بایگانی ماه : فوریه, 2017

درگیری لفظی و تیراندازی بین ۲ مرد در یکی از خیابان‌ های قم منجر به مرگ یکی از طرفین درگیری شد.به گزارش ایران خبر، حوالی ساعت ۲۱ شب گذشته، درگیری دو مرد در خیابان ۱۷ شهریور، محله نیروگاه قم منجر به مرگ یک از افراد حاضر در این درگیری شد.این درگیری به علت اختلافات مالی بوده و ۲ مرد که از باشگاه بدنسازی خارج می شده اند، پس از درگیری لفظی با اسلحه گرم یکدیگر را مجروح می کنند.یکی از طرفین این درگیری در بیمارستان جان خود را از دست داده و نفر دوم نیز مراحل درمان را طی می کند.

منبع: irankhabar.ir

به گزارش ایران خبر، مهدیه محمدخانی فراگیری موسیقی را با نواختن ساز پیانو و دف آغاز کرد؛ از سال ٨٧ به فراگیری صداسازی آواز ایرانی و شیوه خوانندگی استاد محمدرضا شجریان نزد غلامرضا رضایی پرداخت و در سال ٩٠ در کارگاه استاد شجریان پذیرفته شد. با این خواننده جوان درباره گروه «شهنوا»، فعالیت‌های هنری‌اش، ردیف‌ها و شیوه‌های موسیقی ایرانی، مشکلات موسیقی در ایران، لغو کنسرت‌ها و همچنین گشایش در موسیقی به گفت‌گو نشستیم.

گروه شهنوا و فعالیت‌های آن به چه صورت بوده و هست؟
همیشه دوست داشتم با مجموعه‌ای از بانوان و کنار هم، بتوانیم در داخل و خارج از کشور، اجرای برنامه داشته باشیم و هنری را که سال‌ها آموخته‌ایم، در قالب کنسرت‌های اصیل ایرانی یا حتی کنسرت‌های موسیقی محلی به نمایش بگذاریم. به‌همین‌دلیل، گروه شهنوا را با اعضای باتجربه و باسابقه تشکیل دادم.

با توجه به اینکه یکی از آخرین هنرجوهای استاد شجریان هستید، درباره شیوه استاد توضیحاتی بدهید و اینکه این شیوه چه ویژگی‌هایی دارد و اساسا فرق آن با شیوه‌های دیگر (مکاتب اصفهان، تهران و تبریز) چیست؟
فکر می‌کنم استادان برجسته و صاحب‌نظر باید درباره این موضوع صحبت کنند.


