بایگانی ماه : فوریه, 2017

تبیان/ روانشناسان می گویند والد همجنس بیشترین تاثیر را بر فرزند می‌گذارد. شاید برای همین باشد که قدیمی ها می گفتند مادر را ببین، دختر را بگیر. همین مساله درباره پسرها هم صدق می کند. مردان حتی اگر رابطه خوبی با پدرشان نداشته باشند باز به طور ناخودآگاه از شخصیت آنها کپی برداری می کنند.

آنها نه‌ تنها خوبی‌ها و توانایی‌های او را به ارث می‌برند بلکه حتی اگر خودشان هم بی‌خبر باشند، ویژگی‌های ناخوشایندش را با خود به خانه بخت می‌برند، چرا که این ویژگی ها از کودکی به شکل الگوی رفتاری یک مرد برای آنها درآمده و این الگوها تقریبا هیچ وقت تغییر نخواهند کرد و هر چه سن فرد بیشتر شود، شباهت بیشتری به پدرش پیدا می کند. پس مراقب باشید و قبل از جواب مثبت دادن، برای شناخت پدر شوهر آینده‌تان تلاش کنید.

به ازدواج بدبین است؟
شاید زندگی گذشته این مرد باعث بی‌اعتماد شدنش به خانم‌ها و گریزان بودنش از تشکیل خانواده شده است. روانشناسان می‌گویند اگر در زندگی پسر پدر نقشی خوب و موثر داشته باشد اما ارتباط کودک با مادرش بد و مخرب باشد، پسر بچه تنها از نعمت داشتن یک الگوی هم‌جنس خوب بهره‌مند است؛ چنین فردی در بزرگسالی در ایفای نقش مردانه مشکلی ندارد اما از نزدیک شدن به جنس مخالف خود می‌ترسد. عجیب نیست اگر پسری که با این الگو زندگی کرده از ازدواج گریزان شود یا بعد از تشکیل خانواده به همسرش اعتماد کامل را نداشته باشد.

شما را به خانواده اش ترجیح می دهد؟
فرض کنید خواستگاری دارید که خانواده‌اش مخالف ازدواج او با شما هستند و او به شما خواهد گفت که در راه عشقتان همه را کنار می گذارد و از خانه پدری اش بیرون می زند تا زندگی مستقلی داشته باشد و بتواند با شما ازدواج کند. فکر می کنید این مرد بلوغ کافی برای ازدواج را دارد؟

شاید حرف‌های این مرد چندان هم بی‌اساس نباشد و او برای رسیدن به دختری که دوستش دارد، بتواند از همه دل بکند اما زندگی در کنار چنین مردی زیاد هم آسان نیست. بر اساس نظر روانشناسان اگر مادر کودک در زندگی او چهره‌ای مثبت داشته باشد اما پدر حمایتگر و مایه افتخار پسر نباشد، فرد در بزرگسالی نمی‌تواند نقش‌های مردانه را به خوبی برعهده بگیرد. چنین پسری به راحتی دل به یک دختر می‌بندد و حتی از اینکه برای ازدواج با او از همه ببرد نمی‌ترسد، چراکه فکر می‌کند همه دختر‌ها مثل مادرش هستند و آسان به زنی که سر راهش قرار می‌گیرد، اعتماد می‌کند. اما زندگی کردن با چنین پسری به‌خاطر ناتوانی‌اش در حمایت از شریک زندگی و ایفای نقش‌های مردانه آسان نخواهد بود.

شکاک و بی‌اعتماد است؟
بسیاری از آسیب‌هایی که در کودکی به روان و شخصیت فرد می‌رسد به سادگی در بزرگسالی جبران نمی‌شود. یکی از شدید‌ترین این آسیب‌ها با ایجاد فاصله‌ای میان کودک و والدینش ایجاد می‌شود و گاهی تا پایان زندگی با فرد همراه می‌ماند. روانشناسان معتقدند اگر کودک از نعمت داشتن پدر و مادر خوبی که الگوی ارزشمندی برایش باشند، بی‌بهره باشد، نه در بزرگسالی قهرمانی دارد که از او الگو بگیرد و با او همانندسازی کند و نه توانایی نزدیک شدن به جنس مخالف و اعتماد کردن به او را دارد. به عبارت دیگر چنین پسری نه از پس ایفای درست نقش‌های مردانه برمی‌آید و نه می‌تواند با غیرهمجنس خود رابطه موثری برقرار کند.

همسر و پدری ایده‌آل است؟
اگر بخت با همسرتان یار بوده و در کودکی زیر سایه پدر و مادر خوبی که رابطه‌ای همدلانه و صمیمی با یکدیگر و با او داشته‌اند، پرورش یافته باشد مسئولیت‌پذیر بار ‌آمده و سادگی به توانایی‌هایش شک نمی کند. او می‌تواند با دید باز همسر آینده‌اش را انتخاب کند و ازدواجی موفق داشته باشد. چنین مرد مسئولیت‌پذیری می‌تواند از شریک زندگی‌اش حمایت کند و در آینده پدری خوب برای فرزندش باشد.

در تصمیم گیری ضعیف است؟
فرزند پدری که همیشه در مقابل پسرش می‌ایستد و عبارات «نکن»، «نمی‌شود»، «نمی‌توانی» و… را مدام به زبان می‌آورد در همه ابعاد زندگی‌اش تردید و نگرانی را با خود به همراه می‌آورد. تصمیم گرفتن برای چنین پسری سخت است و همیشه و در انجام هر کاری با نگاهی به پدر به دنبال تایید او می‌گردد.

چنین پسری حتی برای کمک کردن به همسرش هم سعی می‌کند از الگوی پدر پیروی کند و اگر پدرش میانه‌ای با این موضوع نداشته باشد در مقابلش هیچ قدمی برای کم کردن بار مسئولیت همسرش برنمی‌دارد. 

به همین دلیل است که پسر تمام رفتارهای پدرش را درونی می‌کند و آنها را تا سال‌های سال با خود به همراه می‌آورد. شاید پسر هرگز از این الگوپذیری و شباهت غیرقابل انکاری که به پدرش پیدا می‌کند باخبر نباشد یا شاید تا مدت‌ها از رفتارهای پدرش انتقاد کند و هرگونه شباهتی به او را انکار کند اما در عالم واقعیت، پسر را تا حدودی می‌توانیم نمونه کپی شده پدر بدانیم و از رفتارهای درست و خوب گرفته تا اشتباهات پدر را در زندگی‌اش ببینیم.

تک والد بزرگ شده؟
با همه اینها که گفتیم پس تکلیف بچه هایی که پدرشان را از دست داده اند و با مادرشان بزرگ شده اند چیست؟ در این موارد بچه ها بسیار سردرگم تر از وضعیت عادی هستند. به همین دلیل ازدواج با زن ها یا مردهای تک والد کمی به تامل نیاز دارد. منظور از تک والد این نیست که فرد درکنار مادر و ناپدری یا پدر و نامادری بزرگ شده باشد.

