بایگانی ماه : دسامبر, 2016

به گزارش ایران خبر، یک ماهی می‌شود که سرما کارتن‌خواب‌ها را راهی کرده تا اطراف و درون گورستان بزرگ نصیرآباد باغستان در حومه شهریار ساکن شوند. عده‌ای درون گورستان و در قبرهای از پیش آماده شده و چندین خانواده در اطراف گورستان، در منطقه بلوک‌زنی و زیر کانال در چادر زندگی می‌کنند. در درون گورستان، ٣٠٠ گور از پیش آماده وجود دارد که ۵٠‌ کارتن‌خواب دست کم ٢٠ گور را اشغال کرده‌اند. در هر گور یک نفر و گاهی هم سه تا چهار نفر زندگی می‌کنند.

 این گورها عموما برای خواب مورد استفاده قرار ‌می‌گیرند و در طول روز و زمانی که افراد برای تهیه پول مواد و غذا ضایعات جمع می‌کنند یا گدایی می‌کنند، خالی هستند؛ اما باید حواسشان به گورشان باشد چرا که از طرف دیگر کارتن‌خواب‌ها مورد سرقت قرار می‌گیرند. به پتوهای پاره و لباس‌های کهنه هم رحم نمی‌کنند.

هیزم‌های سوخته، ظرف‌های یک بار مصرف غذا، پلاستیک و تکه پارچه‌های موجود در بعضی از گورهایی که الان سقف ندارند، نشان‌ می‌دهد که قبلا مورد استفاده یک گروه دیگر بوده است. گورهای از پیش آماده شده در سمت چپ گورستان، روبه‌روی قبرهایی که در آن تدفین انجام شده و با فاصله کمی از مسیر رفت‌و‌آمد مردم قرار دارند.

یک نفر از سر کنجکاوی گوشه‌ای از پتوی کشیده‌شده روی یکی از گورها را کنار می‌زند تا ببیند درون آن چه خبر است؛ ناگهان با هجوم کارتن‌خواب هایی که در گور خوابند مواجه می‌شود. حسن ناراحت از این‌که چرا خواب بعدازظهرش را بر هم زده‌اند، سرش را از قبر بیرون می‌آورد و با اشاره دست سعی ‌می‌کند فرد کنجکاو را دور کند. آرمان‌ کارتن‌خواب دیگریست که همان نزدیکی در حال قدم‌زدن است و با دیدن این صحنه به‌سرعت به سمت گورها برمی‌گردد. می‌آید تا آن غریبه را از محل زندگی‌شان دور کند. جنگ لفظی که بینشان پیش می‌آید، توجه تعداد بیشتری از مردمی که برای خواندن فاتحه به گورستان آمده‌اند را به این سمت جلب می‌کند. دعوای‌شان بالا می‌گیرد، چند نفر گوشی به دست مشغول عکس گرفتن می‌شوند. آرمان: «عکس نگیر آقا، عکس نگیر. مگه بدبختی هم عکس گرفتن داره؟»

بنر سفیدی که روی یکی دیگر از گور‌ها کشیده شده، کنار زده می‌شود و مردی به‌سرعت خودش را بالا می‌کشد. سن و سالش به‌سختی به ٣٠‌سال می‌رسد. سرما پوست روی بینی‌اش را برده و تبدیل به زخم بزرگی کرده است. سردش می‌شود، لبه‌های کلاه بافتنی مشکی‌اش را روی گوشش پایین می‌کشد. به اطرافش نگاه می‌کند ‌می‌گوید: «امنه، خبری نیست». خم می‌شود تا به زن لاغر‌اندام کمک کند که پشت سرش برای بیرون آمدن از گور تلاش می‌کند.

از چند گور آن طرف‌تر صدایی می‌آید: «شهناز، شهناز» اما جوابی نمی‌گیرد. یکی از رهگذرها می‌شنود و بلند صدا می‌زند: «شهناز کیه؟ صداش می‌کنن.» همان زنی که چند دقیقه قبل، تا شانه داخل گور بود و حالا خودش را بالا کشیده، دست‌های پینه بسته‌اش را با پشت لباس بلند قهوه‌ایش پاک می‌کند و کشدار می‌گوید: «‌هاااااااا؟ میام الان».

