بایگانی ماه : ژانویه, 2017

به گزارش ایران خبر، ساعت ۲۱:۵۷ روز گذشته حادثه سقوط یک خودرو به داخل جوی آب در مسیر شمال به جنوب خیابان فدائیان اسلام، نرسیده به تقاطع بزرگراه بعثت به سامانه ۱۲۵ اعلام شد که به سرعت مأموران ایستگاه ۱۳ آتش‌نشانی به محل حادثه اعزام شدند.

فرامرز ثانی خانی؛ فرمانده آتش‌نشانان اعزامی به محل حادثه درباره جزئیات سقوط پراید اظهار داشت: یک دستگاه خودروی سواری پراید به علت نامعلومی پس از برخورد با یک دستگاه کامیون تریلی به حالت نیمه واژگون به داخل جوی آب کنار خیابان به عمق دو متر سقوط کرد.

وی با بیان اینکه راننده خودرو سواری قبل از رسیدن نیروهای آتش‌نشانی از خودرو خارج شده بود، خاطرنشان کرد: آتش‌نشانان به محض رسیدن به محل حادثه، پس از نصب علائم هشدار دهنده در مسیر و قطع جریان برق خودروی پراید، از نشتی بنزین این خودرو جلوگیری کردند.

بنابر اعلام پایگاه خبری ۱۲۵؛ در این حادثه به هیچ یک از سرنشینان پراید آسیبی نرسید و نیروهای آتش‌نشانی با استفاده از جرثقیل، خودروی سواری را به سطح خیابان انتقال دادند همچنین علت بروز این حادثه رانندگی از سوی کارشناسان پلیس راهور اعلام می‌شود.

منبع: irankhabar.ir

خیلی از زندگی شبانه در مددسرا راضی نیست. اگر چه حرف هایی که می گوید را آن هایی که حال و روز درست و درمان تری دارند تایید می کنند. شاید هم بر اثر شیشه باشد ؛ نمی دانم!

یادم نمی رود تمام ژست هایش را که قد و بالایش را با تفاخر نشان می داد   و می گفت: «با همین ریخت و قیافه دختری عاشقم است. هر روز برایم پول های میلیونی می آورد» یا آن جمله آخرش را که «فکر نمی کنم با نوشتن این حرف ها کسی به فکر ما باشد، تازه اگر ما را از فردا شب بیرون نیندازند کار کرده اند» خودش که می گفت قربانی تبعیض بین فرزندان است. از پدری پولدار اما بی توجه به خانواده و به خصوص او. ولی رفیقش تاکید داشت که شیشه می زند و نباید حرف هایش را جدی بگیریم!  محسن جا و مکانی ندارد، شب هایش را در مددسرای شهرداری می گذراند. سه سال است که هر شب کارش همین است. خیلی  از زندگی شبانه در مددسرا راضی نیست. اگر چه حرف هایی که می گوید را  آن هایی که حال و روز درست و درمان تری دارند تایید می کنند. شاید هم بر اثر شیشه باشد ؛ نمی دانم!

ساعت از ۹ شب گذشته…

ساعت از ۹ شب گذشته. این روزها سرمای هوا استخوان سوز نیست اما آزاردهنده است. نشانی به دست در منطقه ای از جنوب شرق تهران به دنبال مرکز نگهداری کارتن خواب ها می گردیم. پیش از آن که تابلوی مددسرای خاوران را کمی بعد از شهرک رضویه در حاشیه اتوبان امام رضا (ع) ببینیم، جمع معتادان که همان نزدیکی، درست سر کوچه مددسرا، کنار آتش در حال مصرف مواد هستند، متوقف مان می کند. یکی دو نفر سرنگ به دست دارند و چند نفری هم  سرشان  گرم شیشه ای است که داخل گودی پایپ ، چاق شده است. در دست بعضی ها زرورق های هروئین برق می زند و بقیه که حالشان حتی از این ها هم خراب تر است. هیچ کس آن دور و بر کاری به کارشان ندارد. دو معتاد کنار آتش با حالی خراب روی زمین نشسته اند.

در این سرما چرا خوابگاه نمی روید؟

* اول بکشیم بعد می رویم. آن جا که نمی گذارند مواد مصرف کنیم.

