بایگانی ماه : نوامبر, 2016

برای قاضی «غلامرضا احمدی» که سال‌ها با پرونده‌های مختلف و گاه عجیب برخورد کرده بود، دادخواست طلاق ناصر و مریم مورد تازه‌ای نبود. محتوای پرونده نشان می‌داد این زن و شوهر به دلایل معمول همچون «نبود امکان سازش» یا «نبود تفاهم در زندگی مشترک» تصمیم گرفته‌اند متارکه کنند. زوج جوان چند روز قبل دادخواستشان را به شعبه ۲۷۶ ارائه داده بودند، اما قاضی با مطالعه عقدنامه و شنیدن حرف‌های آنها به فکر فرو رفته بود. انگار یک جای کار می‌لنگید و رسیدگی به طلاق آنها را عقب می‌انداخت. تجربه سالیان زیاد، قاضی را متقاعد کرده بود از دفترخانه‌ای که روی عقدنامه ثبت شده استعلام بگیرد. چند روز بعد نتیجه استعلام نشان داد هیچ سابقه‌ای از ازدواج زن و شوهر جوان در دفترخانه وجود ندارد. حالا در یک روز سرد نیمه آبان‌ماه ناصر و مریم پشت در دادگاه منتظر بودند تا قاضی احمدی راه چاره‌ای برای آنها بیندیشد. زوج جوان بر این باور بودند که با فوت سردفتر قبلی سابقه ثبت ازدواج آنها گم شده است. دلیل اولشان وجود عقدنامه و دلیل دومشان شناسنامه پسرشان بود که حالا ۱۰ سال داشت. زندگی ناصر و مریم تا دو سال پیش نه‌تنها مشکل خاصی نداشت، بلکه مورد عجیبی هم در زندگی آنها دیده نمی‌شد، تا آنکه سر و کله خواهر خلافکار مریم پیدا شد. «مرضیه» بعد از پنج سال حبس از زندان بیرون آمد و کلاف زندگی زن و شوهر جوان پیچیده شد. ناصر نه دل خوشی از خواهرزنش داشت و نه از باجناقش، با این حال روی حرف همسرش حرفی نزد و چند روزی از او پذیرایی کردند. ناصر می‌دانست که مرضیه پنهان از خانواده برای شوهرش پول و خوراکی به زندان می‌فرستد، اما باورش نمی‌شد که از خانه خواهرش سرقت کند. یک روز زاغ سیاه خواهرزنش را چوب زد و او را در هنگام دزدی گیر انداخت. همین موضوع باعث جنجال زیادی شد و پای پلیس به میان آمد. در نهایت مرضیه رها شد، اما مریم را با خودش به خانه مادرشان برد. ناصر از آن آدم‌هایی نبود که منت همسرش را بکشد، معتقد بود زنی که قهر کرده خودش برمی‌گردد، اما زنش برنگشت و پدر و پسر یک سال تنها ماندند. چند باری واسطه فرستاد و باز هم مریم اهمیتی نداد. ناصر بالاخره راضی شد که خودش دنبال همسرش برود، اما او به طرفداری از خواهر و مادر مطلقه‌اش دعوا راه انداخت و حتی ناصر کتک مفصلی از همسایه‌ها خورد. همین چند ماه پیش بود که مریم تماس گرفت و از ناصر خواست به‌طور توافقی از هم طلاق بگیرند و ناصر هم با وجود علاقه به همسرش به جدایی رضایت داد تا شاید خودش و پسرش از این ماجرا رها شوند. ماجرای آشنایی زن و مرد به ۱۳ سال قبل بازمی‌گشت. ناصر ۱۹ ساله بود و مریمِ ۱۸ ساله را نخستین‌بار هنگام اسباب‌کشی در حیاط خانه عمه‌اش دید، احساس کرد باید به زن بیوه و دخترانش کمک کند. همان روز دستش زخم بزرگی برداشت و مریم داشت دستش را پانسمان می‌کرد که به او دل باخت. همان شب دختر به خانه ناصر زنگ زد و حالش را پرسید. ناصر نه به‌سربازی رفته بود و نه دبیرستان را تمام کرده بود، اما دلش را به دریا زد و از مریم خواستگاری کرد. همه‌چیز سریع اتفاق افتاد و با هم ازدواج کردند. انگار سرنوشت آنها در همان اسباب‌کشی جابه‌جا شده بود. در آن روز سرد پاییزی که باد ملایمی برگ‌های زرد را به کف خیابان می‌ریخت، زن و شوهر پشت در شعبه ۲۷۶ منتظر وارد شدن به دادگاه بودند. نزدیک به ۱۳ سال از جشن عروسی آنها می‌گذشت که از آن مدت ۱۱ سال را خوب و خوش زندگی کرده بودند و پسری ۱۰ ساله داشتند و حالا خزان زندگی مشترک آنها فرا رسیده بود. منشی دادگاه مراجعان ساعت ۱۱ را به دادگاه فراخواند. ناصر و مریم روبه‌روی جایگاه روی صندلی‌های سرد فلزی نشستند. قاضی احمدی در خصوص روند پرونده