عَبِد کنار شهناز ایستاده، داد می‌زنه: «بلندتر بگو اسمشو تا همه بفهمن»، می‌ترسند نامشان را به غریبه‌ها بگویند. فاش‌نشدن اسم‌شان جزیی از هویتشان است.

تمایلی برای حرف‌زدن ندارند. نگاه‌شان هم که می‌کنی رو برمی‌گردانند. بعد از چند سوال درباره وضعیت‌شان، این‌که این‌جا چه‌کار می‌کنند؟ و چرا این‌جا را انتخاب کرده‌اند؟ شهناز می‌گوید: «پنج روز پیش برای تهیه مواد آمدم اینجا، آخه شنیدم این‌جا مواد ارزانتره، یه نفر بهم حلوا داد. دیدم چند نفر بالای گورها نشستن، از اون حلوا بشان دادم، دیدم همزبان منن، تصمیم گرفتم بمانم، شوهرمم قراره بیاد همین‌جا.»

متأهلی؟ بچه داری؟
ها، ٣ تا پسر دارم، پسر بزرگم ١٨ سالشه و یک دوقلوی ١۶ ساله هم دارم.
اهل کجایی؟
٢٠ ساله که از شهرستان به تهران آمدم.
خانواده‌ات کجاهستند؟ ازت خبر دارند؟
پدر و مادر و ٧ برادرم شهرستانند، خبری از سرنوشت من ندارن. نمی‌تونم برگردم، اگه برگردم، چون معتادم حتما منو می‌کشن.
چند وقته معتاد شدی؟
پنج ساله.
چطور معتاد شدی؟
پنج‌ سال پیش من بهترین آشپز بودم؛ برای یک شرکت ارمنی با ١٠٠ تا پرسنل غذا درست می‌کردم، شوهرم سرکار نمی‌رفت، خونه بود و همیشه در حال مصرف مواد بود، من نمی‌دانستم که بخوره (نوعی اعتیاد که از طریق در معرض بوی مواد قرار گرفتن ایجاد می‌شود) معتاد شدم. صبح‌ها سخت از خواب بیدار می‌شدم و سر کار چرت می‌زدم. یه بسته نسکافه خریدم که خوابم بپره، شوهرم دید گفت خاک بر سرت، این چیه خریدی؟ بیا، دوای تو پیش منه، یه چیزی می‌دم که کلا خواب از کله‌ات بپره، بشم شیشه داد کشیدم. بعدش من تا یک هفته نمی‌تانستم بخوابم. وسواس کار کردن گرفته بودم. گفتم مرد خدا ذلیلت کنه، منو ببر دکتر، نمی‌تونم بخوابم. یه چیز دیگه بشم داد گفت اینو بکشی می‌خوابی، هرویین بود، اونو که زدم تا دو روز خواب بودم، انگار مرده بودم. برای آرام شدن، مجبور شدم دوباره بکشم و کم‌کم کارمم از دست دادم.

دانه‌های درشت اشک روی گونه‌های فرو رفته‌اش می‌چکد، نفس عمیقی می‌کشد و انگار به پنج‌سال گذشته برگشته است. حالا تمایل بیشتری دارد که درباره خودش حرف بزند.

چند وقته کارتن‌خوابی؟
«الان سه ساله که کارتن‌خواب شدیم.
پسرات کجا هستند؟
پسرام رفتن خونه عموشان، درس می‌خوانن، زنگ می‌زنم بهشان، اونا فقط گریه می‌کنن، پسر بزرگم میره سرکار؛ اما تا حالا سه بار می‌خواسته خودکشی کنه، می‌گه عمو و زن‌عمو خیلی خوبن اما من دیگه نمی‌توانم بشینم سر سفره‌شان.