منظور، رشد کردن در فضایی است که یک والد همزمان نقش های پدری و مادری را به دوش گرفته است. چنین فرزندی شناخت دقیقی از الگوهای ارتباطی با جنس مخالف ندارد، نمی داند به عنوان یک مرد چه وظایفی به عهده اش قرار گرفته و از آن مهم تر، وقتی خودش صاحب فرزند شد چطور باید با فرزندش رفتار کند.

این بچه ها اگر حساس و باهوش و متعهد باشند، معمولا در سنین نوجوانی و جوانی شروع به دقت در الگوهای رفتاری جنسیت خودشان می کنند و سعی دارند از روی رفتارهای مردان فامیل، به الگوی درستی برسند. اما یادتان باشد همه بچه ها این قدر مسئول و باهوش نیستند و احتمال این که خواستگار شما هیچ الگویی از نقش های مردانه نداشته باشد بسیار قوی است!
 

منبع: alef.ir

فکر منفی همیشه جلوی پیشرفت شما را می گیرد چه در کسب و کار و چه کارهای دیگر. در حقیقت این فکر منفی، سمی است و شما را از رسیدن به هدف تان باز می‌دارد. شناسایی انواع فکر منفی می‌تواند به شما کمک کند آن‌ها را از خود دور کنید و زندگی شادتر و سالم‌تری داشته باشید. با ما در این نوشتار همراه باشید تا ۵ فکر منفی را به شما معرفی کنیم.

کارآفرینی و مثبت‌نگری دائمی، هر دو دشواری‌های خاص خود را دارند. راه‌اندازی یک کسب و کار آسان نیست. ثابت شده است نحوه صحبت کردن شما با خودتان روی چارچوب ذهنی‌تان و در نتیجه نتایجی که در دنیای واقعی می‌گیرید تأثیر می‌گذارد.

مکالمه درونی منفی به صورت مداوم، به ویژه با محوریت طرح کسب و کار، کارآفرینی و مسائلی از این دست می‌تواند یک ایده فوق‌العاده را، حتی پیش از آنکه قدم از قدم برداشته باشید، به شکستی تمام عیار تبدیل کند.
معنای این حرف این نیست که چشم‌انداز خود را روی در و دیوار بنویسید و هر روز صبح رو به آینه خودتان را تأیید کنید (گرچه ایرادی هم ندارد). اما کارآفرینانی که در بحبوحه راه‌اندازی کسب و کار خود هستند بهتر است آگاهانه گفتگوی درونی خود را متوقف و آن را با چیز مفید تری جایگزین کنند.

شما هنگام راه‌اندازی یک کسب و کار جدید به اندازه کافی با چالش‌ها و مشکلات مختلف مواجه خواهید شد. آنچه در این دوران به آن نیاز دارید، مشوق و حامی به هر تعداد ممکن است که اولین نفر آنها باید خودتان باشید.

برخی از معمول‌ترین نمونه‌های گفتگوی درونی منفی نگرانه را در ادامه می‌توانید از نظر بگذرانید و ببینید چرا شما را از رسیدن به موفقیت باز می‌دارند:

۱. شکست می‌خورم
قطعاً با این گفتگوی درونی احتمال شکست خوردن شما بیشتر خواهد بود. به علاوه، ارقام و آمار موجود نیز نشان می‌دهند شکست شما در واقعیت دور از ذهن نیست.

اتفاقاً اکثریت قریب به اتفاق استارتا‌پ‌ها با شکست مواجه می‌شوند. اینکه شما به چالش‌های پیش روی خود چه دیدی داشته باشید و چگونه به جنگ آنها بروید مهم‌ترین عامل تعیین کننده شکست یا پیروزی شما خواهد بود.
شما به عنوان یک کارآفرین بالقوه که از نرخ شکست استارتاپ‌ها آگاهی دارد، تنها دو گزینه پیش روی خود دارید: به این فکر کنید که شکست می‌خورید، یا اینکه خود را یک استثنا بدانید.

دومین گزینه انتخاب بسیار سالم‌تری است. با این حال، شکست درس‌های ارزشمندی در اختیار شما قرار می‌دهد که احتمال موفقیت در تلاش بعدی‌تان را بسیار بالا خواهد برد.

۲. رهبر خوبی نیستم
هیچ کس رهبر به دنیا نمی‌آید، اما هر کسی ویژگی‌هایی دارد که با تقویت آنها می‌تواند به رهبر قابلی تبدیل شود. به یاد داشته باشید که رهبری خوب انواع مختلفی دارد، لازم نیست برای رسیدن به موفقیت از سبک مدیریتی خاصی تقلید کنید.

البته کارآفرینان موفق زیادی هستند که رهبران خوبی نیستند. به همین دلیل است که برای انجام امور رهبری، مدیر عامل استخدام می‌کنند.

کارآفرینان، دریایی از مهارت‌ها و فنون مختلف با عمق نه چندان زیاد هستند و این به نوعی لازمه کار آنها است.
اما اگر حس می‌کنید در این زمینه به جایی نمی‌رسید، روی نقاط ضعف خود کار کنید. در عین حال می‌توانید برای پر کردن شکاف‌های موجود، استفاده از یک رهبر قدرتمندتر را نیز مد نظر داشته باشید.

۳. من یک کارآفرین واقعی نیستم
کارآفرینی هیچ مدرک، جواز یا پروانه خاصی ندارد و داستان آن با اینکه بگویید «من یک پزشک واقعی نیستم» متفاوت است.

واقعیت این است که حتی خود تعریف کارآفرین نیز محل بحث است. هیچ مجموعه معیار خاصی وجود ندارد که بهره‌مندی یا عدم بهره‌مندی شما از آنها، کارآفرین بودن یا نبودن شما را تعیین کند.

تا وقتی کارآفرین واقعی را برای خود تعریف نکرده باشید نمی‌توانید از خودتان بپرسید آیا واقعاً کارآفرین هستید یا نه؛ به واقع اصلاً اهمیتی هم ندارد.

اگر قصد دارید کسب و کاری راه بیندازید، در مسیر کارآفرینی قرار دارید. کافی است از پوسته خود خارج، و تبدیل به همان رهبری شوید که همیشه آرزویش را داشته‌اید.

۴. اصلاً بلد نیستم چیزی بفروشم
اگر واقعاً فروشنده خوبی نیستید، می‌توانید به آن تبدیل شوید. فروشنده مادرزاد بودن اتفاق بسیار نادری است، اما هر کسی می‌تواند مهارت‌های لازم برای این کار را فرا بگیرد.

شما می‌توانید به انحاء مختلف به تقویت مهارت‌های فروش خود بپردازید، اما از یاد نبرید که هدف نهایی شما تبدیل شدن به فروشنده‌ای که به صورت حرفه‌ای با تک تک مشتریان روبرو می‌شود نیست. شما در حال حاضر باید بتوانید خودتان، کسب و کارتان و محصولات یا خدماتی که ارائه می‌دهید را به سرمایه‌گذاران و مشتریان اولیه عرضه کنید.