توضیحاتی به زوج جوان داد و باز هم از آنها خواست با هم مدارا کنند و نسبت به یکدیگر گذشت داشته باشند. سپس به وجود پسرشان اشاره کرد که تا آخرین روز زندگی به پدر و مادر نیاز خواهد داشت. داشت از سختی‌های تنهایی و طلاق می‌گفت، که مریم از توهین و تحقیر خودش حرف زد و ناصر از وابستگی همسرش به خواهر خلافکارش. یکی در میان به ضعف و ایرادهای هم اشاره و شروع کردند به شرط و شروط گذاشتن. در میان مشاجره آنها قاضی به میان حرف آنها آمد و گفت؛ ظاهراً هیچ‌کدام گوش شنوایی ندارید و بیشتر به طلاق تمایل دارید تا ادامه زندگی مشترک! محتویات پرونده هم توافق شما را روی طلاق نشان می‌دهد. با این حال شما باید به دفترخانه مراجعه کنید و سند ازدواجتان را از نو ثبت کنید تا مدرکی مبنی بر ازدواج شما وجود داشته باشد که ما بتوانیم طلاق شما را صادر کنیم. زن و شوهر برگه‌های مربوطه را امضا کردند و از اتاق خارج شدند تا نامه دادگاه را از دفتر شعبه برای ثبت واقعه ازدواج تحویل بگیرند. اما پیش از آن قاضی احمدی با لبخندی ملایم به زن و شوهر گفت: «حالا که می‌روید تا دوباره عقد کنید، روی حرف‌های من هم فکر کنید، شاید تقدیر فرصتی دوباره برای زندگی مشترک به شما داده باشد…». ناصر و مریم بدون آنکه جوابی بدهند سرشان را به احترام تکان دادند و بیرون رفتند.

منبع: baharnews.ir

یکی از محصولاتی که در فصل پاییز از محبوبیت بالایی برخوردار می شود، کدو تنبل است. این محصول پاییزی از خواص و ویژگی های جالب توجه ای سود می برد و مصرف آن برای سلامت انسان بسیار مفید است.  جدا از بخش گوشتی کدو تنبل، دانه های این محصول نیز حاوی مواد مغذی، ویتامین ها و مواد معدنی مختلفی از جمله سلنیم، کلسیم، اسیدهای آمینه، آهن، روی، منیزیم، پتاسیم، ویتامین های E و K و غیره هستند. افزون بر این، دانه های کدو تنبل منبع خوبی برای فیتواسترول ها، و آنتی اکسیدان های مهار کننده رادیکال های آزاد محسوب می شوند. مبارزه با سرطان نتایج پژوهشی که در اسپانیا انجام شد، نشان داد که دانه های کدو تنبل حاوی ترکیبات خاصی هستند که در نابودی سلول های سرطانی فوق العاده موثر عمل می کنند. بر همین اساس است که آنها در برابر برخی انواع سرطان کارآمد عمل می کنند. افزون بر این، دانه های کدو تنبل دارای ویژگی های ضد التهابی هستند. نتایج مطالعه ای که در آلمان انجام شد، نشان داد که مصرف روزانه دانه کدو تنبل خطر ابتلا به سرطان پستان در بانوان یائسه را به میزان ۲۳ درصد کاهش داد. پیشگیری از بی خوابی تریپتوفان، اسید آمینه ای است که در دانه های کدو تنبل یافت می شود و در مبارزه با بی خوابی مزمن می تواند کارآمد باشد. بدن انسان تریپتوفان را به ملاتونین که به عنوان هورمون خواب شناخته می شود، تبدیل می کند. از آنجایی که ترتیپتوفان برای تولید ملاتونین نیاز است، مصرف مقدار کمی دانه کدو تنبل چند ساعت پیش از خواب می تواند یکی از بهترین گزینه ها برای مبارزه با بی خوابی باشد. بهبود بینایی دانه های کدو تنبل منبع خوبی برای روی هستند که یک ماده معدنی ضروری برای سیستم ایمنی بدن است. روی می تواند شرایط پوست، بینایی، خواب و خلق و خو را نیز بهبود ببخشد. افزون بر این، دانه های کدو تنبل سرشار از فسفر، پروتئین، فیبر، پتاسیم و منگنز هستند و بر همین اساس می توانند به کاهش وزن نیز کمک کنند. تنها ۳۰ گرم دانه کدو تنبل حاوی پنج گرم پروتئین است که می تواند احساس سیری را برای تمام روز ایجاد کند. یک منبع گیاهی فوق العاده برای پروتئین بنابر پایگاه داده تغذیه ای وزارت کشاورزی آمریکا، یک فنجان دانه کدو تنبل بوداده حاوی: ۲۸۵ کالری ۱۱٫۸۷ گرم پروتئین ۱۲٫۴۲ گرم چربی ۱۱٫۸ گرم فیبر غذایی   اگرچه پروتئین های گیاهی با