می‌خواهد بغضش را قورت بدهد؛ به زور می‌خندد. دندان ندارد. فقط سه دندان خراب و این هم ثمره اعتیاد است. گروهی از زنان و مردان سیاه‌پوش ١٠٠ متر آن‌طرف‌تر عزیزی را به خاک سپرده‌اند. صدای مویه و نوار روضه می‌آید. شهناز سرش را آرام و با افسوس تکان می‌دهد. برای این‌که صدا به صدا برسد، صدایش را بالاتر می‌برد.

«می‌خوام ترک کنم، تو را به خدا، تو را به دین‌تان کمکم کنید که ترک کنم، خسته شدم، خسته شدم از هر روز گدایی‌کردن تو عوارضی. من قبلا می‌آمدم قبرستان، حالم بد می‌شد، بار اولی که منو کشیدن پایین تو قبر تا سه روز مریض بودم و نتونستم بخوابم، اما خب چاره‌ای ندارم، جایی را ندارم که برم.»
چرا نمیری کمپ؟
«چندبار رفتم، اما آن‌جا منو میزنن، موهامو می‌کشن. موهامو ‌می‌تراشن، شلنگ رو گره میزنن و با گره شلنگ ما رو میزنن، هنوزم جای کتک‌هایی که خوردم روی بدنم هست، من دیگه جانی ندارم که کتک بخورم.»

در میان حرف‌هایش یک نفر با دو کیسه پلاستیکی سبز و سفید می‌آید. لباس‌ها و وسایلش را آورده. شهناز تشکر می‌کند: «دردت به جانم.»

حالا جمعیت بیشتری جمع شده، مردها آمده‌اند روی لبه‌های گورها، اما زن‌ها با کمی فاصله روی تپه‌های اطراف این گورهای آماده ایستاده‌اند. یکی از میان جمعیت می‌گوید باید ترک کنید و بروید سرکار!
آرمان می‌گوید: «مشکل ما بی‌مکانیه. ترک هم کنیم دوباره باید بیاییم همین‌جا. کنار بقیه که معتادند. دوباره معتاد می‌شیم.»

«من یکی از اینها را می‌شناسم.» مردی که صاحب یک کارگاه صنعتی است می‌گوید.

«یکی از این‌ کارتن‌خواب‌‌ها که اسمش فرشیده، ٢‌سال پیش در کارگاه من کار می‌کرد. اون موقع‌ها نامزد هم داشت. درگیر مواد مخدر شد و دیگه نتونست کار کنه، زندگی‌اش هم از هم پاشید. الانم اینجاست.»
با دست به خرابه‌های پشت گورستان اشاره می‌کند. «الان اونجا داره ضایعات جمع می‌کنه. چطور میشه کمکش کرد؟ به حرف که نمیشه. همه باید قدم بردارند.»

هوا گرگ و میش است، مردم پراکنده می‌شوند. مراسم آن خانواده داغدار هم تمام شده. کمی آن‌طرف‌تر، مردم بی‌توجه به گورخوابان، کنار مزار اموات خودشانند و خیرات‌شان را با هم تقسیم می‌کنند.
صدای اذان در گورستان می‌پیچد. با تاریک شدن هوا، کم‌کم سر و کله بقیه‌کارتن‌خواب‌ها پیدا می‌شود.

خسته از پرسه‌زنی روزانه، با قامت‌های خمیده و سرهای کج شده، توبره‌ای را با خود می‌کشند و به میان
جمعیت می‌روند تا این‌جا هم پولی، چیزی عایدشان شود. انتخابشان بیشتر زنان است. به‌خصوص زنانی که دست یک بچه در دستشان است. دست دراز می‌کنند. جان بچه را قسم می‌دهند و می‌گویند: «پول یه نون به من بدید.» اکثریت بی‌جواب رد می‌شوند. یکی از مردها می‌گوید: «پول ندارم اما نانوایی نزدیک است. بیا برویم برات نان بگیرم.»

