بایگانی ماه : ژانویه, 2017

دکتر رضا پایدار در گفت‌وگو با ایسنا، درباره اخبار مطرح شده مبنی بر تخریب بیمارستان لولاگر، گفت: بیمارستان لولاگر موقوفه مرحوم لولاگر است که سال‌های زیادی کار کرده است. به طوری که این بیمارستان از نظر سازه‌ای بیشتر با خشت ساخته شده و از نظر ایمنی در برابر بحران‌هایی مانند زلزله مقاومت لازم را ندارد. وی افزود: در دولت‌های نهم و دهم، مصوبه‌ای برای جایگزینی بیمارستان لولاگر داده و براساس آن قرار شد این بیمارستان تخریب و بیمارستان جدیدی ساخته شود. براین اساس یک طرح مطالعاتی انجام شد اما به دلیل عدم اختصاص اعتبار لازم همچنان قضیه راکد مانده است. معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی ایران با بیان اینکه در دولت جدید وزیر بهداشت تاکنون دو مرتبه از بیمارستان لولاگر بازدید کرده‌اند و همچنین چندین بار دکتر ایازی، معاون اجتماعی وزارت بهداشت در این بیمارستان حاضر شده و جلساتی را درباره طرح جایگزینی بیمارستان لولاگر برگزار کردند، افزود: با توجه به اینکه این بیمارستان تنها بیمارستان منطقه است، برای ما هم حفظ وضعیت موجود و هم بازسازی و جایگزینی آن اولویت دارد و به هیچ وجه قصد نداریم مردم یا کارکنان‌مان تحت فشار قرار گیرند. پایدار همچنین اظهار کرد: در این راستا یکی از انتخاب‌های ما این بود که بخشی از بیمارستان تخریب و در چندین طبقه ساخته شود و بعد از اینکه این قسمت آماده شد، نیروها و تجهیزات به ساختمان جدید منتقل شده و مابقی کار را در فاز دوم ادامه دهیم. اما شرکتی که قرار بود این کار را انجام دهد، گزارش داد که ممکن است به دلیل گودبرداری در یک قسمت ساختمان، سایر بخش‌ها نیز آسیب ببینند و ایمن نباشند. ما داریم کارهای کارشناسی را در این رابطه انجام می‌دهیم و دفتر فنی باید نظر بدهد. وی با بیان اینکه به هرحال گزارش این شرکت باید بررسی شود، افزود: البته تاکنون نه درباره تعطیلی بیمارستان تصمیم قطعی گرفته شده و نه درباره تخریب آن. از طرفی ما یک ساختمان چندین طبقه در کنار بیمارستان لولاگر خریدیم که در حال تکمیل و بازسازی است و قصد داریم تمام درمانگاه‌های بیمارستان را به این قسمت منتقل کنیم. معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی ایران همچنین گفت: بنابراین تمام هم و غم دانشگاه علوم پزشکی ایران ارتقای روزافزون بیمارستان لولاگر است و حتی اگر به این نتیجه برسیم که یک قسمت از ساختمان بازسازی شود و ممکن است خطر متوجه سایر قسمت‌ها باشد، تجدیدنظر می‌کنیم. پایدار با بیان اینکه اگر اعتبارات لازم به طور کامل تامین شود، می‌توانیم در مدت کوتاهی مثلا یک سال کل بیمارستان را بازسازی کنیم، گفت: این هم یکی از انتخاب‌های ما است که البته تصمیم قطعی درباره آن گرفته نشده و کارهای کارشناسی آن انجام می‌شود.  درعین حال باید توجه کرد اورژانس بیمارستان لولاگر در حد دو اتاق دارد که متناسب با جمعیت منطقه نیست. باید در این منطقه ساختمانی در شان مردم و مطابق با استانداردها داشته باشیم که به تدریج این کار را انجام می‌دهیم؛ به طوری که خدمت‌رسانی‌مان مختل نشود و در عین حال بتوانیم خدمات ایده‌آلی را ارائه دهیم. وی با تاکید بر لزوم ارتقای خدمت‌رسانی در بیمارستان افزود: باز هم تاکید می‌کنم که هنوز تصمیمی در مورد این بیمارستان گرفته نشده و باید اعتبارات تامین و از نظر فنی بررسی شود و اگر تایید شد با مسوولان وزارت بهداشت جلسه‌ای می‌گذاریم تا به طور قطعی کار این بیمارستان را تعیین تکلیف کنیم. البته برای هر اقدامی هم باید از وزارت بهداشت مجوز بگیریم. معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی ایران با بیان اینکه این بیمارستان فرسوده و قدیمی است، گفت: ما برای احیای آن درصدد بازسازی این بیمارستان مطابق با استانداردهای روز هستیم؛ کاری که در سال ۸۵ در بیمارستان فیروزآبادی آغاز شد و با حفظ بخشی از فعالیت‌های بیمارستان ۵۰ درصد کار بیمارستان کامل شده است. منتهی بیمارستان فیروزگر بزرگ بود، اما مساحت بیمارستان لولاگر کوچک است، حتی ما پیشنهاد کردیم تا شهرداری پارک کنار بیمارستان را به ما بدهد تا بیمارستان را بسازیم و بعد از اتمام ساخت، پارک را احیا کنیم، اما متاسفانه این بحث نیز به سرانجام نرسید.

