پسا آزاد سازی حلب
پس از فروکش‌کردن جنگ تحمیلی و خانمان‌سوز در عراق و سوریه که با بیش از۵ سال مداخله‌ی دشمنان این کشورها به ویرانی قسمت عظیمی از زیر ساختهای عمرانی و کشته شدن و آوارگی بسیاری مردم از جمله زنان و کودکان آنها انجامید، امروز شروع بازسازی ویرانی این کشورها نزدیک ست.
حال با توجه به وجود شرکتهای بزرگ و قدرتمند ایرانی که حضوری فعال در بازسازی کشورمان بعد از جنگ داشتند و نیز حضور فعال موثر در عرصه بین‌المللی را در کارنامه خود دارند این سوال مطرح است که آیا برنامه‌ای برای حضور شرکتهای ایرانی برای بازسازی عراق و سوریه وجود دارد؟ با توجه به آمادگی فعلی شرکتهای ایرانی در بازسازی این دو کشور، آیا صرف آمادگی داشتن شرکتها کافیست؟ مسلماً خیر.
ارزش این فرصت ایجاد‌شده برای خلق فرصتهای شغلی و رونق اقتصادی برای جامعه مهندسی صنفی و حرفه‌ای کشور بر کسی پوشیده نیست. اما اگر استراتژی مشخصی درباره حضور شرکتهای ایرانی در بازسازی این کشورها و راهبرد مدون و بلندمدتی برای این حضور مهیا نشود باید نظاره‌گر حضور شرکتهای قدرتمند چینی اروپایی روسی یا حتی آمریکایی در این فقره باشیم. مشخصا نمیتوان بدون پشتیبانی وزارت‌خانه‌های مربوط و عوامل دیپلماتیک و وزارت خارجه در بازسازی نقش عمده‌ای داشت. سوال این است که چه مقدار برای این حضور آمادگی داریم؟ حضوری که مطابق مصالح ملی و در جهت شعار «اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل» باشد.
مسلما سوریه و عراق منتظر ما نخواهند نشست. شرایط حاضر همچون گنجی بزرگ و فرصتی عظیم برای معرفی پتانسیل شرکتهای ایرانی و جامعه مهندسی در گذر است که باید در روزهای آینده و برای معرفی توانمندیهای خود در معرض معرفی قرارگیرند.
شاید بتوان گفت که: با تشکیل کنسرسیومهای بزرگ، متشکل از تمام رشته‌ها در زمینه‌ها‌ی لازم، باید تواناییهای کشور برای حضور در این دوره‌ی زمانی را نیز معرفی‌نمود.
مهدی حسن پور زارع
منبع: alef.ir