علایم و نشانه های رعشه ذاتی

• حرکات ریتمیک و متناوب دست ها، سر، زبان یا حنجره
• لرزش دست ها که هنگام استفاده از آنها تشدید می شود
رعشه ذاتی نوعی اختلال حرکتی معمولی است از تقریباً نیمی از موارد آن ارثی است و از نوجوانی به بعد ظاهر می شود. اکثرا در سنین میانسالی یا بعد از آن آغاز شده و به تدریج پیشرفت می کند. با گذشت زمان، رعشه ممکن است. دست ها، سر یا صدای شما را هم درگیر کند. حرکات ارادی مثل نگه داشتن یک فنجان چای یا یک چنگال معمولاً باعث تشدید رعشه می شوند، که این وجه افتراق رعشه ذاتی با پارکینسون است زیرا در پارکینسون معمولاً چنین حرکاتی باعث کاهش رعشه می شوند.
رعشه معمولاً هنگام استراحت متوقف می شود. با آغاز یک عمل ارادی، مثل خوردن یا نوشتن، لرزش های ظریفی ایجاد می شوند، رعشه ذاتی می تواند انجام حرکات هماهنگی مانند گرفتن یا لمس کردن بینی را با مشکل روبرو سازد. علایم و نشانه های این عارضه ممکن است با افزایش فعالیت و پویایی شما تشدید شوند. رعشه هنگام خواب برطرف می گردد.
تشخیص
تشخیص رعشه ذاتی به طور کلی مستلزم رد کردن سایر بیماری هایی است که می توانند باعث لرزش دست ها، سر یا صدا شوند. پزشک احتمالاً از شما شرح حالی تهیه کرده و به معاینه جسمانی و عصبی شما خواهد پرداخت. ممکن است از شما تقاضا شود چیزی بنویسید، از یک لیوان مقداری نوشیدنی مصرف کنید یا یک تکه کاغذ را با دست بگیرید.
ممکن است یک سری آزمایش های خونی، ادراری یا عصبی برای بررسی و جستجوی سایر علل رعشه از جمله : بیماری تیروئید، عوارض جانبی داروها و دیگر اختلالات عصبی مثل بیماری پارکینسون بر روی شما انجام شود.
رعشه ذاتی تا چه حد جدی است ؟
رعشه ذاتی جان فرد را تهدید نمی کند و معمولاً فقط یک مزاحمت مختصر است.
اما در صورتی که فرد را از کار و زندگی بیندازد، درمان هایی برای تحت کنترل در آوردن آن وجود دارد.
منبع: مه شو