یعنی به‌عنوان کسی که سال‌ها در موسیقی ایرانی فعالیت دارد و طبق آنچه از استادان خود آموخته‌اید، نظری در‌این‌باره ندارید؟
این مبحث بسیار گسترده و پیچیده است و باز تأکید می‌کنم استادان برجسته و صاحب‌نظر باید نظر بدهند؛ ولی آنچه که از استادان خودم تا به امروز برداشت کردم، این بوده که شیوه و سبک، مانند امضای فردی یک هنرمند است؛ ولی طبق شنیده‌ها و خوانده‌هایم، چیزی به نام مکتب به‌طور کلی در آواز نداریم؛ یعنی مکتب تهران یا مکتب اصفهان نداریم. مکتب فلسفه یک موضوع یا یک ایدئولوژی کلی است و وقتی چند صاحب‌نظر که دارای شیوه هستند، همگام با هم به یک ایدئولوژی و فلسفه برسند، اسم آن مکتب می‌شود. وقتی مکتب تبریز را به اقبال آذر و مکتب تهران را به استاد دوامی نسبت می‌دهند، این اساتید به آن مناطق کوچ کردند؛ ولی زاده آن منطقه نبودند. استاد دوامی متولد تفرش بوده و نغمه‌ها و آوازهای اقوام ایران را می‌خوانده؛ ولی چون وارد تهران شده و آنجا آنها را خوانده، همه فکر می‌کنند این آوازها متعلق به تهران و به نام مکتب تهران است. در حقیقت چنین چیزی نیست و چیزی هم که این روزها مطرح است، این است که مکتب خاصی برای موسیقی ایرانی وجود ندارد. این شیوه‌های مختلف است که امروزه مطرح می‌شود.
در‌واقع، شیوه فردی است و مکتب، همان‌طور که گفتم، نظرات چند صاحب‌نظر و هم نظر را مکتب تعریف می‌کنیم.
به نظر شما فرق شیوه استاد شجریان با شیوه‌های دیگر در چیست؟
این تفاوت برمی‌گردد به خلاقیت‌های فردی استاد. مثلا براساس نگرش و دریافت‌هایشان از آوازهای قدما و خلاقیت‌های فردی و آگاهی و هوشمندی از تاریخ و زمانه خودشان، حرکت تازه‌ای در آواز انجام داده‌اند البته دانسته‌های بسیار درباره موسیقی و تفاوت در بیان و تأکیدها روی تحریرها و اشعار و طراحی‌های آواز که شیوه ایشان را متمایز کرده است. درواقع استاد شجریان وارث و حافظ موسیقی گذشتگان ما هستند و با انتخاب‌های درست ابیات و تلفیق درست اشعار و تغییر در ادوات و بیان تحریرها و سلایق و خلاقیت‌های فردی، به شیوه‌ای متفاوت دست یافتند.


نظرتان درباره نحوه آموزش آواز اصیل ایرانی در داخل کشور چیست؟ آیا شما صداسازی و نت‌خوانی را لازم می‌دانید؟
در جواب این سؤال با احترام به تجربیات و نظرات تمام استادان، چه در گذشته و چه امروز، فکر می‌کنم امروزه به نت‌خوانی و صداسازی نیاز هست. یک‌سری خلاقیت‌ها، پیچیدگی‌ها و تکنیک‌های متفاوت و علاوه بر آن، ارتباط موسیقی ایران با موسیقی بین‌الملل باعث می‌شود هنرمندی که از ایران قدم به دنیای بیرون می‌گذارد، برای آنکه این هنر را با دنیا مبادله کند، به یک زبان مشترک نیاز داشته باشد که این زبان مشترک زبان نت‌هاست. نت‌خوانی را برای فعالیت‌ و اجرا در دنیای موسیقی امروز لازم می‌دانم.
صداسازی هم آماده‌‌کردن صدا برای خواندن است؛ در‌واقع «فن پرورش صدا»ست. ایمان دارم صداسازی برای هر علاقه‌مند به خوانندگی و هر خواننده‌ای لازم است؛ چون تکنیک‌ و تفکری به خواننده می‌دهد که نگرش‌اش را نسبت به فرایند تولید صدا و خواندن تغییر داده و کمک می‌کند هر خواننده به صدای حقیقی خود دست یابد.
نظرتان درباره لغو کنسرت‌ها چیست؟
طبیعتا هر وقت می‌شنوم کنسرتی لغو شده، حس خوبی ندارم و ناراحت می‌شوم. هر کنسرتی با مخاطب‌های خاص و سبک‌های مختلف که باشد، فرق نمی‌کند. لغو کنسرت‌ها یک نوع بی‌توجهی به سلیقه‌ و انتخاب مردم است. حالا این مردم چه خودِ هنرمندان باشند چه هنردوستان. دیدن هنرمند موردعلاقه مردم از نزدیک همیشه برای هنردوستان یک حس و حال دیگری داشته است. جدای از این، شنیدن موسیقی به صورت زنده در کنسرت‌ها، با توجه به شرایط امروز که استفاده از امکانات دنیای مجازی به‌شدت سرعت گرفته و مردم بیشتر اجراها و موسیقی‌ها را به صورت آنلاین و در خانه می‌بینند یا می‌شنوند. وجود کنسرت‌ها برای تکاپوی جامعه فرهنگی و همچنین تفریحی لازم و واجب است و با لغو آن مخالفم.
فکر می‌کنید چرا گشایشی اساسی در زمینه موسیقی رخ نداده؟
اینکه گشایش اساسی را در چه ببینیم خودش مسئله و موضوع گسترده‌ای است که نمی‌توان اینجا درباره‌اش صحبت کرد و زمان بیشتری را می‌طلبد. موافق این نیستم که گشایشی نشده. باید بگویم خودم در همین دوره‌ای که می‌گویید گشایشی اساسی نشده با خیلی از استادان توانستم افتخار آشنایی و همکاری داشته باشم، اما مشکلات و محدودیت‌های این مسیر را انکار نمی‌کنم.
شما این گشایش را در چه‌چیزی دیدید؟
حضور استادانی چون شجریان، ناظری، کامکارها، علیزاده، متبسم، ‌لطفی، کلهر، مشکاتیان، بهروزی‌نیا، فرج‌پوری، حدادی و در میان بانوان، خانم‌ها سیما بینا، بانو پریسا، هنگامه اخوان، معصومه مهرعلی و… که فکر می‌کنم نام این عزیزان و بسیاری دیگر که مجال بردن نامشان در اینجا نیست، گویای رشد موسیقی ما به‌خصوص در زمینه موسیقی اصیل ‌باشد.


