگونه می شود حکومت کرد؟» آنها حاضر نیستند به این سوال کلیدی در فلسفه سیاسی پاسخ دهند که؛ «چه کسی باید حکومت کند؟» یا؛ «چه کسی حق و صلاحیت حکومت کردن دارد؟» امروز بزرگترین دموکراسی لیبرال در جهان به پدیده‌ای چون «ترامپ» رسیده است. او مجسمه بلاهت و حماقت بوده و کارهایش غیر قابل پیش‌بینی است و با هیچ عقلانیت سیاسی منطبق نیست. حرف‌های او در شأن یک ملت که تمدن غربی را نمایندگی می کند، نیست. به قول جان‌کری او حرف‌هایی می زند که آمریکایی ها را در مجامع جهانی شرمنده می کند!

امروز سرمایه‌داری غرب در چاه ویل «حرص» و «طمع» سقوط کرده است و با هیچ فرمول سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی نمی توانند خود را از قعر چاه بحرانهای سیاسی و اقتصادی و اجتماعی به سطح زمین بکشانند. امروز سرمایه‌داری در غرب دچار شکاف وحشتناک فاصله طبقاتی شده است. یک درصد آمریکایی ها بیش از ۹۰ درصد ثروت این کشور را در دست دارند و هیچ مکانیزم علمی برای توزیع عادلانه ثروت در اختیار هیئت حاکمه ‌آمریکا نیست. امروز گرایش به ناسیونالیسم و تجزیه‌طلبی در ایالات متحده آمریکا و اتحادیه اروپا به طور ملموس خود را در رجوع به آراء عمومی در انتخابات‌ها نشان می دهد. در انتخاب ترامپ این گرایش تعیین کننده بود.

امروز با یک نظرسنجی مشخص شده است ۶۲ درصد مردم کالیفرنیا که نهمین اقتصاد جهان را دارند می‌خواهند مستقل از آمریکا باشند. امروز چالش‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای فرا روی آمریکایی‌هاست. آنها می خواهند بار خود را سبک کنند و نمی خواهند بر پیمان‌هایی چون ترانس پاسیفیک و نفتا و … باقی باشند.
امروز پیروزی اسلام گرایان در جهان و افزایش فزاینده جمعیت مسلمانان در اروپا و آمریکا و موج اسلام‌خواهی، آخرین چوب حراج را به نظام تک قطبی و جهانی‌‌سازی زده است.
 
هانتینگتون پرچم نبرد تمدن‌ها را بلند کرده است و می گوید؛ «مشکل ریشه‌ای غرب با بنیادگرایی اسلامی نیست، بلکه با خود اسلام است.» سرّ خصومت بی‌پایان غرب با اسلام همین نظریات پوسیده فیلسوفان سیاسی غرب است.

امروز شکست آمریکا در عراق، افغانستان، سوریه، لبنان و یمن و شکست طرح خاورمیانه بزرگ، شکست استراتژی نظامی و حمله پیش‌دستانه، شکست مبارزه با تروریسم و ناکارآمدی دستگاه اطلاعاتی آمریکا در جلوگیری از حوادثی چون ۱۱ سپتامبر نشان می دهد از تاج و تخت نظام تک قطبی و تئوری‌ جهانی سازی چیزی باقی نمانده است. امروز از پروژه دموکراسی سازی ‌آمریکا در غرب آسیا چیزی باقی نمانده است. اکنون کشورهایی که در غرب آسیا که هم پیمان آمریکا هستند اصلا بویی از دموکراسی نبرده اند. بر اساس مبانی فکری قرون وسطایی، حکومت خود را می گذرانند، نه انتخابات دارند نه مجلس نه رئیس جمهور و نه…  افتخار آمریکا این است که از دیکتاتوری‌های قارون‌ صفت منطقه دفاع می کند و با آنها پیمان‌های امنیتی دارد.

