بایگانی ماه : دسامبر, 2016

«متأسفانه گزارش‌ها نشان می‌دهد خانم‌های کارتن‌خواب به هنگام زایمان در برخی از بیمارستان‌های جنوب و مرکز شهر و پس از به‌ دنیا آمدن نوزاد با دریافت ۱۰۰ تا ۲۰۰ هزار تومان بچه خود را می‌فروشند.» این جمله از فاطمه دانشور که اوایل پاییز سال گذشته بر زبان راند، سروصدای زیادی به پا کرد. نهادهای مختلف او را دروغگو خواندند و از او خواستند حرفش را پس بگیرد اما کمی بعد مشخص شد اوضاع خراب‌تر از آن چیزی است که همه فکر می‌کردند. حالا بچه‌ها از دروازه غار تا دره فرحزاد مثل سرنگ و شیشه و دوا خرید و فروش می‌شوند. بچه‌های معتاد، بچه‌های مریض و گرسنه پشت زنان کولی بسته می‌شوند و با دُز بالای قرص خواب‌آور صدایشان بریده می‌شود تا بشوند دستاویز گدایی. بچه‌های بخوری و خمار که در ازای یک سوت شیشه معاوضه می‌شوند و مادرانی که مادریشان پشت شیشه براق پایپ تمام می‌شود. فاطمه دانشور، رئیس کمیسیون اجتماعی شورای شهر تهران و مدیریت مرکز خیریه مهرآفرین از اولین کسانی است که درباره خرید و فروش کودکان اعلام عمومی کرد. او در گفت‌وگو با مجله روبه‌رو جزئیات خرید و فروش کودکان در تهران و خلأهای بزرگ نهادهای مربوطه را برمی‌شمارد که در ادامه می‌خوانید. اول از همه می‌خواهم بدانم آیا آماری از کودکان در حال خرید و فروش در سطح شهر دارید؟ اصلا چطور با این معضل روبه‌رو شدید؟ هیچ آمار رسمی درباره خرید و فروش کودکان و نوزادان وجود ندارد. صرفا گزارش‌هایی که گاه‌ و بیگاه به دست ما می‌رسد، می‌تواند به ترسیم عمق فاجعه کمک کند. سال گذشته که متوجه این پدیده شدیم، دیدیم که هیچ دستگاهی به طور سیستماتیک اصلا وارد این ماجرا نشده است. من هم آن زمان فرصتی نداشتم که با دستگاه‌های مختلف درباره ورودشان به این ماجرا صحبت کنم، چون زمان‌بر بود و فکر می‌کردم بهتر است با خیریه خودم شروع کنم؛ چرا که سیستم کارش را به‌ خوبی می‌دانستم. از همان زمان لابی‌ها را شروع و با دستگاه‌های مختلف رایزنی کردیم تا بتوانیم در بخشی از شهر کار کنیم و آن را به صورت پایلوت جلو ببریم. همزمان هم گزارش‌ها را به دستگاه‌های مختلف بدهیم تا این مسئله از طریق دستگاه‌های متولی حل شود. اولین دستگاهی که درباره این مسئله با آن صحبت کردید، کجا بود؟ در ابتدا موضوع را با وزارت بهداشت در میان گذاشتم و باید بگویم کمک‌های مؤثرشان ستودنی بود. وزارت بهداشت نسبت به دیگر دستگاه‌ها دغدغه‌مندتر بود و اجازه داد بیمارستان‌های محل حضور زنان معتاد با ما وارد تعامل شود و در صورت مشاهده زنان معتادِ باردار با ما تماس بگیرند. در این مدت یعنی از آبان سال گذشته تا امروز حدود ۲۰۰ پرونده را شناسایی کردیم. در این پرونده‌ها مادران معتاد عموما دوگانه‌مصرف هستند؛ یعنی شیشه پای ثابت مصرف مخدر است و در کنارش هروئین هم مصرف می‌کنند و بیشتر بچه‌ها هم معتاد متولد می‌شوند. چیزی که بین این کودکان و مادران آنها مشترک است، نداشتن اوراق هویتی است. پدرِ فرزند نامشخص است و زن با یک نام در بیمارستان خودش را ثبت می‌کند و بچه متولد می‌شود و بعد از تولد هم کودک به مادر تحویل می‌شود. اینجا بعد از حضور ما تنها تفاوت ایجاد شده این بود که در هنگام ترخیص کودک آنها با ما تماس می‌گرفتند و ما بچه را ترخیص می‌کردیم اما بچه به مادر تحویل داده می‌شد. سرنوشت این کودکان بعد از ترخیص چه می‌شود؟ ما وقتی مادر و کودک را ترخیص می‌کنیم مقصدهای آنها متفاوت است. درصد بسیاری از این کودکان به پاتوق بازمی‌گردند. پاتوق مکانی است که زندگی گروهی در آن جریان دارد و زنان و مردان بدون علقه فامیلی یا شرعی کنار هم زندگی می‌کنند و پدرِ بچه را هم نمی‌شود بین آنها شناسایی کرد. زندگی این افراد از طریق خرده‌فروشی مواد مخدر می‌گردد و در بهترین حالت شغل دست‌فروشی دارند. عده‌ای دیگر از این زن‌ها هم کارتن‌خواب هستند و دوباره پس از زایمان به خیابان برمی‌گردند. بعد از صحبت‌ با مسئولان وزارت بهداشت چه اتفاقی افتاد؟ اولین گزارشی که به وزارت بهداشت اعلام کردیم و کارگروه تشکیل شد، در همان جلسات نتایج مشاهدات را می‌گفتیم. مهم‌ترین چیزی که نگرانمان می‌کرد این بود که بیمارستان‌ها یکی در میان بچه را برای سم‌زدایی نگه می‌داشتند، یعنی بچه‌هایی را که معتاد بودند، بعضی بیمارستان‌ها نگه می‌داشتند و بعضی دیگر ترخیص می‌کردند. کودک برای سم‌زدایی باید دوره سه تا پنج روزه را در بیمارستان بگذراند تا اثر مصرف مواد مادر در بدن او از بین برود. متأسفانه این برخوردِ سلیقه‌ای نگران‌کننده بود و ما منعکس کردیم. موضوع دیگر این بود که چرا کودک، باید تحویل مادری شود که اوراق هویتی ندارد و شرایط زندگی سختی دارد و نمی‌تواند از عهده نگهداری کودک بربیاید. در اکثر موارد کودک تحویل مادر می‌شد، مگر مواردی که مادر فرار می‌کرد. بعد از ترخیص به این شیوه و اعلام‌ کردن به ما، مددکاران به صورت هفتگی به این بچه‌ها سر می‌زدند و شیرخشک و پوشک می‌بردند و درِ پوشک و شیرخشک را باز می‌کردند تا به سر مادر نزند که آنها را بفروشد. از طرفی با مصرف شیرخشک از انتقال بیماری‌های مادر مثل اچ‌آی‌وی به کودک جلوگیری می‌کردیم. این تشخیص به‌ موقع اچ‌آی‌وی هم مشکل دیگر ما بود، چون بیمارستان از مادران و کودکان تست اچ‌آی‌وی نمی‌گرفت. ما ۱۰ مددکار داشتیم که بعد از ترخیص مادران به طور دائم به خانواده و مادر سر می‌زدند. در ماه‌های دوم و سوم متوجه غیبت کودک در برخی خانواده‌ها می‌شدیم. از مادر توضیح می‌خواستیم و او توضیح قانع‌کننده‌ای نداشت. مثلا می‌گفت خانه مادرشوهرم است و ما دست برنمی‌داشتیم و دوباره هفته بعد سر می‌زدیم و باز هم جواب‌های مشابه می‌گرفتیم. مادر باز هم توضیح قانع‌کننده‌ای نمی‌داد و این پیگیری ما چهار ماه طول می‌کشید. بین ۲۰۰ پرونده‌ای که داشتیم حداقل ۲۰ مورد به این صورت برایمان پیش آمد و گزارش همه را به نیروی انتظامی دادیم تا بفهمیم چه بلایی سر این کودکان آمده است. از طرفی هم سرزدن‌های هفتگی ما به این خانواده‌ها که زندگی پاتوقی داشتند یک مشکل بزرگ را روشن کرد. زنان باید از این پاتوق‌ها دور می‌شدند و جایی هم برای نگهداری از آنها نبود. برای همین یک مسافرخانه را در تهران اجاره کردیم و کارتن‌خواب‌ها را به آنجا منتقل می‌کردیم که زن حامله در خیابان نباشد. هزینه نگهداری این زنان هم ماهانه یک‌میلیون‌و ۶۰۰ هزار تومان می‌شد و چاره‌ای هم نداشتیم و باید تن می‌دادیم. یک خانه امنی هم سازمان بهزیستی نوید ساخت ولی در سیاست کلان هیچ حرفی درباره کودکان زده نشده است. از طرفی هم به خاطر این که در بهزیستی زنان به‌ اجبار از کودکان جدا می‌شوند و کودکان را به شیرخوارگاه می‌فرستند، زنان خوف عجیبی از بهزیستی دارند اما این تمام ماجرا نبود … . بعد چه اتفاقی افتاد؟ ما تیم‌های شبگردی کمی راه‌اندازی کردیم، چون موضوع خیابان هرندی پیچیده‌تر از آن چیزی بود که ما فکر می‌کردیم. وقتی وارد خیابان هرندی شدیم دیدیم که بچه‌های زیادی در این مدت به دنیا آمده‌اند و بیمارستان مطابق قرار اصلا به ما خبر نداده! یعنی مسئولان بیمارستان هر وقت حوصله داشتند و سرشان خلوت بود به ما زنگ می‌زدند و به‌ همین‌ دلیل بچه‌های زیادی از دست ما در رفته‌اند. در شب‌هایی که تیم‌های داوطلب ما شبگردی می‌کردند، متوجه وجود شیرخوارها در خیابان می‌شدند. از طرفی ما در این شبگردی‌ها موضوعات زیادی را دیدیم که به پلیس گزارش دادیم. مهم‌ترین مسئله، گم‌ شدن و غیبت کودکان سه، چهار ساله بود. عده‌ای از خانواده‌ها این غیبت را به پلیس گزارش داده و عده دیگری از غیبت کودک صرف نظر کرده بودند و برای ما عجیب بود که چطور ممکن است یک خانواده گم‌ شدن کودکش را به پلیس اطلاع ندهد. این کارها مگر وظیفه شماست خانم دانشور؟ به پلیس اطلاع نمی‌دادید؟ ما به پلیس گزارش می‌دادیم و آنها به ما کمک می‌کردند … . خب اینها باید نیروی شبگرد بگذارند که نگذاشتند. از طرفی در همه دستگاه‌های متولی باید متخصصان و مأموران شبگرد وجود داشته باشد که نیست. از طرف دیگر پلیس هم اگر بخواهد خانه‌ به‌ خانه بررسی کند، اوضاع کمی پیچیده می‌شود. آنها به پلیس اعتماد نمی‌کنند و باید کنشگر اجتماعی وارد شود. حتی مددکار اورژانس اجتماعی را راه نمی‌دهند. آنها از ماشین و لباس فرم مأموران اورژانس اجتماعی می‌ترسند اما کنشگران را راه می‌دهند و با آنها حرف می‌زنند و آنها گزارش‌های پرخطر را به مسئولان اطلاع می‌دهند. چرا نباید مأموران اورژانس اجتماعی این توانایی و مهارت را برای ورود به این ماجرا داشته باشند؟ چیزی که من متوجه شدم این است که دستگاه‌های دولتی عمق مشکلات را نمی‌دانند؛ چرا که در کف جامعه حضور ندارند و این حضور نداشتن باعث می‌شود سیاست‌گذاری‌هایشان مناسب نباشد و مطابق تصوراتشان دست به سیاست‌گذاری بزنند. به‌ هر حال واقعیت این است که ما ضعف اورژانس اجتماعی داریم و مواردی را که به اورژانس اجتماعی و تلفن ۱۲۳ معرفی می‌کنیم، آن‌ قدر زمان‌بر است که عموما از آن صرف‌ نظر می‌کنیم. آنها می‌خواهند با لباس فرم و ماشین مخصوص بروند و موضوع را بررسی کنند و حین بررسی موضوع، همه همسایه‌ها خبردار شوند و خانواده فرار کند. تازه بعد از بررسی موضوع بروند و حکم قضائی بگیرند. شما شک نکنید مادر و پدری که قصد فروش دارند به کسی که لباس فرم دارد از قصد و غرضشان چیزی نمی‌گویند. بچه‌های دروازه غار به‌ خوبی می‌دانند چطور می‌شود اورژانس اجتماعی را سر کار گذاشت و وقتی چند بار این مأموران به خانه آنها مراجعه کنند، آنها به‌ سرعت منزلشان را عوض می‌کنند. از طرفی برخی قضاتی که حکم صادر می‌کنند خیلی مسائل را جدی نمی‌گیرند و شاید بد نباشد سیستم قضائی برای قضات، شبگردی بگذارد. آنها زندگی پاتوقی را درک نمی‌کنند و بارها حکم شده که حکم به سرپرستی مادر داده‌اند. صحبت من این است که مسئله و مشکل را باید به‌ خوبی درک کرد تا بتوان برای حل آن چاره‌ای اندیشید. مثلا چندی پیش گزارشی از اهالی یکی از محلات تهران، مبنی بر شکنجه دو کودک به وسیله خانواده‌شان به واحد مددکاری مهرآفرین رسید. ستایش و سینا، چهار و شش‌ ساله دو کودکی بودند که بارها از پدر معتادشان کتک خورده بودند. ما تلاش کردیم از این کودکان حمایت کنیم. کمک‌هایی به خانواده صورت گرفت و حتی پیشنهاد شد ستایش و سینا به هزینه مؤسسه در مهدکودکی ثبت‌نام شوند و با سرویس رفت‌وآمد کنند تا در محیط خانه حضور نداشته باشند اما چند روز نگذشته بود که یکی از همسایه‌ها تماس گرفت و گفت پدر بچه‌ها قصد داشته آنها را از پنجره به خیابان پرت کند. گویا اورژانس اجتماعی با تماس همسایه‌ها سر رسیده، مددکاران اورژانس به داخل خانه رفته، با پدر صحبت کرده و از او خواسته‌اند به کودک‌آزاری خود خاتمه دهد. سپس به آنها وقت مشاوره داده‌اند. البته که پدر در جلسه مشاوره حاضر نشده و به شکنجه کودکان ادامه داده است. مددکاران مهرآفرین آثار کبودی و جای سوختگی با سیگار را روی دست و پای این دو کودک به‌ وضوح مشاهده کردند. مدتی بعد همسایه یاد شده در تماسی دیگر خبر داد که گویا پدر قصد دارد بچه‌هایش را به مبلغ ۱۰ میلیون تومان بفروشد. وقتی مشخص شد قضیه جدی است، مددکاران مهرآفرین با هماهنگی پایگاه ششم امنیت نیروی انتظامی وارد صحنه شدند و بچه‌ها را زمانی که در حال فروش بودند و پدر قرارداد را امضا کرده بود و منتظر تحویل پول و سپس واگذاری کودک به خریدار بود، گرفتند. از آنجا که حکم عدم صلاحیت والدین احراز شده بود، ستایش و سینا به بهزیستی تحویل داده شدند. در این اقدام پدر و نامادری کودکان و زوج افغان که واسطه معامله بود و قرار بود پورسانت دریافت کنند نیز بازداشت شدند. در این‌ باره هم مانند بسیاری موارد دیگر، اگر به عملکرد اورژانس اجتماعی و ارگان‌های دولتی بسنده می‌شد، امروز سرنوشت آن دو کودک بی‌گناه، به دست قاچاقچیان و باندهای متکدی و خلافکار افتاده بود اما خوشبختانه با مداخله به‌ موقع مهرآفرین از بروز یک فاجعه دیگر جلوگیری شد. آیا می‌شود گفت که ماجرای خرید و فروش کودکان وابسته به یک باند مافیا است؟ فکر می‌کنم خیلی زود به اینجا هم برسیم. بچه‌هایی که این وسط گم شده‌اند، به‌ زودی از باندهای بزرگ‌ خلافکار و مافیا سردرمی‌آورند. البته امروزه عمده خریداران این کودکان کسانی هستند که بچه‌دار نمی‌شوند. این که خانواده‌ها سعی می‌کنند راه‌های غیرقانونی را امتحان کنند هم به دلیل سخت‌گیری‌های بی‌مورد بهزیستی است. خانواده‌هایی که درد بی‌فرزندی دارند، سعی می‌کنند به هر طریقی صاحب یک نوزاد شوند. متوسط قیمت این کودکان چقدر است؟ من رقم‌های مختلف دیدم. از ۱۵۰هزار تومان دیدم تا ۶۰ میلیون. خانواده‌ها این روزها بیشتر طالب دختر هستند و نمی‌دانند شناسنامه‌ گرفتن برای بچه بی‌شناسنامه چه مکافاتی دارد.