شما برای رشد و پیشرفت موسیقی اصیل ایرانی به‌خصوص بانوان ایرانی چه قدمی برداشتید یا می‌خواهید بردارید؟
متأسفانه بنا به شرایط پیچیده و سختی که در این دوران ایجاد شده است، اگر بخواهم تمام ایده‌هایم را عملی کنم دشوار بوده و نمی‌توانم تمام‌وقت برای این موضوعات کار کنم، ولی برای رشد و فعالیت موسیقایی بانوان خیلی ایده‌ها دارم که سعی می‌کنم یکی از آنها را پخته کنم و ترجیح می‌دهم وقتی به مرحله اجرا رسید درباره آن صحبت کنم.
در این مسیر یکی از مهم‌ترین دغدغه‌هایتان چیست؟
یکی از دغدغه‌هایی که دارم، درباره موسیقی و کودکان است. کودکانی که امروز هستند، فردا جای ما می‌آیند. به‌همین‌دلیل موضوع فرهنگی- هنری، به‌خصوص موسیقایی کودکان امروز دغدغه اصلی‌ام است و خوشحالم که تا حدی در آن موفق بوده‌ام. تلاش می‌کنم صداسازی را با زبان کودکانه به آنها آموزش دهم، چون بچه‌های امروزی بسیار باهوش هستند و کاملا متوجه می‌شوند در صداسازی چه اتفاقی برای صدای آنها می‌افتد و با این موافقم که فقط به یاددادن چند تصنیف و سرود بسنده نکنیم و جدی‌تر به آنها نگاه کنیم و با نگرشی قوی‌تر آموزششان دهیم.
سخن آخر؟
به یکدیگر اجازه پرواز بدهیم.

منبع: irankhabar.ir

ایران نوشت: زن جوان که در اقدامی هولناک دختر و پسر کوچکش را در خواب خفه کرده و دست به خودکشی زده بود پس از انتقال به بیمارستانی در مشهد و بهبودی نسبی‌اش پرده از راز این جنایت خونین برداشت.

دراین جنایت که بامداد شنبه ۲۳ بهمن رخ داد زن جوانی پس ازخفه کردن دختر و پسر ۸ و ۴ ساله‌اش، رگ دست‌اش را زد تا به زندگی خود نیز پایان دهد. اما خواهرش بموقع رسید و او پس از انتقال به بیمارستان نجات یافت.