منبع: baharnews.ir

روزنامه شرق نوشت: «یک روی غمگنانه فاجعه این بود؛ دیگر خبر تازه‌ای از پلاسکو نیست. ساختمان به تلی از آهن و خاک تبدیل شده است. خانواده دست‌کم ٢٠ آتش‌نشان داغ بر دل دارند. خانواده‌های دیگری هم از سرنوشت عزیزان خود خبری ندارند و روزها را با نگرانی به شب می‌رسانند. اما روی دیگر فاجعه؛ تهران یک‌باره با بحرانی مواجه شد که حتی ظن بروز چنین رخداد تلخی را به ذهن مشوش خود راه نمی‌داد؛ یعنی مواجهه با اصل غافلگیری، غافلگیر شدن آن‌ هم در برابر فروریختن یک ساختمان ١٧ طبقه و نه برخورد با آن فاجعه عظیم؛ یعنی همان زلزله دلهره‌آور احتمالی. یک هفته است همه یکدیگر را متهم می‌کنند؛ بخشی از شورای شهر، شهرداری را متهم می‌کند و بخش دیگر مدیریت شهری را تبرئه. بخش دیگر از یک‌ سو در حال انداختن توپ در زمین دولت و وزارت کار است. بنیاد مستضعفان هم هنوز نمی‌داند به‌ عنوان مالک ساختمان پلاسکو باید چه موضعی بگیرد. عذرخواهی بکند که در این صورت مسئولیت بخشی از فاجعه را پذیرفته یا عذرخواهی نکند و به‌ نوعی پای خود را از این ماجرا بیرون بکشد که ظاهرا شکل دوم را پذیرفته است. در حادثه پلاسکو عموما همه آنها که مسئولیتی بر دوش داشتند، بر خرابه‌های آن ساختمان ١٧ طبقه حاضر شدند اما هیچ مسئولی، مسئولیتی بر عهده نگرفته است! روی فاجعه‌بار، فاجعه همین است. انبوه مسئولانی که مسئولیت نمی‌گیرند. سؤال این است: مقصر واقعی چه کسی است؟ از چه کسی باید بازخواست کرد؟ اصلا چرا باید در این مراسم حاضر شد؟ چرا باید بگوییم همه می‌آییم؟ چرا همه ما خود را در این درد و عزا شریک می‌دانیم؟ برای این که آن پدرها و مادرها، آن برادران و همسران عزادار بدانند حالا که کسی مسئولیت مصیبت وارد شده به آنها را قبول نمی‌کند، در عوض فروریختن پلاسکو وجدان عمومی مردم تکانی خورده و بیدار شده؛ همین مردمی که قرار است روز پنجشنبه برای فرونشاندن داغ بر دل‌ نشسته خود و همدردی با خانواده‌های عزادار در مراسم تشییع پیکرها حاضر شوند، همان‌هایی که در سال‌های گذشته برای آن که در مدیریت شهرشان سهمی داشته باشند، پای صندوق‌های رأی دعوت شده‌اند و به فهرست‌هایی رأی داده‌اند که شهرشان آبادتر شود. این یعنی مردم باید بدانند نصیب‌شان از صندوق‌های رأی چه بوده است؟ باید بدانند در سال‌های مدیریت اصولگرایانه بر شهر، یعنی شهرداری به‌ طور ویژه و شوراهای شهر چه گذشته است؟ شاید نه، حتما لازم است که یک‌ بار دیگر نقش‌های مدیریت شهری تعریف و تفکیک شوند. باید روشن شود نقش شهرداری و شورای شهر در اداره شهر چیست. باید یک‌ بار دیگر روشن شود شوراهای شهر قرار بود نقش پارلمان شهری را ایفا کنند؛ یعنی بر مدیریت شهری نظارت داشته باشد، نه این که در شهرداری استحاله شوند. ١١ سال از مدیریت اصولگرایانه بر شهر گذشته، پلاسکو فروریخته و تازه از شورای شهر صدا بلند می‌شود. مخالف و موافق در برابر هم صف می‌کشند اما مخالفت با چه و که؟ مخالفت با کدام مسئول در حالی‌ که هیچ‌کس مسئولیت بر عهده نمی‌گیرد. این مخالفت و موافقت‌ها اگر هیچ دستاوردی نداشته باشد، تنها عایدی آن آگاهی دوباره مردم خواهد بود. مردم حالا فهمیده‌اند برای ایمنی ساختمان‌ها، برای هوای پاک و فضای سبز، برای حل معضل ترافیک، برای نظم مبلمان شهری، برای حادثه‌ای که واقع می‌شود و جانی از دست می‌رود، چه کسی را باید بازخواست کنند. باید بدانند در ازای این بلندمرتبه‌سازی‌ها، چه عایدشان شده است؟ چه کسانی صاحب برج و باروهای اقتصادی شهر شده‌اند؟ سهم طبقه‌های متوسط و پایین‌شهری یا حاشیه‌نشین‌ها از این ساخت‌وسازها چه بوده است؟ درآمد هنگفت تراکم‌فروشی‌ها و ساختمان‌سازی‌ها در جیب چه کسانی رفته است؟ مردم چه اندازه رضایت داشته‌اند سهم آنها از فضای شهر، از کوچه‌ها و معابر و فضاهای سبز در اختیار این ساخت‌وسازها قرار بگیرد؟ آن مردمی که باید در مدیریت شهری دخالت می‌کردند، کجای این معاملات و معادلات بودند؟ مردم حق دارند سؤال کنند مدیریت ١١ساله اصولگرایی برای جلوگیری از آن فاجعه بزرگ، چه اندیشیده است؟ برای روزی که احتمالا در هر کوی و برزنی، ساختمان‌ها و برج و باروها بر سرشان آوار خواهد شد. باید پاسخ داد تا چه زمانی تهران از درون فربه‌تر – و در عین‌ حال پوک‌تر – خواهد شد؟ مردم حق دارند پرسش‌گری کنند و بدانند، اکنون روز پرسشگری است. مسئولان باید این روزها به‌ جای فرافکنی در جایگاه پاسخ‌گویی قرار بگیرند. باید بدانند اکنون زمان ارائه کارنامه ١١ سال مدیریت است نه برنامه.»