چشم انداز شما در این مسیر انتهای مشخصی دارد، چرا که در حالت ایده آل باید در نهایت یک تیم فروش استخدام کنید. به یاد داشته باشید؛ فقط فروشنده‌ها نیستند که می‌توانند بفروشند.

۵. ارزش این کار را ندارم
اگر فکر می‌کنید شما ارزشش را ندارید، پس چه کسی دارد؟ بسیاری از کارآفرینان خودشان را باور ندارند و ارزش خود را پایین می‌آورند که این، مسیر را برای شکست آنها هموار می‌کند. به جای تمرکز روی ارزش، روی تقویت انگیزه کسب و کاریتان کار کنید.

مبارزه با نگرش‌های منفی نگرانه‌ای مثل این‌ها در روزهای اولیه راه اندازی کسب و کار حیاتی است. به علاوه، مفهوم «ارزش» خیلی فردی است و لزوماً به یک نوع شخصیت خاص وابسته نیست. در این برهه خیلی چیزهای دیگر هست که باید رویشان متمرکز باشید.

شما در مسیر کارآفرینی با گفتگوهای منفی گرایانه زیادی روبرو خواهید شد، به این ترتیب چرا باید خودتان را هم به ورطه منفی‌باف‌ها اضافه کنید؟ همیشه از هر حمایتی استقبال کنید، به ویژه از سوی خودتان.

منبع: alef.ir

سازمان وظیفه عمومی ناجا، همه مشمولان فارغ التحصیل دانشگاه ها را که دارای برگ آماده به خدمت به تاریخ یکم اسفند ماه ۱۳۹۵ هستند، به خدمت فراخواند.

به گزارش پایگاه خبری پلیس، سازمان وظیفه عمومی ناجا طی اطلاعیه ای اعلام کرد: همه مشمولان فارغ التحصیل دوره های کاردانی، کارشناسی و بالاتر و همچنین مشمولان گروه پزشکی سراسر کشور که برگ آماده به خدمت از سازمان وظیفه عمومی ناجا به تاریخ یکم اسفند ماه ۱۳۹۵ دریافت داشته اند، برای اعزام به خدمت فراخوانده شدند.

براساس این گزارش، همه مشمولان فوق، موظف هستند روز یک شنبه اول اسفند ماه ۹۵، در محل و ساعتی که توسط این سازمان در برگ معرفی نامه مشمولان به مراکز آموزش نیروهای مسلح اعلام شده، حضور یابند، عدم حضور به موقع در زمان و محل های تعیین شده غیبت محسوب می شود.

لازم به ذکر است، آن دسته از مشمولانی که به هر دلیل تاکنون موفق به دریافت برگ معرفی نامه مشمولان به مراکز آموزش نیروهای مسلح نشده اند، می توانند به نزدیکترین دفاتر خدمات الکترونیک انتظامی (پلیس +۱۰) مراجعه و پس از دریافت برگ مذکور، بر اساس اطلاعات مندرج در آن، اقدام کنند.

مشمولان می بایست برگ های مربوط به اعزام به خدمت از جمله برگ آماده به خدمت، برگ واکسیناسیون، برگ معرفی نامه مشمولان به مراکز آموزش نیروهای مسلح و سایر مدارک مورد نیاز مانند شناسنامه ، کارت ملی و … رادر هنگام مراجعه و اعزام به خدمت به همراه داشته باشند.

منبع: alef.ir

دانشمندان ژنتیک، دویست قطعه دی ان ای را یافته اند که بر میزان، روند و نحوه ریزش موی مردان در میانسالی اثرگذار است.

«ساسکیا هاگنارس» استاد دانشگاه ادینبورگ در اسکاتلند گفت: ما در تحقیقات خود به بیش از صدها سیگنال ژنیتیکی در خصوص ریزش مو برخورد نموده ایم. بسیاری از این سیگنال های ژنتیکی با کروموزوم-ایکس ارتباط مستقیم دارند، و مردان نیز به نوبه خود این کروموزوم ها را از مادر خود به ارث می برند.
 
بسیاری از مردان و برخی از زنان در سنین میانسالی، بخشی از موهای پیشانی و یا بالای سر خود را به تدریج از دست می دهند و برخی از آنها تا سن ۴۰ سالگی به طور کامل یا مقداری دچار طاسی سر می گردند.
 
بر اساس تحقیقات انجام شده اخیر، پدیده طاسی دو علت اساسی دارد: نقص در هورمون های مردانه که باعث ایجاد اختلال در سلول های فولیکول موی سر می گردد، و یا نقص در جهش ژنی که مسئول رویش مو در صورت و دیگر نقاط بدن است.
 منبع:ایسنا

منبع: alef.ir

نخستین مورد گزارش و ثبت شده ابتلا به ایدز در ایران به سال ۶۶ و در مورد یک کودک شش ساله مبتلا به بیماری هموفیلی برمی گردد که از فراورده‌های خونی آلوده دریافت کرده بود. امروز نیز کمتر از چهار دهه از مشاهده نخستین مورد ابتلا به  HIV درکشور می‌گذرد در این چهار دهه هر چه شناخت جامعه از این پدیده بیشتر می شود هم‌زمان بر تعداد مبتلایان به آن نیز افزوده می شود، تا حدی که سازمان ملل متحد تعهد بیشتر کشورهای جهان برای تقویت پاسخ در برابر ایدز را خواستار شد.

 همین چند ماه پیش بود که وزیر بهداشت به صراحت از تغییر الگوی انتقال به ویروس ایدز اشاره کرد و گفت: واقعیت مهم درباره عفونت ویروس ایدز در جامعه ما این است که بر خلاف گذشته که الگوی اصلی انتقال این عفونت استفاده از مواد مخدر تزریقی بود، امروز عامل اصلی انتقال این ویروس ارتباطات جنسی و ارتباطات پر خطر جنسی است، در واقع عفونت HIV و بیماری ایدز در جامعه ایران رو به گسترش است و بیشتر این پدیده به روابط اخلاقی که در جامعه حکم فرماست، مربوط می شود.

انگ، تبعیض و ترس شایع‌ترین نگرانی

نگرش مردم جوامع مختلف نسبت به افراد آلوده به اچ‌آی‌وی ایدز متفاوت است اما در بسیاری موارد این نگرش‌ها منفی بوده و با تبعیض همراه است. بطور کلی نوع نگرش نسبت به افراد فوق به میزان مقبولیت اجتماعی راه انتقال بیماری در جامعه وابسته است. ترس از انگ، تبعیض، احساس اضطراب، ناامیدی، افسردگی، استرس، کیفیت زندگی درک شده پایین‌تر از جمله مشکلاتی است که متعاقب ابتلای به بیماری در افراد مبتلا به اچ‌آی‌وی – ایدز دیده می‌شود.