نمونه های حیوانی متفاوت هستند، اما به همان میزان مهم بوده و بر همین اساس است که دانه های کدو تنبل منبع خوبی برای تقویت پروتئین دریافتی انسان بدون مصرف گوشت محسوب می شوند. افزایش پتاسیم پتاسیم یکی از مواد معدنی بسیار مهم برای بدن انسان است زیرا جریان مایعات را تنظیم می کند، مواد معدنی را متعادل می سازد، فشار خون را در سطح مطلوب حفظ می کند، خطر شکل گیری مجدد سنگ کلیه را کاهش می دهد، به انقباض عضلات کمک می کند، از پوکی استخوان با افزایش سن پیشگیری می کند و غیره. بنابر اعلام موسسه پزشکی آکادمی ملی علوم آمریکا، افراد بزرگسال باید روزانه حداقل ۴,۷۰۰ میلی گرم پتاسیم مصرف کنند. دانه های کدو تنبل سرشار از پتاسیم هستند و یک فنجان از آنها حاوی ۵۸۸ میلی گرم پتاسیم است. در مقام مقایسه، موز یکی دیگر از منابع شناخته شده برای پتاسیم است و موزی با اندازه متوسط ۴۲۲ میلی گرم پتاسیم دارد. کمک به سلامت پروستات دانه های کدو تنبل و روغن آنها می تواند به سلامت پروستات کمک کند، و همچنین در درمان هایپرپلازی خوش خیم پروستات یا بزرگ شدن پروستات به کار گرفته شوند. این دانه ها حاوی ترکیبات محافظی به نام فیتواسترول ها هستند که توانایی کوچک کردن پروستات را دارند. افزون بر این، دانه های کدو تنبل دارای مواد شیمیایی هستند که ممکن است از تبدیل تستوسترون به دی هیدروتستوسترون، که با بزرگ شدن پروستات در ارتباط است، پیشگیری کند. منبع شادی ال-تریپتوفان موجود در دانه های کدو تنبل می تواند به طور طبیعی خلق و خوی شما را بهتر کند و حتی ممکن است در مبارزه با افسردگی نیز موثر باشد.

منبع: baharnews.ir

روزنامه ایندیپندنت در گزارش جدید خود بخشی از این مجازات‌ها را که به بیشترین طول دوران حبس برای همراه داشتن مخدرهای غیرقانونی مربوط می‌شود، منتشر کرده است.بر اساس این گزارش آماری، در نیجریه همراه داشتن هر مقداری از حشیش، کوکائین، هروئین یا هر گونه مواد مخدر دیگر بین ۱۵ تا ۲۵ سال حبس دارد در حالیکه در ترکیه حکم هشت تا ۲۰ سال حبس برای فرد دارنده مواد مخدر صادر می‌شود.این مطالعه که روی ۴۴ کشور جهان انجام گرفته همچنین حاکیست پس از نیجریه و ترکیه سومین کشوری که بیشترین مجازات حبس را برای همراه داشتن مواد مخدر اعمال می‌کند امارات متحده عربی است. در این کشور داشتن مواد مخدر بین چهار تا ۱۵ سال حبس دارد.براساس گرافیکی که از سوی آژانس آماری Statista با عنوان “بیشترین مجازات حبس برای همراه داشتن مواد مخدر” برای این روزنامه تهیه شده همچنین کشورهای آفریقای جنوبی، اسلوواکی، سنگاپور، روسیه، قبرس، لیتوانی و آرژانتین در جایگاه‌های بعدی از حیث بیشترین مجازات‌های حبس قرار می‌گیرند.اما در این میان کشورهایی نظیر کویت هم هستند که همراه داشتن هر مقدار ماده مخدر غیرقانونی در آنها می‌تواند به حبس ابد منجر شود اگرچه معمولا میانگین حکم‌ حبس‌هایی که برای متهمان صادر می‌شود کمتر از حبس ابد است.در بخشی از این گزارش همچنین به سایر روش‌های مقابله با افرادیکه مواد مخدر به همراه دارند از جمله حکم شلاق و اعدام اشاره شده است. در برخی از کشورها همراه داشتن مواد مخدر مجازات مرگ را به دنبال دارد. برای مثال در مالزی همراه داشتن بیش از ۱۵ گرم هروئین و در بنگلادش داشتن ۲۵ گرم کوکائین به مجازات اعدام منجر می‌شود. برای برخی دیگر از کشورها نیز حکم اعدام برای حمل مقادیر بیشتر و مشخصی از مواد مخدر صادر می‌شود.بنابر این گزارش، علاوه بر این در تمامی کشورها برای معتادان مجازات‌های یکسان در نظر گرفته نمی‌شود. به طور مثال اکنون در دادگاه‌های نروژ معتادان به مواد مخدر به برنامه‌های درمانی محکوم می‌شوند که با فرستادن آنان به زندان مغایرت دارد.

