بایگانی ماه : ژانویه, 2017

می‌گل هشترودیروزنامه بهارشهیندخت ملاوردی، معاون رئیس جمهور در امور زنان و خانواده روز گذشته در رابطه با امضای تفاهم نامه‌ای با جمعیت هلال احمر برای  توسعه مهارت‌ها و توانمندی‌های زنان و دختران بویژه زنان خانه‌دار در مدیریت بحران و بهبود فعالیت‌های اجتماع محور صحبت کرد و گفت: با توجه به برخورداری زنان و دختران از کارآیی، تخصص و مهارت‌ کافی، بهره‌مندی از این ظرفیت امروزه یک ضرورت است. اقتضای مدیریت درست پیشگیری از بحران و مدیریت بحران این است که از تمامی توان و ظرفیت بالقوه و بالفعل جامعه استفاده بهینه شود و معطل گذاردن بخش مهمی از این ظرفیت، عقلانی نیست. زنان در جامعه ما نیمی از جمعیت را تشکیل می‌دهند و در عرصه‌های مختلف اجتماعی بعضا با مردان برابری می‌نمایند و چه بسا در بعضی عرصه‌ها مثل پذیرش در دانشگاه‌ها در سال‌های اخیر بر مردان فزونی پیدا کرده‌اند و در مشاغلی که مستقیما با بعضی از بحران‌های طبیعی سر و کار دارند بیشتر و کارآمدتر از مردان هستند.  با توجه به این اصل و آگاهی از دنیای پر چالش و چند پاره، امروزه کمتر کشوری را می‌توان یافت که گرفتار بحران‌های اجتماعی، سیاسی، امنیتی و نظامی  نشود. کشور ما نیز که هر روز با توطئه‌های جدیدی از سوی دشمنان روبه‌رو می‌شود و نیاز دارد که بتواند درمواقعی که به‌کارگیری مردان در مدیریت‌های حساس‌تر نیاز می‌شود از حضور مدیریتی زنان در مدیریت بحران‌های سیاسی و اجتماعی استفاده نماید. آمادگی بالای مشارکت زنان در کنش‌های مختلف اجتماعی، سیاسی و امنیتی و میزان رغبت زیاد آنان برای مداخله در ابعاد مختلف بحران‌های سیاسی امنیتی این مهم را لازم می‌نماید. از آن‌جایی‌که زنان به دلیل نقش‌های چندگانه خود، انسان هایی مؤثر بر فرآیند تحول و پویایی در مدیریت بحران می‌باشند، می‌توانند تأثیرگذار بر روند کلی حرکت در مدیریت بحران و هدایتگر و تغییردهنده رفتارها و منش‌ها در مناطق آسیب دیده باشند. آن‌ها غالبا می‌توانند به عنوان هدایتگران پرقدرت در موقعیت‌های بحرانی عمل نمایند. برای فراهم ساختن نقش هدایتگرانه زنان در مدیریت بحران، مشارکت آگاهانه آنان در این فرآیند بسیار حائز اهمیت است. نکته‌ای که باید در برنامه‌ریزی توسط مدیریت بحران مدنظر قرار گیرد، توجه به ویژگی‌های مدیران زن است که در مواقع بحران بسیار می‌تواند راهگشا باشد. مطابق پژوهش‌های به عمل آمده، زنان مدیر، دارای ویژگی‌های خاص خود هستند. آن‌ها به دلیل احساسات، عواطف و ظرافت‌های غریزی، بسیار متعهدتر از مردان عمل می‌کنند. همچنان که ویژگی‌های فطری و ذاتی زنان موجب گشته که ایشان از دیرباز در برخی زمینه ها، همانند زمینه‌های‌تربیتی و پرورشی موفق‌تر از مردان باشند، ویژگی‌های مدیریتی زنان نیز به شرط آنکه با قابلیت و دانش لازم همراه باشد، می‌تواند در بسیاری از فعالیت‌های اجتماعی، اقتصادی از جمله فعالیت‌های آموزشی، پرورشی، بهداشتی و هنری، موفقیت را برای زنان به همراه بیاورد. علاوه بر آن، مطالعات روانشناختی کارشناسان بیانگر این است که زنان در مقابل تنش، اضطراب و استرس آسیب پذیرتر از مردان هستند. در صورتی که برنامه‌ها در مدیریت بحران، با نیازهای روحی و فطری زنان هماهنگ شد، می‌توان با کمک آنها بسیاری از معضلات و مشکلات در شرایط بحرانی را حل نمود. زنان بر مبنای ارتباطات مردانه وارد پست‌های مدیریتی می‌شوند توران ولی مراد، فعال حوزه زنان، درگفتگو با «بهار» درباره مدیریت بحران زنان در جامعه می‌گوید: اصل موضوع این است که به طور کلی پست‌های مدیریتی در اختیار زنان نیست و آن‌ها چه در خانه و چه در جامعه مدیریت نامحسوس دارند.  به هر حال پست‌ها در اختیار مردان است، مشاهده‌ها حاکی از آن ‌است که مقدار اندکی از این پست‌ها، که در طول تاریخ در اختیار زنان قرار گرفته، پست‌های سیاسی بوده یعنی در واقع می‌توان گفت به طور کلی نگاه جامعه به زنان یک نگاه سیاسی است و در این بین پست هایی هم که به زنان داده می‌شود پست‌های سیاسی بوده که در برخی موارد پست‌های مدیریت عالی نیز شامل آن است.  