نامش «محیط زیست» است
محمد معینی- روزنامه بهارشوخی نمی‌کند، کاسه صبرش که لبریز شد، مومن و نامومن، مسلمان و نامسلمان، شهر و روستا، سرحدات و پایتخت و انسان و حیوان برایش فرقی نمی‌کند. نامش «محیط زیست» است و احوال این روزهای خوزستان، نشانه‌ای در حد فقط یک استان از لبریز شدن کاسه صبرش است. کورت ونه گات (نویسنده شهیر آمریکایی) یک بار گفته بود: «داریم کلک این سیاره مفرّح حیات‌پرور را درعرض کمتر از دویست سال می‌کنیم» و بعد به یادها آورده بود که «کارل بنز آلمانی فقط ۱۱۹ سال قبل اولین اتومبیل را با موتور احتراق درونی ساخت.» سرعت تخریب محیط زیست و استفاده از منابع بالاست و انگار از بیست سال پیش به این سو، سرعت واکنش قهرآمیز محیط زیست نیز بسیار فزونی گرفته است. سازمان محیط زیست استفاده از منابع آبی زیرزمینی را در ایران، در قیاس با استاندارد جهانی، سه برابر بیشتر تخمین می‌زند. این برداشت بی‌رویه عامل خشکیدن ۲۹۷ دشت از ۶۰۰ دشت ایران است. همچنین به‌خاطر عدم رسیدگی به شبکه انتقال آب ۳۵ میلیاردمترمکعب آب درمسیر انتقال هدر می‌رود. روزنامه واشنگتن پست تیر ماه سال۹۳، اعلام کرد ایران دربین ۲۴ کشوری قراردارد که وضعیت آب در آنها خطرناک است. این روزنامه بحران ایران را ناشی ازبرنامه‌ریزی نادرست در سال‌های اخیر دانسته بود. وزیر نیرو تیرماه سال گذشته اعلام کرد: «از ۵۰ سال گذشته تاکنون بیش از ۱۱۰ میلیارد متر مکعب از ذخایر استراتژیک آب کشور برداشته شد و جبران این برداشت هیچگاه صورت نگرفته و این منابع به صورت تصاعدی در حال نابودی بوده است.» وزیر نیرو طی مصاحبه دیگری گفته بود برنامه‌ای دردست اجرا دارند که ابتدا بیلان منفی سفره‌های آب زیرزمینی را متوقف کنند (جلوی اضافه برداشت‌ها را بگیرند) وسپس طی بیست سال، این بیلان را به تعادل سالانه برسانند تا طی این مدت (مثلادرسال ۱۴۱۴) ذخایرآبی ایران را به وضعیت ایستایی ۳۰ سال قبل (۱۳۶۴) برسانند! همزمان گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس درباره وضع منابع آب کشور تأکید می‌کرد که بخش اعظم افت شدید ذخایر آبی در ٢٠سال گذشته اتفاق افتاده است. خسارت‌‌های ناشی از نابودی منابع آب کشور، استفاده نادرست و گسترده از انرژی‌های فسیلی، ضعف بنیه مالی، علمی و لجستیک سازمان حفاظت از محیط زیست و نبود تعامل موثر با همسایگان برای مدیریت حفاظت از زیست بوم منطقه، چیزی نیست که درباره آنها بشود با «محیط زیست» وارد مذاکره شد! غم انگیزتر این که هر اقدام اصلاحی و جبرانی نیز در این حوزه، زودبازده نیست. حفظ آرامش و انسجام اجتماعی ضرورتی است که باید نهادهای حاکمیتی با کمک جامعه مدنی در خلق و حفظ آن برای انجام موفقیت‌آمیز اقدام‌های اصلاحی و جبرانی کوشا باشند. مقام رهبری نیز صراحت داشته‌اند که «حفظ محیط‌زیست یک وظیفه حاکمیتی است که باید با تهیه سند ملی محیط زیست و پیوست زیست محیطی برای طرح‌های عمرانی و صنعتی و همچنین جرم انگاری تخریب محیط زیست، به این وظیفه بسیار مهم عمل شود.» در این میانه آنچه – در کنار آغاز کار درست برای حفاظت از محیط زیست برای زندگان – لازم است، توجه به نیازهای حیاتی آیندگان است که به لحاظ اخلاقی، بسی ضروری‌تر می‌نماید. نویسندگان مقاله «آیندگان ما را به‌سبب کدام خطای اخلاقی ملامت خواهند کرد؟ » (در aeon) نوشته بودند: «در حال حاضر تنها افرادِ زنده می‌توانند ادعای حق داشته باشند اما همان‌طور که دایره دغدغه‌های اخلاقی‌مان را میان دیگر زندگان گسترش می‌دهیم، می‌توان این فراگیری را در طول محور «زمان» نیز توسعه داد. در اینجا مسئله کاملا آشکار است: ما اغلب تصمیماتی می‌گیریم که بر مردمانی در آینده دور تاثیرگذار است – مانند تولید زباله‌های اتمی که برای میلیون‌ها سال سمی باقی می‌مانند – درحالی‌که این مردمان امروز برای دفاع از خودشان حضور ندارند.»
منبع: baharnews.ir