این است ریخت وقیافه زشت آمریکا در منطقه و جهان، این است چهره فلسفه سیاسی غرب در قالب دموکراسی لیبرال و بالاخره این است ریخت و قیافه رئیس جمهور آمریکا که حتی حال فیلسوفان سیاسی را در مغرب زمین به هم زده است. آنچه فوکویاما در واشنگتن هفته گذشته نوشت، در حقیقت نوعی استفراغ فکری در باب فلسفه سیاسی غرب بود. این حالت، حکایت از فروپاشی یک نظریه در باب فلسفه سیاسی غرب دارد.

منبع: alef.ir

ترامپ از همان روزهای آغازین مبارزات انتخاباتی به صراحت اعلام کرده بود که رویه اش در حوزه سیاست خارجی با دیگران متفاوت خواهد بود. او وعده داده است که عظمت را به آمریکا باز خواهد گرداند و همین شعار را هم سرلوحه دیپلماسی آمریکا قرار خواهد داد. اما آنچه این روزها بیش از همه در رفتار سیاسی او توجه ها را به خود جلب کرده است، علائم و پیام های دلبرانه ای است که از اتاق بیضی کاخ سفید به تالار طلایی کرملین مخابره می شود. ترامپ می گوید هرکس منافع برقراری ارتباط دوستانه با روسیه را درک نمی کند احمق است. در مقابل منتقدانش معتقدند او دچار یک خطای محاسباتی شده است و منافعی که از رابطه با مسکو عاید آمریکا می شود ارزش چندانی ندارد. با این حال علی رغم تمام انتقادهایی که حتی هم حزبی های ترامپ به وی دارند او همچنان سرسختانه حامی بهبود روابط با مسکو است. به گونه ای که حتی وقتی سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد «به‌وضوح و قویا اقدامات تهاجمی روسیه در اوکراین را محکوم» می‌کرد، ترامپ از آشکار ساختن علایق پنهانش نسبت به پوتین ابایی نداشت. او همزمان در مصاحبه با شبکه فاکس نیوز هنگامی که مصاحبه‌کننده پوتین را یک قاتل خواند، واکنش تند نشان داد و گفت:‌ «قاتل‌های زیادی وجود دارند. که چه؟ فکر می‌کنید کشور ما بیگناه است؟» حالا پوتین اظهار علاقه کرده است تا با رئیس جمهور جدید آمریکا در محل تولد همسرش در اسلوانی دیدار کند.

نگرانی ها در آمریکا از فرجام دلربایی های پوتین

از آنجا که ترامپ برنامه مشخصی برای تعامل با مسکو ارائه نکرده است، خیلی ها نگران فرجام دلربایی های ترامپ از پوتین هستند. آنها معتقدند در بهترین حالت هم ترامپ بی تجربه در مقابل این “دیو روسی” بازنده خواهد بود. بعضی ها هم که مثل نانسی پلوسی رئیس اقلیت دموکرات در مجلس سنا، کلا نسبت به ماهیت رابطه ترامپ و پوتین شک داشته و خواهان بازبینی مجدد اف بی آی در این مورد هستند، آنها ترامپ را بازیچه دست پوتین می دانند.

واقعیت این است که جنس مخالفت ها با روسیه چه در حزب دموکرات و چه در حزب جمهوری خواه بیشتر ایدئولوژیک  و  میراثی بازمانده از دوران جنگ سرد است. این در حالی است که مقتضیات دوران پساایدئولوژیک بسیار متمایز است.بی جهت نیست که سلف های ترامپ هر کدام خود داستان عاشقانه جدایی با پوتین داشتند.