آن یکی که حتی نمی تواند سرش را بالا بیاورد، ادامه حرفش را می گیرد:

* خانم بنویسید ما را ساعت ۵ بیرون نکنند! اصلا برایشان فرقی نمی کند برف و باران باشد یا سرما و گرما، ساعت ۵ که می شود ما را بیرون می ریزند. به جای شب ها، صبح های زود، وقتی هنوز هوا تاریک است خیابان خواب می شویم.
می گویم: همین قدر که حمام می کنید و در جای گرم کمی استراحت می کنید راضی نیستید؟

* حمامش همیشه گرم نیست گاهی آبش سرد است. چند خوابگاه دیگر هم رفته ام همه جا همین طور است. اگر دیر برویم که بدتر. مجبوریم به یکی از سالن هایی برویم که همه با لباس های تنشان می خوابند، بوی گند می دهد و پر از شپش است.

سرم را که بر می گردانم شاید بیشتر از ۱۵-۱۰ معتاد اطرافم ایستاده اند. یک باره همگی شروع می کنند به صحبت. یکی از آن ها می گوید: خانم دروغ می گویند. همیشه آب حمامش گرم است. مکانش هم تمیز است و شپش ندارد. همه چیز خوب است. هنوز حرفش تمام نشده که یک دفعه صدای همه معتادان در می آید «چرا دروغ می گی؟»

آن وسط حامد جلو می آید و می گوید «این ها را ول کن، بذار من برات بگم»

فکر نمی کنم بیشتر از ۲۰ سال داشته باشد. به نظر حالش خوب می آید. حرف زدنش هم کمی عادی تر است. « این جا دو گروه هستند. یک گروه که زودتر می آیند و باید لباس مخصوص خوابگاه را بپوشند . در سالن آن ها تخت و امکانات وجود دارد. ولی گروه دوم که ضایعات جمع کن هستند دیر می آیند و یا ماموران آن ها را جمع می کنند و  با لباس های تنشان داخل سالن می روند .( اشاره می کند به لباس های خودش ) با همین لباس های افتضاح و کثیف که پر از شپش و کثافت است. ساعت بیدارباش و بیرون کردن معتادان هم فرق می کند. کسانی که در سالن اصلی می خوابند ساعت ۶ باید بیدار شوند ولی بقیه را ۵ صبح بیرون می کنند. شاید گاهی هوا سرد باشد ولی همیشه هم ما دلمان نمی خواهد این جا بیاییم. گاهی ما را به زور می آورند. اگر می شد همین جا آتش روشن کنیم و مشکلی برایمان درست نکنند، همین جا می ماندیم.» بین آن ها حسن از بقیه سن بیشتری دارد. میانسال است:

« دیپلم ادبیات دارم و بازنشسته …. هستم با برادرم به اختلاف خوردم و برایم پاپوش درست کرد. چند سال زندان بودم و بعد که بیرون آمدم کسی تحویلم نگرفت. حتی زنم هم رفت. از سال ۹۰ کارتن خواب هستم. دعا کنید قبل از مردن بچه ام را ببینم.»

از وضعیت شلتر ها یا همان سرپناه های شبانه معتادان که می پرسم راضی است. به قول خودش خیلی از خوابگاه های شهرداری را امتحان کرده «البته آن هایی که بالا شهرند شرایط بهتری دارند.  اینجا هم خوب است.  حداقل از سرمای هوا دور می مانیم.»

***
شعله های آتش هنوز روشن است. گویا قرار نیست آقایان به این راحتی ها از کشیدن مواد در کنار آتش دست بکشند. با آرامش مشغول کارشان هستند. ورود یک پراید سیاه که کنار خیابان می ایستد آن ها را از جا می کند. همگی می دوند. دو پسر جوان بدون آن که پیاده شوند پرس های چلوکباب را دادند و رفتند. هر کدام جدا جدا ظرف های غذا  را به طرفم می گیرند…

*بفرما خانم ..

– مگر داخل خوابگاه به شما غذا نمی دهند؟

* چرا ولی غذای بدرد بخوری نیست. یا عدسی می دهند و یا لوبیا . آن هم بیشتر آب است. باید کلی بگردیم تا چند عدس شناور در آب پیدا کنیم .

حسن می گوید: چند سال قبل غذای بهتری می دادند. پلو و خورشت و … اما الان فقط غذاهای آبکی می دهند.

