کدام تغییر؟ از آنها که گرفتار دارو و درمان بودند بپرسیم

عصر ایران؛ سروش بامداد- در محفلی بیشتر خانوادگی که البته دیگرانی هم بودند این بحث درگرفت که رأی دادن ما تا چه اندازه ثمر دارد و آیا روحانی واقعا کاری کرده یا نه تا دوباره به او اعتماد شود.

طبعا کسانی در موافقت و با اشاره به برجام و دستاوردهای دیگر سخن گفتند و برخی هم به مشکلات واحدهای تولیدی و بهره های بانکی پرداختند و هر که از دری سخنی گفت و ترجیح دادم دست کم در راند اول شنونده باشم.

چون هنگامی که بدانند به چه حرفه ای اشتغال داری و سیاست و رسانه را حرفه ای تر دنبال می کنی شاید ملاحظاتی در میان آید و آنچه را در ذهن دارند بر زبان نیاورند.

کار اما به راند بعدی نکشید چرا که در همان آغاز بانوی مهربانی که به تازگی به سوگ همسر خود نشسته و ۶ ماه است با رنج های مداوای بیماری مبتلا به سرطان آشناست و دست آخر نیز او را به خاک سرد سپرده به حرف آمد و گفت: اگر این دولت بر سر کار نیامده ب و برجام محقق نشده و تحریم ها پابرجا بود هزینه های درمان در این ۶ ماه سر به ۱۸۰ میلیون تومان می زد حال آن که با طرح سلامت تنها ۱۰ درصد و حول و حوش ۱۸ تا ۲۰ میلیون تومان پرداختیم و آیا این دستاورد کوچکی است؟

او هنوزصحبت خود را تمام نکرده بود که یکی دیگر از حاضران شهادت داد وگفت: شیمی درمانی پدرم آن قدر پرهزینه بود که ناگزیر شدیم خانه مان را بفروشیم و یادآور شد: تفاوت سال ۹۲ به بعد با قبل از آن در همین است که ما برای تأمین هزینه درمان پدرمان هزینه سنگینی را متحمل شدیم و هنوز نیز در حال پرداخت تبعات آن هستیم. هم پدرمان را از دست دادیم، هم خانه مان را و هم آرامش و رفاه مان را.

جای دیگر هم از زبان کسی شنیدم که می گفت در دوران تحریم داروی ضد خوابی که قبل از شیمی درمانی استفاده می شود تا فرد از درد به خواب و بی هوشی نرود نایاب شد و نوع چینی آن دیرتر اثر می گذاشت. هنگامی که شیمی درمانی تمام شده بود و تازه درد به سراغ بیمار می آمد.

این واقعیت ها را شاید تنها کسانی درک کنند که در آن سال ها همه زندگی شان تحت تأثیر و تحت الشعاع تهیه یک دارو بود که با پول کلان هم امکان پذیر نبود و اکنون اگر نه به آسانی که با سختی کمتری دارو تهیه می کنند.

همین دستاورد کافی نیست تا بگوییم هر انتقادی هم داشته باشیم وقتی پای انتخاب راه و مسیر در میان باشد همین طریق را باید ادامه دهیم و برنگردیم؟