بایگانی ماه : فوریه, 2017

در اوایل تابستان سال گذشته بود که به تدریج با توجه به کیفیت پایین ماشین های تولید داخل و همچنین افزایش قیمت آنها، به رغم برداشته شدن تحریم ها، کمپین «خرید خودروی صفر ممنوع» به راه انداخته شد که با سرعت فروان به کمپینی فراگیر تبدیل گشت.

به گزارش «تابناک»؛ از همان آغاز کار، خودروسازان داخلی به همراه دولت ـ بخوانید وزیر صنعت ـ شروع به مقابله با این کمپین کردند و در نهایت توانستند با استفاده از حربه وام ۲۵ میلیونی برای خرید خودروی صفر، این کمپین را از کار بیندازند.

آقای نعمت زاده، وزیر محترم صنعت ـ که معروف به شیخ الوزراست و البته عده ای وی را «حامی ایثارگر» خودروسازان نیز نامیده اند ـ در ابتدای مطرح شدن کمپین نه به خرید خودروی صفر، آنها را «ضد انقلاب» نامید.

او در این باره گفته بود: «اگر کسی چنین کمپینی را دنبال کند، به نیروی انسانی و اشتغال و تولید داخلی و درآمد ملی خیانت می‌کند. کمپین نخریدن خودروهای داخلی گناه و خلاف است و هر کس این را بگوید، ضدانقلاب است، چون حمایت از کمپین در اوضاع کنونی به هیچ وجه معنا ندارد.»

هرچند وی پس از انتقادات فروانی که در این باره به وی شد، سریع این اظهار نظر را تکذیب کرد، ولی وی دوباره با گذشت بیش از یک سال و نیم از آن واقعه، دوباره کمپین نه به خرید خودرو را خیانت نامیده است.

محمدرضا نعمت زاده در چهارمین همایش بین المللی خودرو ایران که دیروز برگزار شد؛ اظهار داشت: «سال گذشته یک عده افراد مغرض کمپینی را برای تحریم خرید خودرو ایجاد کردند که ما این مسأله را پیگیری کردیم، خائنین این مسأله را پیدا کردیم و به رئیس‌جمهور گزارش دادیم که ایشان نیز به مقامات گزارش دادند. این خائنین افرادی بودند که خودرو را عامل توسعه کشور می‌دانستند و فکر کردند که قبل از انتخابات می‌توانند شلوغ‌بازی کنند و مشکل ایجاد کنند، اما کور خواندند.»این اظهارات اخیر آقای وزیر از ضد انقلاب خواندن بخشی از مردم نیز فراتر رفته است. در واقع آقای نعمت زاده مردمی را که به این کمپین پیوسته بودند، مغرض و خائن نامیده است. البته در این موضوع که «این افراد خودرو را عامل توسعه کشور می دانستند»، کارشناسان همچنان در معنایابی این کلام در شوک و بهت قرار دارند.

این همه توهین و افترا از سوی یک وزیر علیه بخشی از مردم که در این کمپین حضور داشتند در حالی مطرح می شود که خواسته این کمپین، نه سیاسی و نه انتخاباتی بود؛ بلکه هدف از این کمپین این بود که چرا ایرانی ها مجبورند به خاطر منافع عده ای خاص، ماشین های بی کیفیت با قیمتی بالا را بخرند و دو خودروساز داخلی در کشور بازار انحصاری ایجاد کنند.

به عبارت دیگر، هنگامی که تحریم ها بود خودروسازان همه مشکلات و گرانی را به پای تحریم ها و افزایش سه برابری قیمت دلار می انداختند و هزینه آن را از مردم گرفتند. جالب اینکه هنگامی نیز که تریم ها برداشته شد در مذاکراتشان با خودروسازی فرانسه درخواست غرامت میلیون یورویی کردند که البته هنوز معلوم نیست در صورت پرداخت این غرامت، قرار است چه کسانی از آن بهره برداری کنند. مردمی که در آن سال ها خودروی بی کیفیت با قیمت بالا خریدند، مستحق دریافت غرامت اند یا کارخانه ای که همه هزینه ها را به گردن مردم انداخته بود.