اکبر روی پله مغازه ای در حاشیه خیابان تندتند غذا می خورد. من را که کنارش می بیند با خنده ای که دندان های زرد و یکی در میانش معلوم می شود، می پرسد: می خواهی از من گزارش بگیری؟

این جا چه کار می کنی؟

*کسی را ندارم . از شهرستان آمدم تهران تا زندگی بهتری داشته باشم. اول کارگرنانوایی بودم. خوب پول در می آوردم ولی معتاد شدم. وضعم که خراب شد کسی به من کار نداد. الان هم  این جا هستم.

– چرا نمی روی داخل خوابگاه؟

* آن جا نمی گذارند مصرف کنم. موادم را که بکشم و غذا بخورم می روم.

– راضی هستی؟

* امکاناتش خوب است. فقط صبح های زود، ساعت ۵ باید بیرون بیاییم. درتاریکی هوا در خیابان اسیر می شویم .  اگر بتوانند حداقل ساعت بیرون کردنمان را ۷  کنند بهتر است.

– از صبح تا شب چه کار می کنی؟

* گاهی ضایعات جمع می کنم. دله دزدی می کنم یا گوش این و آن را می برم تا پول موادم جور شود. دنبال کار هم هستم. آهنگری و کفاشی هم بلدم. حاضرم حتی با حقوق معمولی کار کنم. اگر کار باشد ترک می کنم و  فقط  می چسبم به کار. فقط کار می خواهم و یک اتاق ۶ متری.

وحید می پرد وسط حرف هایمان:

* ما این جا  دکتر و فوق لیسانس و لیسانس داریم. من خودم فوق دیپلم برق صنعتی دارم. مربی اسکیت هم هستم. ولی الان این جا هستم. کار ندارم و معتادم. کسی هم به من کار نمی دهد. این که فقط این جا بخوابیم چه فایده ای دارد.

بعد هم ادامه می دهد:

*همسرم که فوت کرد نتوانستم دوام بیاورم، معتاد شدم. خانواده خوبی دارم. همه شان در تهران هستند. سه راه طالقانی. ولی پیش آن ها نمی روم. دوست ندارم با آبروی آن ها بازی کنم.

– از خوابگاه می پرسم؟

* «خوابگاه خوبه، فقط غذاش خوب نیست. آب حمام برای دو سه ساعت گرمه. کثیف هم هست… »

محسن، همان که شیشه زده بود شروع می کند به حرف زدن:

«نوشتن این حرف ها چه فایده ای  دارد.  باور کنید که هیچ کاری نمی کنند. آخرش هم برایشان خبر می برند که با شما حرف زده ایم ، ازفردا شب به خوابگاه هم راهمان نمی دهند.» خودش که می گوید خانواده اش به همه بچه های خانواده مهر و محبت دارند به جز او: « چند تا داداش و خواهر دارم که همه دکتر و مهندس هستند. فقط بین آن ها من بی پول و معتاد شدم چون ولخرج بودم و هر چه داشتم خرج می کردم.»

محسن دست به جیبش می کند و با اصرار شماره خواهر و برادرش را به من می دهد تا از آن ها بپرسم چرا سرش کلاه گذاشته اند و سراغی از او نمی گیرند!

علی خیلی متفکرانه فقط گوش می دهد. انگار حوصله درد دل کردن ندارد. می پرسم تو چرا؟

* فرزند طلاق هستم. از بچگی از مادرم خبر ندارم. پدرم هم تا وقتی که زنده بود سرش با زن بابا گرم بود بعدش هم مرد. من هم رفتم پیش مادر بزرگم. همان جا هم دوستانم معتادم کردند. الان فقط دنبال کار هستم. اگر به من کار بدهند اعتیادم را ترک می کنم.

قیافه اش داد می زند که هنوز ۲۰ سالش هم نشده . همین که دندان های مصنوعی اش را بیرون می آورد، دلم ریش می شود.
*اعتیاد  و کتک این بلا را سر دندان هایم آورده است.

– کتک؟
چند بار من را بردند کمپ اجباری. راحتمان نمی گذاشتند. فکر می کردند با کتک ترک می کنیم. به خدا اگر به من کار بدهند زندگی ام درست می شود!!

***
به نظرم حدودا ۴۰-۳۵ ساله می آید. محمد ظاهری مرتب دارد. پدر و مادرش که فوت کرده اند و خواهری هم دارد که اینجا زندگی نمی کند.  زندگی اش از زمانی به هم ریخت که  معتاد شد و همه اقوام طردش کردند. دو ماه است که ترک کرده . تجربه هر نوع موادی را هم داشته است .این را خودش می گوید.