در کنار این موضوع اگر کمی دقت کنیم متوجه می‌شویم که زنان فقط برای خدمت‌گذاری خواسته می‌شوند و این موضوع هم در خانه، هم در جامعه و حتی در بعد کلان نیز دیده می‌شود. در واقع نگرش و عملکرد، پدر سالارانه‌ و مرد سالارانه است. چون پست مدیریتی در واقع به معنی اقتدار است، حتی اگر به زنی پستی در حوزه مدیریت داده شده باشد در چهار چوب اقتدار بوده است به طوری‌که اگر کمی با دقت نگاه کنیم شاهد این خواهیم بود که به غیر از خانم دباغ و اندکی خانم بهروزی بقیه‌ی زنانی که در چهارچوب قدرت و پست قرار گرفته اند، به مردان سیاسی وصل بوده اند. این موضوع در سال‌های اول انقلاب نیز دیده می‌شد به طوری‌که زنانی که در پست‌های مدیریتی قرار می‌گرفتند از بستگان درجه یک اشخاص سیاسی بودند اما کم‌کم هرچه از انقلاب گذشتیم این موضوع حول محور بستگان دورتر قرار گرفت.به طور کلی زنان، در ارتباطات مردانه وارد پست‌ها شدند به همین دلیل باز هم دچار بازی با قدرت بودند. مدیریت زنان،ابزار جریانات سیاسی با این اوصافی گفته شد، فکر می‌کنید زنان کجای مدیریت قرار می‌گیرند؟ پست هایی که در آن پول، اقتدار و مدیریت است و زنان در آن جایگاهی دارند، درابتدا تعهد خود را به وابستگان سیاسی خود یا اتصالات سببی نشان می‌دهند و به این شکل پستی که در آن قرار گرفته اند، بستری می‌شود برای توان افزایی همان جریان سیاسی و از همه بد‌تر این است که در پست‌های مربوط به زنان نیز افرادی قرار گرفته‌اند که وابستگی‌هایی به جریانات خاص سیاسی داشته و حالا از آن پست برای توان افزایی جریان سیاسی خود استفاده می‌کنند. ما با مجموعه‌ای به این شکل چه مدیریتی را از زنان می‌توانیم توقع داشته باشیم؟ وقتی واقعیت این است که به طور کلی به زنان فقط در بخش خدمات و خدمت رسانی جایگاه داده می‌شود. مدیریت و‌تربیت پنهان زنان ما در عرصه ملی همیشه وجود داشته است و به‌صورت حضور، پایمردی و صبوری آن‌ها  همیشه به چشم ‌خورده است. اما اگر مشخصا حوزه مدیریتی برای زنان وجود داشته است ما فاقد آن بودیم. در واقع اصلی‌ترین آسیبی که حوزه زنان تا به امروز داشته است این بوده که از این حوزه که شامل بخش مدیریت زنان و حضور زنان در پست‌های کلیدی هم می‌شود استفاده سیاسی شده است  و این موضوع مهم‌ترین آفت و آسیب به حساب آمده وخشونت علیه زنان محسوب می‌شود. راه حل مناسب برای این موضوع این است که بتوان به طور کلی حوزه زنان را از حوزه و چنبره سیاست خارج کرد. حضور زنان در موقعیت‌های بحرانی هم بخشی از مدیریت زنان است که خود به تنهایی گرفتار آسیب بوده و اگر هم حضور پیدا کنند، نمایشی  سیاسی است. در صورت کلان، به‌عنوان یک زن در موقعیت بحران قرار نمی‌گیرند بلکه به عنوان یک مهره سیاسی حضور پیدا می‌کنند که حالا در قالب زن فرو رفته است.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایران خبر،مشهدالرضا(ع) تا ساعاتی دیگر در یک مراسم رسمی «پایتخت فرهنگی جهان اسلام» لقب می‌گیرد. مراسم رسمی آغاز رویداد ‘مشهد پایتخت فرهنگی جهان اسلام امروز سه شنبه پنجم بهمن ۱۳۹۵ با حضور ۲۵۰ شخصیت فرهنگی و سیاسی از ۵۱ کشور جهان اسلام و مسئولان کشوری در تالار قدس حرم مطهر امام رضا(ع) در این شهر برگزار می شود. برپایه این گزارش،عنوان «پایتخت فرهنگی جهان اسلام» با تصمیم آیسسکو (سازمان اسلامی، آموزشی، علمی و فرهنگی وابسته به سازمان کنفرانس اسلامی) برای یک دوره یک ساله برای  مشهد مقدس در نظر گرفته شده است. مشهد مقدس دومین شهر ایران است که به این عنوان بین‌المللی دست یافته است. پیش از این در سال ۲۰۰۶  شهر اصفهان برای اولین بار از ایران به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام معرفی شد. مشهد‌الرضا(ع) از امروز در کنار شهرهای سنار از سودان، امان از اردن و کامپالا از اوگاندا به عنوان یکی از ۴ پایتخت فرهنگی جهان اسلام در سال ۲۰۱۷، فرصتی فراملی برای فعالیت های فرهنگی می‌یابد.