به هرحال مشخص نیست، چرا یک وزیر که باید منافع مردم برایش اولویت داشته باشد، منافع کارتل ها و اعضای هیأت مدیره ها برایش از اهمیت والایی برخوردار است؟ نکته اینکه در شرایط فعلی که تحریم ها برداشته شده، ایشان همچنان به رویه حمایتی بی چون و چرای خود از خودروسازان و اهانت به مردم ادامه می دهد… .

منبع: alef.ir

روزنامه بهار: در هفته‌های اخیر از سوی برخی چهره‌های جریان اصلاحات احتمال معرفی کاندیدایی به جز روحانی برای انتخابات ریاست جمهور پیش رو شنیده می‌شود. آنان که چنین دیدگاهی دارند ابتدا علت این امر را احتمال رد صلاحیت روحانی عنوان می‌کردند. پس از آن که به واسطه اطمینان‌های گرفته شده از سوی رئیس‌جمهور این احتمال تا حدود بسیاری برطرف شد، از این سخن گفتند که روحانی در مناظره‌ها نیاز به کمک دارد(!) و می‌بایست نامزد یا نامزدهایی در مناظره‌ها روحانی را یاری کنند. به واقع مشخص نیست آن‌ها که چنین نگاهی را تبلیغ می‌کنند دارند شوخی می‌کنند یا هنوز حسن روحانی را نشناخته‌اند.  «شیخ دیپلمات» نشان داده است که با وجود آنکه در بسیاری از مواقع و وقایع سکوت مصلحت آمیز و بیان کنایه وار مطالب را در دستور کار خود قرار داده است در هنگام ضرورت توان دفاع از خود و کارنامه اش را داراست. همانطور که در مناظره‌های ۹۲ نیز نشان داد در زمانی که عده‌ای بخواهند به شکل «گاز انبری» واقعیات تاریخی و عملکردها را وارونه جلوه دهند با یک جمله کوتاه می‌تواند طراحی هایشان را بی ثمر کند و نقشه هایشان را نقش بر‌آب. کمی که جلوتر آمدیم این اقلیت ذیل جریان اصلاحات که بر خلاف خواست بزرگان این جریان سیاسی ظاهرا مایل به عبور از روحانی هستند عنوان کردند که روحانی هویت اصلاح طلبی ندارد و می‌بایست فردی با هویت اصلاح طلبی نامزد جریان اصلاحات باشد. آن چه درباره عدم اصلاح‌طلب بودن روحانی می‌گویند سخن حقی است و او هم هیچ گاه داعیه اصلاح طلب بودن را نداشته است اما پرسش اساسی این است که بر روی زمین و بر اساس واقعیات موجود و نه بر اساس توهمات و خیال‌بافی اساسا امکان ورود چهره‌ای که به قول حضرات هویت اصلاح طلبی داشته باشد وجود دارد؟   آیا این که فکر کنیم می‌توان یک اصلاح طلب ششدانگ را که با بند بند وجودش به آرمان‌ها و اهداف این جریان سیاسی – اندیشه‌ای معتقد است را  از سد شورای نگهبان عبور داد یک شوخی نیست؟ هنوز یک سال هم از انتخابات مجلس و قلع و قمع بسیاری از چهره‌های اصلاح طلب از سوی این نهاد نظارتی نگذشته است. وضعیتی که باعث شد به دلیل کمبود نامزدهای اصلاح طلب در بسیاری از حوزه‌های انتخاباتی اصولگرایانی که میانه رو بودند در لیست اصلاحات قرار بگیرند، آن وقت در یک چنین شرایطی آیا می‌توان امید داشت که اجازه‌ای برای حضور افرادی که از چهره‌های ارشد این جریان سیاسی هستند در انتخابات ریاست جمهوری صادر شود؟ ممکن است عده‌ای چهره هایی نظیر پزشکیان، عارف و. . . را به عنوان افراد اصلاح طلب مد نظرشان معرفی کنند که در پاسخ باید گفت اولا این افراد نشان داده‌اند در حوزه هایی که روحانی مورد نقد اصلاح طلبان قرار گرفته است چند گام عقب‌تر هستند و ثانیا امکان رای آوری را به هیچ وجه ندارند و آن چه از این دو مهمتر است تجربه انتخابات۸۴ است. انتخاباتی که در آن با انبوهی از نامزدهای اصلاح طلب مواجه شدیم و همین عدم اجماع بر روی کاندیدای واحد ریشه سر بر آوردن پدیده خانمان براندازی مثل احمدی نژاد و دولتش شد. کوتاه سخن آن که همه باید این واقعیت تلخ را بپذیریم که پس از بحران۸۸ تا اطلاع ثانوی دیگر چهره‌های ارشد جریان اصلاحات امکان حضور در ساختار قدرت را نخواهند داشت و در نتیجه می‌بایست با وجود همه نقدهایی که به انفعال و بی عملی‌های آزاردهنده دولت روحانی در حوزه‌های مرتبط با سیاست داخلی، اجتماعی و فرهنگ وجود دارد به سمت حمایت از افرادی از جنس روحانی رفت تا حداقل فضای کافی برای از سرگیری فعالیت‌های تشکیلاتی جریانات اصلاحی فراهم آید. از دست دادن فرصت حضور روحانی و عدم اجماع بر روی او امکان ایجاد فضایی تندروانه مانند آنچه بین ۸۴ تا ۹۲ ایجاد شده بود را فراهم می‌کند. در چنان فضایی آن گاه همه ما که گلایه هایی از حسن روحانی داریم باید «کاسه چه کنم چه کنم دست بگیریم» و بر خود لعنت بفرستیم که با مبنا قرار دادن توهمات مان و درس نگرفتن از انتخابات۸۴ باعث پدید آمدن احمدی نژاد دیگری شدیم.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایران خبر، این روزنامه می‌نویسد: «او در جریان انتخابات درون پارلمانی انتخاب شد. سیاستمداری چپگرا و میانه‌روست که پیشتر ترامپ را مروج نفرت معرفی کرده بود. او وزیر امور خارجه سابق آلمان بوده و روز یکشنبه توانست با کسب اکثریت آرا از میان ۱.۲۶۰ نماینده از ۱۶ ایالت آلمان در پارلمان به مقام ریاست‌جمهوری برسد. او که یکی از اعضای ارشد حزب سوسیال دموکرات آلمان است و حمایت چپ میانه حزب خود و همچنین جناح میانه‌رو حزب راستگرای دموکرات مسیحی که انگلا مرکل صدراعظم آلمان از آن حزب است را نیز به سوی خود جلب کرده و توانسته ۹۲۳ رای را به نفع خود جمع‌آوری کند که اکثریت آرا را تشکیل می‌داد.
 