منبع: baharnews.ir

«نه خبری از صدای سرفه‌های خشک است و نه همهمه. درمانگاه ریه بیمارستان امام خمینی (ره) یکی از شلوغ‌ترین بخش‌های این بیمارستان است اما سکوت معناداری آن را فراگرفته. اینجا نه سن‌وسال مطرح است و نه جنسیت. زن و مرد، جوان و مسن در صف هستند. همه می‌گویند اورژانسی‌اند. دست‌اندرکاران بخش‌های جراحی، پژوهشی و درمانگاهی همه متفق‌القول هستند که در سال‌های اخیر تعداد بیماران ریوی افزایش چشمگیری یافته است. بیمارستان امام خمینی (ره) یکی از مهم‌ترین مراکز تشخیص بیماری‌های‌ ریوی و پیوند ریه در کشور محسوب می‌شود. تنفس سخت با میثم پسر خانم مسنی که به درمانگاه مراجعه کرده، هم‌سخن می‌شوم. می‌گوید: «مادرم از سال ۹۱ تا ۹۳ دچار حمله‌های تنفسی می‌شد؛ سرفه‌های شدید. به مکان‌های مختلفی مراجعه کردیم اما حال مادرم بدتر شد. اینجا را معرفی کردند و با هزار بدبختی وقت گرفتیم. با مصرف دارو حالش بهتر شد اما دوباره امسال حالش بد شد.» میثم از ترس وضعیت مادرش به اسلامشهر رفته است. او ادامه می‌دهد: «مادرم آسم مزمن و ریه چسبنده دارد. هر وقت وارد تهران می‌شویم، وضعیتش بدتر می‌شود. نمی‌تواند حرف بزند و گلویش می‌گیرد. برای آمدن به بیمارستان اصلا از تونل توحید نمی‌آییم چون نفس مادرم می‌گیرد.» از خرج و مخارج درمان می‌پرسم، می‌گوید: «فقط یک قلم دارو، اسپری ۴۵ هزار تومانی است که هر دو هفته باید بگیرم.» بیمارستان امام خمینی (ره) بیماران ریوی را در سه بخش درمانگاه ریه، بخش عمل ریه و بخش کانسر (سرطان) پوشش می‌دهد. مسئولان بخش جراحی می‌گویند در سال‌های اخیر به تعداد بیماران ریوی افزوده شده است. معمولا بیماران مزمن ریوی به این بخش می‌آیند و بیماران حاد تنفسی در اورژانس باقی می‌مانند. بیماران حاد ریوی افرادی هستند که دچار بیماری‌های زمینه‌ای ریوی نبوده‌اند و به‌ صورت ناگهانی دچار بیماری‌های تنفسی می‌شوند؛ مشکلاتی که بیشتر به‌ دلیل بیماری‌های عروقی ریه و بیماری‌های عفونی به وجود می‌آید. به‌ دلیل برخی قرنطینه‌ها نمی‌توانم با بیماران صحبت کنم اما همسر یکی از بیماران بیرون از بخش ایستاده است. او می‌گوید: «‌حال شوهرم ناگهان بد شد. اول به اورژانس رفتیم اما بعد از چند روز که حالش خوب نشد، مجبور شدیم، بستری‌اش کنیم.» بیمار نه سیگاری است و نه شغل مرتبط دارد اما دچار حمله تنفسی شده است. اطلاعات در  دسترس  نیست دکتر مهرناز اسدی، فوق تخصص ریه و پزشک درمانگاه ریه بیمارستان امام خمینی (ره) است. او اعتقاد دارد اطلاعات مستندی درباره افزایش بیماران ریوی در دسترس نیست. به گفته اسدی «اگر تحقیقات جامعی از بیماری‌های ریوی در سال‌های اخیر در شهر تهران وجود داشت، می‌توانستیم با مقایسه زمانی آن با زمان حال از رشد بیماری‌های ریوی بررسی علمی‌ داشته باشیم اما چنین تحقیقاتی انجام نشده و چنین اطلاعاتی وجود ندارد. از آن جا که چنین اطلاعاتی وجود ندارد باید بر اطلاعات خام تکیه کنیم.» او ادامه می‌دهد: «این اطلاعات خام می‌تواند مبتنی بر میزان پذیرش بیمار، بستری بیمار، افزایش داروهای بیشتر یا تعداد بیمارانی باشد که از کنترل خارج شده‌اند. درمانگاه ریه بیمارستان امام خمینی (ره) همیشه شلوغ است. برای پذیرش بیمار سقفی تعیین شده که بیش از سه برابر آن مریض می‌بینیم و نمی‌توانیم بیش از آن بیمار ویزیت کنیم. مشاهدات حاکی