نگهبان دم در گورستان از روزها و شب‌هایی که با این گورخواب‌ها می‌گذراند، حرف‌هایی دارد:  
«یک ماهی هست‌ کارتن‌خواب‌ها، به‌خصوص شب‌ها، در بعضی از این قبرها شب را به صبح می‌رسانند. آن اوایل که آمدند اینجا، بیرون‌شان کردیم اما هم تعدادشان زیاد است هم جای دیگری ندارند که بروند. دیوار گورستان کوتاه است، بیرون‌شان هم کنیم از دیوار می‌آیند. نیروی انتظامی هم که می‌آید، متفرق می‌شوند. تعدادی‌شان را هم گرفته‌اند و برده‌اند کمپ. خیلی‌هاشان از کمپ فرار می‌کنند و دوباره برمی‌گردند.»

همه‌شان معتادند؟
«تقریبا همه معتادند. دو زن و یک بچه ٨ ساله هم هست که آنها هم معتادند. روبه‌روی گورستان، چند صد متر آن‌طرف‌تر در «بلوک‌زنی» هم یک پیرزن همراه ٢ پسر و یک عروس و نوه‌اش در چادر زندگی می‌کنند. خود پیرزن و یکی از پسرهایش معتادند. باز هم هستند، کمی آن طرف‌تر زیر کانال یک زن و مرد هستند که از شهرستان آمده‌اند. آنها هم در چادر زندگی می‌کنند اما معتاد نیستند.»
برخورد مردم باهاشون چطوره؟
«اینجا منطقه فقیرنشینیه. مردم انقد از این کارتن‌خواب‌ها دیدن که انگار واکسینه شدند و بی‌تفاوت. ولی بعضی‌ها هم برای کمک ‌می‌آیند مثل گروه یاشار تبریزی که شب یلدا برای ساکنان گورها و چادرنشین‌های اطراف گورستان غذا و میوه آورده بودن، اما‌ کارتن‌خواب‌ها نیومدن.»

زنی‌ با روسری یشمی، یکی از‌ کارتن‌خواب‌هایی که تازه از بیرون برگشته به گورستان، حرف‌های نگهبان را شنید و گفت: «آره، چند شب پیش غذا آوردن. اینا می‌خوان گولمون بزنن و ببرنمون کمپ. من از ترسم تا ٣ نصفه‌شب تو بیابون‌های اطراف بودم. کی می‌خواد به ما کمک کنه؟ مردم ما رو که می‌بینن اذیتمون می‌کنن. ما رو با سنگ می‌زنن. مگه ما غریبه‌ایم؟ ما همون آدم‌هایی هستیم که تا چند‌سال پیش سر سفره‌های هم بودیم.»
یاشار تبریزی، مدیر گروهی که کمپین شب یلدا را شکل داده، می‌گوید: « قصد داریم کار خود را ادامه ‌دهیم.»

شروع کمپین از کجا بود؟
کار ما از صفحات مجازی شروع شد. من ٢٠ روز پیش از حضور‌ کارتن‌خواب‌ها در گورستان مطلع شدم و با کمک دوستانی که نمی‌شناختیم همدیگر را، اما به بنده اعتماد کردند مبلغی را جمع‌آوری و برای شب یلدا مقداری غذا و میوه فراهم کردیم. متاسفانه ‌کارتن‌خواب‌ها از ترس خیلی‌هاشان نیامدند، یا آمدند غذا را گرفتند و رفتند.
با چه هدفی این کار را ادامه می‌دهید؟
هدفمان ایجاد همکاری و همیاری بین خیریه‌هاست برای کمک به این مردم بی‌خانمان. در بین این کارتن‌خواب‌ها زن هست، بچه هست. خیلی‌هاشان معتاد نیستند و از فقر به گورستان پناه آورده‌اند.
بچه در بین‌کارتن‌خواب‌ها؟
بله، علی هشت‌ساله و معتاد است. بعضی شب‌ها را در گورستان سپری می‌کند. برای برقراری ارتباط با او و ایجاد انگیزه با کمک دوستان برایش یک مقدار لباس گرم خریدیم. خودش تمایل دارد که ترک کند. می‌خواهیم ازش حمایت کنیم که این اتفاق بیفتد.
برنامه‌های‌تان چیست؟
ما با چند موسسه خیریه مذاکراتی را انجام دادیم و موسساتی مثل جمعیت امام‌علی(ع)، موسسه مهرانه زنجان، خانه کودکان کوشا و همچنین وزارت آموزش و پرورش قبول کردند که از ما حمایت کنند. دوباره جمعیت گورستان را ترک کرده و تاریکی همه جا را فرا گرفته، مثل هر شب. بنرهای پاره، تکه‌پتو‌های مندرس و تخته‌‌چوب‌های نیمه‌سوخته را برمی‌دارند. سقف اتاق‌های دوطبقه‌ای که یک متر و نیم ارتفاع دارند. فرششان کارتن‌پاره است و تختشان زمین سفت و سرد. نه چراغی، نه وسیله‌ای. فقط پتو و لباس کهنه. همین.
 