منبع: irankhabar.ir

ساختمان ۵۴ساله تهران درمقابل چشمان هزاران نفر فرو می‌پاشد.تنها دقایقی بعداست که شبکه‌های فضای مجازی تصاویر را منتقل می کنند. دیگر شاهدان فروپاشیدن پلاسکو، تنها عابران و حاضران خیابان جمهوری نبودند،حالامیلیون‌ها ایرانی با قلب‌شان جمهوری را نظاره می‌کردند.در این میان اما،یک تصویر بودکه حتی پیش از انتشار فیلم‌ها،سندی شدبرمظلومیت ده‌ها آتش نشانی که آن روزو آنجا درفاجعه پلاسکو جان فشانی می کردند.به گزارش ایران خبر، تنها دقایقی بعد از انتشار این عکس خبرگزاری ایسنا بودکه هشتگ #تهران_بی_دفاع، در فضای مجازی به راه افتاد. هنوز فیلمی از واقعه نبود.تنها این تصویربود.تصویر مردی که در مقابل هجوم دود و گرد و غبار و فروپاشی سعی می‌کرد از پرت شدن خود جلوگیری کند. روی این تصویر جملات و مطالب بسیاری نوشته شد، ازآتش‌نشان بی دفاع تا همه تهران ویران مانده در مقابل هجوم درد، از نوشتن برای بی‌پناهی آتش نشان‌ها تا جملات و مقالات دیگر. فیلم لحظه‌ فروریختن ساختمان و بی‌دفاعی آتش‌نشان از جان‌گذشته در برابر آن ،به ناگاه تلنگری شد بر بی‌تفاوتی جمعی یک ملت، که گویا این ضربه و این تصویر را لازم داشت تا سربچرخاند و آتش‌نشانان بی‌نام و نشان اما دلاورش را نظاره کند. کمتر از ۲۴ ساعت بعد،آن آتش‌نشانی که در نزدیک‌ترین فاصله ممکن به پلاسکو مشغول انجام اطفای حریق بود، خبر از زنده بودن خود می دهدو چه عجیب که باز هم از طریق فضای مجازی. سعیدکمانی ،همان آتش نشانی است که در لحظه فروریختن ساختمان در بلندترین ارتفاع ایستاده بود و آتش را اطفا می‌کرد.کمانی عکسی از خودش در اینستاگرام منتشر می‌کند و می‌نویسد:«من زنده‌ام؛ نگران نباشید.آخرین نرده‌بان که ستون از بغلش ردشد،من توش بودم. خداوند خواست زنده موندم. امابه من وآقامحمود آسیب جزیی رسیده. ماشین هم آسیب دیده.متاسفانه به چشم، شاهد آوار شدن ساختمان بودم و همکارانم رو در بدترین شرایط دیدم.ما برگشتیم ایستگاه. این عکس تو ایستگاهه. ماشین هم از عملیات خارجه چون آسیب دیده…». آقا محمود همان رفیقش است که با هم ازایستگاه ۱۰۰اعزام شده بودند.همان که در عرشه پایین نشسته و به قول سعید کمانی با اینکه می‌دانسته قریب به یقین، ماندنش به شهادت می‌انجامیده، حاضر نشده که صحنه را ترک کند،حتی با وجود دستور اکید فرماندهان برای ترک محل.محمود باقری حاضر به مصاحبه نشدو تنها گفت که :«آقا سعید بالا بوده وهمه چیز را بهتر از من توضیح می‌دهد».در روز سوم حادثه پلاسکوودرحالی که پیکرآتش‌نشان‌هاهنوز از زیر آوار درنیامده به سراغ سعید کمانی رفتیم تا با او در خصوص اتفاقات آن رور گفت‌وگو کنیم. میان صحبت‌هایمان بغض می‌کرد،تند و بی امان.هرجا که می‌شد از رفقایش می‌گفت و اینکه دلش آنجاست،کنار رفقایش زیر آوار.از لحظه اعزام به پلاسکو بگویید، اینکه چند نفر و با چه تجهیزاتی به محل اعزام شدید؟ما دو ماشین داریم که برای عملیات به تمام نقاط تهران اعزام می‌شوند. این ماشین‌ها تخصصی هستند و می‌توانند در عملیات‌های مربوط به ساختمان‌های بلند، مورد استفاده قرار بگیرند. روز عملیات، ما بنا براعلام وضعیت عملیات،از طرف ستاد به محل حادثه اعزام شدیم.چندنفر اعزام شدید؟دونفر بودیم. من و آقای باقری.چقدر طول کشید که به پلاسکو برسید؟چون بعد مسافت نسبتا خیلی زیاد و از طرفی ترافیک هم بود، فکر می‌کنم با تمام تلاش‌هایمان حدود بیست دقیقه طول کشید تا به محل برسیم.وقتی رسیدید با چه صحنه‌ای مواجه شدید؟