نشریه اکونومیست در شماره اخیر خود در این رابطه می نویسد” جورج دبلیو بوش به چشم‌های ولادیمیر پوتین نگاه می‌کرد و باور داشت که توانسته است روح او را مشاهده کند. او اشتباه می‌کرد. باراک اوباما تلاش کرد تا روابط با روسیه را «راه‌اندازی مجدد» کند، اما تا پایان دوره ریاست‌جمهوری او روسیه، کریمه را به خاک خود ملحق کرد، درگیری‌هایی را در سایر نقاط اوکراین رقم زد و خلأ قدرتی را که اوباما در سوریه بر جا گذاشت، پر کرد. به‌نظر می‌رسد دونالد ترامپ می‌خواهد بیشتر جلو برود و یک صف‌بندی جدید استراتژیک را با روسیه شکل دهد”اما دلیل چنین “دلبری های” از دیو روسی چیست؟

بازدارندگی از طریق وابستگی

در پاسخ باید گفت که سیاست نزدیک شدن به کرملین به ویژه بعد از فروپاشی دیوار برلین یکی از اهداف فرا استراتژیک حاکمیت آمریکا محسوب می شده است. آمریکایی ها در یک نگاه کلان معتقدند که بهترین و موثرترین الگوی بازدارندگی برای کنترل و محدود سازی روسیه تعامل هرچه بیشتر با این کشور است. زیرساخت های صنعتی روس ها به شدت نیازمند مدرن شدن هستند، آمریکایی ها می توانند با حضور گسترده در این زیر ساخت ها نوعی وابستگی را برای کرملین ایجاد کنند. وابستگی که هزینه اقدامات تهاجمی روسیه را بالاخواهد برد.

 اما دوری از مسکو باعث می شود روس ها تلاش کنند مسیر توسعه را به صورت مستقل بپیمایند و شبکه، نظم و ساختاری موازی با آنچه آمریکایی ها برای سلطه بر جهان طراحی کرده اند، ایجاد کنند. معتقدان به این دیدگاه بر این باورند که در حدود دو دهه گذشته به دلیل عدم توانایی در مدیریت روابط دو جانبه، روس ها سنگ بنای تغییر نظم لیبرال دموکراسی که بعد از جنگ جهانی دوم پایه های  آن ریخته شده بود را نهاده اند، حالا ترامپ تلاش دارد تا مانع از تداوم چنین مسیری بشود.

شاگردان پر وپا قرص تئوری جنگ تمدن های هانتینگتون 

اما این همه ماجرا نیست،  دولت ترامپ و به ویژه ایدئولوگ پشت پرده آن یعنی استیو بنون نگاهی به شدت تمدنی هم به تحولات بین المللی دارند.به گونه ای که آنها را می توان شاگردان پر وپا قرص تئوری جنگ تمدن های هانتینگتون دانست.ساموئل هانتینگتون معتقد بود که در دوره پساایدئولوژی، باید منتظر جنگ تمدن‌ها ماند. تمدن‌هایی هفتگانه که او یکی از آنها را تمدن اسلاو – ‌‌‌‌ارتدوکس روسی می‌دانست، دیگری تمدن کنفسیوس چینی و مهم‌ترین آنها، تمدن اسلامی. هانتینگتون در اثر مشهور خود با عنوان «برخورد تمدن‌ها و تغییر جهان» از سربرآوردن تمدن اسلامی و چینی سخن گفته و به غربی‌ها هشدار می‌داد که باید منتظر برخوردهای میان تمدنی باشند.

هشدار او را البته کمی بعد «زبیگنیو برژینسکی» تکمیل کرد، آنگاه که از احتمال اتحاد چین و روسیه و ایران سخن گفت: «چنین‌ ائتلافی‌ گرداب‌ عظیمی‌ از خشونت‌ به‌ بار می‌آورد که‌ به‌ طور طولی‌ و در عرض‌ نقطه‌ شرق‌ آسیا امتداد دارد. گستره‌ آن‌ از شرق‌ به‌ غرب، از دریای‌ آدریاتیک به‌ بالکان‌ و تا مرز چین‌ در منطقه‌ سین‌کیانگ‌ تداوم‌ می‌یابد و از جنوب‌ به‌ شمال‌ نیز اطراف‌ خلیج‌فارس‌ دور می‌زند و بخشی‌ از خاورمیانه‌ سپس‌ ایران، پاکستان‌ و افغانستان‌ را دربر می‌گیرد و در جنوب‌ نیز در امتداد مرز روسیه‌ ـ قزاقستان‌ و در شمال‌ تا مرزهای‌ روسیه‌ ـ اوکراین‌ امتداد می‌یابد. “