*«داخل این خوابگاه هم آدم های عادی مثل شما هستند و هم کسانی مثل ما معتاد. با این فرق که آدم های عادی خانه و زندگی ندارند. من ۷ سال است که از این خوابگاه ها استفاده می کنم. قبلا همه نوع موادی هم می کشیدم الان ۶۸ روزاست که پاکم. ولی نگرانم که مبادا زندگی با این معتادها وسوسه ام کند.»

– مگر داخل خوابگاه هم اجازه مصرف می دهند؟

* آن جا نه. اگر کسی مواد هم داشته باشد آن را می گیرند و بیرون می اندازند. ولی بیشتر همین آدم ها مصرف کننده هستند و این وسوسه کننده است. کسی که ترک می کند باید از این مکان ها دور باشد. این جا اگر زود بیایی خوب است می توانی در سالن اصلی که تخت دارد بخوابی . پیراهن و شلوار می دهند و حمام می کنیم. البته از حوله خشک خبری نیست. ولی از ساعت ۱۲ به بعد افرادی را می آورند که کلانتری یا شهرداری جمع می کند و با همان لباس ها داخل یک سالن دیگر می برند. غذایش هم خوب نیست. عدسی و لوبیا می دهند که اصلا نمی شود نگاهش کرد. ساعت ۶ هم برپا می زنند.

– می پرسم از این جا که می روی چکار می کنی؟

میرم شهرک سینمایی برای سیاهی لشکر. صبحانه و ناهار می دهند و ۱۵ هزار تومان دستمزد. الان کار هم پیدا کرده ام  ولی مشکل مسکن دارم.

علی دوباره به حرف می آید: فقط کار. بگویید در کنار جای خواب برایمان کار هم پیدا کنند. محمد وسط حرفش می آید: اول باید ترک کنی بعد کار برایت پیدا شود! همین کوچه بغل مرکز کارآموزی بهاران است ، ترک کن برو آن جا! علی اما سر حرفش باقی است: «اگر ترک کنم و کار نداشته باشم چه فایده ای دارد، باز هم همین آش است وهمین کاسه! » بعد هم انگار یک دفعه چیزی یادش بیاید بلند داد می زند: حالا این حرف ها را زدیم فردا راهمان نمی دهند.

ولی کسی که این جا نیست؟

* همین بچه های خودمان می روند می گویند که فلانی این حرف ها را زد.

اما مهم نیست. می رویم جای دیگر. فقط بنویس زمان حمام کردنمان کوتاه است. ما را صبح های زود بیرون نکنند کلیه درد می گیریم. حوله به ما بدهند و از همه مهم تر برای غذا و ساعت برپا  زدن های نیمه شب فکری اساسی بکنند.

او قبل از رفتن به محسن و چندتایی دیگر اشاره می کند که : «خانم این ها شیشه کشیده اند، مخ تان را می خورند، حرف هایشان را گوش نکن»

پذیرش روزانه ۶ هزار کارتن خواب

همین چند روز پیش بود که مدیرعامل سازمان خدمات اجتماعی شهرداری تهران از پذیرش روزانه ۶ هزارکارتن خواب درمددسراهای شهرداری در ایام زمستان خبر داده بود و این که به آن ها خدمات بهداشتی، درمانی و مشاوره‌ای ارائه می شود. به گفته رضا قدیمی وقتی که این افراد جمع‌آوری و به مددسرا منتقل می‌شوند، در ابتدا برای آن ها حمام و رختکن در نظر گرفته شده و غذای گرم میل می‌کنند. این خدمات در ۱۹ مددسرا که ۶ هزار نفر از معتادان و کارتن‌خواب‌های تهران را در خود جای داده‌اند، ارائه می شود. وی با تاکید بر این که ۸۰ درصد کارتن‌خواب‌ها در تهران، شهرستانی هستند، گفت: به طور متوسط در هفته ۳۰ میلیون تومان هزینه درمان کارتن‌خواب‌ها و معتادین می شود. وی تصریح کرد: آمار ما نشان می دهد که حدود ۸۰ درصد کارتن خواب ها معتاد هستند و براثر اعتیاد کارتن خواب شده اند،  ۲۰ درصد نیز به دلیل مشکلاتی همچون ورشکستگی ، شکست عشقی و … به کارتن خوابی روی آورده اند


