بایگانی ماه : فوریه, 2017

من ۱۲ ساله بودم که اول بار حجاب بر سر کردم. این کار مورد تشویق خانواده ما بود، ولی حجاب همواره انتخاب خودم بود. مساله اعتقاد، هویت و پایبندی برای من مطرح بود. بعد از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، همه چیز تغییر کرد.
به گزارش تسنیم، «رومانا احمد»، کارمند  پیشین شورای امنیت ملی کاخ سفید، تنها زن محجبه کاخ سفید بود که تنها چند روز بعد از نشستن دانلد ترامپ بر کرسی ریاست جمهوری، با وجود این که می توانست در شغل خود باقی بماند، کاخ سفید را ترک کرد. او در این مقاله که در نشریه «آتلانتیک» منتشر شد، تجربیات تلخ خود را از فضای اسلام-هراسی و مسلمان ستیزی در آمریکای ترامپ بیان می کند.

در سال ۲۰۱۱، من مستقیما از کالج استخدام شدم تا در کاخ سفید کار کنم و در نهایت به شورای امنیت ملی رفتم. نقش من در آن جا، ارتقاء و حفاظت از بهترین ها برای کشورم بود. من یک زن مسلمان محجبه بودم- تنها زن محجبه در West Wing (منظور بخش اصلی کاخ سفید است که شاخه اجرایی حکومت از جمله دفتر کار رییس جمهور در آن قرار گرفته است). دولت اوباما همواره جوری با من برخورد می کرد که احساس می کردم حضور من گرامی است و عضوی از مجموعه هستم.
مانند بیشتر هم‌کیشان آمریکایی خودم، من هم کل ۲۰۱۶ را با تمرکز بسیار، شاهد توهین های ترامپ به جامعه مسلمانان بودم. علی رغم این واقعیت- یا شاید به واسطه آن- فکر کردم که باید در دولت ترامپ در شورای امنیت بمانم تا به رییس جمهور و همکارانش، دیدگاهی دیگر درباره اسلام و شهروندان مسلمان بدهم.
من تنها ۸ روز دوام آوردم.
وقتی ترامپ فرمان ممنوعیت ورود اتباع ۷ کشور مسلمان و همه پناهجویان سوری را به خاک آمریکا امضاء کرد، می دانستم که دیگر نمی توانم بمانم و برای دولتی کار کنم که من و انسان هایی شبیه به من را نه هموطن خود، که «تهدید» می داند.
شب قبل از آن که از کاخ سفید بروم، در جریان خداحافظی از همکاران(که بیشتر آن ها از آن موقع کاخ سفید را ترک کرده اند)مشاور ارتباطات شورای امنیت، مایکل آنتون، که با هم در یک دفتر کار می کردیم، را از رفتن خود مطلع کردم. غافلگیری او- که پرسید آیا قصد دارم کلا از دولت بیرون بروم- با سکوت دنبال شد، شاید هم با احتیاط، چون از من دلیل رفتنم را نپرسید، گرچه به هر حال من دلایلم را گفتم.
به او گفتم که باید بروم چون این توهین آمیز است که در تاریخی ترین ساختمان آمریکا رفت و آمد داشته باشم، در حالی که دولت مستقر در آن، علیه هر آن چه برای من به عنوان یک آمریکایی و یک مسلمان مهم است، کار می کند. به او گفتم که دولت به اساسی ترین مبانی دموکراسی حمله می کند. به او گفتم که امیدوارم آن ها در دولت و اعضای کنگره آماده شوند که مسوولیت تبعات حاصل از تصمیمات خود را بپذیرند.
او به من نگاه کرد و هیچ نگفت.
تازه بعد از آن بود که فهمیدم او مقاله ای با نام مستعار نوشته و از فضایل اقتدارگرایی سخن گفته و به «تکثّر» در جامعه آمریکا به عنوان یک «ضعف» و به اسلام به عنوان آیینی «نامنطبق با غرب مدرن»، تاخته است.
تمام زندگی من و هر آن چه آموخته ام، اثبات می کند که این اظهارات غیرمنطقی، تا چه اندازه غلط هستند.
والدین من در ۱۹۷۸ از بنگلادش به آمریکا مهاجرت کردند و همه تلاش خود را به کار بردند تا برای فرزندان خود که در ایالات متحده به دنیا آمدند، فرصت هایی خلق کنند. مادرم یک صندوقدار بود که بعدا یک موسسه پرستاری کودک برای خودش راه انداخت. پدرم شب ها تا دیروقت در «بانک آمریکا» کار می کرد و در آخر، به شغل دستیار نایب رییس یکی از شعب اصلی این بانک ارتقاء پیدا کرد. در زندگی در رویای آمریکایی، ما در گردش های خانوادگی بساط کباب به پا می کردیم، در دیزنی لند می چرخیدیم، فوتبال بازی می کردیم و….. پدر من تازه وارد دوره دکتری شده بود که در ۱۹۹۵ در یک تصادف خودرو جان خود را از دست داد.