اشتاین مایر ۶۱ساله در سخنرانی خود گفته است که آلمان آماده ایفای نقش فعالانه‌تر در امور بین‌المللی است. او گفته که آلمان باید لنگرگاه امید باشد؛ آن‌هم در شرایطی که نهادهای دمکراتیک در سرتاسر جهان در معرض خطر قرار گرفته‌اند. او گفت که باید قوی‌تر از گذشته از پایه‌ها و ارکان دموکراسی حمایت کرد. او که ۷۵ درصد آرای پارلمان را در انتخابات در دور اول از آن خود کرد، چهار رقیبش از احزاب کوچکتر از جمله Christoph Butterwegge  یک محقق علوم سیاسی در  زمینه فقر و علل آن، Albercht Glaser از اعضای پیشین حزب دموکرات مسیحی و نامزد کنونی حزب راست افراطی آلترناتیو برای آلمان و Engelbert Sonneborn  را از میدان به‌در کرد. 

 

باید توجه داشت که علیرغم تشریفاتی‌بودن نقش روسای جمهوری آلمان در سالیان گذشته رییس‌جمهوری اقتداری اخلافی در حوزه مباحث ملی و بین‌المللی دارد و از این نظر نقش‌آفرین است. اشتاین مایر جانشین «یواخیم گواک» ۷۷ ساله می‌شود؛ یک کشیش پروتستان پیشین که از فعالان حقوق مدنی آلمان شرقی بوده است. او در ماه جاری در گفت‌و‌گو با روزنامه «گاردین» گفته بود که آلمان با قاطعیت از پروژه اروپایی دفاع خواهد کرد و پای آن خواهد ایستاد. 

 

این روزنامه در ادامه اشاره می‌کند که برخلاف گواک، اشتاین مایر یک دیپلمات و سیاستمدار حرفه‌ای است. او رییس کارکنان سابق گرهارد شرودر صدراعظم پیشین آلمان بود. اشتاین مایر در آن زمان به عنوان یکی از اصلی‌ترین معماران پشت‌پرده دستورالعمل ۲۰۱۰ برای اصلاحات بازار کار از اوایل سال ۲۰۰۰ میلادی به این سو قلمداد می‌شد. 

 

او به عنوان وزیر امور خارجه در نخستین دولت ائتلافی تحت رهبری مرکل در فاصله سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ میلادی فعالیت کرد. زمانی که حزب او یعنی حزب سوسایل دموکرات بدترین عملکرد را در انتخابات عمومی از خود نشان داد. در سال ۲۰۱۰ میلادی زمانی که رهبر حزب اپوزیسیون آلمان بود، مدتی از سیاست کناره‌گیری کرد تا یکی از کلیه‌هایش را به همسرش Elke Budenbender اهدا کند که یک قاضی در دادگاه اداری برلین بود. 

 

محبوبیت اشتاین مایر در دومین دوران ریاستش بر وزارت امور خارجه به عنوان بخشی از دولت ائتلافی بزرگ آلمان، دولتی با حضور نمایندگان احزاب سوسیال دموکرات و دموکرات مسیحی افزایش یافت. اشتاین مایر در آستانه برگزاری انتخابات امریکا ضمن محکوم کردن اظهارات ترامپ گفت که میان او و طرفداران خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا نقاط اشتراک زیادی وجود دارد که مهم‌ترین آن هراس‌افکنی در میان سایرین است. پس از پیروزی غیرمنتظره ترامپ در انتخابات ماه نوامبر گذشته او پیش‌بینی کرد که سیاست خارجی امریکا برای اروپایی‌ها به خصوص آلمانی‌ها در آینده کمتر قابل پیش‌بینی خواهد بود. او گفت که به احتمال زیاد امریکا از این پس، بیشتر تمایل به تصمیم‌گیری‌های یکجانبه خواهد داشت. 

 

گاردین اشاره می‌کند که بسیاری از منتقدان اشتاین مایر از او انتقاد می‌کنند که چرا رویکرد دیپلماتیک و آشتی‌جویانه‌ای در قبال روسیه در پیش گرفته است. آنان معتقدند که اشتاین مایر در این زمینه تابع رویه همیشگی سوسیال دموکرات‌های آلمان بوده که خواستار جلوگیری از ایجاد تنش با روسیه بوده‌اند و در این زمینه از مرکل نیز موضع ملایم‌تری در قبال روس‌ها اتخاذ کرده است. گاردین اما اشاره می‌کند که تعهد و تلاش اشتاین مایر برای حل بحران طولانی مدت در اوکراین سبب شده تا از او در جامعه و افکار بین‌المللی به عنوان سیاستمداری قابل احترام یاد شود. 

 

این روزنامه در پایان اشاره می‌کند که روابط اشتاین مایر با بوریس جانسون وزیر امور خارجه بریتانیا خوب نبود و در جریان دیدار با او، دو طرف بر سر برگزاری کنفرانسی مطبوعاتی به صورت مشترک به توافق نرسیده بودند چرا که اشتاین مایر آشکارا از تصمیم بریتانیا برای ترک اتحادیه اروپا انتقاد کرده بود. 

منبع: irankhabar.ir