درعین حال اگر چه تلاش کردیم تا با مدیرعامل سازمان خدمات اجتماعی شهرداری تهران درباره انتقادات کارتن خواب ها گفت وگو کنیم اما میسر نشد.   یک مقام آگاه در شهرداری تهران درباره ادعاهای مددجویان ضمن آن که تاکید کرد  فشار کار روی کارکنان خوابگاه های شهرداری بسیار بالاست و بر این اساس ممکن است در موارد نادری برخورد نامناسبی هم با معتادان صورت گیرد، ادامه داد: بیرون کردن مددجویان از خوابگاه ها در ساعات ابتدایی صبح صحت ندارد و شهرداری اصراری به بیرون کردن آن ها ندارد.

ضمن آن که تعدادی از این افراد معتاد نیستند و از خوابگاه ها بیرون نمی روند ولی برخی از آن ها با توجه به این که اجازه مصرف مواد ندارند ، از خوابگاه خارج می شوند و برخی از افراد هم دوران ترک را می گذرانند و به مرکز کارآموزی بهاران می روند ، بنابراین شهرداری موضوعی با عنوان تخلیه خوابگاه ندارد.

وی خاطرنشان کرد: تمام مددجویان و کارتن خواب هایی که به مددسرا وارد می شوند باید حمام کرده و لباس خود را تعویض کنند حتی آن هایی که از ساعت ۱۲ شب به بعد وارد خوابگاه می شوند یا توسط شهرداری و نیروی انتظامی جمع آوری می شوند. ساعتی هر چند کوتاه را با کارتن خواب ها گذرانده ایم. هوا سرد است. می خواهیم برویم اما آن ها ول کن ماجرا نیستند. هر کدامشان شماره ای می دهند تا شاید ما خانواده شان را نصیحت کنیم.

قصد رفتن که می کنیم محسن نزدیک می شود، اصرار دارد که دوستش غذا نخورده و پول می خواهد. اعتقاد دارم پول دادن دردی از این ها دوا نمی کند. اما دست نیازی است که به سویم آمده. با یک ۵ هزار تومانی راضی می شود. بعد هم به سرعت می گوید: از این جا بروید الان همه می آیند تا از شما پول بگیرند. معطل نشوید!

با خودم می گویم: اعتیاد چه بر سر آدمیزاد که نمی آورد. اعتیاد ، طلاق ، فقر، مهاجرت، اختلافات خانوادگی و دوستان ناباب… هر کدام جای پایی در زندگی کارتن خواب ها دارد. اگر چه حرف اول و آخر را اعتیاد می زند!
منبع:خراسان

منبع: alef.ir

در پی انتشار برخی از اخبار مبنی بر اختلاف نظر میان وزرا بهداشت و رفاه علی حیدری، عضو هیأت مدیره سازمان تأمین اجتماعی با اشاره به اینکه اختلاف یاد شده از دو وزارت خانه در خبر یاد شده، قابل تفکیک به چهار موضوع «طرح تحول و مشکلات مربوط به تأمین مالی و بودجه ای آن»، «موضوع انتقال سازمان بیمه سلامت به زیر مجموعه وزارت بهداشت»، «نحوه هزینه کرد ۹ بیست و هفتم حق بیمه درمان تأمین اجتماعی» و «ایجاد نظام جامع رفاه و تأمین اجتماعی در سال ۱۳۸۳» در توضیحات مفصلی در این باره گفت: اولا باید گفت، مردم در سه سال و نیمی که از دولت فعلی می گذرد، از خدمات  بسیاری در اثر تفاهم و همکاری دکتر ربیعی، وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی با وزارت بهداشت و شخص وزیر بهداشت بهره برده اند و در زمینه خدمات رسانی به بیماران و مردم عزیز نه تنها اختلافی بین ربیعی با وزارت بهداشت نبوده، بلکه همان طور که وی در برنامه دستخط اشاره کرد، همکاری و معاضدت بسیار زیادی از سوی او در فرایند طرح تحول سلامت با وزارت بهداشت به عمل آمد تا حدی که حتی در جلسات شورای عالی بیمه، ربیعی رأی خودش را به وزیر بهداشت داده و در مصوبات شورای مزبور نظر وزیر بهداشت را لحاظ می کرده است.