من ۱۲ ساله بودم که اول بار حجاب بر سر کردم. این کار مورد تشویق خانواده ما بود، ولی حجاب همواره انتخاب خودم بود. مساله اعتقاد، هویت و پایبندی برای من مطرح بود. بعد از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، همه چیز تغییر کرد. گذشته از شوک، هراس و دل شکستگی، من باید با احساس ترسی که برخی کودکان نسبت به من پیدا کرده بودند هم کنار می آمدم. من باید با نگاه های خیره، ناسزاها و پرتاب آب دهان به سمت خودم مواجه می شدم. مردم من را «تروریست» می خواندند و بر سرم فریاد می زدند: ” به کشور خودت برگرد!”
پدرم همواره یک پند بنگالی را برای من تکرار می کرد که ریشه در متون اسلامی داشت: ” اگر کسی بدخواه توست، تو محکم باش، دست دوستی به سوی او دراز کن و او را «برادر» خود بخوان». صلح، صبر، پشتکار، احترام، بخشش و کرامت. من با این ارزش ها بزرگ شدم. من هرگز قصد کار در دولت را نداشتم. من از آن دسته آدم ها بودم که دولت را ذاتا فاسد و ناکاآمد می دانند. کار در کاخ سفید، نظر من را تغییر داد. شما نمی توانید چیزی را که هیچ گاه بخشی از آن نبوده اید، بشناسید یا درک کنید.
در ۲۰۱۱، بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه جرج واشینگتن، به کاخ سفید پیوستم. من یک زن آمریکایی ۲۲ ساله مسلمان از مریلند بودم که تا پیش از آن به خاطر پوشاندن موهایم، تحقیر می شدم و اکنون قرار بود برای رییس جمهور آمریکا کار کنم.
در ۲۰۱۲، به وست وینگ رفتم و به دفتر تعاملات عمومی ملحق شدم که در آن جا با جوامع مختلف آمریکایی، از جمله جامعه مسلمانان، درباره موضوعات داخلی چون بهداشت و درمان سر و کار داشتم. در اوایل ۲۰۱۴، جانشین مشاور امنیت ملی، بن رودز، به من پستی در شورای امنیت ملی پیشنهاد کرد. من دو سال و نیم مشاور اوباما در تعاملات کاخ سفید با جامعه مسلمانان آمریکا بودم و روی موضوعات متنوعی چون ارتقاء روابط با کوبا و لائوس تا گسترش جهانی کارآفرینی برای زنان و جوانان کار می کردم.
در ۲۰۱۵، دنیای بی رحم دوباره شروع به رخ نمایی کرد. در فوریه آن سال، سه دانشجوی مسلمان آمریکایی در خانه خود در «چَپل هیل» به دست یک اسلام-هراس کشته شدند. هم رسانه ها و هم دولت در واکنش به این رویداد، کُند عمل کردند، گویی این کشته شدگان باید پیش از آن که برایشان سوگواری شود، مورد بررسی قرار می گرفتند. به لحاظ احساسی، این مساله(برای من) ویرانگر بود. ولی وقتی در نهایت بیانیه دولت در محکومیت و ابراز تاسف از فقدان قربانیان صادر شد، بن رودز مرا به گوشه ای کشید و گفت که چه قدر خوشحال است که مرا به عنوان همکار در کنار خود دارد و آرزو کرد که ای کاش تعداد بیشتری از مسلمانان در کاخ سفید مشغول بودند و این که دولت امریکا باید انعکاس اقشار مختلف مردم آمریکا باشد.