منبع: irankhabar.ir

هوای تهران همچنان برای گروههای حساس ناسالم است.

به گزارش میزان، براساس اعلام مرکز کنترل کیفیت هوای شهر تهران، هوای پایتخت امروز سه شنبه در شرایط ناسالم برای گروههای حساس قرار دارد. شاخص ذرات معلق کمتر از دو و نیم میکرون امروز روی عدد ۱۳۹ قرار گرفته است. 

هوای تهران از روز پنج شنبه گذشته در شرایط ناسالم قرار دارد.

منبع: alef.ir

بنیانگذار تکنیک‌های نوین خوش‌بینی معتقد است که باید از دوران کودکی روی خوش‌بین شدن کودکان کار کنیم.
 به گزارش فارس، بر کسی پوشیده نیست که پیکره شخصیت فرد در دوران کودکی او شکل می‏گیرد و بر همین اساس محققان و صاحب‏نظران ارائه آموزش‌‏های اثربخش در این دوران را برای رشد بعدی کودک بسیار مهم می‏دانند؛ این درحالی است که موضوع خوش بینی و نهادینه کردن مثبت اندیشی در نگرش کودک از آن دست موضوعاتی است که نه تنها باعث جهان‌بینی زیبا در فرزندان می‌شود بلکه در آینده به آنها کمک خواهد کرد افرادی موفق و سرشار از شوق زندگی شوند. در همین رابطه با احمد ستایش نویسنده کتاب سرزمین خوش‌بینی و بنیان‌گذار تکنیک‌های نوین خوش‌بینی به گفت‌وگو نشستیم.
 
• پاسخ شما برای مخالفان تئوری خوش‌بینی که معتقدند این نگرش روی دیگر خیال‌پردازی و زندگی در تخیل است، چیست؟
 
بهتر است با یک تعریف توضیح داده شود خوش‌بینی می‌تواند یک احساس خوب باشد و بر این باور تأکید کند که همه چیز خوب است و در آینده نیز شرایط بهتری در پیشرو است؛ این نوع نگرش مثبت به فرد انرژی می‌دهد و استعدادهای پنهان را فرا می‌خواند، این نگرش آگاهی را از فرصت‌ها افزایش می‌دهد و پرتویی قوی از روشنایی را به درون گوشه‌های تاریک زندگی می‌تاباند؛ فرد خوش‌بین حوادث را از زاویه امید تفسیر می‌کند، تلاش دارد مزیت‌های آن را کشف کرده و راه حل‌های خلاقانه را دریابد در حالی که فرد بدبین متوجه آنها نمی‌شود پاسخ این منتقدان مشخص است مواردی که گفته شده را با هزینه‌ای که فرد بدبین به بار می‌آورد، مقایسه کنند.
 
• اما بهتر نیست به جای خوش بینی موضوعاتی نظیر واقع بینی را به کودکان آموزش دهیم، به هر حال دنیا گاهی چهره تلخ دارد.
 