نسخه هانتینگتون برای مقابله با چنین رویدادی نزدیکی با روسیه (حوزه تمدنی مسیحیت ارتدوکس) و مخالفت همه‌جانبه با چین ( تمدن چینی کنفسیوس) و تمدن اسلامی بود.  حالا شاید بهتر بتوان سخنان استیو بنون، مشاور ترامپ را فهمید، او سال گذشته در اظهاراتی هشدار دهنده گفته بود «هیچ شکی» ندارد که «طی پنج تا ۱۰ سال آینده در دریای جنوبی چین وارد یک جنگ خواهیم شد.» اگر چنین باشد، آمریکا به متحد نیاز خواهد داشت و روسیه یک قدرت هسته‌ای است که ۴۲۰۰ کیلومتر مرز مشترک با چین دارد.به هر حال چه از منظر بازدارندگی و ایجاد وابستگی و چه از منظر تمدنی به تحولات اخیر در رابطه مسکو – واشنگتن نگاه کنیم؛ استراتژی بازی کاخ سفید یکسان است.  استراتژی این روزهای ترامپ، استراتژی دیو و دلبر است، الگویی که در آن آمریکا تلاش می کند از طریق نزدیک شدن به مسکو او را شیفته خود ساخته و کم کم  آن را رام سازد. اما روس ها تجربه چنین بازی را با آمریکایی ها در دوران پسا شوروی دارند، حالا باید دید که در عمل آیا مسکو از کوله بار تجربیاتش بهره خواهد برد یا نه؟

منبع: alef.ir

مسئله‌ای به نام «آشتی ملی» را چند سال پیش کرباسچی طرح کرد، سپس خاتمی و روحانی در آن دمیدند و تعداد دیگری از اصلاح‌طلبان یا آن را تأیید کردند یا با فرار به جلو شروطی را برای آنچه خود طرح کرده بودند گذاشتند. طبیعتاً طرح این مسئله براساس یک «نیاز» عنوان می‌شود، اما باید دید بین این نیاز و «مسئله» و «گره» موجود چه نسبتی وجود دارد؟ توقع «شتر دیدی، ندیدی» یا «نه خانی آمد و نه خانی رفت» واقعاً ساده‌اندیشانه است؛ چرا که گره و مسئله به عنوان یک واقعیت وجود دارد و هیچ گامی جهت باز کردن یا عبور از مسائل پیشین دیده نمی‌شود و استخوان لای زخم همچنان باقی است. البته اصلاح‌طلبان طیف و پیوستار هستند و در اینجا‌، همه آنان مدنظر نیستند. طرح آشتی ملی از آن جهت بحث انحرافی است که نه مسئله آنان با نظام «ملی» است و نه کل جناح را در برمی‌گیرد. بسیاری از اصلاح‌طلبان در دولت و نظام و مجلس حضور دارند، لذا نه تراز، تراز ملی است و نه مسئله گفت‌وگوی جناح‌هاست. اصلاح‌طلبان ناب تلاش می‌کنند مسائل خود با نظام را به جناح مقابل ارجاع تا منازعه را سیاسی و یا سطح آن را تقلیل دهند. لذا اول باید بپذیرند که مسئله آنان با نظام است، دوم اینکه شرط هر گذشت و تبرئه‌ای تشکیل دادگاه  است. دادگاه پیش‌نیاز تبرئه است. حال که نظام هیچ دادگاهی تشکیل نداده است با «خوداظهاری» به صورت رسمی و علنی دو مسئله را حل کنید. شجاعت گفتن عدم تقلب را داشته باشید، همانگونه که جسارت اتهام آن را داشتید. از ضد انقلاب و ساختارشکنان ابراز برائت کنید و شعارهای طرح شده علیه اصل انقلاب و نظام را محکوم کنید.