یک ماه بعد، فرانکلین گراهام، یک کشیش دست راستی اوانجلیست، ادعا کرد که دولت، ” تحت نفوذ مسلمانان قرار گرفته است.” یکی از همکارانم، لبخند به لب، به سراغم آمد و گفت: ” خوب شد که او نمی داند که آن ها(نفوذی ها) در تالارهای وست وینگ هستند و بارها با رییس جمهور جلسه گذاشته اند!” من با خود فکر کردم: ” لعنتی! کاملا درست است. من این جا هستم، دقیقا در جایی که به آن تعلق دارم. یک آمریکایی پرغرور که خود را وقف حفاظت از کشورش و خدمت به ان کرده است.”
تحریکات آمیخته به نفرت گراهام چیز تازه ای نبود. در دوران ریاست جمهوری اوباما، وبسایت های دست راستی، سیلی از نظریه های توطئه و دروغ ها را به راه انداختند. آن ها شماری از سازمان ها و شخصیت های جامعه اسلامی امریکا را هدف قرار می دادند- حتی آن هایی که مثل من در دولت مشغول بودند. آن ها ما را تروریست، ترویج دهنده شریعت و عوامل اخوان المسلمین می خواندند. کوچک ترین تصوری نداشتم که یکی از همین نظریه پردازان توطئه، روزی کلیددار کاخ سفید شود.
در سرتاسر ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶، من با ناباوری، دلهره و اضطراب شاهد بودم که سبک رقابت انتخاباتی ترامپ ترس، بیگانه-هراسی، اسلام-هراسی و یهودستیزی را تقویت می کند. با وجود این که احتمال پیروزی ترامپ را تشخیص می دادم، امید داشتم که اکثریت رای دهندگان هرگز با چنین جهان بینی پرنفرت و زننده ای همراهی نکنند.
در فوریه ۲۰۱۶، اوباما در جریان بازدید از مسجدی در بالتیمور، به مردم یادآوری کرد: ” ماه همه یک خانواده آمریکایی هستیم و وقتی هر بخشی از این خانواده‌ی ما احساس جدایی کند، چالشی برای ارزش های ما خواهد بود. جانشین او ظاهرا هیچ وقعی به چنین دیدگاهی نمی گذارد.
حال و هوای ۲۰۱۶، مانند روزهای بعد از ۱۱ سپتامبر بود. آن چه که اوضاع را بدتر هم می کرد این بود که نفرت و هراس از سوی آمریکایی هایی بر مناصب قدرت تبلیغ می شد. دانش آموزان مسلمان کلاس پنجم مدرسه ای که من به طور داوطلبانه در آن درس می دادم، ماجراهای اذیت و آزار از سوی همکلاسی ها و معلمان خود را با من در میان می گذاشتند، به طوری که این احساس را پیدا کرده بودند که شاید دیگر به آمریکا تعلق ندارند. آن ها با نگرانی از من می پرسیدند که ایا قرار است با رییس جمهور شدن ترامپ، ان ها را از کشور بیرون بیاندازند. خود من نزدیک بود که در پارکینگ یکی از شعب فروشگاه کاستکو زیر ماشین مرد سفیدپوستی بروم که در حالی که خودرویش را به سوی من می راند، می خندید. در موقعیتی دیگر، وقتی از پله های یک ایستگاه مترو بیرون می رفتم، مردی پشت سر من راه افتاد که با فریاد به من و به دین من فحش های رکیک می داد و در آخر تهدید کرد: ” ترامپ همه شما را به کشورهایتان باز خواهد گرداند.”
