کشنده‌تر از کرونا!
گروه سیاسی
چند روزی است که بالاخره و پس از تایید و تکذیب‌های فراوان مسئولان از کرونا و تعداد مبتلایان به این ویروس خطرناک به شکل رسمی سخن می‌گویند. بنا بر آنچه به عنوان آمار رسمی از سوی سخنگوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی اعلام شده است تا روز گذشته تعداد ۲۸ نفر به طور قطعی دچار این بیماری شده‌اند که پنج نفر از این تعداد نیز جان خود را از دست داده‌اند. به نظر می‌آید که اندک اندک موضوع کرونا مورد توجه مردم قرار گرفته است و توصیه‌های شفاهی به یکدیگر برای پرهیز از رفتارهایی که ممکن است به انتقال این ویروس منجر شود در میان مردم شنیده می‌شود. نکته جالب توجه آن است که رسانه‌های عمومی کشور در ۷۲ ساعت اخیر بیشتر از آن که به وظیفه خود مبنی بر اطلاع‌رسانی درباره این بحران جدی بپردازند ترجیح داده‌اند رویدادی سیاسی همچون رقابت‌های انتخاباتی را مورد توجه قرار دهند و شاهد هستیم که کرونا و بحران پساکرونا اساسا جایی در صدر خبرها و تیتر یک بسیاری از رسانه‌ها حداقل تا امروز نداشته است.
واقعیت آن است که کروناویروس نیز مانند هر بحران دیگری از این جنس با اندکی دقت در رفتارهای شخصی و سبک زندگی، دیر یا زود به پایان خواهد رسید اما آنچه کشنده‌تر از این ویروس است سبک مدیریتی است که درباره این موضوع و بسیاری از موارد مشابه شاهد هستیم؛ مدیریتی که باید نام آن را بحران «مدیریت بحران» نامید! نبود درگاه واحد اطلاع‌رسانی، ناهماهنگی جدی در خصوص نحوه عمل مواجهه دستگاه‌های دولتی و مردم با این موضوع، نبود مرکز واحد تصمیم‌گیری، کنار گذاشتن توصیه‌های وزارت بهداشت به دلیل مداخله‌های گسترده از مراکز دیگری که نمونه آن را در مخالفت با پیشنهاد تعطیلی موقت برخی مکان‌ها شاهد هستیم و… همه و همه حکایت از آن دارد که آنچه جامعه را بیش از هر بحرانی تهدید می‌کند مدیرانی هستند که قرار است بحران‌ها را مدیریت کنند.
با نگاهی به رخدادهای دو سال اخیر، از اعتراضات خیابانی تا حوادث طبیعی می‌توان به این نتیجه ناگوار رسید که ساختار مدیریتی کشور با وجود ادعاهای گاه و بی‌گاهی که در زمینه توانمندی مدیریتی خود دارد در بزنگاه‌های اساسی حتی الفبای اولیه مواجهه و مدیریت بحران‌ها را هم نمی‌داند و به جای آن که راهی جهت بهبود وضعیت بیابد با هر گامی که برمی‌دارد شرایط را پیچیده‌تر و مدیریت آن را سخت‌تر از پیش خواهد کرد. به عنوان مثال در همین پرونده ویروس کرونا تنها کافی بود که با توجه به تجارب قبلی در داخل کشور و شیوه عملی که در سایر کشورهایی که این ویروس در آن‌ها یافت شده است عمل می‌شد تا اولا این میزان از نگرانی فزاینده در جامعه ایجاد نمی‌شد، ثانیا شاهد افزایش روزافزون ابهام‌ها و پرسش‌ها در خصوص عملکردهای مدیران و چگونگی وقوع این بحران نمی‌بودیم و ثالثا از همه این‌ها مهم‌تر از میزان آسیب‌های انسانی و اقتصادی ناشی از کرونا به طور قابل ملاحظه‌ای کاسته می‌شد.
منبع: بهارنیوز