خوش‌بینی تضادی با واقع بینی ندارد و حتی به شخص تأکید می‌کند که باید تفکری واقع‌بینانه داشته باشد، یک فرد خوش‌بین همیشه معتقد است که شرایط سخت وجود دارد اما راه حلی برای رفع و بهبود آن شرایط نیز هست بنابراین خوش بینی این نیست که تصور کنیم هیچ شرایط سختی در زندگی وجود ندارد یا این که آن را نادیده بگیریم، بلکه یاد بگیریم چگونه در هر شرایطی با آنان برخورد کنیم و آن را به صورت مطلوب تغییر دهیم، حال تصور کنید کودکی که این نگرش را ندارد بواسطه بدبینی، اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهد و باعث می شود کودک به جای حل مسائل، روی موانع متمرکز شود که البته همین امر باعث خواهد شد تا کودک از نظر هیجانی خسته و از پا افتاده و در رابطه با دیگران ناکارآمد شود.
 
• آیا خوش‌بینی باعث کم‌توجهی به فضای حال نمی شود؟
 
برعکس، طبق آزمایش بین دو گروه از افراد خوش بین و بد بین مشخص شد، ۸۰ درصد کسانی که خوش‌بین هستند، دقت و توجه زیادی نسبت به زندگی روزمره خود دارند و ضمن پذیرفتن گذشته خود، مسائل مربوط به حال خود را مدیریت کرده و انتظار روزهای بهتر را دارند و بواسطه این نگرش موقعیت‌های موفقیت‌آمیز بیشتری را در زندگی به وجود می‌آورند، ضمن اینکه بر اساس مطالعه‌ای که در مجله اطفال امریکا به چاپ رسیده، خوش بینی موجب بهبود سلامت روانی و رفتار کودکان و حتی نوجوانان در برابر علائم افسردگی‌های بلوغ می‌شود.
 
• در پاسخ به اظهارات برخی از کارشناسان که معتقدند خوش‌بینی درکی فلسفی از جهان‌بینی است و نمی‌توان آن را از کودکی آموزش داد چه می‌گویید؟
 
اجازه دهید با یک مثال این موضوع را بررسی کنیم افراد بالغ، پرخاشگری را امری غیرعادی می‌دانند در حالی که پرخاشگری در فرآیند رشد کودک ۵ ساله کاملاً عادی‌ است! در حقیقت هر کودکی در این سن، اسباب‌بازی دوست خود را می‌دزدد، لگد می‌زند، مشت می‌زند، یا گاهی داد می‌زند واقعیت این است که بیشتر اوقات دلیل این امر یک ترس ساده است او دقیقاً نمی‌داند چه‌کار باید انجام دهد درحالی که اگر خوش بینی درقالب بازی و موضوعات تشویقی در ذهن کودک نهادینه شود بسیاری از ترس های او از بین خواهد رفت، البته در حوزه آموزش قرار نیست فهم خوش بینی را به کودک آموزش دهیم بلکه قرار است با مدل هایی از بازی ها آن را در ذهن کودک شکل دهیم.
 
• چه بازی‌هایی باعث تقویت خوش‌بینی در کودک می شود؟
 
تأکید ما بر آموزش خوش‌بینی به کودکان از طریق بازی است از آن جهت که بازی می‌تواند تأثیرات بسزایی را بر ضمیر ناخودآگاه کودک گذاشته و پس از مدتی به عادت تبدیل گردد؛ بازی‌های زیادی در این زمینه وجود دارد اما آنچه که مهم است میزان تأثیرگذاری و نتایج آن است، هر بازی که توسط کودک ساخته شود مهم این است که بعد از خراب شدن اشکال ساخته شده یا پازل چیده شده به کودک یادآوری کنیم که می‌تواند دوباره آن را بسازد و چیزی را از دست نداده است، البته این شکل کلاسیک آموزش خوش‌بینی به کودک است اما شیوه‌های نوین، بازی‌هایی داستان گونه را پیشنهاد می‌کند که والدین و مربیان مهد کودک‌ها می‌توانند با فراگیری آن ساختار خوش‌بینی را در قالب این بازی‌ها به کودکان آموزش دهند.