منبع: baharnews.ir

دکتر رسول دیناروند در گفت‌وگو با ایسنا، در پاسخ به برخی اخبار درباره افزایش دو برابری واردات روغن پالم به کشور، اظهار کرد:  واردات روغن پالم دوبرابر نشده است و میزان آن در سال ۹۵ نسبت به  سال ۹۴ فراتر نرفته است. وی ادامه داد: گاهی اوقات آمار واردات یک ماه، با واردات مدت مشابه در سال قبل مقایسه می‌شود و می‌گویند میزان واردات دو برابر شده است؛ در حالی که ما آمار سالیانه را در نظر می‌گیریم. تا امروز میزان واردات روغن پالم سال گذشته است. میزان مجاز مصرف روغن پالم در کشور، نباید از ۳۰درصد نیاز بالاتر برود و به همین میزان نیز در حال استفاده است. به گزارش ایسنا، چندی پیش، دکتر محمدحسین رستگار، رییس پژوهشگاه سازمان غذا و دارو در گفت‌وگو با ایسنا، درباره موارد مجاز مصرف روغن پالم اظهار کرد: وزارت بهداشت در زمینه قاعده‌مند کردن مصرف روغن پالم، همت کرد. به طوریکه اکنون مصرف پالم باید قاعده‌ خودش را داشته باشد، نه اینکه چون ارزان است، آن را در هر فراورده‌ای اضافه کنیم. نمی‌شود که مردم در هر فرآورده‌ای اعم از لبنی، روغن سرخ‌کردنی و… پالم بخورند و این رژیم تغذیه‌ای غلط است. بنابراین ما در جهت بهبود و درست کردن تغذیه مردم گام برداشتیم. پالم در روغن سرخ‌کردنی لازم است رستگار در همین راستا ادامه داد: البته در روغن سرخ‌کردنی چه بخواهیم چه نخواهیم مصرف پالم غیرمنطقی نیست، چون روغنی که اسیدچرب اشباع نداشته باشد، در حرارت‌های بالا می‌شکند و رادیکال‌های آزاد آن برای بدن مضر هستند. بنابراین باید در آن یک روغن مقاوم وجود داشته باشد و پالم همان روغن مقاوم است. بر همین اساس در روغن‌های سرخ‌کردنی معمولا از پالم استفاده می‌کنند؛ چرا که اگر نباشد، در زمان سرخ کردن شدید، روغن می‌شکند و این موضوع صدبرابر پالم مضر است. البته میزان استفاده از آن در این فراورده‌ها هم بر اساس فرمولاسیون آنها مشخص است. بنابراین برخی روغن‌های سرخ‌کردنی پالم را دارند، اما در کل پالم سم نیست، بلکه روغنی ست مانند همه روغن‌ها. در عین حال باید توجه کرد که مصرف بی‌رویه آن برای قلب و عروق مناسب نیست و باید مصرفش منطقی باشد.وی با بیان اینکه از طرفی وزارت بهداشت با این تلاشش در زمینه پالم، مصرفش را به سمت منطقی‌ شدن پیش برد، گفت: بر همین اساس اکنون اجازه استفاده از آن را در لبنیات به هیچ عنوان نمی‌دهیم و اگر کسی از پالم در لبنیات استفاده کند، تخلف کرده است.