این خواسته مشخص نظام از شماست که نه نامش توبه است و نه محاکمه. توقع نظام از شما زدودن آنچه در سال ۱۳۸۸ بر ذهن‌ها نشانده‌اید و بازگرداندن سرمایه اجتماعی نظام که به کام دشمن ریخته‌‌اید، است. آیا زدودن این ظلم مهم‌تر از طرح آشتی ملی نیست؟ مسئله ملی معمولاً حول امنیت، وحدت و حفظ تمامیت ارضی و بحران ملی شکل می‌گیرد. اما شمایی که امروز دنبال حل بحران خود‌ساخته از طریق وحدت هستید در سند تأملات پنج ساله حزبتان در سال ۱۳۸۷ نوشتید:«هر موقع نظام در بحران گرفتار آمد، باید به میدان بیاییم و مطالبات خود را طرح کنیم.» اکنون مقولات ذکر شده نه مسئله شماست و نه مسئله نظام. نمی‌خواهم اصلاح‌طلبان را متهم به اقتضاگرایی تاکتیکی یا نفاق کنم، اما اگر واقعاً صداقت دارند، مطالبات نظام را ببینند و آن را به عنوان مطالبات جناح مقابل به هماوردی نکشانند. اصلاح‌طلبان ناب در درون خود تعارضاتی دارند که اگر حل کنند، به صورت اتوماتیک خود محور نظام خواهند شد و هیچ مذاکره‌ای هم لازم نیست و عجیب است که این تعارضات را نمی‌بینند. تا دیروز می‌گفتند طرف مقابل (بخوانید نظام) با برجسته کردن دشمن بیرونی به دنبال سلب آزادی‌های داخلی است و استقلال را مقابل آزادی قرار می‌دادند، اما امروز با برجسته کردن خطر دشمن، آشتی ملی را طرح می‌کنند. امروز با برجسته کردن دشمن به دنبال بستن چشم نظام روی آن همه ظلم و ستم بر انقلاب امام هستند. تا دیروز پیام سال ۱۳۶۶ حج امام را منشور انقلاب می‌دانستند. (نامه به امام برای تشکیل مجمع روحانیون) امروز امریکایی‌ها می‌گویند: «با روی کارآمدن اصلاح‌طلبان در ایران روزهای تلخ و سرگردانی امریکا سپری شده است و باید شاهد فروپاشی ستون‌‌های  این نظام سرکش و مهارنشدنی باشیم.»
 
این تعارضات را چگونه باید حل کرد؟

۱- مبارزجویی – قدرت خواهی: همانگونه که عباس عبدی نوشت، نمی‌‌شود هم با نظام مبارزه کرد و کف و سوت غرب را پشت سر خود دید و هم بخواهیم بخشی از نظام باشیم و در مصادر آن اعمال قدرت نماییم. هم  و‌اگرا باشیم و هم مدعی و …

۲- سیاست ورزی – روشنفکری: روشنفکری وظیفه خود را تحول خواهی، مصلحت‌سوزی، نق‌زنی، آزادی‌طلبی و … می‌داند و اهل حکومت مصلحت‌ها و تدابیر و ملاحظات خود را دارند. ورود روشنفکران به قدرت مسئله تولید می‌کند و اپوزیسیون علیه خود را رقم می‌زند. اصلاح‌طلبان بین این دو مشی باید یکی را انتخاب کنند.