زمانی که از ایستگاه ۱۰۰ حرکت کردیم فکرش را نمی‌کردیم که قرار است با چنین ابعاد وسیعی از حادثه مواجه شویم. من و آقای باقری در طول مسیر به شوخی به یکدیگر می‌گفتیم که موضوع حتما اتفاق کوچکی است و سریع می‌توانیم به ایستگاه بازگردیم.اما زمانی که از خیابان یادگار وارد خیابان آزادی شدیم با دیدن حجم و وسعت دود،دلهره شدیدی در ما ایجاد شد و فهمیدیم که حادثه خیلی بزرگ‌تر از آن چیزی است که فکرش را می‌کردیم. از ولیعصر به بعد هم اسیر ترافیک سنگین این خیابان شدیم و هرچه که جلوتر می‌آمدیم، ترافیک انسانی و تراکم جمعیت هم باعث افزایش گره ترافیکی می‌شد.تازه به محل حادثه هم که رسیدیم مردم شروع کردند به ضربه زدن به ماشین.به ماشین شما ضربه می‌زدند؟ چرا؟بله چون نمی‌دانستند این ماشین از کجا اعزام شده و خیال می‌کردند که در اعزام تعلل کرده و دیر به محل رسیده.وضعیت ساختمان چطور بود؟کاملا در آتش می‌سوخت و نیروهای آتش نشانی هم به شدت مشغول کار و اطفای حریق بودند.وقتی رسیدید به محل حادثه،چه وظیفه‌ای به شما محول شد؟به دستور مافوق، ماشین را در آنجا مستقر کردیم و کار اطفای حریق یک ضلع ساختمان را به ما سپردند. ما هم بلافاصله و بدون فوت وقت شروع به کار کردیم. اما بعد از مدتی اولین نشانه‌های ریزش را در ضلع شرقی ساختمان دیدیم.آن زمان بیرون ساختمان بودید؟بله اما فاصله‌مان با ساختمان بسیار کم بود،چیزی در حدود دو،سه متر.تمام ۵۴ متر نرده‌بان را باز کرده بودیم و کار اطفای طبقات بالا را انجام می‌دادیم.و بلافاصله شروع کردید به اطفای حریق ؟بله.سریعا شروع به عملیات کردیم تا اینکه متاسفانه اولین نشانه‌های ریزش پیدا شد.حدودا چقدر زمان گذشت تا نشانه‌های ریزش در ساختمان نمایان شد و حس کردید که احتمالا ساختمان فروخواهد ریخت؟واقعیت این است که چون در حین عملیات بودیم خیلی از دقایق و ساعت‌ خبر نداشتیم. از طرفی در حین عملیات گاهی ۱۰ دقیقه به اندازه چندین ساعت برای‌مان طول می‌کشد؛ بس که کار سخت و نفس‌گیر می‌شود. مدت زمان زیادی طول نکشید که دستور تخلیه ساختمان آمد اما متاسفانه گویا عده‌ای از بچه‌ها در راه‌پله‌ها گیر کرده بودند. چون حجم دود غلیظی در راه‌پله‌ها وجود داشت. آنجا بود که دستور صادر شد مبنی بر اینکه بالابرها از طریق نرده‌بان اقدام به خارج کردن افراد از پنجره‌های ساختمان کنند. بلافاصله بعد از صدور دستور شروع کردیم به خارج کردن بچه‌ها.اما متاسفانه پشت خیلی از پنجره‌ها فنس کشیده بودند و همین مانع خروج بچه‌ها می‌شد.و بعد چه شد؟ماندیم و تا لحظه آخر ماشین را تکان ندادیم. گفتیم که جان رفقای‌مان برای‌مان با ارزش‌تر است و اگر قرار به افتادن اتفاقی باشد، برای همه‌مان می‌افتد و اگر مقدر باشد که زنده بمانیم هم که خب می‌مانیم.اما متاسفانه خیلی طول نکشید که مقابل چشمان من، ساختمان فرو ریخت و بچه‌هایی که پشت فنس‌ها گیر کرده بودند هم با آن به پایین رفتند.یعنی شما باید ساختمان را ترک می کردید اما ماندید؟بله.دستور ترک ساختمان آمده بود اما چطور این کار را می‌کردیم وقتی رفقای‌مان هنوز داخل ساختمان گرفتار بودند.تعدادشان مشخص نبود؟نمی‌شد دقیق گفت.اما فقط در پنجره‌های مقابل من سه نفر از نیروهای‌مان برای بیرون آمدن تلاش می‌کردند. ولی ساختمان خیلی بزرگ‌تر از این‌ها بود.که تعداد به همین چند نفر محدود شود . یکی از بچه‌ها پشت پنجره گیر کرده بود و ماسک «فیس» دستگاه تنفسی‌اش را سمت من انداخت که به او گفتم چرا ماسک را می‌اندازی بیرون؟ خودت بیا!.آمد؟پرسید از کجا بیایم؟