شاهد بر این گفتار نوع برخورد با مبتلایان در خانواده، اطرافیان، بیمارستان‌ها، مطب‌ها، محل کار، آموزشگاه‌ها و البته مهم‌تر از همه در ذهن ماست، شاید ما افراد محتاطی نباشیم اما اگر با یک فرد مبتلا به HIV مواجه شویم به محتاط‌ترین فرد روی زمین تبدیل می‌شویم و این از فکر نادرست ما ناشی می‌شود.

خبرنگار شفقنا زندگی پای درد و دل دو نفر از بیماران مبتلا به ویروس HIV مثبت که در بیمارستان امام خمینی تحت درمان قرار دارند نشست تا از نزدیک مسایل و مشکلات آنها را جویا شود.

شریفه  ۳۲ ساله که هنوز در شوک بیماری ایدز خود قرار دارد برای تشکیل پرونده و دریافت درمان ایدز به بیمارستان امام خمینی آمده بود چهره  بسیار جدی او موجب شد محتاط تر باشم  وقتی نزدیک تر شدم تصوراتم تغییر کرد و خیلی راحت باب صحبت را باز و خودم را معرفی کرد. می گوید: حدود ۶ ماهی است که متوجه بیماری خود شدم اوایل زیر بار این مشکل نمی رفتم اما بعد از مدتی با مشاوره ای که پزشکان بیمارستان ارائه دادند توانستم این بیماری را به عنوان یک واقعیت بپذیریم و با این وضعیت کنار بیایم و امروز اولین دوره داروهای HIV را دریافت می کنم.

دو بار جواب آزمایشم را تکرار کردم

وی خصوص نحوه ابتلا به بیماری خود می گوید: من به خاطر هپاتیت آزمایش دادم و وقتی برای گرفتن جواب رفتیم، گفتند جواب آزمایشم مشکوک است و من را فرستادند انتقال خون تا دوباره آزمایشم را تکرار کنم. منتظر جواب آزمایش بودیم، من را صدا کردند و گفتند مشاور می خواهد با شما صحبت کند. مشاور هم به من گفت اچ آی وی مثبت هستی و باید برای درمان و گرفتن دارو و بقیه کارها به بیمارستان امام مراجعه کنم. البته اوایل به جواب آزمایش اعتماد نکردم برای همین برای انجام آزمایش مجدد به بیمارستان امام مراجعه کردم بعد از دو ساعت مجدد جواب آزمایش نشان داد که به این ویروس لعنتی مبتلا هستم.

افراد مبتلا به ایدز به شدت شکننده هستند و اندکی رفتار نامناسب باعث پایین آمدن طول عمر و امید به زندگی آن‌ها می‌شود بنابراین نحوه برخورد با یک بیمار مبتلا به HIV در پذیرش بیماری و حفظ اعتماد به نفس آنها اهمیت بسیار زیادی دارد.

 رازی که تا پایان عمر می ماند

وحشتی که از هر دردی، دردآورتر است

این بیمار مبتلا به ویروس HIV   درد انگ اجتماعی را بسیار دردناک تر از بیماری می داند و ادامه می دهد: در طول این شش ماه که متوجه بیماری خود شدم تمام دنیا برای من تیره و تار شد هر لحظه آرزوی مرگ را داشتم حتی چندین بار تصمیم به خودکشی گرفتم اکه البته جسارت این کار را هم نداشتم. در طول این مدت بیش از اینکه از بیماری آزار ببینم از واکنش خانواده، دوستان،‌آشنایان و سایر اطرافیانم وحشت داشتم هنوز جرات بیان این موضوع را حتی به مادرم هم ندارم و فکر می کنم این یکی از رازهای زندگی من تا پایان عمر باقی بماند.

“ایدز” میزاث یک ازدواج ناموفق

شریفه در خصوص نحوه ی ابتلا خود به ویروس اچ آی وی، می گوید: دقیقا نمیدانم چگونه به این بیماری مبتلا شدم. من شنیدم از طریق دندانپزشکی، آرایشگرها و غیره نیز این ویروس منتقل می شود با این وجود احتمال می دهم از طریق همسرم که کمتر از یکسال است از همدیگر جدا شدیم این ویروس منتقل شده است چرا که همسر سابق من رفتارهای پرخطر و خارج چارچوب زیاد داشت و یکی از دلایل جدایی ما نیز همین موضوع بوده است.

او می گوید: متأسفانه اکثر مردم سعی می‌کنند با یک بیمار مبتلا به HIV مراوده نکنند و یا در محل کار ممکن است رفتار خوبی با این افراد صورت نگیرد در حالی که پزشکان و مشاوران اولین نکته ای که تاکید می کنند است که مراودات معمول روزمره هیچ نقشی در انتقال این بیماری ندارد.

غم انگیز ترین وجه زندگی 

قسمت غم‌انگیزتر زندگی شریفه زمانی است که دو بحران طلاق و بیماری را باید با همدیگر پشت سربگذارد اما غم‌انگیزتر از همه محرومیت او از حقوقی است که هر فردی باید از آن برخوردار باشد به طوری می گوید: در جامعه ما ایدز فقط درد جسمی ندارد بلکه درد آن اجتماعی است ترس این بیماری مثل خوره ای می ماند که از درون انسان را نابود می کند خیلی سوزناک است که نتوانی غم وغصه دلت را با عزیزین فرد زندگی هم در میان بگذاری و مجبور هستیم تا پایان عمر تنها و تنها باید زندگی کنیم.

شغلی که برای ایدزی ها یک آرزو است

شریفه که داشتن شغل ثابت و با امینت بالا را از مهم ترین خواسته های خود می داند، می گوید: تا مقطع لیسانس تحصیل کردم چندین جا نیز بصورت پراکنده کار کردم اما همیشه دنبال کار ثابت با امنیت بالا بودم که به نظر میاد با این شرایط که ایجاد شده هیچ وقت نتوانم شغل خوبی بدست آورم چرا که انجام تست اچ آی وی یکی از شرایط استخدام به شمار می رود و مطمئن هستم که هیچ سازمانی حاضر به استخدام ما نخواهد شد.

دردی که جامعه برای بیماران ایدز رقم می زند

این بیمار ۳۲ ساله ادامه می دهد: از وقتی متوجه بیماریم شدم بسیاری از تفریحات بخصوص استخر را کنار گذاشتم. چون هر وقت با دوستهام حرف استخر می شود آنها می گویند که می ترسیم یک نفر ایدزی بیاد استخر ما هم بگیرم و این نوع صحبت ها واقعا من را آزار می دهند و جامعه سرنوشتی به مراتب دردناک‌تر از خود HIV  برای مبتلایان رقم زده است.

تنهایمان گذاشتند

با ایدز می‌توان زندگی کرد؛ تشکیل خانواده داد؛ حتی اگر داروها مصرف شود می‌توان بچه‌دار شد. ایدز درمان ندارد اما می‌توان به زندگی ادامه داد. حتی اگر زن و شوهر مبتلا باشند باز هم می‌توان بچه سالم داشت. فقط نباید زایمان طبیعی باشد. فقط نباید کودک شیر مادر بخورد.