از افزایش بیماران در زمان آلودگی هواست؛ بیمارانی که از کنترل خارج می‌شوند.» به عقیده دکتر اسدی چون آزمایش‌های ویروس‌شناسی آن‌ چنان گسترده و به‌ صرفه نیست، معمولا جزئیات منشأ بیماری‌های تنفسی اعم از ویروس یا آلودگی هوا مشخص نمی‌شود و تأکید بر گذشتن از دوره بحران بیماری است. او می‌گوید: «اگر این تجهیزات وجود داشت، می‌توانستیم از میزان و درصد منشأ بیماری‌های تنفسی در فصل سرد سال مطلع باشیم.» او در پاسخ به این پرسش که به‌ طور مشخص چه عواملی در آلودگی هوا می‌تواند به بروز یا تشدید بیمارهای ریوی منجر شود، می‌گوید: «در مطالعات مشخص‌ شده، ریزآلاینده‌ها مرگ‌ و میر ناشی از بیمارهای قلبی و عروقی را بیشتر و بیمارهای قلبی و ریوی زمینه‌ای را تشدید و از کنترل خارج می‌کند؛ این موضوع به‌ دلیل تشدید انسداد و التهاب در مجرای هوایی است. افرادی که به مدت طولانی در محیط‌های آلوده زندگی می‌کنند، حتی اگر در خانواده‌ای با زمینه بیماری آلرژیک نباشد، می‌توانند به‌ عنوان اولین فرد خانواده به بیماری ریوی دچار شوند؛ بنابراین آلودگی هوا فارغ از این که فرد زمینه وراثتی داشته باشد یا خیر، تشدید کننده بیماری‌های ریوی و عامل بروز بیماری‌های تنفسی مزمن است.» در جمع چند زن میان‌ سال که در درمانگاه دور هم جمع شده‌اند به صحبت می‌نشینم، حرف‌هایشان تلخ است. یکی که نسبتا مسن‌تر از بقیه است و بیش از ۵۰ سال ندارد، می‌گوید: «ما دو دوست هستیم که هر دو بیماری ریوی داریم.» به شوخی به من می‌گوید: «با هم برای رفتن کورس گذاشته‌ایم!» بغل‌دستی‌اش از او گلایه می‌کند که این‌ طوری حرف نزند. زن دیگر که ۴۰ساله است، می‌گوید: «از سال ۹۱ و زمان شروع آلودگی هوا حالم بد شد. کارم وسط شهر است و آلودگی آنجا هم زیاد است. آلودگی هوا، بیماری ریوی، کم‌خونی و بیماری‌های قلبی را با هم می‌آورد. من به هر سه دچارم.» این بیماران نمی‌توانند غذاهای سرد  بخورند و سرفه‌های مداوم آنها را مستأصل می‌کند. حمله تنفسی برای بیمار مزمن ریوی مانند یک بیمار شیمیایی است؛ در سرفه‌ها به نفس‌تنگی می‌افتند و می‌ترسند این نفس آخر باشد. بیماران ریوی بی‌طاقت هستند و همراهانشان باید بیش از گذشته نسبت به رفتار آنها صبور باشند. سرطان ایران بر اساس برخی از هشدارها در سال‌های آینده باید در انتظار افزایش‌ سرطان باشد. بیماران سرطانی با مشکلات زیادی از جمله دارو و درمان‌های ویژه مواجه هستند و هزینه‌های درمانی زیادی را متحمل می‌شوند. بیماران سرطانی ریوی امکان پیوند ریه را ندارند؛ سرطان ریه فاکتور ممنوعیت برای پیوند ریه است. دکتر اسدی در این‌ باره می‌گوید: «سرطان یک بیماری سیستمیک است و خیلی از سرطان‌های ریه در مرحله پایانی تشخیص داده می‌شوند؛ بنابراین بسیاری از آنها وارد درمان‌های قطعی نمی‌شوند و به بخش درمان‌های تسکینی می‌روند. حتی اگر در مرحله اول سرطان ریه تشخیص داده شود، چون بیمار در پیوند مجبور است از داروهای ضد سیستم ایمنی استفاده کنید، عملا دفاع بیمار در مقابل سرطان کم می‌شود و نتیجه‌ای در بر ندارد.» در تعیین افزایش سرطان ریه نیز به‌ دلیل کمبود اطلاعات هنوز نمی‌توان به‌ طور قطع صحبت کرد. به گفته پزشک درمانگاه فوق تخصصی ریه بیمارستان امام خمینی «تعداد سرطان‌ها افزایش یافته است؛ حتی در بیمارستان امام خمینی (ره) تیمی‌ تشکیل داده‌ایم که روی