در این زمینه می توان به روند تاریخی توجه دولت ها به مقوله توسعه اجتماعی و تأمین اجتماعی اشاره کرد و گفت که غالب دولت ها در چند دهه اخیر، همواره در پایان دوره اول یا دوم خود به فکر توسعه تأمین اجتماعی می افتادند؛ مثل تصویب و اجرای قانون بیمه همگانی (۱۳۷۳) یا قانون ساختار نظام جامع رفاه وتأمین اجتماعی(۱۳۸۳) و همسان سازی یارانه ای حقوق ها(۱۳۸۸) و… . ولی دولت تدبیر و امید در ابتدای دوره اول فعالیت خود به مقوله بیمه درمان و سلامت مردم توجه نمود و همان طور که ربیعی در مصاحبه اش گفت، مقوله تعمیم کامل پوشش بیمه و حمایتی از موضوعاتی بوده که ایشان قبل از پیروزی دولت در تیم مربوط به تدوین برنامه های رئیس جمهور مدنظر داشته و پیشنهاد نموده است.
 
پس باید گفت، این دولت و به ویژه ربیعی و وزیر بهداشت در طراحی و اجرای طرح تحول سلامت اجماع نظری و اتفاق نظر داشته اند. علاوه بر این، در طرح تحول یک حمایت درمانی با اتکا به منابع حاصل از کمک دولت و مالیات های اجتماعی برای همگان تمهید و تدارک شد و در طرح بیمه فراگیر درمان پایه که مکمل و مصحح آن بود، همان حمایت از طریق برقراری نظام بیمه ای و در چهارچوب یک نظام جامع و یکپارچه رفاهی انجام پذیرفت و تا اینجای کار اختلافی وجود نداشت. کما اینکه اگر این ۱۰ میلیون یا آن ۵ میلیون بیمه نمی شدند، به موجب قانون، در زمان مراجعه به بیمارستان های دولتی طبق قانون باید روی تخت بیمه می شدند و اگر هم نمی شدند، بیمارستان های دولتی مکلف به ارائه خدمات درمانی رایگان و بیمه سلامت هم مکلف به پرداخت هزینه ها بود و در هر صورت منابع دولتی باید صرف می شد، ولی با اجرای طرح بیمه فراگیر پایه درمان این زمینه فراهم شد که در آینده بتوان با اجرای آزمون وسع و براساس  آزمون وسع و ارزیابی توان مالی خانواده ها در مورد افراد برخوردار یا توانمند و یا قابل توانمند سازی بخشی از حق بیمه را به عهده خانواده های مزبور گذاشت و از بار مالی دولت کاست و زمینه ای فراهم کرد که افراد در تأمین مالی خدمات مورد نیاز خود (به میزان وسع) مشارکت کنند.
 
بدیهی است، در تداوم و تکمیل این کار می توان با رفع همپوشانی ها و… و شکل دهی سامانه و پنجره واحد خدمات رفاه و تأمین اجتماعی، معدود موارد برخورداری من غیر حق را نیز حذف نمود، چراکه همین نقیصه در طرح تحول هم وجود دارد. چون از ابتدا برپایه نظام بیمه ای عمل نشده، امکان دارد افراد شهری از غیر شهری و افراد برخوردار و غیر برخوردار بهره مندی یکسان و یا حتی با تبعیض منفی به نفع افراد برخوردار بخاطر دسترسی و آگاهی بیشتر و… داشته باشند. پس در نتیجه دو وزیر به جای دعوای طولانی مدت، بیشتر همکاری طولانی مدتی برای اجرای طرح تحول داشته اند.

ثانیا همان طور که وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی گفته است، نه تنها هزینه کرد ۹ بیست و هفتم سهم درمان جاری سازمان تأمین اجتماعی برای کمک به طرح تحول بطور کامل صورت گرفته، بلکه حتی از نظر حسابداری تعهدی، بخش قابل توجهی از ذخایر سنواتی درمان تأمین اجتماعی نیز صرف پوشش افزایش هزینه های درمانی سازمان تأمین اجتماعی در اثر طرح تحول شده و برای این منظور سازمان تأمین اجتماعی وام و تسهیلات بانکی دریافت کرده است و نیز بخشی از سرمایه های خود که ذخایر و اندوخته های بین نسلی سازمان تأمین اجتماعی بوده نیز به فروش رسانده تا بتواند بدهی بیمارستان های دانشگاهی وزارت بهداشت را بپردازد. قطعا اگر همراهی و همکاری وزارت بهداشت نبود، این کار صورت نمی گرفت.
 
