۲۹ اردیبهشت روز ایران است
لیلا واحدی
فهرست حامیان حسن روحانی، در آستانه برگزاری انتخابات لحظه به لحظه پربارتر می‌شود. حمایت تحصیل‌کردگان، هنرمندان، ورزشکاران؛ اهالی قلم و روشنفکران از روحانی، دلواپسان پیروزی‌اش را به هتک حرمت اقشار پیشرو کشور وا داشته است. به نظر می‌رسد عدم حمایت جامعه فرهیخته از برخی نامزدهای انتخاباتی و اقبال عمومی این گروه به تداوم راه تدبیر و امید با وجود همه کاستی‌ها، چنان برخی را عصبانی کرده است که به اعتراضات عجیبی روی آورده‌اند. اما ریشه این همه تنگ نظری به کجا باز می‌گردد؟ این همه تنگ‌جانی برای دیگری را سبب چیست؟
مگر نه این است که برپایه تعالیم دین و وصایای بزرگان آن، هرچه برای خود قرار است بپسندی برای دیگری هم همان را با همان کیفیت بپسند. مدعیان اخلاق در کدام وادی طی طریق می‌کنند که حمایت قشر پیشرو جامعه از رئیس جمهوری مستقر را بر نمی‌تابند و چهره بانویی هنرمند را که تنها عقیده اش را ابراز کرده می‌خراشند؟ چرا حتی یکبار هم به این نمی‌اندیشند که وقتی چهره هایی چون مصطفی ملکیان، محمد مجتهد شبستری، اساتید دانشگاه، جامعه جراحان مغزو اعصاب، اسطوره‌های ورزشی و هنری، جوانان تحصیلکرده به حمایت قاطعانه و علنی از شخصی برخاسته‌اند، شاید آن شخص واقعا اصلح است.
چه مصلحتی پشت این است که شعور جمعی و آگاهی خیل عظیمی از آگاهان جامعه را نادیده گرفته و دل در گرو جناح خود نهاده و پیشروان جامعه را به دلیل فهم انتخاب و تدبیرشان با بدترین هتاکی‌ها زیر سوال ببریم. اگر روشنفکران، هنرمندان، ورزشکاران و طبقه پیشرو جامعه همواره حامی تحول و اصلاح امور در چارچوب صندوق رای هستند، این گزاره را باید جشن گرفت؛ باید قدردان پیشروان جامعه بود که راه بهبود کشور را، از گذار صندوق رای تشخیص داده و‌ترویج می‌کنند. باید قدردان بانوان هنرمندی چون ترانه علیدوستی، لیلی مجتهد و باران کوثری بود که مشوق مردم برای تمرین دموکراسی پای صندوق‌های رای هستند. باید قدردان امثال سروش و ملکیان بود که با همه تنگناها، تدبیر برای حفظ امید در ملک ایران را به حرکات اپوزیسیون وار‌ترجیح داده‌اند.
باید قدردان این قشر پیشرو و تاثیرگذار بود که مردم را برای شکوه انتخابات،ترغیب می‌کنند. ۲۹ اردیبهشت روز ایران است نه روز روحانی یا رئیسی، پس با آنان‌که برای روز ایران در تکاپو هستند باید مهربان‌تر بود. حال اگر این تلاشگران روز ایران؛ با عقل و درایت و از سر منطق و دلسوزی و با همه گلایه‌های به حق، رای خود را روحانی می‌دانند، نباید مورد عتاب و خطاب هتاکانه قرار گیرند. اگر دلواپسان برای ایران قلم می‌زنند پس نباید دل نگران رای و نظر تلاشگران روز ایران باشند. نباید نگران تاثیرگذاری قشر فرهیخته ایران بود. تاثیرگذاری این قشر یعنی حضور بیشتر مردم در پای صندوق‌های رای و این حضور بیشتر یعنی فزونی حرمت ملت ایران در جهان. یعنی ثمره پربار مردم سالاری دینی، پس این همه دلواپسی برای چیست؟ اگر فرهیختگان دعوت به رای می‌کنند این رای تنها برای حسن روحانی نیست، برای ایران است. گاهی چنان در بازی‌های جناحی و سیاسی غرق می‌شویم که یادمان می‌رود دعوت به حضور و رای، چه برای روحانی باشد و چه برای رئیسی چندان اهمیتی ندارد وقتی ۲۹ اردیبهشت روز ایران است.
منبع: بهارنیوز