منبع: baharnews.ir

به گزارش ایران خبر، یک آپارتمان تقریباً قدیمی در شمال شهر تهران محل جمع شدن بازیکنان این بازی است.جایی که با کمک یکی از دوستان توانستم چند ساعتی را در آنجا بگذرانم. او می‌گوید: «به طور معمول هفته‌ای سه تا چهار شب این بازی در صورت به حد نصاب رسیدن بازیکنان برپا می‌شود.» اما برنده اصلی بازی صاحب‌خانه‌ای است که به «کانیات بگیر» شهرت دارد؛ ماهی ۴ میلیون اجاره آپارتمان می‌دهد و شبی ۲۰ میلیون در می‌آورد. همین ارقام میلیونی باعث شده خانه‌های بازی پوکر در تهران رو به افزایش باشد. حدود ۱۰۰ خانه.ساعت تقریباً دوازده شب است. در راه به کارهایی که نباید انجام بدهم فکر می‌کنم. توی راه‌پله آپارتمان از پشت در ورودی هیچ صدایی بیرون نمی‌آید. با دوستم وارد خانه می‌شویم. در هال و پذیرایی یک دست مبل چرمی و یک میز ناهار خوری گذاشته‌اند. روی میز روبه روی تلویزیون هم دستگاه کارت‌خوان. یک آشپزخانه و دو اتاق خواب که در یکی تخت دونفره‌ بزرگی گذاشته‌اند و در اتاق دیگر بسته است. صدای همهمه خفیفی می‌آید. در باز می‌شود و دود غلیظی به همراه نگاه‌ها به سمتم می‌چرخد. هشت نفر دور میز بزرگی نشسته‌اند. یک جوان که به نظر ایرانی نمی‌آید کارت‌ها را پخش می‌کند. پرده ضخیمی پنجره اتاق را پوشانده است.

دوستم مرا با اسم دیگری به صاحبخانه معرفی می‌کند. کارت‌ها در حال پخش شدن هستند. صاحبخانه از جایش بلند می‌شود، دستش را پشتم می‌گذارد و همین طور که دوستانه و آرام مرا به سمت در راهنمایی می‌کند، می‌پرسد نوشیدنی چیزی میل دارید؟ متوجه می‌شوم نباید در اتاق بمانم و با او به آشپزخانه می‌روم. می‌گوید هر چه دوست داشتی از یخچال بردار یا از «بنیگنو» بخواه برایت بیاورد. بنیگنو کارگر فیلیپینی خانه است. همان پسر جوانی که در اتاق کارت پخش می‌کرد. سرم کمی گیج می‌رود. باید تأثیر انواع دودهایی باشد که در خانه پیچیده؛ بوی گراس. در یخچال را باز می‌کنم. پر از نوشیدنی‌های انرژی‌زا و سس‌های یک نفره است.دوستم با چشمان قرمز از اتاق بیرون می‌آید تا باهم حرف بزنیم. به بالکن می‌رویم تا هوای تازه‌ای به صورتم بخورد. او برایم از روزهایی می‌گوید که بازی پوکر را در سایت‌های پوکر و با پول‌ تو جیبی که از پدر و مادرش می‌گرفت شروع کرد. اما حالا بشدت آلوده شده است: «اوایل که بازی را در سایت‌ها شروع کردم، فکر نمی‌کردم یک روز اینجاها بیایم و بازی کنم. اما حالا معتاد این بازی هستم.

