مشکلات عمل جراحی برای درمان پارکینسون

تعداد این قبیل عمل های جراحی هنوز اندک است و دلیل اصلی آن این است که این نوع پیوندها مستلزم انجام جراحی های بزرگ در مراکز دارای تجارب تخصصی است. همچنین در بدست آوردن و استفاده از بافت اهدایی جنین، مسایلی اخلاقی مطرح است و هنوز در مورد مزایای دراز مدت آنها اطلاع چندانی در دست نیست. علاوه بر این تعداد بیمارانی که احتمالا از روش های موجود سود می برند، اندک است.
قبل از این که بتوانیم بگوییم که انجام عمل جراحی در برخی انواع و یا مراحل بیماری پارکینسون مثمر ثمر است و یا برعکس هیچ سودی به حال بیمار ندارد، انجام کنترل های علمی دقیق جهت مقایسه مواردی که تحت عمل جراحی قرار گرفته اند و یا جراحی نشده اند بسیار ضروری است. افرادی که مقایسه می شوند باید از نظر جنس، سن و شدت بیماری یکسان باشند تا بتوان گفت جراحی مفید بوده یا خیر. با این همه، این مساله که بافت های پیوندی جنین به مغز انسان به خوبی دوام می آورد و زنده می ماند، امیدوار کننده است؛ این بافت ها منبع عصبی جدیدی را در سلول های عصبی آسیب دیده در عقده های پایه ای ایجاد می نمایند.
در حال حاضر این روش ها دائما در حال پیشرفت هستند، اما خوش بینی ما باید با احتیاط همراه باشد. هنوز مشخص نیست که آیا پیوند عضو، روند پیشرفت و یا سرانجام بیماری را تغییر می دهد یا خیر. همچنین نمی دانیم که آیا مزایای احتمالی آن پایدار است یا خیر. علاوه بر این آشکار نیست که آیا عوامل ابتدایی بروز بیماری بافت پیوندی را نیز تخریب خواهند کرد یا خیر. همچنین باید به خاطر داشته باشیم که بیماری پارکینسون صرفا نشان دهنده اختلال در انتقال دوپامین نیست، بلکه اختلال در سایر ناقلین عصبی نیز می باشد که با پیوند نمی توان آنها را جایگزین کرد (حتی اگر بافت پیوندی خوب کار کند).
این روش ها امیدوار کننده هستند، اما نمی دانیم که آیا جایگاهی همیشگی در درمان اقلیت کمی از بیماران خواهند داشت یا خیر. در عین حال، تا زمانی که تحقیقات بیشتری انجام شود، هیچ بیماری نباید تصور کند از پیوند بافت محروم و بی نصیب است.
منبع: مه شو