سرطان‌های پیشرفته‌ای که درمانی برای آنها وجود ندارد، کار می‌کنیم. متأسفانه با این که به این کار علاقه‌مند هستیم اما سیستم ثبت اطلاعاتی وجود ندارد که قاطعانه بگوییم تعداد سرطان زیاد شده است. بیشتر بر اساس مشاهده در این زمینه سخن می‌گویم.» او ادامه می‌دهد: «شاید علاقه‌مندی به پژوهش در این زمینه باعث شده توجه بیشتری به بیماران سرطانی داشته باشیم. شاید هم این بیماران بیشتر از گذشته کشف می‌شوند اما در مجموع بخش زیادی از بیماران ما در مراجعات سرپایی سرطان ریه شناسایی می‌شوند، حتی در کسانی که فاکتورهای شغلی و مصرف دخانیات ندارند.» اطلاعات درباره منشأ عوامل تأثیرگذار آلودگی هوا بر سرطان ریه کم است. درباره گاز رادون مطالعاتی انجام شده اما درباره بقیه مانند SO۲ فقط احتمالاتی داده شده، انجام مطالعات اپیومولوژیک در این زمینه بسیار سخت و زمان‌بر است. خروج از تهران بیشتر افرادی که با آنها سخن گفتم، یا درصدد خروج از تهران هستند یا آن که پایتخت را ترک کرده‌اند. مردی که به‌ دلیل تنگی نفس بی‌آن که ویزیت شود، مطلب را ترک کرد، از جمله افرادی بود که دو سال پیش به کرج مهاجرت کرده است. نامش مصطفی است و می‌گوید: «من اول بیماری قلبی داشتم اما کم‌کم مشکل تنفسی پیدا کردم و امروز به جایی رسیدم که یک لحظه هم نمی‌توانم تهران را تحمل کنم. از وقتی به کرج رفته‌ام خیلی حالم بهتر شده است.» او ادامه می‌دهد: «بیماری ریوی شما را از کار و زندگی می‌اندازد. صدای من را ببین، صدای من این‌ قدر بم نیست. من دو سال است وقتی به تهران می‌آییم، این‌طوری می‌شوم.» پزشکانی هم به بیماران توصیه می‌کنند از تهران خارج شوند. مهرناز اسدی یکی از آنهاست. او دراین‌باره می‌گوید: «به بیماران مزمن ریوی که در فهرست پیوند هستند توصیه می‌کنم از تهران خارج شوند. البته به بیماران اولویت‌های دوم و سوم که بیماری کنترل‌ شده‌ای دارند هم این توصیه می‌شود اما اولویت‌های اول باید در نزدیکی مرکز پیوند زندگی کنند. برخی بعد از رفتن راضی هستند و عده‌ای هم وضعیت‌شان بدتر می‌شود که ما به حساب درصد رطوبت هوای محل جدید می‌گذاریم.» راه‌حل نهایی، پیوند پیوند ریه تنها راه باقی‌ مانده برای بیماران زیادی است که داروها بر آنها تأثیری ندارد یا در مرحله وخیمی‌ قرار دارند. نخستین عمل پیوند ریه در ایران در سال ۱۳۷۹ در بیمارستان امام خمینی (ره) انجام شد و از آن زمان تا پایان شش‌ ماهه نخست سال ۱۳۹۴، تعداد ۱۱۰ عمل پیوند ریه در دو مرکز پیوند ریه کشور (امام خمینی (ره) و مسیح دانشوری) انجام شد. جالب اینک ه قدیمی‌ترین بیمار پیوندی ریه که ۱۵ سال از عمل پیوندش می‌گذرد، هنوز در قید حیات است. فهرست بلندبالایی هست که به بیماران ریوی خواستار ریه اهدایی تعلق دارد. با مرگ مغزی یک فرد، بر اساس اولویت‌های پیچیده، یک بیمار انتخاب می‌شود. پزشکان پس از پیوند امیدوارند که پیوند رد نشود اما درصدی از این پیوندها ناموفق است. تحقیقات زیادی روی طول عمر افراد گیرنده ریه اهدایی انجام شده اما طول عمر این افراد به عوامل زیادی بستگی دارد؛ بسته به بیماری زمینه‌ای، بیماران پیوندی طول عمر متفاوتی دارند. به‌ جز نگهداری‌ها و مراقبت‌های بالایی که باید پس از پیوند انجام شود، این عمل هزینه زیادی برای بیماران در بر دارد. پیوند یک ریه هزینه‌ای نزدیک به ۵۰ میلیون دارد و طیف وسیعی