طنز؛ من اگر ننشینم چه کسی بنشیند

ثبت‌نام کاندیداهای ریاست‌جمهوری نشون داد که دیگه کشف انرژی هسته‌ای توسط دختر ۱۶ ساله تو زیرزمین خونه، امری عادی و روتین محسوب میشه. الان دختر و پسر ۶ ساله‌ای تو کشور داریم که توانایی مدیریت کشور ۸۰ میلیونی رو تو خودش می‌بینن. یا دیگه گذشت اون زمان که پدر و مادرها بچه‌ها رو تو خونه حبس می‌کردن که مشق‌هاشون رو بنویسن و بتونن مجموع زوایای داخلی مثلث رو تو امتحان جواب بدن. الان بچه رو بهش بگی «بشین یه ساعت سر درس و مشقت» یه لایک ریز نشونت میده و میگه: «‌من باید نرخ تورم و شاخص دو ماهه اول بورس رو محاسبه کنم، فردا مناظره دارم. تو مناظره کم بیارم، تو میای به من رای بدی یا اون معلم سینوس گرفته تانژانت شده؟ هان؟».

اصلا ثبت‌نام کاندیداهای ریاست‌جمهوری نشون داد که چقدر ملت نسبت به سرنوشت مملکت احساس مسئولیت می‌کنند؛ یعنی الان مثل خیلی چیزا قشنگ به خودکفایی رسیدیم، طوری‌که می‌تونیم کاندیدای ریاست‌جمهوری صادر کنیم؛ البته اگر از یه زاویه دیگه‌ای نگاه کنیم تجربه و عملکرد بعضی از رییس‌جمهورها (البته به هشت سال مهرورزی خاصی اشاره نداریم) طوری بوده که از ۸۰ ملیون ایرانی به‌صورت بالقوه همه جنم و توانایی رییس‌جمهور شدن رو دارند چرا که نه؟ واقعا تورم ۴۵ درصدی تو کشور درست‌کردن تخصص خاصی می‌خواد؟ یا مثلا هشت سال به زمین و زمان فحش دادن تخصص و ویژگی خاصی می‌خواد؟ دیگه بشینی تماشا کنی دکل رو با جاش ببرن، بانک‌ها رو خالی کنن، اختلاس کنن و… مهارت ویژه‌ای می‌خواد؟ واسه همین من واقعا از تمام ایرانی‌ها خواهش می‌کنم دور بعدی ان‌شاءا… همه تو انتخابات ریاست‌جمهوری کاندیدا بشن. تا جهان بفهمه مشارکت تو سرنوشت کشور یعنی چی؟!