“درد ما از بیماری نیست؛ درد ما از تنهایی است، درد ما از آدم‌هایی است که تنهایمان گذاشته‌اند.“ اینها جمله های هستند که در گفت و گوی اول با سمانه بر روی کاغذ ثبت می کنم، ۳۴ ساله است ۵ سال است می‌داند «ایدز» دارد. می‌گوید: «در ماه چهارم بارداری بودم که در آزمایشگاه به جای جواب آزمایش مرا به اتاق دکتر مشاور راهنمایی کردند. شوهرم معتاد تزریقی بوده و از این موضوع اطلاعی نداشتم. من سرم را پایین نمی اندازم چون از وقتی که خودم را شناختم سالم و درست زندگی کرده‌ام.

انگ نیستم یک قربانی ام

وی در ادامه می گوید: من به‌دلیل بی صداقتی همسرم مبتلا شدم، انگ نیستم یک قربانی هستم، قربانی اشتباه دیگری، درد من از ایدز نیست. در واقع درد کناره‌گیری جامعه از ما، درد انگ زدن آدم‌ها به ما، از بیماری «ایدز» داشتن هم بدتر است.» می‌گوید باید محکم باشم. من پناه خانواده‌ام هستم… اما هر کس فهمید به من و فرزندانم پشت کرد.

ما را از خودتان بدانید

زود قضاوت نکنید

نفس بلندی می‌کشد و حرفش را ادامه می دهد: مشکلی ندارم فقط یک خواهش دارم که منتشر کنید به مردم بگویید که زود در مورد ما قضاوت نکنند ما هم مثل شما هستیم. همیشه در راه درست حرکت کردیم. هیچ خطایی در زندگی مرتکب نشدیم و به اندازه ذره‌ای از راه راست بیرون نرفتیم. تو رو خدا ما رو از خودتون بدونید.»

سمانه در خصوص تصوراتش قبل از ابتلا به ایدز می گوید: به خاطر تبلیغات نادرستی که دیده بودم فکر می‌کردم زیاد زنده نمی‌مانم.  اطلاعات زیادی از روش‌های انتقال بیماری نمی‌دانستم. به یکی از مراکز بهداشت تهران مراجعه کردم آنجا بود که واقعیت بیماران +HIV را دیدم. کسانی بودند. که ۶سال، ۱۰سال یا ۱۲سال با ایدز زندگی کرده بودند می‌گفتند می‌شود ۲۰سال با این بیماری زندگی کرد. برای من که پیش خودم خیال می‌کردم حداکثر یک ماه زنده می‌مانم خیلی امیدوار کننده بود.

بدترین خاطره

او در خصوص بدترین خاطره از برخورد دیگران با او می گوید: پیش یک دکتر متخصص رفته بودم. مشکل تنفسی داشتم. داشت معاینه می‌کرد و با گوشی به صدای نفس کشیدنم گوش می‌داد. فکر کردم پزشک باید از وضعیت بیمارش اطلاع درستی داشته باشد. گفتم که ایدز دارم. وحشت کرد و داد زد که شماها برای چی دنبال درمان هستید؟ شما که جامعه را آلوده می‌کنید همان که بمیرید بهتر است. این بدترین خاطره برای من است و انتظار نداشتم پزشک که باید محرم هر بیمار باشد و بتوانیم راحت اطلاعات خودمان را در اختیار آنها قرار بدهیم این نوع برخوردها را با ما داشته باشند.

به گزارش شفقنا زندگی، کارشناسان و متخصصان بیماریهای عفونی بر اساس فرمول سازمان بهداشت جهانی تعداد واقعی مبتلایان به ویروس ایدز در ایران را بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ هزار نفر تخمین می زنند و معتقدند که بیش از ۷۰ هزار فرد مبتلا و ناقل ویروس ایدز در کشور از بیماری خود مطلع نیستند و عامل انتقال این عفونت به دیگران محسوب می شوند این در حالی است که فقط حدود ۳۰ هزار بیمار ایدز شناسایی به طوری رسمی از خدمات درمانی وزارت بهداشت استفاده می کنند و آمارهای رسمی رشد انتقال عفونت ویروس ایدز در کشور سالانه ۱۰ درصد اعلام کرده است.

اگرچه در سال‌های اخیر ایران اقدامات قابل توجهی برای کنترل HIV انجام داده است اما هم‌چنان تابوهایی وجود دارند که از گسترش آگاهی بیشتر بین عموم مردم در مورد این موضوع جلوگیری کند بطوریکه حرف زدن از بیماری ایدز در جامعه با محدودیت‌های اخلاقی و عرفی همراه‌است و هنوز هم وضعیت افکار عمومی به گونه‌ای است که ممکن است به طرد کامل یک فرد مبتلا به HIV از جامعه منجر شود و بیان ابتلا به این بیماری موجب انگ اخلاقی در جامعه ، طرد از خانواده، اخراج از محل کار و دریافت نکردن یا تبعیض در مورد دریافت خدمات بهداشتی و اجتماعی روبرو شوند.

منبع: alef.ir

۲۳ روز از حادثه پلاسکو گذشته بود که آتش‌نشان نجات‌یافته به دفتر خبرگزاری می‌آید تا از سخت‌ترین روز کاری‌اش در این سال‌ها بگوید. مرد ۴۰ ساله‌ای که در رشته مهندسی فناوری آلاینده‌های محیط‌زیست تحصیل کرده‌ و قبل از اینکه آ‌تش‌نشان شود در امنیت پرواز فرودگاه مهرآباد فعالیت می‌کرد؛ همیشه دلش می‌خواسته آتش‌نشان شود و به همین خاطر سال ۸۲ وارد سازمان آتش‌نشانی می‌شود.

آنا- مردی که صادقانه دلش می‌خواهد آن روز مثل همان ۱۶ همکار فداکارش شهید می‌شد، دست‌کم به خاطر همه کابوس‌های خواب و بیداری این روزهایش که خلاصه شده در صبح سی دی‌ماه، به همکاری که جلوی چشمانش شهید شده، به صدای شهید امینی و آخرین جمله‌ای که از او شنیده، به ساختمانی که دیگر نیست اما آوارش در جان و روح و این مرد و خیلی‌های دیگر هنوز باقی مانده.