و ان گاه، در شب برگزاری انتخابات، من در شوک بودم.
صبح فردای انتخابات، ما در «وست کانالید» کاخ سفید به صف شده بودیم و اوباما در باغ گل سرخ ایستاده بود و از اتحاد ملی و انتقال آرام و ملایم قدرت حرف می زد. ترامپ دقیقا آنتی تز همه چیزهایی بود که ما به آن معتقد بودیم. من احساس شکست می کردم. نمی توانستم به طور کامل با جایگزینی قریب الوقوع اوباما با دانلد ترامپ کنار بیایم.
من با خودم این مباحثه را داشتم که آیا باید شغل خود را رها کنم یا نه. انتصاب من یک انتصاب سیاسی نبود، بلکه به طور مستقیم توسط شورای امنیت استخدام شده بودم و این انتخاب را داشتم که بمانم. مشاور امنیت ملی بعدی(که اکنون دیگر نیست)، مایکل فلین، جملاتی از این دست داشت که که «ترس از مسلمانان، منطقی است».
برخی همکاران و شماری از رهبران جامعه مسلمانان من را تشویق به ماندن کردند، در حالی که دیگران نگران امنیت من بودند. با یک خوش بینی و احساس مسوولیت محتاطانه، تصمیم گرفتم به تیم جدید کاخ سفید کمک کنم. من به این نتیجه رسیده بودم که حضور یک زن، مسلمان، محجبه، تیره پوست و وطن پرست آمریکایی به نفع شورای امنیت ملی ترامپ است.
روز دوشنبه، ۲۳ ژانویه، من به ساختمان دفتر اجرایی آیزنهاور در کاخ سفید رفتم تا با کارکنان جدید که در آن جا مستقر شده بودند، ملاقات کنم. در عوض هیجانی که بار اول ورودم به کاخ سفید تجربه کرده بودم، کارکنان جدید من را با یک غافلگیری سرد مواجه کردند. محیط متنوع و متکثر کاخ سفید که من در آن کار می کردم، تبدیل به یک دژ تک-رنگ و مردانه شده بود.
روزهایی که من در کاخ سفید ترامپ گذراندم عجیب، ترسناک و آزارنده بود. آن طور که یکی از کارکنان قدیمی(که از دوران ریگان در آن جا حضور داشت) می گفت: ” این مکان کاملا دگرگون شده است. این یک هرج و مرج کامل است. من هرگز چنین چیزی ندیده بودم.”
در حقیقت، این سبک مدیریت جمهوری خواهان، ان جور که می شناختیم، نبود. حتی سبک مدیریت یک تاجر هم نبود. این یک تلاش آشوبناک برای خودکامگی بود- صدور فرمان های اجرایی که به لحاظ قانونی مشکل دار هستند، اتهام زنی به مطبوعات بابت «جعل خبر»، دروغ های پَستِ بی شمار که سعی می گردد به عنوان «واقعیت های بدیل» به مردم فروخته شود و اظهارات مقامات کاخ سفید مبنی بر این که اختیارات امنیت ملی رییس جمهور ” نباید مورد پرسش قرار گیرد.”