۳- همسویی تاریخی – واگرایی گفتمانی: ‌اصلاح طلبان بیشتر بر تاریخ گذشته خود تأکید و صدر انقلاب را کاریکاتوری برجسته می‌نمایند. نگارنده به عنوان کسی که گفتمان را تدریس می‌کند با صراحت می‌گویم که بین گفتمان اصلاح‌طلبی و گفتمان لیبرالیسم اشتراک ۹۰ درصدی وجود دارد و با گفتمان انقلاب اسلامی فاصله ماهوی دارند. اگر این تناقض رفع نشود، طرح آشتی ملی چه کمکی می‌کند؟ شما به روحانی نرمالیزاسیون را برای پایان انقلاب توصیه کردید، حال گفت‌وگو برای چه می‌خواهید؟
 
۴- غائله آفرینی – آشتی طلبی: کلنجار فکری – رفتار – میدانی با نظام در پرونده اصلاح‌طلبان ثبت است. نمی‌شود غائله بیافرینیم و پس از عدم توفیق، مدعی آشتی شویم و پوستین صلح و صفا بر تن کنیم.

۵- دموکراسی‌خواهی – خط امام (ره): بدون تردید از امام دموکراسی غربی بیرون نمی‌آید و انتخابات آزاد به معنی آرمانی آن نمی‌تواند ذیل پرچم امام قیود دینی را در‌نوردد. اکبر گنجی به شما خرده می‌گرفت که بین آیت‌الله خمینی و دموکراسی نمی‌توان جمع بست و اصرار داشت شما از واژه «خط امام» استفاده نکنید. سعید حجاریان سال گذشته در مصاحبه‌‌ای می‌گوید «اصلاح‌طلبی بدون برو برگرد یعنی دموکراسی خواهی». ‌تعارض بین مردم‌سالاری دینی و دموکراسی غربی را حل کنید. شما هیچ روشی برای حفظ جوهره دینی در مدل خود ارائه نکرده‌اید و نمی‌کنید و سوار بر پرستیژ روشنفکری معتقدید: «مردم خودشون شعور دارند و می‌فهمند» اما وقتی رأی همین مردم به فردی مثل احمد‌ی‌نژاد تعلق می‌گیرد، نه رأی را محترم می‌شمارید و نه قواعد دموکراسی و نه منتخب را.

۶- مبارزه با نظام – عدم مرزبندی با غیریت: شما شعار ایران برای همه ایرانیان را برای ورود غیریت به قدرت طرح کردید و با صراحت (به جز منافقین) همه را واجد شرایط برای ورود دانستید (محمدرضا خاتمی – یوسفیان). شما در سال ۱۳۶۶ به صورت مکتوب به امام نامه نوشتید که نهضت آزادی فلان و … اما بعداً با آنان یکی شدید.در انتخابات شوراها آنان را تأیید و در جلسات حزبی و رسانه‌‌‌های  خود آنان را نوازش کردید. این تعارض را حل کنید، آشتی ملی مدنظر، خود محقق می‌شود.

۷- استکبار ستیزی – امیدوار کردن دشمن: سیره استکبار ستیزانه امام نه قابل کتمان است و نه قابل تحریف. شمایی که با شعار مرگ بر امریکا وارد مجلس سوم شدید، دیگر به آن اعتقاد ندارید. انقلاب امام را نه یک پروسه که یک پروژه تمام شده می‌دانید و به همین دلیل غرب از شما حمایت علنی و رسانه‌‌ای می‌کند و حاضر نشدید این تعارض را حتی با ابراز برائت حل کنید. اکنون که ترامپ آمده زیر سایه او آشتی ملی را طرح و از امریکا دو چهره ارائه می‌کنید. حال آنکه امریکا همان امریکاست.

۸- شما در عین علاقه به حضور در حاکمیت، خود را صاحب قرائت مستقل از انقلاب می‌دانید. ممکن است در عرصه نظر بلااشکال باشد، اما نمی‌‌توان در قدرت بود و سیاست‌های کلی نظام و جهت‌گیری‌های آن را به سخره گرفت. نمی‌توان قرائت رهبری مستقر را ندید و خود را منتسب به انقلاب دانست. نمی‌شود همه‌ امام را به «میزان رأی ملت است» تقلیل داد، اما در آن هم مقصود دموکراسی غربی باشد.