نخستین بررسی‌های تیم جنایی هم نشان داد زن جوان به دلیل مشکلات روحی و جدایی غیررسمی از همسر۶۷ ساله‌اش و تحت فشارهای شدید روحی، روانی دست به این جنایت هولناک زده است.ناهید ۳۳ ساله که هنوز در شوک از دست دادن دختر و پسرش است درحالی که باور ندارد جگر گوشه‌هایش را با دستان خودش به قتل رسانده وقتی پیش روی بازپرس جنایی ایستاد با چشمان اشکبار، انگیزه جنایت را ترس از آینده اعلام کرد و گفت:«می خواستم بمیرم اما نمی‌دانم چطور زنده ماندم. نمی‌خواستم بچه هایم بی‌پدر، بزرگ شوند. از وقتی مادرم را از دست دادم زندگی‌ام سیاه شد. در ۱۲ سالگی به اجبار به عقد همسر اولم درآمدم اما زندگی روی خوشی نشانم نداد و پس از مدتی به دلیل اعتیاد شوهرم از او جدا شدم و من ماندم و دختر کوچکم. مدتی تنها زندگی کردیم تا اینکه مرد ۶۳ ساله‌ای به خواستگاری‌ام آمد. در ظاهر مرد خوب و مهربانی بود. فکر می کردم بدبختی هایم تمام می‌شود. وقتی با مهریه ۱۴ سکه به عقد‌ش درآمدم و زندگی مشترکمان را شروع کردیم حس می کردم خوشبخت ترین زن دنیا هستم. تولد پسرمان هم باعث حس بهتری در زندگی شد.اما این خوشی‌ها خیلی زود تمام شد. پس از مدتی فرزندان همسر سابق شوهرم وارد زندگی‌مان شدند و دیگر رنگ خوشبختی را ندیدم. او هربار بهانه می‌گرفت و دعوا راه می‌انداخت. نمی‌خواست دخترم با ما زندگی کند. بچه‌هایش مخالف این ازدواج بودند و سرانجام به خواسته‌شان رسیدند. آنها باعث جدایی پدرشان از ما شدند و او بار دیگر به همسر سابقش برگشت و من و دو فرزندم را ترک کرد. تنها برای ما خانه‌ای اجاره کرد و مهریه‌ام را داد. ماهی ۵۰۰ هزار تومان نفقه به حسابم واریز می‌کرد. خودم هم خیاطی می کردم و با هر سختی زندگی را می‌گذراندیم .ولی نبود سرپرستی بالای سرمان برایم زجرآور بود. نمی‌خواستم دختر و پسرم بی‌پدر بزرگ شوند و سرنوشتشان مثل من شود.کم آورده بودم و به همین خاطر دست به این کار زدم. شب قبل از حادثه تنها به خواهرم پیام دادم تا حلالم کند چرا که خواهر خوبی برایش نبودم. بعد هم طبق نقشه پس از خوراندن قرص خواب به بچه‌ها آنها را خفه کردم و در حمام رگ دستم را زدم و دیگر هیچ چیزی به یاد ندارم تا اینکه چشم باز کردم و دیدم در بیمارستانم.»

شوهراین زن نیز به بازپرس گفت: «از وقتی من و همسردومم ازدواج کردیم بچه‌های همسر سابقم بشدت به هم ریختند.اخلاق ناهید هم خوب نبود و نمی‌توانست با بچه‌ها رابطه صمیمی داشته باشد. حتی تولد پسر کوچک مان هم مشکلات را حل نکرد و ناسازگاری‌ها ادامه داشت من دختر همسرم را دوست داشتم و او حتی فکر می کرد پدر واقعی‌اش هستم. اما او با فرزندان من نامهربان بود همین اختلاف‌ها باعث شد از هم جدا شویم. هنوز هم نمی توانم باور کنم دختر و پسر کوچکمان قربانی اختلاف من و این زن شده‌اند و این چنین مظلومانه کشته شده‌اند.»

منبع: alef.ir