منبع: alef.ir

رئیس پلیس مرکز کنترل ترافیک راه‌های کشور با تشریح آخرین وضعیت راه‌های مواصلاتی، از ترافیک نیمه سنگین در باند جنوبی آزادراه تهران-کرج خبر داد.

به گزارش مهر، سرهنگ نادر رحمانی گفت: طبق آخرین گزارش‌های دریافتی از مرکز کنترل ترافیک راه‌های کشور، هم‌اکنون در باند جنوبی آزادراه تهران-کرج در محدوده گرمدره، ترافیک نیمه سنگین گزارش شده و در سایر محورهای مواصلاتی کشور، ترافیک عادی و روان است.

وی افزود: بر همین اساس در استان‌های گیلان و مرکزی در اکثر محورها، اصفهان در محور اردستان بارش باران و همچنین در اکثر محورهای استان آذربایجان غربی و محور گرمسار در استان سمنان، مه‌گرفتگی و کاهش دید گزارش شده است.

رحمانی در ادامه با اشاره به اینکه در محور اسالم به خلخال در استان اردبیل تردد فقط با زنجیر چرخ امکان پذیر است، افزود: پلیس راهور از تردد خودروهای فاقد زنجیر چرخ در محورهای برف‌گیر و کوهستانی جلوگیری می‌کند. در سایر محورها و راه‌های مواصلاتی بر طبق گزارشات ارسالی، وضعیت جوی آرام گزارش شده است.

رئیس پلیس مرکز کنترل ترافیک راه‌های کشور افزود: کمربندی دهلران محور فرعی اولنگ-شاهرود و محور شمشک به دیزین، همچنین محور پونل به خلخال و سروآباد به پاوه به دلیل بارش برف و یخ‌زدگی همچنان مسدود است.

منبع: alef.ir

محققان کالج لندن با برداشت سلول‌های بنیادی از مایع آمنیوتیک زنان باردار موفق به ساخت اولین داروی تزریقی برای مقاوم‌سازی سریع استخوان‌ها در افراد سالخورده شدند.

به گزارش ایسنا و به نقل از تلگراف، پوکی استخوان یا استئوپروز یک اختلال اسکلتی است که بیشتر در دوران کهنسالی بروز پیدا می‌کند. ویژگی بارز این بیماری شایع کاهش استحکام استخوان و افزایش احتمال شکستگی بدون ضربه است.

محققان معتقدند با استفاده از داروی تزریقی تقویت‌کننده بافت استخوان، هر ساله از میلیون‌ها شکستگی ناخواسته در استخوان‌های افراد سالخورده جلوگیری خواهد شد.

مایع آمنیوتیک در درون رحم مادر باردار ترشح می‌شود. این مایع در ابتدا فقط حاوی آب و الکترولیت‌ها است ولی از حدود دوازده تا چهارده هفتگی پروتئین، کربوهیدرات، چربی، فسفولیپید و اوره نیز بداخل آن ترشح می‌شود.

یکی از مولکول‌های ناشناخته موجود در این مایع exosome است که در مطالعات انجام شده مشخص شد این پروتئین استحکام استخوان‌ها را به سرعت افزایش می‌دهد.

محققان با تزریق این مولکول به موش‌های مبتلا به سندرم استخوان‌های شکننده متوجه شدند که احتمال شکستگی استخوان پس از تزریق دارو تا ۷۸ درصد کاهش می‌یابد.

پس از موفقیت حاصل شده در آزمایشگاه اکنون محققان برای آزمایش این دارو بر روی بیماران داوطلب آماده می‌شوند.

کاربرد دیگر این داروی موثر، جلوگیری از کاهش تراکم بافت استخوان فضانوردان مستقر در ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهد بود.

منبع: alef.ir