با همه این حرف‌ها، جمال فرنیا، هنوز شغلش را دوست دارد، با اینکه زخم‌های جان و روحش حین تعریف روز واقعه، از دست‌هایش، نگاهش، لرزش صدا و بغضش پیداست اما اصرار دارد بنویسیم، شغل‌شان سخت است، دوستانش عاشقانه زحمت می‌کشند و چه ساده و بی‌انصاف‌اند کسانی که دست‌کم تا پیش از پلاسکو تصورشان از آتش‌نشان‌ها، اتاقک استراحت بود و والیبال و چند باری هم عملیات. مشروح گفت‌وگوی آنا با وی را می‌خوانید:

* شما در ایستگاه ۵۴ فعالیت می‌کنید. با توجه به بُعد مسافت و اینکه قبل از شما چندین ایستگاه دیگر در محل حادثه پلاسکو حاضر بودند، چرا از شما درخواست شد تا در محل حادثه حاضر شوید؟
در حوادث و حریق‌های گسترده احتیاج به حضور نیروها و ایستگاه‌های بیشتر است. در این زمان اصلا مهم نیست که ایستگاه شما در کدام نقطه تهران واقع شده است، تمامی ایستگاه‌ها باید این هماهنگی را داشته باشند که در لحظه اعلام در محل حادثه حضور پیدا کنند. ضمن اینکه ما تنها ایستگاهی نبودیم که به صورت نیروهای کمکی به آنجا اعزام شد. در لحظات اولیه حادثه ایستگاه‌های نزدیک پلاسکو به عنوان نیروهای اصلی به آنجا اعزام شده بودند و سپس از چندین ایستگاه متفاوت برای حضور در آنجا درخواست کمک شد.

*شما قبل از این حادثه هم به پلاسکو رفته بودید؟
بله، چون به شکل حرفه‌ای ورزش (بسکتبال) می‌کردم، هرازگاهی برای خرید کتانی‌های مارک به ساختمان پلاسکو سر می‌زدم و آخرین بار حدود پنج سال پیش بود که به پلاسکو رفتم.

* در این سال‌هایی که شما به پلاسکو رفت و آمد می‌کردید، شده بود به روزی فکر کنید که ساختمان پلاسکو دچار حریق شود؟
به غیر از دو منطقه تهران -شهرک‌های اکباتان و امید- که ساختمان آنها از هر لحاظ ایمن است، به هیچ‌کدام از ساختمان‌های ساخته شده در تهران از این لحاظ اطمینان ندارم. این در حالی است که عمر مفید هر ساختمان ۳۰ سال است. ساختمان‌هایی که در دنیا ساخته می‌شود و دارای قدمت‌ طولانی است موضوع‌شان متفاوت است. در واقع این ساختمان‌ها را به طور مرتب بازبینی و تعمیر می‌کنند. این اتفاق برای پلاسکو افتاد در حالی که ۱۶ اخطاریه و سه اخطار پلمپ برای این ساختمان فرستاده شد. این به این معناست که این ساختمان از لحاظ ایمنی دارای ضعف بوده است.

* آیا لیستی تحت عنوان اماکن پرخطر در پایتخت در اختیار شما قرار دارد؟
اماکن پرخطر از سوی آتش‌نشانان بازدید می‌شود و لیستی تحت این عنوان در محدوده کاری ما در اختیار آتش‌نشانان قرار می‌گیرد. این بازدیدها به صورت سالانه اتفاق می‌افتد. آتش‌نشانان اماکن پرخطر محدوده خود را شناسایی و سپس به شهرداری اعلام می‌کنند.

* وقتی شما اخطار می‌دهید و در نتیجه فایده‌ای ندارد، پس اصلا این اخطاریه‌ها به چه کار می‌آید؟
ما قدرت اجرایی نداریم و نمی‌توانیم ساختمانی را پلمپ کنیم و زمانی که برای ساختمانی ۱۶ بار اخطاریه فرستاده می‌شود و نتیجه نمی‌بینیم لابد قدرتی وجود دارد که مانع به نتیجه‌ رسیدن می‌شود.

* زمانی که برای بازدید از ساختمان‌ها می‌روید، به شما پیشنهاد رشوه می‌دهند؟
به من تا به حال پیشنهاد رشوه نداده‌اند. ما آنقدر در کار خود جدی هستیم که اجازه ندهیم حتی به این پیشنهاد فکر کنند.

*برگردیم به روز حادثه؛ شما چه ساعتی به محل حادثه رسیدید و ارزیابی اولیه‌تان از حادثه چه بود؟
ساعت حول و حوش ۹:۱۵ دقیقه بود که من به همراه تیمم به محل حادثه رسیدیم. در لحظات اولیه بهترین چیزی که به چشمم آمد، زون‌بندی بود که از سوی پلیس انجام شده بود. این کار باعث می‌شد تا از ورود خودروها و افراد متفرقه به محل حادثه جلوگیری شود.مردمی هم که در محل حادثه بودند در واقع کسبه ساختمان پلاسکو بودند، البته باز هم تجمع جمعیت در آنجا زیاد بود، اما این تنها مختص حادثه پلاسکو نیست و ما در واقع در بیشتر موارد با تجمع جمعیت در حوادث روبه‌رو هستیم. ناگفته نماند که حضور جمعیت در محل حادثه باعث کاهش ۷۰درصدی کارایی آتش‌نشانان می‌شود. وقتی رسیدیم خودروهای بالابر آتش‌نشانان از سه جهت در حال اطفای حریق در پلاسکو بودند.

*اما آن‌طور که در فیلم‌ها و تصاویر می‌بینیم، حتی با وجود بالابرهایی که از آن نام می‌برید، باز هم آب به صورت کامل به محل حریق نمی‌رسید. علت چه بود؟
ارتفاع بالابرهای آتش‌نشانی حدودا ۵۲ متر است؛ در حادثه پلاسکو استقرار خودروهای بالا‌بر در بهترین جای ممکن بود. همین خودروها بودند که باعث شدند بسیاری از پرسنل آتش‌نشانی و مردم عادی گرفتار در ساختمان پلاسکو نجات پیدا کنند. آن خودرویی که مشاهده می‌کنید در حال آب‌پاشی هستند اما آب به محل حریق نمی‌رسد، به دلیل موانع (میله‌های آهنی) و خودروهای پارک‌شده در خیابان فردوسی بود. در ۳-۴ دقیقه‌ مانده به ریزش ساختمان پلاسکو حدود ۲۰ نفر را به وسیله همین خودروهای بالابر نجات دادند.

* آیا برای اطفای آتش نقشه یکسانی وجود دارد؟
خیر. برای هر حریق و حادثه‌ای پلن (نقشه‌) مخصوصی وجود دارد. هیچ حادثه حریقی شبیه حادثه دیگر نیست. در طول تاریخ آتش‌نشانی در کل دنیا نمی‌توانیم یک حریق یا حادثه‌ای را جمع‌بندی و آنالیز کنید و در نهایت متوجه شوید که دو حریق شبیه یکدیگر است. یک فرمانده باید بتواند با یک ارزیابی اولیه‌ برای اطفای حریق به یک جمع‌بندی مناسب برسد و سپس وارد عملیات شود.

* عده‌ای، کسبه را در این حادثه مقصر می‌دانند و به نوعی آنها را علت شهید شدن آن ۱۶ آتش‌نشان معرفی می‌کنند. شما این اظهارات را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
به طور حتم کسبه در شهید شدن آن ۱۶ آتش‌نشان مقصر بودند. آنها به ما اجازه کار کردن نمی‌دادند. زمانی که طبقات را برای رسیدن به محل آتش‌سوزی طی می‌کردم، عده‌ای را دیدم که با تی مشغول تمیز کردن مغازه خود بودند. زمانی که حتی به یکی از آنها هشدار دادم با من رفتار بسیار نامناسبی داشت. آنها گمان می‌کردند آتش اطفا شده و پس از تمیز کردن مغازه‌هایشان می‌توانند مشغول به کار شوند.