همان طور که ربیعی گفته، حساب و کتاب سازمان تأمین اجتماعی و بودجه و صورت های مالی آن روشن و مستند است و بر اساس اصول و استانداردهای حسابداری و حسابرسی ثبت و ضبط و نگهداری شده و هرساله از طریق سازمان حسابرسی کشور که معتبر ترین سازمان حرفه ای و تخصصی کشور است، مورد حسابرسی قرار می گیرد و همان سازمان در گزارش های سنواتی خود به موضوعی که ربیعی مطرح نموده اشاره کرده و افزایش هزینه های درمانی سازمان تأمین اجتماعی را یادآور شده اند. همان طور که وزیر رفاه گفت، به محض وصول دستور رئیس جمهور مبنی بر دقت بیشتر در تفکیک منابع بیمه درمان سازمان تأمین اجتماعی آن را در دستور هیأت امنا قرار داد و اقدامات لازم را به انجام رسانده است.
 
در بحث انتقال سازمان بیمه سلامت هم به هر تقدیر باید گفت که از منظر دو وزیر و دولت آنچه ملاک عمل است و باید باشد، لایحه دولت است و در لایحه برنامه ششم دولت بحث انتقال بیمه سلامت نیامده بود و طبیعی است که هر دو وزیر در این زمینه بایستی به لایحه دولت پایبند و مقید باشند و در صحن علنی نیز نظر دولت توسط نوبخت رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور مطرح شد و در این زمینه نیز ربیعی همواره بر لزوم مبنا بودن لایحه دولت تأکید کرده است. وی حتی یک بار در مصاحبه ای آن را نشانه تدبیر و عقلانیت دولت دانسته و به دفاع تمام قد از تصمیم دولت پرداخته بود.
 
وی در این مصاحبه و در پاسخ کسانی که عدم انتقال بیمه سلامت را ناشی از مسائل احساسی و رودربایستی دولت دانسته بودند، گفت که این نشانه عقلانیت و تدبیر دولت است، زیرا این نوع تغییرات ساختاری نمی تواند با تعجیل و در غالب یک برنامه موقتی پنج ساله صورت پذیرد و باید دولت براساس یک مطالعه جامع به تدوین یک لایحه جامع اقدام نماید؛ بنابراین، اگر لایحه دولت را مبنا بگیریم و به ویژه باتوجه به سخنان نوبخت نماینده تام الاختیار دولت در مورد لایحه برنامه ششم در صحن علنی، بایستی گفت در دولت اختلافی نبوده است و ربیعی التزام خود به لایحه را مطرح نموده است چراکه طبق قانون اساسی همه وزرا در قبال تصمیمات دولت مسئولند، فارغ از نظری که شخصا و منفردا امکان دارد داشته باشند.
 
رابعا در مورد بحث نظام جامع رفاه و تأمین اجتماعی که بر اساس احکام برنامه سوم توسعه و حکم صریح برنامه چهارم توسعه و بر اساس مطالعات جامعی که بالغ بر هزار صفحه نتایج آن در دسترس است ـ که توسط دولت هشتم و مجلس سوم در قالب طرح و لایحه مطرح شد و به تصویب رسید و توسط مجلس هفتم ابلاغ گردید ـ نیز بایستی گفت ایراد از ربیعی نیست که این قانون ۱۲سال قبل از وزارت او به تصویب رسیده و نیز ایراد از او نیست که در دولت قبل وزارت رفاه و تأمین اجتماعی به همراه وزارت تعاون در وزارت کار و امور اجتماعی ادغام گردید و کلمه “رفاه” هم در قانون اساسی و هم در سند چشم انداز جمهوری اسلامی به صراحت آمده است؛ ایجاد رفاه عمومی در سطح پایه خدمات حق مردم و تکلیف دولت است و شاید به همین دلیل است که ربیعی از بیمه شدن ۱۰ میلیون نفر دفاع می کند و حاضر نشد که به پیشنهاد یکی از معاونین وزارت بهداشت به قطع این پوشش بیمه ای برای قشرهای ضعیف و حاشیه نشین شهری تن بدهد.