کل ساختار پشتیبانی فراحزبی از اختیارات امنیت ملی رییس جمهور، شبکه کارشناسان قانونی درون مجموعه کاخ سفید و کل آژانس های فدرال تضعیف شده اند. اختیارات تصمیم گیری به چند نفر در کاخ سفید محدود شده است. در حالی که شمار زیادی از کارکنان دولت احساس می کنند از حلقه تصمیم گیری در اموری که در حیطه کاری ان ها قرار دارند، بیرون رانده شده اند، استیصال و بدگمانی رو به افزایش است. هیچ ساختار یا راهنمای شفّافی وجود ندارد. بسیاری از مناصب و مشاغل مرتبط با امنیت ملی یا تعامل با جوامع آمریکایی، بدون متصدی رها شده اند.
شاید من می توانستم اندکی بیشتر دوام بیاورم. ولی ۳۰ ژانویه  سر رسید. فرمان اجرایی رییس جمهور برای منع مسافرت اتباع ۷ کشور مسلمان موجب هرج و مرج جدیدی شد، بی آن که آمریکا را امن تر کند. تبعیضی که سال ها در فرودگاه های آمریکا وجود داشت، اکنون قانونی شد و به اعتراضات گسترده دامن زد، در حالی که رییس جمهور به شدت به حکم دستگاه قضایی برای توقف اجرای این فرمان، می تاخت. نه تنها این یک تبعیض آشکار و مخالف با ارزش های آمریکایی بود، اقدامات دولت در دفاع از منع ورود مسلمانان، امنیت ملی و سیستم کنترل و موازنه کشور را هم تهدید می کرد.
نویسندگان وبسایت های راست افراطی که حالا مناصبی را در کاخ سفید اشغال کرده اند، مدعی هستند که غرب و مسلمانان در جنگ علیه یکدیگر هستند. تلخ تر این که، داعش هم چنین ادعاهایی را در توجیه حملات تروریستی خود مطرح می کند، حملاتی که عمدتا خود مسلمانان را هدف قرار می دهد. طرح های دولت برای اصلاح برنامه «مقابله با افراط‌گرایی خشونت بار»(حذف نژادپرستی سفیدپوستان به عنوان مصداق افراط گرایی از این برنامه) در جهت تمرکز هر چه بیشتر بر مسلمانان و استفاده از واژه هایی چون «تروریزم رادیکال اسلامی»، مشروعیت بخشیدن به تبلیغات داعش و همچنین رها کردن افراط گرایی نژادپرستان سفیدپوست است.
قرار دادن امنیت ملی آمریکا در دست آدم هایی که فکر می کنند تکثر جامعه آمریکا یک «ضعف» محسوب می شود، خطرناک است. این، غلط است.
مردم از هر مذهب، نژاد، جنسیت و سن به خیابان ها و فرودگاه ها آمدند تا از حقوق هموطنان آمریکایی خود دفاع کنند، و این ثابت می کند که تفکّرِ متضاد دولت کنونی آمریکا، درست است. تکثر برای جامعه امریکا یک «توانایی» است.
آمریکا تنها به واسطه تلاش، شفقت و گشودگی به روی همه اقشار جامعه، به رفاه و استحکام می رسد. به همین دلیل، والدین من به این جا آمدند. به همین خاطر من به شاگردان کلاس پنجم خود که نمی دانستند که آیا هنوز به آمریکا تعلق دارند یا نه، گفتم که بدون آن ها، آمریکا هیچ «عظمتی» ندارد.