* پلیس از ورود کسبه به داخل ساختمان ممانعت نمی‌کرد؟
پلیس نمی‌توانست کسبه را از ساختمان بیرون کند، البته تا زمانی که فرماندهان آتش‌نشانی اجازه ندهند، نیروهای پلیس نمی‌توانند وارد عملیات ما شوند و کسبه چون تصور نمی‌کردند ساختمانی به این عظمت ریزش کند، به هشدارها گوش نمی‌دادند. دوستان آتش‌نشان ما تلاش کردند تا مردمی را که در ساختمان حضور داشتند، به صورت کامل تخلیه کنند. چند گروه در طبقات اول تا سوم مشغول تخلیه کسبه پلاسکو از ساختمان بودند. البته موضوع دیگری که در بحث ساختمان پلاسکو مطرح است، نبود اطلاع‌رسانی به موقع به آتش‌نشانی است.

* زمانی که شما به عنوان تیم کمکی وارد ساختمان پلاسکو شدید. در اولین دقایق چه اقداماتی از سوی شما صورت گرفت. آیا شما جزو کسانی بودید که حریق طبقات بالا را اطفا کردند؟
زمانی که به محل حادثه رسیدم به همراه چهار نیروی دیگر گروه‌ام اول لباس‌هایمان را تعویض کردیم. مدیر عملیات از من خواست قبل از ورود به صورت کامل اطلاعات خود و همراهانم را در اختیارشان قرار دهم. وقتی که به همراه دو نفر دیگر وارد ساختمان پلاسکو شدم، اولین موضوعی که توجه من را به خودش جلب کرد راه‌پله‌های بسیار باریک ساختمان بود. موضوع بعدی نفراتی بودند که در طبقات اول تا سوم ساختمان حضور داشتند. به گمان من حدودا ۱۵۰ نفر از کسبه در این طبقات حضور داشتند. یکی از نکات سخت دیگر در ساختمان پلاسکو تعداد طبقات زیاد بود. ما باید تا طبقه ۱۳ با پله و با لباس‌ها و کپسول اکسیژن می‌رفتیم. در حوادث حریق امکان استفاده از آسانسور هم وجود ندارد، زیرا اگر آتش‌نشانی از آسانسور استفاده کند در واقع حکم مرگ خود را امضا کرده است. هر طبقه‌ای که می‌رفتیم مردم و کسبه را داخل مغازه‌هایشان می‌دیدیم. یکسری وسایلشان را خارج می‌کردند؛ حتی چند نفری را دیدم که گاوصندوق‌شان را یک طناب بسته بودند و آن را کشان‌کشان به سمت پله‌ها می‌بردند.

* زمانی که شما به طبقات بالا رسیدید، آیا حریق در طبقه آخر پلاسکو اطفا شده بود؟
بله و نیروهای ما (حدودا ۶ نفر) با خستگی در حال پایین آمدن از پله‌ها بودند و در آن زمان به دلیل بالا بودن حرارت به صورت تیمی آتش‌نشان‌ها در حال اطفای حریق بودند. حتی در آن زمان یکی از مدیران ارشد ما گفت «بچه‌ها خدا را شکر آتش به طور کامل خاموش شد.» طبقات بالایی محلی برای دپوی لوازم (پارچه و مانکن) بود. در طبقه‌ای که من حضور داشتم هنوز حریق وجود داشت به همین دلیل شروع به اطفای حریق کردیم. زمانی که اطفای آنجا هم تمام شد،‌ گروهی که مشغول به کار بودیم برای لحظاتی روی زمین نشستند تا استراحت کنند. مکان استراحت ما دقیقا نقطه‌ای بود که ما تجهیزات‌مان را در ساختمان در آنجا اسکان داده بودیم تا نیاز نباشد نیروها این تعداد پله‌های زیاد را بالا و پایین بروند. من دوبار با آن تجهیزات همه پله‌ها را بالا و پایین رفتم تا جایی که بار سوم برای رسیدن به بالای پله از دستانم کمک می‌گرفتم.

* اولین تخریب چه زمانی رخ داد؟
حریق از بالا اتفاق افتاده بود، به همین دلیل ما تک به تک در هر طبقه حریق را اطفا می‌کردیم و به طبقه پایین می‌رفتیم. زمانی که اطفا در طبقات بالایی انجام شد ناگهان آن‌طور که در بیسیم‌ها اعلام کردند حریق بار دیگر از ضلع غربی (سمت فردوسی) شعله گرفت. زمانی که ما تصمیم گرفتیم به غرب ساختمان برویم، اولین تخریب اتفاق افتاد. حتی در آن زمان هم ما ریزش را احساس نمی‌کردیم.در حالی‌که همگی روی زمین نشسته بودیم ناگهان همه چیز تیره و تار شد و من به عقب پرت شدم. زمانی که به خودم آمدم متوجه شدم یک تیرآهن ضخیمی روی یکی از آتش‌نشانانی که در حال اطفاء حریق بود،افتاد. تمام این اتفاقات به اندازه یک چشم بر هم زدن به وقوع پیوست،یکی دیگر از بچه‌ها سر همان صحنه بین دو آهن گیر کرده بود و بعد هم دو پایش شکست، چون من با آنها فاصله‌ام بیشتر بود آسیبی ندیدم. در حادثه پلاسکو دو تخریب انجام شد، در تخریب اول که ابتدا انجام شد ما در محلی که حضور داشتیم گیر افتادیم، تخریب اول از بالا اتفاق افتاد و علت این تخریب باری بود که در طبقات بالا بر ساختمان وارد شده بود تمام تلاشم را انجام دادم تا آتش‌نشانی را که زیر تیرآهن گیر کرده بود خارج کنم. با تبر زمین را کندم دستکش‌هایم را درآوردم و با دست مشغول کندن زمین شدم اما تلاش‌هایم بی‌فایده بود در آن صحنه‌ها شهید علی امینی هم حضور داشت و از ما مرتب می‌خواست تا ساختمان را تخلیه کنیم.

* شما خودتان چه زمانی دچار آسیب‌دیدگی شدید؟
در همان لحظات، تخریب دوم هم اتفاق افتاد و طبقه دهم به پایین همگی فروریخت وقتی تخریب دوم اتفاق افتاد از کسبه افرادی کنار ما نبودند در این صحنه فقط نیروهای آتش‌نشانی حضور داشتند که تلاش می‌کردند یکدیگر را نجات دهند. البته به دستور مدیران ارشد بیشتر آتش‌نشانان ساختمان را تخلیه کرده بودند مدیر ارشدمان به طور مداوم فریاد می‌زد «جمال بلند شو، خطرناکه ساختمان داره ریزش می‌کنه» در همین حین پشت لباس من را گرفته بود و تلاش می‌کرد که من را بلند کند که ناگهان ریزش دوم باعث شد یک و نیم طبقه هر دو با هم سقوط کنیم و در همان جا ضرباتی به سر و گردن و کتفم وارد شد. در واقع من جانم را مدیون مدیر ارشدمان هستم که در همان لحظات آخر مرا نجات داد. متاسفانه بقیه افرادی که سقوط کرده بودند به داخل فضای خالی ساختمان پلاسکو افتادند.