در مجموع به نظر می رسد دعوای جدی بین ربیعی با وزارت بهداشت مطرح نبوده و در این مدت بیشترین همکاری و همراهی از سوی ربیعی با اجرای طرح تحول صورت گرفته و ربیعی در مواجهه با پرسش های خبرنگاران همواره بر لزوم تمرکز برخدمات رسانی به مردم تأکید و سعی کرده است از حاشیه پردازی خودداری کند و بر لزوم انسجام و انتظام درونی دولت تاکید کرده با اشاره به دوره همکاری چند دهه ای خود با روحانی گفت که این ثبات و آرامش ناشی از دولت تدبیر و امید به راحتی به دست نیامده و خون دل های زیادی از سوی عقلا و صلحا برای تحقق آن خورده شده و نبایستی این آرامش و ثبات را برهم زد.
 
به هر حال اصل برای ربیعی خدمات رسانی به قشرهای آسیب پذیر و محروم جامعه است و به رغم اینکه او اعتقاد داشت که باید این خدمات از ابتدا در قالب نظام بیمه ای عملیاتی شود، این نگاه کارشناسی خود را در زمینه اجرای طرح تحول سلامت دخالت نداد و بیشترین همراهی و همگامی را در راستای تحقق آن برداشت و در مقابل همه هجمه ها و حاشیه ها سکوت کرد. وی اگرچه می دانست که برای ایجاد پایداری مالی در طرح تحول بایستی بین تعرفه و سرانه رابطه و تناسب یک به یک وجود داشته باشد تا بتوان در جهت عدالت در دسترسی و در برخورداری از خدمات اطمینان بیشتری حاصل نمود، ولی در سه سال گذشته، بیشترین همکاری را برای تأمین مالی طرح تحول از طریق نظام بیمه ای معمول داشت و حتی در انتصابات ارکان اجرایی و نظارتی حوزه بیمه ای براساس تفاهم و همدلی با وزیر بهداشت عمل کرد.
 
ایجاد وحدت رویه و استاندارد سازی بین بیمه ها، راه اندازی پایگاه اطلاعات رفاهی و سامانه و پنجره واحد خدمات رفاه و تأمین اجتماعی و… از جمله کارهایی بود که ربیعی به آن پرداخت که می تواند در ادامه راه طرح تحول سلامت به اجرای هرچه بهتر آن کمک نماید و زیرساخت های لازم برای شکل گیری نظام یکپارچه رفاه و تأمین اجتماعی را فراهم می سازد. از همه مهمتر، ربیعی اقدامات گسترده ای را در زمینه پیشگیری از طریق غربالگری، سبد غذایی و… انجام داد و نیز به کارگستری و  توانمندسازی جامعه هدف خدمات حمایتی پرداخت که می تواند در آینده نزدیک منجر به خوداتکایی افراد قابل توانمند سازی منجر شده و باعث شود که بار مالی دولت کاهش یابد و یا اینکه بتوان منابع حاصله را برای تقویت خدمات به افراد غیر قابل توانمند سازی به کار برد.
 
به هر تقدیر این دولت به رغم همه تنگناهای مالی و بودجه ای در ابتدای دوره اول فعالیت خود به توسعه اجتماعی هم در حوزه سلامت و هم در حوزه بیمه سلامت و نیز در زمینه شکل دهی نظام یکپارچه رفاهی توجه ویژه ای مبذول نمود و ثمرات و اثرات این نوع نگاه دولت در آینده با گشایش در منابع و بودجه ها خود را نشان خواهد داد و پرواضح است، در شرایط کمبود بودجه و کمبود منابع باید با رعایت آرامش و ثبات جامعه و بدون کشاندن مباحث به رسانه ها و کف جامعه اولویت بندی درست را با تدبیر انجام داد و در این میان، دولت و رئیس جمهور به عنوان یک کلیت واحد عمل نموده و ربیعی هم همواره در این مدت به وحدت فرماندهی و لزوم حکمیت و داوری رئیس جمهور به عنوان فصل الخطاب تاکید داشته و از کشیده شدن مباحث داخلی دولت به سطح رسانه ها احتراز کرده و می کند.
 
لذا باید گفت در مدتی که از دولت روحانی گذشته مردم ثمرات و نتایج مثبت زیادی را از همکاری ربیعی با قاضی زاده هاشمی برده اند و در مدت باقی مانده نیز با تدبیر رئیس جمهور خواهند برد و تبعیت ربیعی از تصمیمات رئیس جمهور و دولت باعث خواهد شد که در ادامه راه نیز به همین منوال عمل شود.

منبع: alef.ir