۹- دینداری – تساهل‌گرایی: شما عرفی‌گرایی‌ را توصیه کردید و صدها قلم و دفتر برای آن به کار گرفتید و اکنون آن محتوا‌ موجود است. این عرفی‌گرایی را نه بر اساس معرفت بومی که تعیّن‌های محیطی آن قابل درک است بلکه با متدها و استانداردهای حیات اجتماعی غرب‌، تئوریزه و پس از عدم انطباق نظام را متهم به فاصله با آنها کردید.

داستان ۲۰۰ ساله اصلاح‌طلبی در ایران داستان غم‌انگیزی است که متناسب با شرایط زمان فقط عناصر گفتمانی آن تغییر کرده است. اصلاح‌طلبی در ایران نیاز به انقلاب در خویشتن خویش دارد. انقلابی از جنبش آنچه فوکو در تفسیر انقلاب اسلامی به کار می‌برد. بازگشت به نظام با قدگیری، احساس من برتر و پاک کردن صورت مسئله نمی‌شود. اگر به مطالبات نظام توجه کنید می‌توان چشم‌انداز را روشن‌تر دید. امام در سال آخر حیات مبارکشان خود شروط بازگشت به دامن انقلاب و نظام را اعلام نموده‌اند. شما می‌توانید آن شروط را بر خود حاکم کنید:«آغوش کشور و انقلاب همیشه برای پذیرش همه کسانی که قصد خدمت و آهنگ مراجعت داشته و دارند گشوده است، ولی نه به قیمت طلبکاری از همه‌ اصول که چرا مرگ بر امریکا گفتید، چرا جنگ کردید! چرا نسبت به منافقین و ضد‌انقلابیون حکم خدا را جاری می‌کنید؟ چرا شعار نه شرقی و نه غربی داده‌اید، چرا لانه جاسوسی را اشغال کرده‌اید و صدها چرای دیگر. نکته مهم در این رابطه اینکه نباید تحت‌تأثیر ترحم‌های بیجا و بی‌مورد نسبت به دشمنان خدا و مخالفین و متخلفین نظام به گونه‌ای تبلیغ کنیم که احکام خدا و حدود الهی زیر سؤال بروند.» (جلد ۲۱ صحیفه امام، ص ۲۸۵)

تو خود حجاب خودی از میان برخیز.

منبع: alef.ir

آمریکا، ژاپن و کره‌جنوبی خواستار برگزاری نشست فوری شورای امنیت سازمان ملل متحد برای بررسی آزمایش موشک بالستیک از سوی کره شمالی شده‌اند.

به گزارش تسنیم به نقل از «اسکای‌نیوز»، یکی از اعضای هیات نمایندگی آمریکا در سازمان ملل اعلام کرد، آمریکا، ژاپن و کره‌جنوبی خواستار برگزاری نشست فوری شورای امنیت شده‌اند تا شلیک موشک بالستیک از سوی کره شمالی بررسی شود.

این مسئول آمریکایی در بیانیه‌ای افزود، آمریکا احتمال می‌دهد این نشست بعد از ظهر امروز- دوشنبه- (به وقت محلی) برگزار شود.

کره شمالی، بامداد امروز- دوشنبه- اعلام کرد موشک بالستیکی، که این کشور در روز یکشنبه آزمایش کرد، یک «موشک میان‌برد تا دوربرد» بود و آزمایش آن نیز «با موفقیت‌ همراه شده‌است.»

خبرگزاری مرکزی کره شمالی گزارش داده است موشک «پوک‌کوک‌سانگ-۲» از یک «پرتاب‌گر متحرک» و با استفاده از «سوخت جامد» و «موتور جدید تولید داخل» این کشور، پرتاب شده‌ است.

براین اساس، «کیم جونگ‌اون» رهبر کره‌شمالی، در جریان آزمایش این موشک بالستیک حضور داشته و اعلام کرده این موشک، ابزاری دیگر در توانایی برای پرتاب بمب هسته‌ای است.

منبع: alef.ir