از بیماران فقیر دچار بیماری‌های ریوی نمی‌توانند این مبلغ را پرداخت کنند. اسدی با اشاره به گران‌ بودن درمان‌ها و تجهیزات درمانی بیماران ریوی می‌گوید: «خیلی از بیماران با مشکلات مالی مواجه هستند و از این بابت موقعیت ناراحت‌کننده‌ای دارند. بیماری داریم که به بیماری نادر ریوی لم مبتلاست و پول کافی برای تهیه دارو ندارد. ما نفری ۵۰ هزار تومان روی هم می‌گذاریم و هر دفعه به او می‌دهیم. هر دوره دارویی او ۴۰۰ هزار تومان است.» او ادامه می‌دهد: «فقر مریض‌ها بسیار ناراحت‌کننده است. یک‌سری از داروهای استنشاقی بیمه نیستند و برخی دیگر با این که بیمه هستند گران‌اند. دستگاه اکسیژن‌ساز و تهویه غیر تهاجمی‌ که در منزل استفاده می‌شود، خیلی گران است و بیمه نیست. این در حالی است که بسیاری از بیماران ریوی مزمن ما نیازمند استفاده از این داروها هستند.» بیماران ریوی صدایی ندارند که با آن درد خود را فریاد بزنند. آلودگی، آرام اما همیشگی در نفس‌های آنها جا خوش کرده است. آمار دقیقی هم وجود ندارد که بدانیم این هجوم چگونه و به چه شکل در حال گسترش است اما صدای زنگ‌ خطر را در گسترش بیماری‌های سرطانی می‌توان شنید؛ زنگ خطری که برای زندگی در شهر آلوده تهران و کلان‌شهرهای کشور به صدا درآمده است.

منبع: baharnews.ir

یک تیم از کارشناسان بین‌المللی به بررسی اطلاعات بیش از یک میلیون نفر از سراسر جهان پرداخته‌اند.از قرن هجدهم تاکنون مشاهده شده که چند نسل اخیر، بیشترین نرخ امید به زندگی را در تاریخ بشر داشته‌اند. به طور مثال نرخ امید به زندگی در سوئد در بیش از ۲۰۰ سال گذشته از دهه ۳۰ سالگی به ۸۰ سالگی افزایش یافته است.”سوزان آلبرت” یکی از محققان این مطالعه از دانشگاه دوک در آمریکا گفت: به رغم افزایش نرخ امید به زندگی که نتیجه پیشرفت‌های حاصل شده در عرصه پزشکی و سلامت عمومی است، مردان همچنان نسبت به زنان عمر کوتاه‌تری دارند.محققان معتقدند دلایلی همچون عامل ژنتیک و بالا بودن میزان رفتارهای پرخطر در مردان عامل پایین بودن طول عمر آنها در مقایسه با زنان است.

منبع: baharnews.ir

مهدی دادویی‌نژادگروه مقالات: بحث بر سر قوانین نیست که ایران از جمله فربه‌ترین کشور‌ها در تدوین قوانین روی کاغذ است، در شهرداری‌هایی که بی‌قانونی از سر و کولشان بالا می‌رود و رشوه و زدو بند و هزار تا پرونده مثل املاک نجومی و چرب کردن سبیل‌های فلان مهندس ناظر برای زیر سبیلی رد کردن گندکاری‌های فلان بساز و بفروش ساز وجود دارد بند کردن به دستفروشانی که جز به حلال لقمه‌ای از گلویشان پایین نمی‌رود فاجعه بار است، شهرهایی که در و دیوارشان نشانی از مدنیت شهری ندارد و جوی‌ها و کانال هایی که با کوچکترین باران می‌شود قربانگاه پیر و جوان، پارک هایشان می‌شود مسلخ گاه دختری کوچک، شهرهایی که باغ‌هایش را برای پر کردن ابر چاله‌های به وجود امده از مدیریت ناکار امد قربانی‌تراکم فروشی می‌کند، شهردارانی که شهرداری را وسیله‌ای برای رسیدن به مطامع سیاسی خود می‌بینند و هزاران مشکل را بر پیکره شهر‌ها سنجاق کرده اند.برخورد زشت و زننده مامورین شهرداری با دستفروشان عینا بازگو کننده مشکلات حاد مدیریت شهری در زمینه فهم اجتماعی و زیستی شهرهاست، طرح‌های کوته فکرانه که بیشتر شبیه نمایشنامه ژان گولر است تا طرح بدرد بخور و دوسر برد، سوالی که در ذهن هر شهروندی شکل می‌گیرد این است که آیا مهم‌ترین مشکل شهرهایمان دستفروشان هستند؟ آیا تمام کارهای زیربنایی شهر‌ها به نحو احسنت صورت پذیرفته و تنها موردی که نمای شهرمان را بهم می‌زند سد معبر عزیزان دست فروش است؟ آیا اجرای دقیق مُر قانون مسئله‌ای همه جانبه در شهرهاست یا شدت اجرای قانون برای اقشار بی‌پناه و ضعیف است؟ آیا دست‌فروش عزیز به عنوان یک شهروند می‌تواند عضو هیات موسس به اصطلاح خیریه‌ای شود که پولش از جیب آن دست فروش به حساب شهرداری می‌رود و یا نیاز به رانت خانوادگی است؟ آیا اصلا شهرداران دستفروشان محترم را شهروند محسوب می‌کنند یا آن‌ها را هم از اغیاری می‌دانند که مامور رقیبشان هستند تا پایه‌های صندلی ریاستشان را بلرزانند؟ دستفروشی پدیده‌ای شوم نیست، زمین‌خواری و فروش‌ تراکم در شهر‌ها شوم است، دیوارهای کریه المنظر و آسفالت‌های درب و داغان شوم است، رژه موش‌ها در سطح شهر شوم است، فساد گسترده و رانت خواری در شهرداری‌ها شوم است، بیلآن‌های غیر واقعی از عملکردهایی که اثری از آن‌ها در شهر نیست شوم است، استفاده از مامورانی که گاهی از میان گولاخ‌های شهر دست چین می‌شوند شوم است، بردن امکانات شهری به حتی خارج از مرزها و برای نمایش بدون رضایت شهروندان به هر بهآنه‌ای شوم است، عضویت خاندانی با خرج کردن از بیت المال شهری در هیئت مدیره‌ها تحت هر عنوانی شوم است و…. سیلی که مادر فومنی از آن مامور خورد نمونه‌ای از هزاران برخورد تند و زننده مامورانی است که شهرداری به جان مردم می‌اندازد، اصلا فرض اصلی بر لگدپرانی و فحاشی ماموران است، این طرح‌های ساماندهی هم آنقدر بچه گانه و کوته فکرانه است که دقیقا مشخص است حاصل هزاران ساعت میوه و غذا خوردن جمعی از غیر متخصص‌ترین افراد منصوب در شهرداری هاست. دست فروشی و بساط کردن برای هیچ کدام از عزیزان دست فروش اولویت کاری نیست، بلکه ماحصل فرایندی است که آن‌ها را مجبور می‌کند برای رسیدن به لقمه حلال مشقات فراوان این کار را به جان بخرند، بلا شک حضور مدیران نالایق و ناکار آمد که اولویتشان حفظ مناصب به هر‌ترفندی است کار را به جایی رسانده که مادری برای حفظ زندگی و ابرو مجبور به تحمل مشقات دست فروشی شود، مردان و زنانی که اسطوره‌ی شرافت و غیرتند. البته از این موضوع نباید غافل شد که دست فروشی معایبی دارد که کوچک‌ترین آن‌ها سد معبر است، اما نمی‌توان انتظار داشت با طرح هایی مانند تمرکز دست فروشان در یک منطقه خاص بتوان این موضوع را حل کرد، چه آن که اندک سود حاصل از دست فروشی از همین ارتباط مستقیم و سهل الوصول بودن دست فروشان عزیز حاصل می‌شود. کسی برای خرید یک جفت باطری قلمی نمی‌رود به نقطه‌ای خاص که محل تجمع دست فروشان است. در روزگاری که جمع میان نان و آبرو برای بسیاری از مردم دشوار شده است و مدیران نیز دغدغۀ این مقوله را ندارند و با فاصله‌ای کهکشانی از درک تلخی‌های روزمره مردم عاجزند، قضاوت بر مبنای قانون موضوعیت ندارد، سیلی مامور به صورت دستفروش آخرین حلقۀ این زنجیر است، مدیریت ناکارامد، رانت، از ارزش افتادن تلاش برای روزی حلال، قوانین غیر قابل اجرا و ابن الوقتی، همه به آن مامور این را می‌آموزند که در اوضاع هشل هفت مدیریت شهری اگر حرمتی را شکستی چیزی را از دست نمی‌دهی، این سیلی مدیریت شهری است بر صورت ضعیف‌ترین قشر مردم.

منبع: baharnews.ir