معتاد لحظه‌هایی که استرس تمام وجودت را می‌گیرد و همه تنت می‌لرزد. خیلی سعی کردم دیگر نیایم اما فقط چند هفته دوام آوردم. اکثر آدم‌هایی که این بازی را می‌کنند همین حس را دارند.»خیلی‌های دیگر هم مثل او هستند و تمام زندگی خود را وقف این بازی کرده‌اند. از او می‌پرسم چرا بعضی از بازیکن‌ها عینک آفتابی به چشم دارند یا اخم کرده‌اند و گره ابروی‌شان باز نمی‌شود؟ می‌گوید: «پوکر یکی از محبوب‌ترین بازی‌های قمارخانه‌ای دنیاست که با ورق‌های پاسور بازی می‌شود. 

توی این بازی بلوف زدن یا همان دروغ گفتن کار مرسومی است و اگر درست در مورد برگ‌هایی که دستت هست بلوف بزنی، یکهو می‌بینی بدون اینکه برگه‌های خوبی دستت باشد بازی را برده‌ای. برای همین بعضی عینک به چشم می‌گذارند یا کاری می‌کنند که موقع بازی و بلوف زدن چشم‌هایشان پیدا نباشد.»او برایم از پول‌هایی که در این خانه‌ها رد و بدل می‌شود می‌گوید: «هر کس که وارد می‌شود همان ابتدا پول را به حساب صاحبخانه واریز می‌کند و او از آن پول خرید می‌کند. شام و نوشیدنی و دود کردنی. آخر بازی هم ژتون‌ها را می‌شماریم و صاحبخانه پول افراد برنده را به حساب آنها می‌ریزد و درصد خودش را برمی‌دارد. بازی با یک میلیون تومان شروع می‌شود و سقفی ندارد. اینجا پول زیادی رد و بدل نمی‌شود و جاهایی هستند که خیلی مجهزتر از اینجاست و شرط‌های نجومی می‌بندند. می‌پرسم خودت به آن خانه‌ها رفته‌ایی؟ می‌گوید: «چند باری رفته‌ام ولی کم بازی کرده‌ام. سیستم آنجا با اینجا زمین تا آسمان فرق می‌کند. پنت هاوس برج است و پر از مشروبات گران قیمت و مواد مخدر جورواجور. گاهی هم سرویس‌های عجیب و غریبی به بازیکن‌ها می‌دهند. مثلاً همین بنیگنو، کارگر فیلیپینی که اینجا می‌بینی متخصص ماساژ است. گاهی به خاطر طولانی شدن بازی و اینکه نمی‌شود وسطش بلند شد به او پول کمی می‌دهیم که روی صندلی ماساژ بدهد. پیش می‌آید بازی از ساعت ۱۲ شب شروع شود و تا ۱۲ظهر فردا طول بکشد.»

برایم توضیح می‌دهد که گاهی اتفاقات عجیب هم در این خانه‌ها می‌افتد: «خودم هم چند باری برایم پیش آمده بخصوص آن اوایل که خیلی فوت و فن ماجرا را نمی‌دانستم.» گاهی صاحبخانه‌ها آدم‌های پولدار و کم تجربه را با ترفند به خانه می‌کشانند و بازیکن‌هایی را که امین خودشان هستند برای بازی می‌آورند و روبه روی فرد هدف می‌گذارند و بدون اینکه طرف پولدار بداند، جیب او را خالی می‌کنند. یاد فیلم برنده اسکار «۱۹۷۳ کلاهبرداری » می‌افتم. دوست من هم یکی از همان‌هایی است که چند سال پیش پول کلانی در یکی از این بازی‌ها باخته و حالا به نظر خودش در حال زنده کرده آن پول است. از او می‌پرسم آیا خانم‌ها هم در این بازی شرکت می‌کنند؟ می‌گوید: «آره خیلی‌ها هستند که علاقه‌مندند و بازیکن های خوبی هم هستند. من چند نفر را می‌شناسم که حتی خانه پوکر هم دارند.»زنگ در به صدا در می‌آید و صاحبخانه که مرد میانسالی است جعبه‌های بزرگ غذا را از فروشنده می‌گیرد و روی میز می‌گذارد. بنیگنو، غذاهای رنگ وارنگ را روی میز می‌چیند. زرشک پلو، کوفته، کشک بادمجان و کباب. به همراه ژله برای دسر و سالاد. روی صندلی می‌نشینیم و بازیکنان یکی یکی از اتاق بیرون می‌آیند. آقای دکتر شاد است و بقیه عصبی. غذای خود را می‌گیرند و هر کدام گوشه‌ای می‌نشینند و بعضی کنار هم. اکثراً جوان هستند و از سوئیچ‌هایی که روی میز است می‌شود فهمید کسی ماشین زیر صد میلیون تومان ندارد.پسر جوان لاغر اندام از بقیه عصبی‌تر به نظر می‌رسد گویا پول زیادی باخته. چند قاشق غذا می‌خورد و نگاهی به اطراف می‌کند؛ انگار منتظر است با کسی دعوا بیفتد. آقای دکتر وسط میز نشسته و خنده از لبش جدا نمی‌شود. پسر عصبی سعی می‌کند با شوخی‌ او را تحریک کند: «آقای دکتر ما آخر نفهمیدیم نخ دندان برای دندان خوب است یا نه؟» همه می‌زنند زیر خنده و دکتر سرش را از غذا بلند نمی‌کند. صاحبخانه دستهایش را توی هوا تکان می‌دهد و بقیه را آرام می‌کند. صدای خنده‌ها توی سرم می‌پیچد و نگاه‌های تند و تیز بقیه را بیشتر حس می‌کنم. پسر جوانی کنارم روی مبل نشسته و سرش توی گوشی است. می‌پرسد می‌دانی چه چیزی تو دنیا عادلانه پخش شده؟ می‌گویم: «لابد بی‌پولی» می‌خندد و می‌گوید: «نخیر، عقل تنها چیزی است که در دنیا به صورت عادلانه پخش شده. تا حالا کسی را دیده‌ای که از بی‌عقلی بنالد؟» خنده‌ام می‌گیرد.