منبع: baharnews.ir

اما حکایت آن عضو شورای شهر که حالا با افق زاویه بدنش، در تمام عکس‌های سلفی دیده می‌شود، کسی که دوربین‌ها را دوست دارد و چهارگوشه تشک کشتی را بوسیده و به صندلی شورای شهر تکیه زده، حکایت عجیبی‌ است. دوبنده وانهاده و کت و شلوار به تن، خودش را به جلوی دوربین‌ها می‌رساند و پشت سرش هیولای آوار هنوز آتش از دهانش زبانه می‌کشد. پیش از هر چیز اما شاید باید یک نکته و فقط یک نکته را بگویم؛ اگر امروز دیدن آن آدم و حرف‌هایش ناراحتتان می‌کند، مقصر خودتان هستید. مقصرید که انتخابات شورای شهر را جدی نگرفتید. مقصرید که فکر کردید رأی‌دادن یا ندادن فرقی نمی‌کند. مقصرید که جا خالی کردید تا کسانی روی صندلی شورای شهر تکیه بزنند که جایشان آنجا نیست. آقای جدیدی عزیز! گفته‌اید هنرمندی که نمی‌تواند دو شاخ بز را از هم جدا کند، صلاحیت اظهارنظر ندارد، شما چطور؟ شما صلاحیت نشستن روی صندلی شورای شهر را دارید؟ بر‌اساس کدام سابقه، روی کدام تخصصتان حساب کردید که کاندیدای نمایندگی شورای شهر شدید؟ شما برای شکستن غول آوار و اتفاقات مهیبی که زیر پوست تهران نفس می‌کشند، چه‌کار کرده‌اید؟ کار هنرمند، جداکردن شاخ‌های بز نیست. آن، نهایت می‌تواند کار شما باشد که از زور بازو برخوردارید و عمری روی تشک کشتی، جنگیده‌اید. از هنرمند جماعت این کارها برنمی‌آید. خوب است که می‌دانید چه کسانی چه کارهایی نباید انجام دهند ولی خوب است که بدانید شما هم کاری انجام نمی‌دهید. نمایندگی شورای‌شهر پایتخت، شغل نیست، وظیفه‌ای است که مردم به شما محول کرده‌اند، نه برای اینکه عکس بگیرید و جلوی دوربین‌ها، کارت بانکی‌تان را بکشید که یعنی کار خیر انجام می دهید.حداقل اگر تخصص، سواد و علمش را ندارید، مشاورانی کاربلد انتخاب کنید که این‌طور وقت‌ها به شما مشاوره درست بدهند. حداقل به شما بگویند که پوپولیست خیلی وقت است حنایش رنگی ندارد یا اگر داشته باشد، حتما زمانی که مصیبت، این‌جور بر سر مردم یک شهر آوار شده، جواب نمی‌دهد.راستش را بخواهید به نظرم این حرف‌ها را پیش‌ازاین باید می‌گفتیم. ما هم مقصر هستیم. ما که وقتی خبر کاندیداتوری شما را شنیدیم، سراغتان نیامدیم و سؤال‌پیچتان نکردیم که اصلا بر چه اساسی تصمیم گرفته‌اید کاندیدا شوید. آن همکار دیگرتان که البته ساکت‌تر از شماست و روی صندلی دیگر شورا نشسته از این قاعده مستثنا نیست چون ایشان هم نتوانستند و نمی‌توانند وزنه سنگین فاجعه را بلند کنند. هنرمندی که دلش به درد آمده با شمایی که مسئولید فرق می‌کند. او حق دارد هر چه می‌خواهد بگوید، بله، حق دارد، همچنان‌که حالا همه مردم تهران هر چه دلشان می‌خواهد می‌گویند. حرف نزنیم که خفه می‌شویم! اما شما حق نداری فقط حرف بزنی، حق نداری فقط عکس بگیری و تعیین‌تکلیف کنی که چه کسی چه چیزی بگوید یا چه کسی چه کاری بکند. هنرمند را مردم انتخاب نکرده‌اند که بخواهد پاسخگو باشد، شما انتخاب‌شده‌ مردم یک شهر هستید و باید بگویید تمام این روزهایی که راهی خیابان بهشت شده‌ و رفته‌ روی صندلی شورای شهر نشسته‌اید، خب، چه گلی به سر تهران زده‌اید که حالا شاخ‌وشانه می‌کشید؟ نماینده‌بودن که فقط به کارت بانکی‌کشیدن و مصاحبه‌کردن و هر روز تیتر یک سایت یا روزنامه‌شدن نیست.اینها را مشاورانتان به شما نمی‌گویند؟ اصلا مشاور دارید؟ اگر ندارید پس اجازه دهید من نه به‌عنوان یک روزنامه‌نگار، به‌عنوان شهروندی که احساس می‌کند جنازه آن همه آدم و آن همه آتش‌نشان روی دست‌هایش مانده است و احساس گناه می‌کند به شما بگویم برای دوره بعد به فکر کاندیداشدن نیفتید؛ به کار اصلی‌تان برگردید و شیوه‌های نوین مدیریتتان را در حوزه تخصصی خود اعمال کنید.