گفتم از مغازه کناری می‌توانی خارج شوی که متاسفانه همان موقع ساختمان ریزش کرد و حتی مکالمه‌مان نیمه‌تمام ماند.مردم عادی هم در ساختمان بودند؟من خودم از مردم عادی کسی را ندیدم.به کمی قبل‌تر بازگردیم،یعنی همان زمانی که دستور تخلیه ساختمان صادر شد.چه شد که این دستور به نیروها ابلاغ شد؟خب ساختمان نشانه‌های ریزش داشت.دوطبقه آخر از فشار خراب شد و کولرگازی‌ها شروع کردند به ریختن. از طرفی ساختمانی که در حال فروریختن است صدای ریزش از آن به گوش می‌رسد،صدایی درست مانند خرد شدن و تکه شدن چوب. پنجره‌هایی که حتی اسیر حریق نبودند، می‌شکستند و خب تمامی این‌ها نشانه‌های ریزش ساختمان است. آن‌طور که من از نیروهای دیگر شنیدم، بعد از صدور دستور تخلیه ساختمان، تعدادی از کسبه و مردم به داخل بازگشتند که خیلی از نیروهای‌مان مجبور شدند برای نجات آن‌ها بازگردند به طبقات ساختمان.این دستور چطور صادر می‌شود؟ از داخل ساختمان یا بیرون؟افراد داخل ساختمان و آن‌ها که بیرون بودند توسط بیسیم باهم در ارتباط بودند و تصمیم تخلیه ساختمان با توجه به مشاهدات از داخل و خارج ساختمان صادر شد.لحظه ریزش چطور بود؟من بهت زده شده بودم و کاری از دستم برنمی‌آمد. دو ستون در مقابل‌مان بود که یکی از آن‌ها به سمت سبدما آمد و به فاصله سه متر از من رد شد.این صحنه را دیدم با خودم گفتم: تمام شد! حتما به ماشین می‌خورد و در اثر ضربه از این ۵۴ متر ارتفاع پرت می‌شویم پایین.ستون دوم هم سمت راست ما افتاد و به عقب ماشین ما برخورد کرد. من همین طور که سرجایم ایستاده بودم، بدنم از ترس قفل شده بودو توان حرکت نداشتم.ستون دوم دقیقا از بغل گوش راننده رد شد. آن لحظه با خودم گفتم این‌یکی حتما باعث انحراف ماشین می‌شود و سبب می‌شود که از این ارتفاع سقوط کنیم داخل حریق. همانجا بود که اشهد خودم را خواندم. ماشین محکم تکان خورد و من را با کمر به زمین زد. من هم که کاملا سست شده بودم و توان انجام کاری نداشتم.سبدی که داخلش بودم مدام لنگر می‌انداخت و به طرفین تاب می‌خورد و هرلحظه منتظر آن بودم که مرا داخل حریق بیندازد. در آن لحظات فکر می کردم که حتما راننده ماشین، آقای محمدی هم شهید شده است.بعد چه شد؟همین تاب خوردن‌ها ادامه داشت تا درنهایت ثابت ایستاد. بیسیم زدم و همکارم را صدا کردم که:«محمود محمود من را بکش بیرون». صدا از بیسیم همکارم نیامد و گفتم که حتما شهید شده است. تمام آسمان را دود و گرد و خاک گرفته بود و چیزی به چشم دیده نمی‌شد. تنها فریادهای «یاحسین» به گوش می‌رسید و صدای گریه بلند بچه‌ها از پایین. جانی در بدنم نبود و به شدت آسیب دیده بودم. تنها کاری که توانستم انجام دهم این بود که نرده بان اضطراری را باز کنم و با هرزحمتی که بود خودم را به پایین برسانم.رسیدم پایین و دیدم محمود آن لحظه که شاهد افتادن ستون بوده به جای فرار مانده و ماشین را ترک نکرده بود اما تنها کاری که توانسته بود انجام دهد، پناه‌گرفتن زیر عرشه ماشین بود که همین موضوع جانش را نجات داد. نکته جالب این است که او هم فکر می‌کرد من در بالا شهید شده‌ام. وقتی همدیگر را دیدیم باورمان نمی‌شد که زنده‌ایم.آن موقعی که ستون ۶۰ تنی پلاسکو به سمت‌تان می‌آمد، به چه چیزی فکر می‌کردید؟به پدرومادرم. اینکه بعد از من حال آن‌ها چطور خواهد بود.تمام زندگی‌ام مثل یک فیلم و در عرض چندثانیه از مقابل چشمانم رد شد و خیلی از مسائلی که تا قبل از آن برایم مهم بود، در یک آن برایم از ارزش افتاد.وقتی که پایین می‌آمدید، چه چیزی را می‌دیدید؟