ساعت یک نیمه شب است اما در خانه پوکر انگار تازه ساعت ۷ غروب است. هر چه چشم می‌چرخانم ساعتی روی دیوار نمی‌بینم. انگار به تقلید از کازینوهای لاس وگاس اینجا هم از ساعت دیواری خبری نیست تا بازیکنان مرور زمان را احساس نکنند و پول بیشتری خرج کنند. بعد از خوردن غذا هر کدام سیگاری روشن می‌کنند و بعضی گراس می‌کشند. یکی از بچه‌ها زودتر داخل اتاق می‌رود و داد می‌زند: «بنیگنو مشروب بیار!» بنیگنو در کابینت را باز می‌کند و من، بدون جلب توجه کمی کج می‌شوم که داخل قفسه را ببینم.

قفسه پر از شیشه‌های جورواجور الکل است.با پوکربازها وارد اتاق می‌شوم. هر کدام سرجایشان می‌نشینند. یک اسکناس ۱۰۰ دلاری وسط میز کنار ژتون‌ها و ورق بازی خودنمایی می‌کند. موقع نشستن بعضی‌ها در گوشی حرف می‌زنند و موبایلشان را روی میزهای کوچکی که گوشه‌های اتاق و کنار دستشان است می‌گذارند. دوستم دستم را می‌گیرد و بیرون می رویم و روی مبل می‌نشینیم. صاحبخانه بیرون می‌آید و می‌رود طرف بالکن طوری که کسی نبیند. دوستم هم می‌رود سمتش و در گوشی حرف می‌زنند. از او می‌پرسم صاحبخانه دوستت است؟ می‌خندد و می‌گوید: «اگر دوستم نبود که نمی‌توانستم تو را اینجا بیاورم.» نمی‌پرسم چه گفتید و چه شد. چون می‌دانم او همه چیز را به من نمی‌گوید.

سرم گیج می‌رود و از دوستم خداحافظی می‌کنم. او هم به سمت اتاق می‌رود و صدای بازیکن‌ها که از اصطلاحات مخصوص بازی پوکر استفاده می‌کنند، توی خانه می‌پیچد؛ چک، چک، کال، ریز…

منبع: irankhabar.ir

به گزارش ایران خبر، وقتی شما برای خرید عطر وارد یک مغازه ی کلاس بالا می شوید و جناب فروشنده از شما می پرسد که چه نوع عطری می خواهید، بدون گیج زدن و احساس کمبود اطلاعات، دقیقا همان چیزی را که می خواهید سفارش دهید، البته اگر قبل از خرید، مقاله ی زیر را بخوانید.

با اصطلاحات عطری بیشتر آشنا شوید!
عطرها از ۷۸ تا ۹۵ درصد الکل طبیعی به علاوه مقداری اسانس روغنی (Perfume Oil) ساخته می شوند. میزان این اسانس روغنی موجود در عطر، نوع ماندگاری و درجه خلوص آن عطر را مشخص می کند. علاوه بر خلوص، اطلاعات دیگری هم مثل حجم و ماندگاری و نوت و … هم روی شیشه عطرها وجود دارد که بد نیست با آنها آشنا شوید تا هنگام خرید بتوانید انتخاب دقیق تری داشته باشید.
Perfume
پرفیوم ها بهترین و با دوام ترین نوع رایحه ها با ۲۲ درصد اسانس روغنی هستند. بنابراین نسخه Perfume هر عطری ماندگارتر از نسخه eau de Perfume همان عطر است و البته به دلیل افزایش یافتن قیمت، نوع پرفیوم این عطرها چندان در بازار رایج نیستند.
Eau de Perfume
بعد از پرفیوم ها، ادوپرفیوم ها قرار می گیرند. این گروه با داشتن ۱۵ تا ۲۲ درصد روغن های معطر رتبه دوم را دارند.
Eau de Toilette
این دسته هشت تا ۱۵ درصد اسانس روغنی دارند.
Eau de Cologne
که برای مردان استفاده می شود، تنها حدود چهار درصد روغن دارند.
VOL
درجه خلوص عطر را روی شیشه عطر معمولا با عبارت VOL نمایش می دهند؛ مثلا اگر vol عطری ۶۰ درصد باشد، درصد خلوص آن ۴۰=۶۰-۱۰۰ است، پس هر چه عدد vol کمتر باشد، غلظت عطر بالاتر است.
floz
مخفف Fluid Ounces است و حجم عطر را نشان می د هد. هر یک floz تقریبا معادل ۳۰ لیتر می باشد؛ مثلا بطری عطرهای ۱۰۰ میل حدودا ۳٫۵ floz هستند.
Note