بعد از سقوط، چند نفر از آتش‌نشانان مرا بلند می‌کنند و در یکی از اتاق‌های به سمت فردوسی روی میز می‌گذارند و تلاش می‌کنند تا مرا به هوش بیاوردند. شهید امینی در کنارم حاضر می‌شود و لباس‌ها و کلاهم که شکسته بود و دستگاه تنفسی‌ام را از من جدا می‌کند. در همان حالت بی‌حالی صدای شهید امینی را می‌شنیدم که دستورات لازم را به دیگران برای به هوش آوردن من می‌داد. تمام پنجره‌های ساختمان پلاسکو دارای محافظ بود و برای خارج شدن از پنجره‌ها بچه‌ها شروع کردند با دستگاه فرز توری‌ها را بریدند. مرا به سمت سبد بالابر بردند.

* چرا در همان لحظات شهید امینی و بقیه آتش‌نشانان با شما نیامدند؟
یک نفر دیگر را هم با من سوار سبد بالابر کردند، در همان لحظات آخر به شهید امینی گفتم «آقا شما هم بیا» که شهید امینی جواب داد «برو جمال، شماها جوانید» و این آخرین کلامی بود که من از شهید امینی شنیدم و هرگز از یاد نمی‌برم. زمانی که به پایین رسیدم مستقیم مرا به ماشین اورژانس منتقل کردند. در آن لحظات نیمه هوشیار بودم اما بی‌هوش کامل هم نبودم از ماشین اورژانس با پتویی که رویم انداختند فرار کردم و دوباره نزدیک ساختمان پلاسکو آمدم.

* چرا از ماشین آمبولانس فرار کردید؟
من فکر می‌کردم بچه‌ها هنوز داخل ساختمان هستند، فرار کردم تا بروم آنها را نجات دهم اما مجددا مرا گرفتند و پس از آن به بیمارستان بردند، دوباره قصد داشتم با لباس بیمارستان فرار کنم که مجددا مرا گرفتند.

* شما در آن لحظات می‌دانستید که ساختمان پلاسکو به صورت کامل فروریخته است؟
بله، آخرین لحظاتی که می‌خواستند مرا به بیمارستان منتقل کنند همان لحظاتی که پتو بر سر نزدیک ساختمان پلاسکو بودم ساختمان تخریب شده را دیدم. در واقع فاصله بین خروج من از ساختمان تا رفتن به ماشین آمبولانس و تخریب پلاسکو زمان بسیار کوتاهی بود.

* شما چه زمانی از بیمارستان مرخص شدید؟
سر جمع نیم ساعت هم در بیمارستان نماندم توان ماندن در آنجا را نداشتم بعد از اینکه پزشکان معاینه‌ام کردند، سر و کتفم آسیب جدی دیده بود رضایت‌نامه را امضا کردم و با رضایت خودم از بیمارستان خارج شدم و در خیابان به یک موتور سوار التماس کردم تا مرا مجددا به پلاسکو ببرد. زمانی که به محل ساختمان رسیدم متوجه شدم عمق فاجعه خیلی زیاد است، شهید امینی را هم کسی ندیده بود. مدیرم هم در همان لحظات آخری که همه بچه‌ها را با بالابر به پایین منتقل کرده بودند، خودش را به سمت بالابر پرت می‌کند و در لحظات آخر نجات پیدا می‌کند. یکی از مواردی که باعث شد ۷-۸ نفر از نیروها نجات پیدا کنند شجاعت اپراتور بالابری بود که در کنار ساختمان مستقر شده بود اما با تمام صحنه‌هایی که در آنجا وجود داشته با تخریب‌هایی که اتفاق می‌افتد باز هم اپراتور برای نجات جان آتش‌نشانان همه تلاشش را کرد.

* خانواده‌تان چه زمانی از زنده ماندن شما مطلع شدند؟
نیم ساعتی را در محل حادثه ماندم و پس از آن به ایستگاه بازگشتم تلفن همراهم هم به صورت کامل از بین رفته بود، خانواده‌ام پس از اینکه متوجه حادثه می‌شوند مدام به ایستگاه و سایر همکارانم زنگ می‌زنند و در نهایت وقتی مرا پیدا نمی‌کنند همگی به سر صحنه می‌آیند حتی همسرم هم در سر صحنه دچار یک آسیب‌دیدگی می‌شود و پایش بر اثر برخورد با شیشه ۲۸ بخیه می‌خورد و در نهایت برادر بزرگترم بود که متوجه شد من زنده هستم و به بقیه خانواده خبر داده بود.

* شما فرزند دارید؟
دو فرزند دارم، یک دختر ۱۰ ساله و پسری دو و نیم ساله.

*به فرزندتان اجازه می‌دهید که آتش‌نشان شود؟

بله، حتما. من عاشق این هستم که جان مردم را نجات دهم دلم می‌خواهد پسرم هم در این را قدم بگذارد. من همیشه طرفدار آدم‌های شجاع بوده‌ام.
* از روزهای بعد حادثه و از حضور مردم خاطراتی دارید؟
مردم ایران بار دیگر در این حادثه نشان دادند که تا چه میزان مهربانند. در همان روز حادثه در حالی که من به شدت خیس بودم و گریه می‌کردم خانمی چادری، روسری خودش را از سر در آورد و با آن تمام سر و صورت من را خشک کرد. یک نفر دیگر به من و بچه‌ها آب خوردن می‌داد. آنها تا روز آخر بچه‌‌های آتش‌نشان را تنها نگذاشتند. واقعا از آنها ممنونم.

*به محل کارتان بازگشتید؟
دو ماه برایم استراحت تجویز شده است، البته یک روز به محل کارم بازگشتم اما حالم نامساعد شد و بچه‌های ایستگاه مرا به بیمارستان رساندند. پزشک به من گفت شما و همکارانتان که در آن صحنه حضور داشتید باید به صورت مرتب به روانپزشک مراجعه کنید و تنها به چند جلسه روان ‌درمانی اکتفا نکنید.

* به جلسات روان درمانی رفته‌اید؟

شهرداری برای ما جلسات روانپزشکی در نظر گرفته که البته هنوز نوبت من نرسیده است.
* و حرف آخر؟
آتش‌نشانان قشر مظلوم جامعه هستند و شرایط مالیشان مناسب نیست. حقوق ما و حتی حقوق مدیران آتش‌نشانی نجومی نیست. جا دارد به این قشر بیشتر توجه شود.

منبع: alef.ir