منبع: الف

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: هرکس می‌توانست بپذیرد در اراک بتون بریزد و تحریم‌ها باقی بماند و این نیاز به این همه مذاکره نداشت.

به گزارش فارس، سعید جلیلی عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، عصر دوشنبه در همایش “بازیکنان نظام در شمال تهران؛ ذخیره های نظام در جنوب کرمان” در دانشگاه شهید باهنر کرمان گفت: انقلاب اسلامی برای این بود که به جای مناسبات قبلی، مناسبات جدید بر اساس “اسلام” و “جمهوریت” شکل بگیرد.

وی افزود: اگر امام خمینی (ره) فرمودند مردم ما بهتر از مردم صدر اسلام هستند به خاطر این بود که این مردم اسلام را انتخاب کردند.

جلیلی ادامه داد: نقش مردم فقط جایگزین کردن جمهوری اسلامی به جای نظام سیاسی قبلی نیست بلکه جمهوریت نظام یعنی باید در تمام ابعاد، مردم حاضر و کمک کننده باشند و اگر به این مساله توجه نکنیم موفقیتهای لازم بدست نخواهد آمد.

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام تاکید کرد: اگر کسی نقش مردم را محدود کند و عده ای بگویند مردم فقط به درد زمان جنگ میخورند و برای مدیریت کشور باید کنار بروند و روی نیمکت بنشینند، انحراف است.

وی افزود: ارزش شهدا فقط به این نیست که در تشییع پیکر آنها حاضر شویم یا هر سال به راهیان نور برویم؛ نباید فقط زمان هزینه دادن ها یاد مردم باشیم بلکه زمان توزیع منافع نباید مردم فراموش شوند.

جلیلی خاطرنشان کرد: بعضی اوقات افرادی از درون جامعه مناسبات غلطی را توصیف میکنند که نتیجه آن شکل گیری طبقه بندی جدیدی است با حقوقهای نجومی و برج های نجومی است.

وی افزود: اساسا انقلاب اسلامی توسط مردم به بار نشست تا بنا به فرمایش امیرمومنان علیه السلام در برابر شکم‌بارگی و گرسنگی عده‌ای دیگر بی تفاوت نباشیم.

نماینده مقام معظم رهبری در شورای عالی امنیت ملی تصریح کرد: نباید طوری باشد که موقع انتخابات تلاش شود تا همه مردم پای صندوق رای بیایند اما بعد انتخابات خدمت رسانی به مردم متوازن نباشد.

جلیلی ادامه داد: نباید نقشه ایران یک چیز تزیینی روی دیوار اتاق مسئولان باشد بلکه باید روی میز مسئولان باشد.

وی افزود: نباید روستایی مثل گنجان در جنوب کرمان که از ۷۰۰ نفر جمعیت، ۷۰ نفرش در زمان جنگ شهید شده اند فقط مایه دلگرمی برای زمان سختی ها و جنگ باشد بلکه باید امکانات و خدمات دهی به آنها هم مثل همه جای کشور باشد.

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: چگونه مسئولی که در تمام سالهای بعد انقلاب مسئولیت داشته امروز فقط ۱۵۰ شرکت برای خود و خانواده اش دارد؟

جلیلی تاکید کرد: اگر امام (ره) در سالهای پایانی حیات شان بارها نسبت به اسلام امریکایی در برابر اسلام ناب هشدار میدادند برای این بود که نکند از دل امت موسی، “قارون” پیدا شود و مسیر را منحرف کند.

وی گفت: خطر قارون برای امت اسلامی بیش از فرعون است زیرا در برابر فرعون مردم آماده مقابله بودند اما در برابر قارون عده ای به تردید افتاده و با پذیرفتن مناسبات ایجاد شده توسط قارون میگفتند ای کاش ما هم مانند او بودیم.
در ادامه این جلسه، جلیلی در پاسخ به سوالی گفت: «تفکر انقلابی» یا عناوین مشابه آن صرفا یک عنوان یا تابلو نیست بلکه شاخصهایی دارد. تفکر انقلابی یک قبیله نیست که صرفا با جمع شدن افراد دور هم واقعیت پیدا کند بلکه روح و محتوای آن مهم است.

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در پاسخ به سوال دیگری نیز گفت: سال ۹۲ در آلماتی ما می توانستیم هر آنچه طرف مقابل پیشنهاد داد را بپذیریم و نزدیک انتخابات اعلام کنیم با این توافق “تحریم ها ترک خورد” اما وظیفه ما دفاع از حقوق مردم بود نه نمایش بازی کردن.