عطر هم مثل موسیقی با سه گروه نت مختلف توصیف می شود. نت بالایی (بویی که به محض استفاده از یک عطر به مشام می رسد) / نت میان (بویی که بعد از نت بالایی خود را نشان می دهد)/ و نت پایه (رایحه ای که ۳۰ دقیقه بعد از استفاده، درست زمانی که نت میانی محو شده، تازه شروع به آشکار شدن می کند) پیدایی این نت ها به دنبال هم یک رایحه هماهنگ را به وجود می آورد.

یک ظرف قهوه در تمام مغازه های عطر فروشی وجود دارد که بعد از استشمام چندین رایحه، می تونید آن را بو کنید و کنتر بینیتان را صفر کنید!

فرق بین عطر، ادو پرفوم، ادو توالت و ادو کلن در چیست؟
فرق این محصولات تنها در میزان غلظت عصاره روغنی سازنده بوهای مختلف است. بدیهی است هر قدر غلظت عصاره روغنی در یک بو بیشتر باشد، ماندگاری اش بیشتر خواهد بود.

غلیظ ترین عصاره، عطر یا perfume نام دارد با غلظتی بین ۴۰-۱۵% خالصترین و ماندگارترین بوهاست و در عین حال گرانترین نوع عطر است.

و بعد از آن به ترتیب، Eau de Perfume با غلظتی در حدود ۱۵-۷% رایج ترین نوع عطر است که ماندگاری مناسبی دارد و به گرانی عطر هم نیست.

ادو توالت (Eau de Toilette) در حدود ۶-۱% غلظت داشته بوی ملایمی دارد که ماندگاری زیادی هم ندارد و برای تمدید بوی آن باید چندین بار در طول روز از آن استفاده شود.

و آخر از همه ادوکلن (Eau de Cologne) است که در واقع همان ادو توالت (Eau de Toilette) است، بویی ملایم دارد و ماندگاری اش نیز همان اندازه است.

در After Shave های مخصوص آقایان کمترین مقدار عصاره روغنی بکار می رود به همین دلیل دوام بویش از بقیه کم تر است.

فرق بین لوسیون و ژل After Shave چیست؟
لوسیون After Shave پوست را می سوزاند و به بسته شدن منافذ پوست بعد از اصلاح صورت کمک می کند اما ژل After Shave تنها خنک کننده و تسکین دهنده پوست صورت است.

وقتی به مغازه ی عطر فروشی می روید و چندین رایحه را بو می کشید، کم کم بینیتان، توان تشخیص بوها را از دست می دهد و رایحه ها را باهم قاطی می کند، بهترین راه کار برای این مشکل، بو کردن قهوه است، یک ظرف قهوه در تمام مغازه های عطر فروشی وجود دارد که بعد از استشمام چندین رایحه، می تونید آن را بو کنید و کنتر بینیتان را صفر کنید!

منبع: irankhabar.ir

پلیس اندونزی دو گردشگر استرالیایی را به جرم دزدی به شکل عجیبی مجازات کرد.

به گزارش تسنیم، پلیس اندونزی دو گردشگر استرالیایی را در جزیره «جیلی تراوانگان» به اتهام دزدی به شیوه‌ای عجیب مجازات کرد.

بر اساس گزارش خبرگزاری فرانسه، پلیس این زوج استرالیایی را در حالی که تابلویی به گردنشان آویزان بود و روی آن نوشته شده بود:”من دزد هستم، شما مثل من نباشید”، دور جزیره گرداند.



تصاویر این دو گردشگر در کنار نیروهای پلیس به سرعت در شبکه‌های مجازی منتشر و دست به دست شد.

به گفته «محمد توفیق»، مدیر یک هتل گردشگری در این کشور جرم این دو نفر را سرقت یک دستگاه موتورسیکلت از این هتل عنوان کرد.

«توفیق» گفت که پلیس از روی فیلم دوربین‌های مدار بسته هتل آنها را شناسایی کرده بود.

به نوشته رسانه‌های محلی این اولین باری است که دو خارجی به اتهام سرقت به این شکل مجازات می‌شوند.

شهروندان اندونزی در این کشور که به اتهام سرقت دستگیر می‌شوند به همین شکل مجازات می‌شوند.

منبع: alef.ir