تا ارتفاع ۱۰ متری از سطح زمین هیچ‌چیز جز دود و گردوخاک دیده نمی‌شد.حدود ۴۵ متر را پایین آمدم بدون آنکه چیزی از زمین را ببینم.بعد که از نردبان پایین آمدید با چه صحنه‌ای مواجه شدید؟شاید باورتان نشود اما همین که پایم را ازنردبان گذاشتم پایین، یکی گوشی موبایلش را گرفت سمتم که با من سلفی بیندازد! باورم نمی‌شد در آن لحظه فکر عکس انداختن با من بوده باشد.چقدر طول کشید که برگشتید به ایستگاه؟حدود یک ساعت ماندیم و بعد برگشتیم به ایستگاه خودمان و تمام طول مسیر هم گریه می‌کردیم.یک موضوعی که الآن مطرح می‌شود بحث تجهیزات است. شما مشکلی در این زمینه داشتید؟به نظرم تجهیزات نقصی نداشت و آنچه که بیش از همه اذیت کرد، عدم وجود زیرساخت‌های ایمنی بود.یکی از مغازه‌ها آن‌قدر حریق داشت که با سرلوله‌ای با د B 2800لیتر آب در دقیقه خاموش نمی‌شد.گفته می‌شود که گازوییل نمی‌ترکد. پس این صداهای انفجاری که شاهدان عینی می‌گفتند از کجا می‌آمده؟به نظرم انفجارها مربوط به گازپیک‌نیکی ها می‌شد.من خودم در پشت شیشه بعضی از مغازه‌ها، ۱۰ گاز پیک‌نیکی ‌دیدم. به این‌ها مخازن کولرهای گازی و گاز یخچال مغازه را هم اضافه کنید که هرکدام‌شان در آن فشار و دما قابلیت انفجار داشت.مگر آتش در مرحله اول خاموش نشده بود؟ چرا دوباره شعله ور شد؟چرا بار اول خاموش شد اما بار حریق، فوق‌العاده زیاد بود. مغازه‌ها به میزان زیادی پارچه داشتند و حجم آتش وحشتناک بود.من هشت سال است که آتش‌نشان هستم و حریق و فروریختن‌ساختمان‌های زیادی را دیده‌ام اما با این قابل مقایسه نبودند. مهم‌تر از همه این بود که نفرات ما هنوز داخل ساختمان بودند. هیچ وقت فکر نمی‌کردم که ساختمان بریزد و نفرات‌مان نتوانسته باشند از آن خارج شوند. هنوز هم برای‌مان قابل باور نیست.ماجرای این عکس چی بود؟ چرا این پست اینستاگرام‌تان را گذاشتید؟من خیلی اهل فضای مجازی نیستم و در اینستاگرام هم فعالیت محدودی دارم. من این عکس را برای مادرم گذاشتم.هرچه که با او صحبت می‌کردم و می‌گفتم که حالم خوب است باور نمی‌کرد. این عکس را وقتی رسیدیم ایستگاه گرفتم و به او گفتم که عکسم را ببین که حالم خوب است. در اینستاگرام هم گذاشتم که بقیه دوستان و آشنایانم ازسلامتم مطمئن شوند چون واقعا در شرایطی نبودم که حوصله پاسخگویی به تلفن را داشته باشم. اما وقتی دیدم که چه اندازه آن عکسم در فضای مجازی پخش شد، شوکه شدم.شغل شما نهایت ایثار است و حتی فکر کردن به این شغل در تصورات خیلی‌ها نمی‌گنجد.خانواده شما با این شغل مشکلی ندارند؟ خصوصا بعد از این اتفاقات…اتفاقا بیشتر اعضای خانواده‌‌های ما با این شغل مشکل دارند.واقعیت این است که حقوقی که بچه‌ها برای این کار می‌گیرند اگرچه از نظر میزان با مشاغل اداری برابری می‌کند اما از نظر سختی کار و ریسک بالای شغل، قابل قیاس با هیچ کار دیگری نیست.اما آتش‌نشانی شغل نیست، به معنای واقعی کلمه عشق است.الان نظرتان نسبت به شغل آتش‌نشانی عوض نشده؟به کارم نه،اما به خیلی چیزهای دیگر چرا. اگر تا قبل از این خیلی چیزها برایم مهم بود، الان در نظرم کوچک‌ترین اهمیتی ندارند چون من لحظه آخر را دیده‌ام. لحظه‌ای که دیگر هیچ‌چیز مهم نیست.الآن سه روز از حادثه پلاسکو می‌گذرد. اولین تصویری که با یادآوری آن حادثه در ذهن‌تان نقش می‌‍‌بندد چیست؟تصویر رفقای جامانده‌مان زیر آوار.همه تلاش کردیم. بچه ها مردانگی کردند اما ساختمان نامردی کرد.می‌دانستید که فیلم و تصویر شما تا این حد در فضای مجازی پخش شده است؟نه نمی‌دانستم.