جلیلی ادامه داد: البته بعدا همان پیشنهاداتی را که ۱+۵ در آلماتی به ما داد بعدا در ژنو پذیرفته شد وگرنه بتون ریختن در اراک و جمع کردن سانتریفیوژها که نیاز به این همه مذاکره نداشت، این کار را هر کسی بلد بود انجام دهد که در اراک بتون بریزد و تحریم ها هم باقی بماند تا جایی که امروز همچنان یک سفارتخانه ما در سراسر دنیا نمی تواند حساب دلاری داشته باشد.

مسئول سابق تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان افزود: اخیرا می گویند برجام اگر هیچ فایده ای نداشت حداقل توانست قطعنامه های قبلی شورای امنیت سازمان ملل را لغو کند! اما من از شما خواهش می کنم تا برای بررسی این ادعا، بند ۳۷ برجام یا همان مکانیزم ماشه را بخوانید؛ در آنجا صراحتا بیان شده که اگر طرف مقابل به وعده اش عمل نکند و ایران بخواهد نسبت به خلف وعده طرف مقابل شکایت کند «متعاقب آن شورای امنیت سازمان ملل می‌بایست منطبق با رویه‌های خود در خصوص قطعنامه‌ای برای تداوم لغو تحریم‌ها رأی‌گیری کند.» یعنی اگر شکایت کردید که تعهدات‌مان را انجام دادیم ولی طرف مقابل تعهداتش را انجام نمی‌دهد باید شورای امنیت یک قطعنامه تصویب کند که قطعنامه های قبلی علیه ایران اعمال شود یا خیر؟ یعنی اگر شکایت کنیم قطعنامه ها علیه خودمان فعال می شود.
جلیلی ادامه داد: برای همین بود که در دوره قبل ما چنین توافقی را امضا نکردیم.


وی در پاسخ به سوالی دیگری درباره اینکه مشکل اقتصادی کشور این است که با تفکر آدام اسمیت می خواهد جلو برود، گفت: اتفاقا همان خود آدام اسمیت که می گوید دولت هیچ وقت نمی تواند تاجر خوبی باشد در ادامه این را نیز میگوید تاجران هم نمی توانند دولتمردان خوبی باشند؛ لذا کسی که ۱۵۰ شرکت خانوادگی دارد نمی تواند پاسخگوی مردم و محرومین باشد.

جلیلی گفت: امروز در همه جای دنیا این یک تجربه است که عرصه حکمرانی و دولتمردان نباید درگیر کارهای اقتصادی شخصی باشند.

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام افزود: ایراد ما به اشخاص نیست به رویکردهاست لذا اگر رویکردی اشتباه باشد هر کسی با هر اسمی آن رویکرد را داشته باشد نمی تواند توجیهی برای آن نگاه باشد.

وی ادامه داد: امروز امنیت ما در منطقه به خاطر فلان لبخند دیپلماتیک نیست و اگر امروز آنها برای شرکت امریکا در نشست آستاانه واسطه می فرستند به خاطر عواملی است که اقتدار ما را در منطقه موجب شده است.

جلیلی در پاسخ به سوال دیگری درباره تعامل با جهان نیز گفت: چه کسی با تعامل با جهان مخالف است؟ اگر تعامل با دنیا به معنای شناخت فرصت ها در کشورهای مختلف باشد، باید امروز مسولان پاسخ دهند چرا عراق در اوج بهترین روابط اش با ایران و تیرگی روابط اش با ترکیه، واردات بیشتری ازترکیه داشته است؟

وی افزود: سال گذشته روسیه نیز یکی از بدترین روابط تاریخ خود را با ترکیه داشت ولی در همین دوره ۱۱ میلیارد دلار واردات صیفی جات داشت ولی از این مقدار سهم صادرات صیفی جات ایران به روسیه تقریبا هیچ بوده است؛ چرا؟ چون تعامل با جهان و شناخت فرصت های این چنینی برای اقتصاد کشور را به خوبی انجام نداده ایم.

