نحوه ی تشخیص و درمان سندرم کوشینگ

تشخیص
صورت مدور و قرمز و بافت های اضافی چربی در بالای استخوان ترقوه و بین تیغه های شانه ای شواهدی در معاینه فیزیکی به نفع سندرم کوشینگ می باشند. خراشیدگی های مکرر یا حتی خودبخودی بر اندام فوقانی و تحتانی علامت های شایع دیگری هستند.
سندرم کوشینگ عموماً با اندازه گیری سطوح هورمونی درجریان خون و ادرار صورت می گیرد (اغلب قبل و بعد از دریافت هورمون مصنوعی). MRI یا سی تی اسکن از غدد هیپوفیز یا فوق کلیه و یا ریه ها می تواند در مشخص ساختن وجود تومور کمک کننده باشد. همچنین ممکن است نمونه گیری مستقیم از وریدهای تخلیه کننده غده هیپوفیز لازم شود.
درمان
درمان بستگی به علت کورتیزول بیش از حد دارد. اگر علایم و نشانه ها مربوط به مصرف داروهایی استروئیدی باشند، درمان شامل قطع یا کاهش دوزاژ است. قطع ناگهانی درمان با استروئید می تواند بیماری زمینه ای مثل آسم یا التهاب مفصلی را تحریک نماید. پزشک به شما پیشنهاد می نماید که بتدریج دوزاژ استروئید را کم نمایید.
در بعضی موارد دارویی دیگر جایگزین دارویی استروئیدی که از قبل مصرف می شده، می گردد. برای حدود یک سال بعد از قطع داروی استروئیدی، استرس ناشی از آسیب فیزیکی، عفونت یا جراحی می تواند به شکل خطرناکی منجر به کمبود هورمون های آدرنال شده و احتیاج به درمان اورژانس داشته باشد.
برای سندرم کوشینگی که توسط توموری در غده هپیوفیز، غده فوق کلیه یا ریه ایجاد شده باشد، خارج ساختن توده معمولاً بهترین درمان است. تکنیکهای جراحی در حال پیشرفت هستند. تکنیک های جدیدتر به برش های کوچک تری احتیاج دارند و در نتیجه بستری کوتاه در بیمارستان و درد و عوارض کمتری ایجاد خواهد شد. خارج ساختن موفق تومور می تواند منجر به بهبودی کامل شود. اگرچه احتمال نیاز به درمان جایگزینی هورمون برای طولانی مدت وجود دارد.
منبع: مه شو