اما واقعیت این است که خیلی هم برایم مهم نیست. این چند روز اخیر حجم پیام‌ها و کامنت‌ها آن‌قدر زیاد شده که حس می‌کنم حریم زندگی شخصی‌ام دچار تعرض شده است. حتی شاید اینستاگرامم را پاک کنم.بعد از ماجرای پلاسکو شاهد دلجویی عاطفی شدید و ابراز همدردی از ته قلب مردم با آتش نشانان بودیم. خیلی‌ها به دیدن‌تان آمدند. برای ایستگاه‌هاو آتش‌نشانان گل آوردند. با دیدن این حجم از قدرشناسی مردم، چه حسی به شما دست می‌دهد؟برای‌مان بی‌اندازه قابل احترام و با ارزش است.اما ای کاش همان‌قدر که برای دلجویی از ما می‌آیند، به فکر ایمنی خودشان قبل حادثه هم باشند. به این فکر کنند که آیا در خانه یک کپسول اطفای حریق دارند؟ آیا می‌دانند که اگر ساختمان‌شان آتش گرفت راه خروج از آن کدام است؟ کلید خروجی‌هایی مانند پشت‌بام را دارند؟ تمام این‌ها نکاتی است که به آن توجهی ندارند و از همین حیث آسیب‌های زیادی می‌بینند و خسارات بی‌شماری متوجه‌شان می‌شود. امیدوارم مردم بعد از این حادثه و با دیدن ابعاد جبران ناپذیر آن بیشتر به فکر ایمنی و حراست از زندگی‌شان باشند.زنگ عملیات می خورد،هیچ چیز غیر از ماموریت، دیگر اهمیت نداردنیروهایش به دورش حلقه زده‌اند،گرم ،صمیمی ولی در کمال احترام.«فریبرز کافی»، فرمانده شیفت «ب» ایستگاه ۱۰۰ آتش‌نشانی است.قدبلندی دارد و با صلابت و محکم قدم برمی‌دارد. هنگام حرف زدن خوب به کلام‌تان گوش می‌دهد. از رفتارش حتی در اولین برخورد متوجه می‌شوید که چقدر در کارش دقیق است وحرفه‌ای.«فریبرز کافی» به همان اندازه که در کار شوخی ندارد با نیروهایش رفیق است،مثل برادر،مثل پدر.۲۸ سال است که آتش‌نشان شده،دوسال دیگر هم که فرماندهی کند سابقه‌اش می‌رسد به سی‌سال تمام و بعد هم بازنشسته می‌شود. باورش سخت است که تنها دوسال به بازنشستگی فرمانده شیفت«ب» ایستگاه ۱۰۰ مانده؛ آن‌قدر که رفیق است با نیروهایش.فرمانده‌ای که دل حادثه از بودنش فرومی‌ریزد اما قلب نیروهایش به بودنش «قرص» است.شما ۲۸ سال سابقه خدمت دارید؛ ۲۸ سال آتش‌نشان بودن .این همه سال چطور با سختی‌های این شغل کنار آمدید؟من برای شما خاطره‌ای را بازگو می‌کنم. روز اولی که آمدم برای استخدام،آقایی مسئول گزینش ما بودند و از شغل آتش‌نشانی برای ما صحبت می‌کردند. بعد از اینکه صحبت‌هایش تمام شد برگه‌ای را مقابلم گذاشت برای امضا و من هم بدون تامل خودکار را برداشتم که فرم را امضا و به رویای دیرینه‌ام دست پیدا کنم،رویای آتش نشان شدن.همان موقع بود که بهم گفت:صبر کن! می‌دونی داری چی رو امضا می‌کنی؟». جواب دادم که بله! فرم قرارداد است دیگر. گفت:«نه! این امضای خون تو محسوب می‌شه.حالا اگه می‌خوای امضاش کن». ولی باز هم مقتدرانه فرم را امضا کردم.در این ۲۸ سال شد که از امضای‌تان پشیمان بشوید؟نه.. واقعا هیچ‌وقت از شغلم و از آن امضای روز اول پشیمان نشدم.نگرانی خانواده روی شما تاثیر نگذاشته است؟من هرباری که به منزل برمی‌گردم، دخترم حتی اگر خواب هم باشد بیدار می‌شود و من را می‌‍‌‌بیند که برگشته‌ام. بعد که خیالش از سلامت من راحت شد باز می‌رود تا بخوابد.می‌خواهم بگویم این دلهره مدام با خانواده‌های ما هست و برای‌شان عادی نمی‌شود.البته خانواده‌هایی بوده‌اند که شرط ازدواج فرزندان‌شان را استعفا از این شغل و خطراتش گذاشته بودند اما خانواده نیروهایی که خدمت می‌کنند، به اندازه آنان برای این شغل از خود گذشتگی کرده اند.آتش‌نشان‌ها هم مثل همه‌ مردم زندگی‌ای دارند که طبعا خالی از مشکل نیست. واقعا زمانی که به عملیات می‌روید، به هیچ‌چیز جز عملیات فکر نمی‌کنید؟ مگر می‌شود؟واقعا همین طور است. از زمانی که زنگ عملیات می‌خورد دیگر هیچ‌چیز جز انجام درست آن ماموریت برای‌مان مهم نیست. من به عنوان فرمانده در طول مسیر و در بازه زمانی یک الی نهایت سه دقیقه باید در مورد آن عملیات و نحوه انجامش تصمیم بگیرم؛ از نحوه اجرای عملیات تا آرایش نیروها و تجهیزات. واقعا به چیز دیگری فکر نمی‌کنیم.فرماندهی عملیات مسئولیت سنگینی دارد.بله،از لحظه آغاز شیفت کاری تا لحظه‌ای که آزاد می‌شوند، کل مسئولیت نیروها بر عهده فرمانده است.از روز حادثه «پلاسکو» بگویید. دو نفر از نیروهای شما اعزام شده بودند برای عملیات. حال و هوای خود شما چطور بود؟من تمام آن ساعت‌ها جلوی ایستگاه قدم می‌زدم و حتی یک دقیقه نمی‌توانستم که بنشینم.حتی بعد از اینکه با ما تماس گرفتند و اعلام کردند که حال‌شان خوب است، باز هم آرام نشدم تا وقتی که برگشتند به ایستگاه. مسئولیت نیروها با فرمانده است. حتی از لحاظ ریکاوری بچه‌ها بعد از عملیات هم مسئولیت سنگینی برعهده فرماندهان است و باید بتوانند دوباره به نیروهای‌شان روحیه و امید ببخشند.این‌طور که دیدم رابطه شما با نیروهایتان فراتر از رابطه‌های سازمانی است.باید هم این‌طور باشد. ما ۱۰ روز ماه را به طور کامل با یکدیگر زندگی می‌کنیم و واقعا مثل اعضای خانواده هستیم.نمی‌شود در این فضا نسبت به دغدغه‌ها و مشکلات یکدیگر بی اعتنا باشیم.آتش‌نشان‌ها به شدت متواضع و صبورند. این روحیه از کجا می‌آید؟این وظیفه ما ست. بچه‌ها از هیچی دریغ نمی‌کنند؛ نه مال و نه جان‌شان. بارها شده سرعملیات با تلفن شخصی‌شان تماس گرفته‌اند و هزینه آن بر عهده خودشان بوده است اما این مسائل در چشم‌شان مهم نیست. آتش‌نشان‌ها واقعا صبور و از خودگذشته اند.در بحث تجهیزات ،وضعیت آتش‌نشانی چگونه است؟من به ضرس قاطع می‌گویم که مشکل ما تجهیزاتی نیست. ما در موضوع زیرساخت‌های شهر تهران، مشکلات جدی داریم.مثلا در زمینه ساخت‌وسازها، مالکین و مهندسین به ما هفت متر جا نمی‌دهند که اگر اتفاقی افتاد، نرده‌بان‌های ما بتواند جا گیری کند. مجبور می‌شویم که نرده‌بان‌هایمان را با فاصله زیادی از محل حادثه وبه صورت شیب‌دار جانمایی کنیم که خب همین موضوع سبب کاهش ارتفاع نرده‌بان می‌شود.آتش‌نشانی در دید شما چگونه است؟واقعیتی را می‌خواهم به شما بگویم. تنها چیزی که برای ما مهم است،«خدمت» به مردم و حفاظت ازآن‌هاست. این موضوع نیازی به اثبات ندارد.آتش نشان آرام ندارد که مردم در آرامش باشند و این همان موضوعی است که ما را به این شغل پایبند کرده و متعهد.

منبع: irankhabar.ir

به گزارش ایران خبر، مجید مظفری طی حکمی از سوی محمد حیدری دبیر سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر به عنوان مدیر کاخ مردمی جشنواره فیلم فجر که پردیس ملت در نظر گرفته شده است، منصوب شد.در متن حکم محمد حیدری چنین آمده است:«هنرمند گرانقدرجناب آقای مجید مظفریناگفته پیداست که مردم سرمایه های اصلی سینما هستند و تکریم تماشاگران مهم ترین وظیفه جشنواره فیلم فجر است. کاخ مردمی جشنواره به سبب حضور همزمان هنرمندان و مردم عزیزمان از پر اهمیت ترین و در عین حال حساس ترین بخش های جشنواره فیلم فجر به حساب می آید . لذا با توجه به تجربه غنی و شناخت حضرتعالی از تماشاگران سینمای ایران، شما را به عنوان مدیر کاخ مردمی سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر منصوب می کنم.برای شما از درگاه خداوند منان توفیق روزافزون خواستارم.»

منبع: irankhabar.ir