جلیلی در پایان تاکید کرد: امروز می گویند باید برای سلامت مردم هم با دنیا تعامل کنیم اما نه تعاملی که موجب قطع تولید سوخت ۲۰ درصد تامین داروی بیماران ما می‌شد.

منبع: الف

رئیس پیشین سازمان جاسوسی موساد ضمن دفاع ازلزوم گفت‌وگوی مستقیم با ایران گفت:‌ لازم است که اسرائیل با تمام دشمنان خود وارد گفت‌وگو شود.

به گزارش ایسنا، افرایم هالوی ،رئیس پیشین سازمان جاسوسی رژیم صهیونیستی ( موساد) در گفت‌وگو با رونامه تایمز آواسرائیل ، به بیان دیدگاه‌های خود درباره مسائل روز جهان از جمله دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا، ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه ، بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی و ایران و حزب الله پرداخت.

وی در این گفت‌وگو تاکید کرد که رژیم متبوعش برای مانع تراشی در مسیر اجرای توافق هسته‌ای  ایران و گروه ۱+۵ و دیگر موضوعات مربوط به ایران باید به جای واشنگتن به مسکو نزدیک شود که روابط مستقیم با تهران دارد.

رئیس سابق موساد تصریح کرد: اگر شما نخست وزیر اسرائیل هستید و  می‌خواهید جلوی ایران را بگیرید، چرا باید سراغ واشنگتن بروید چرا باید به واشنگتن بروید و بگویید که بزرگترین مشکل‌تان ایران است. شما باید به مسکو بروید.

به نوشته این روزنامه صهیونیستی ، هالوی در اینجا به بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل اشاره کرده است که به تازگی در کاخ سفید با رئیس‌جمهور آمریکا دیدار و گفت‌وگو کرده بود.

وی که بیش از ۴۰ سال در سازمان جاسوسی موساد فعالیت داشته است ، در ادامه از گفت‌وگوی مستقیم با ایران و دیگر دشمنان اسرائیل دفاع کرد و گفت: لازم است که با دشمنان خود وارد گفت‌وگو شوید. شما باید این کار را انجام دهید،‌کاری که تاکنون نکرده‌اید. ما باید با حماس و رهبران آن گفت‌وگو کنیم.

وی همچنین به همکاری ایران و روسیه در سوریه اشاره و گفت که وقتی پای دشمنان اسرائیل، مانند ایران پیش می‌آید پوتین یکی از چهره های کلیدی است. من فکر می کنم که مردم اسرائیل باید بیش از این درباره حمایت گسترده روسیه از ایران بدانند.

وی همچنین گفت که اشتباه است به ایران به عنوان یک تهدید وجودی علیه اسرائیل اشاره کنیم ، ایران نابودشدنی نیست.

منبع: الف

یک رسانه کویتی از سفر محمد بن نایف ولیعهد عربستان به بغداد در آینده نزدیک خبر داد.

به گزارش مهر، روزنامه کویتی القبس اعلام کرد که محمد بن نایف ولیعهد عربستان به زودی به عراق سفر می کند.

این رسانه کویتی بیان کرد: سفر عادل الجبیر وزیر خارجه عربستان زمینه را برای سفر حیدر العبادی نخست وزیر عراق به ریاض فراهم کرد و محمد بن نایف ولیعهد عربستان پس از سفر العبادی به ریاض به بغداد می رود.

القبس اعلام کرد: سفر عادل الجبیر وزیر سعودی به دنبال دعوتی که ملک سلمان از حیدر العبادی نخست وزیر عراق به عمل آورد، انجام شد.

شایان ذکر است که عادل الجبیر وزیر خارجه سعودی روز شنبه به بغداد سفر کرد این اولین سفر یک مسئول سعودی بلندپایه به عراق پس از سالیان متوالی میلادی محسوب می شود.

منبع: الف