منبع: baharnews.ir

حسن مهرورز، برادر ناصر، یکی از آتش نشانانی که در آوارهای پلاسکو گرفتار شده است، گفت: روز حادثه شیفت برادرم بود که زنگ ایستگاه ۲۴ آتش نشانی به صدا درآمد و آن ها برای انجام عملیات اعزام شدند.مهرورز در ادامه بیان کرد: پس از اینکه وارد ساختمان پلاسکو شدند و عملیات اطفاء حریق را انجام دادند برادرم متوجه می شود عده ای همچنان در ساختمان حضور دارند به همین دلیل به داخل ساختمان باز می گردد که ناگهان ساختمان ریزش می کند. وی خاطرنشان کرد: ما چهار برادر هستیم که هر چهارتایمان نیز آتش نشانیم.مهرورز در پایان گفت: نمی دانم برای ناصر چه اتفاقی افتاده است اما برادر من ورزشکار بود و تجربه حضور در عملیات های گوناگونی را داشت، با اینکه شدت آتش در پلاسکو به حدی بوده است که آهن ها را ذوب کرده اما هنوز امیدواریم که ناصر سالم بیرون آید.

منبع: baharnews.ir

معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی دزفول سه شنبه شب به ایرنا گفت: فرد مذکور با جعل مهر و شماره نظام پزشکی یکی از دندانپزشکان خارج از استان خوزستان خدمات دندانپزشکی ارائه می کرد.مهرداد کلانتریان افزود:فرد مذکور با تلاش و پیگیری کارشناسان اداره نظارت بر امور درمان دانشگاه علوم پزشکی دزفول و همکاری نیروی انتظامی ،قضایی و امنیتی به دام افتاد.وی گفت:کارشناسان اداره نظارت بر امور درمان این دانشگاه در این رابطه بسیار هوشمندانه عمل کرده و با اقدام سریع و به موقع مانع از فعالیت این فرد جاعل در حرفه دندانپزشکی شدند. معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی دزفول افزود: این دانشگاه بر فعالیت های درمانی اشراف کامل داشته و با برنامه ریزی و به صورت غیر محسوس واحدهای درمانی را زیر پوشش ارزیابی قرار داده است.وی خاطر نشان کرد: گزارش های مردمی در شناسایی متخلفان فوق العاده حائز اهمیت است ضمن اینکه این دانشگاه با متخلفان در امر سلامت مردم با قاطعیت برخورد می کند.مردادماه امسال نیز فردی که بدون داشتن مدارک پزشکی و مجوزهای قانونی در سطح شهرستان شوش خدمات دندانپزشکی ارایه می کرد توسط مقامات قضایی دستگیر شد.

منبع: baharnews.ir