کوپن سینما در «سیما»

جواد طوسی در روزنامه شرق نوشت: این یک واقعیت انکارناپذیر است که سینما و رخدادها و مسائل مرتبط با آن در حوزه‌های رسانه‌ای، هواخواهان زیادی دارد. حالا این سؤال مطرح می‌شود که رسانه ملی نسبت به این طیف گسترده از مخاطبین، چه تعهدی دارد؟ آیا اولویت‌های اصلی در این رسانه سرگرمی‌سازی و خنداندن خلق‌الله در این روزگار ناخوش و… سخنرانی‌های قالبی و کلیشه‌ای است، یا فرهنگ‌سازی توأم با جاذبه‌های بصری و نمایشی و پرداختن به حوزه‌های تخصصی نیز می‌باید مطمح نظر قرار گیرد؟

درحال‌حاضر، سهم سینما از این زاویه در شبکه‌های تلویزیونی شامل برنامه «سینما یک» در پنجشنبه‌شب‌ها، برنامه چهارشنبه‌شب‌های «چشم شب روشن» با اجرای اکبر نبوی از شبکه چهار و برنامه «شهر فرنگ» در پنجشنبه‌شب‌ها با اجرای حمیدرضا مدقق از شبکه خبر است. برنامه «سینما یک» که اساسا به نقد و بررسی آثار برتر و موردعلاقه‌ منتقدین و دیگر اهالی سینما (اعم از ایرانی و خارجی) اختصاص دارد و همین‌جا لازم می‌دانم به اجرای خوب همکارمان غلامعباس فاضلی و توجهش به جزئیات و گرامر سینما اشاره کنم. اما دو برنامه دیگر در قالبی گفت‌وگومحور به مباحث روز سینمای ایران می‌پردازد. منتها جای خالی برنامه‌های متنوعی را که در آنها به اخبار سینمای ایران و موضوعات کلیدی مرتبط با آن و مسائل صنفی و نقد و بررسی فیلم‌های قابل بحث به نمایش عمومی درآمده و جایگاه پیش‌کسوتان سینما و جنبه‌های حرفه‌ای و تجربی سینما پرداخته شود، کاملا می‌توان احساس کرد.

از توقف برنامه «هفت» با اجرای بهروز افخمی، چندماهی است که می‌گذرد و با وجود اخبار گوناگون در مورد سری جدید این برنامه و مجری و منتقد ثابتش، هنوز رسما خبری در این زمینه اعلام نشده و زمان پخش آن نامعلوم است. در این فاصله سینمای ایران کانون رخدادهای مختلفی بود و فیلم‌های قابل اعتنایی اکران شد که جا داشت با نگاهی عمیق و کارشناسانه مورد بررسی قرار می‌گرفتند اما این فرصت‌ها از دست رفت و همچنان تولید بعدی این برنامه در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.

برنامه تازه‌شکل‌گرفته «سینمادو» هم با فرارسیدن ماه مبارک رمضان متوقف شد و در مورد ادامه پخش آن حرف‌های ضدونقیضی مطرح می‌شود. این شیوه برخورد نشان می‌دهد که ماهیت وجودی این برنامه‌ها برای مدیران و برنامه‌ریزان سیما چندان اهمیت ندارد و به هر مناسبت یا موضع‌گیری بیرونی، ‌می‌توان از ادامه پخششان جلوگیری کرد. در صورتی که با درنظرگرفتن ابعاد رسانه‌ای سینما و حجم مخاطبانش، تداوم پخش این‌گونه برنامه‌ها (با همه جاذبه‌ها و دافعه‌هایشان)، از توقیف یکباره یا تعطیلی غیرهدفمند‌شان بهتر است. نباید این نکته را از نظر دور داشت که ادامه حیات برنامه‌هایی از این دست به شیوه‌ای مدبرانه و با ارائه تعریفی اصولی از ژورنالیسم رسانه‌ای می‌تواند در ارتقای فرهنگی و حرفه‌ای سینما و جهت‌دهی بینش و درک بصری مخاطب، نقش بسیار مؤثری داشته باشد.