«سوده کمندانی»؛ دختر نقره‌ای جوجیتسوی آسیا
«جوجیتسو» شاید تا مدت‌ها قبل رشته شناخته‌‌شده‌ای در بین اهالی ورزش نبود، اما پس از اینکه ورزشکاران این هنر رزمی و جذاب توانستند سال گذشته و در اولین دوره رقابت‌های آسیایی این رشته مدال‌آوری کنند و عنوان نایب‌قهرمانی را از آن خود کنند، علاقه‌مندان زیادی پیدا کرد. تیم ملی جوجیتسوی ایران، امسال نیز در دومین دوره مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کرد و با عملکردی بهتر نسبت به دور نخست این رقابت‌ها مقام نخست آسیا را تصاحب کرد.
جوجیتسوکاران زن و مرد ایران که در دوره نخست این پیکار آسیایی در مجموع یازده مدال کسب کرده بودند، در این دوره که به میزبانی کشور ویتنام برگزار می‌شد، موفق شدند تعداد مدال‌های خود را افزایش دهند و با بیست مدال روی سکوی نخست قاره کهن بایستند. ۹ مدال طلا، سه مدال نقره و هشت مدال برنز، حاصل تلاش دختران و پسران ایران در مسابقات ویتنام بود؛ مدال‌های درخشان و رنگارنگی که جوجیتسوی ایران را به سکوی نخست مسابقات قهرمانی آسیا رساند. در این بین «سوده کمندانی» ستاره جوجیتسوی بانوان ایران نیز موفق به کسب مدال شد. این ورزشکار ۲۷ ساله کرجی که همسرش (امیرحسین خادمیان) نیز عضو تیم ملی جوجیتسو است، یکی از بیست مدال درخشان مسابقات قهرمانی آسیا در ویتنام را به‌دست آورد تا در این قهرمانی نقش داشته باشد. به همین بهانه گفت‌وگویی با این بانوی موفق رزمی‌کار ترتیب دادیم که ماحصل این گپ‌وگفت را در زیر می‌خوانید:
همسر من قهرمان رشته جوجیتسو است و قبل از اینکه با من آشنا شود و ازدواج کنیم نیز در این رشته فعالیت حرفه‌ای داشت. بعد از ازدواج، او مشوق من شد و من به این رشته علاقه‌مند شدم. بدون شک همسرم مشوق اصلی من در این راه بود و کسی بود که باعث شد من در این رشته پیشرفت کنم و به اهدافی که در سر داشتم برسم. وقتی وارد این رشته شدم ، دیدم که می‌توانم موفق شوم و استعداد لازم را در این رشته دارم. همین باعث شد که انتخاب اصلی من جوجیتسو باشد. بانوان ایرانی نشان داده‌اند که پشتکار زیادی دارند و همین پشتکار زیاد با تمام کمبود امکانات موجب می‌شود در راهی که انتخاب می‌کنند موفق باشند. البته من قبل از این هم در رشته جودو، کار کرده بودم.
انگیزه شما از انتخاب رشته جودو چه بود؟
فکر می‌کنم دلیلش این بود که در خانواده من خیلی‌ها رزمی‌کار بودند. برای مثال برادر و دایی من هر دو رزمی‌کار بودند و همین موضوع باعث علاقه‌مندی من به این ورزش‌ها شد. البته فیزیک بدنی و سیستم استخوان‌بندی بدنم نیز در انتخاب رشته جودو موثر بود. وقتی برای اولین بار به یک باشگاه ورزشی رفتم تا ورزش را آغاز کنم، رشته جودو به من پیشنهاد شد و همین آغاز راه من بود.
در رشته جودو نیز مانند جوجیتسو مقام بین‌المللی داشتید؟
خیر، اما اعزام برون‌مرزی در این رشته داشتم. اولین دختر جودوکاری بودم که در رده نوجوانان به مسابقات یمن اعزام شدم. اما در آن مسابقات رباط پایم با پارگی مواجه شد و از جودو دور شدم. زمانی که آسیب‌دیدگی‌ام تمام شد، از رده جوانان خارج شده بودم و نتوانستم به این رشته برگردم. همان وقت با همسرم که جوجیتسوکار بود آشنا شدم و با توصیه‌های او مسیر زندگی ورزشی‌ام تغییر کرد.
خوشبختانه نوع نگاه به بانوان مسلمان که با پوشش اسلامی در مسابقات حاضر می‌شوند، بسیار محترمانه است. البته در مسابقات امسال به جز ایران کشورهای دیگری نیز بودند که برخی دختران جوجیتسوکارشان با پوشش اسلامی و حجاب در میدان حاضر می‌شدند. برای مثال از تیم‌های امارات و اردن، نفراتی بودند که شرایط یکسانی با ما داشتند. داوران نیز به حجاب ما بسیار احترام می‌گذاشتند و در مصاف بازیکنان مسلمانی که وسط مسابقه حجاب‌شان با مشکل مواجه می‌شد، بازی را نگه می‌داشتند تا بازیکنان بتوانند حجاب‌شان را اصلاح کنند.
همسرتان نیز در مسابقات قهرمانی آسیا موفق به کسب مدال طلا شدند. این چندمین بار بود که خانوادگی مدال گرفتید؟
این دومین بار بود که من به مسابقات جوجیتسو اعزام می‌شدم و هر دو بار، من و همسرم هر دو موفق به کسب مدال شدیم. پارسال نیز موفق شدم مدال نقره مسابقات قهرمانی آسیا را کسب کنم و امسال نیز همین مدال را تکرار کردم.
فارغ از بحث فنی، زندگی یک زن و شوهر ورزشکار که در سطح حرفه‌ای ورزش می‌کنند، چه تفاوت‌هایی با زندگی یک زوج معمولی دارد؟
مهم‌ترین مولفه‌ای که در زندگی ما به واسطه اینکه هر دو ورزشکار هستیم، وجود دارد این است که درک متقابلی نسبت به یکدیگر داریم. این را که باید مدت زیادی از وقت زندگی‌مان را ورزش کنیم و ممکن است کنار هم نباشیم، درک می‌کنیم و این از بروز مشکلات و اختلاف‌نظرها جلوگیری می‌کند.
زمانی که فقط یکی از دو نفر، ورزشکار باشد و زمان زیادی را در اردو و مسابقات سپری کند، بسیار سخت‌تر از همسرانی است که هر دو ورزشکار هستند. از طرفی اینکه هم‌رشته هستیم نیز یک امتیاز مثبت در زندگی ما محسوب می‌شود.
این موضوع که هر دو رزمی‌کار هستید، زندگی مشترک‌تان را چقدر تحت تاثیر قرارداده است؟
بر خلاف تصوری که همه نسبت به رشته‌های رزمی دارند و آن را خشن می‌دانند، باید اذعان کنم که رشته‌های رزمی آرامش و سربه‌زیری را بیش از هر چیز دیگری به ورزشکارانش یادآوری می‌کند. در واقع ادای احترام و حفظ آرامش، دو درس مهمی است که رشته‌های رزمی با خود به همراه دارند. در واقع ورزشکارانی که رزمی‌کار هستند، از باقی مردم افتاده‌ترند و این خصلت رشته‌های رزمی است.
جوجیتسو در حال حاضر انجمن یا فدراسیون دارد؟
خیر، جوجیتسو در حال حاضر زیرمجموعه فدراسیون جودو و کوراش است و به نوعی ما در حال حاضر مهمان فدراسیون جودو هستیم و اعزام‌ها و تمرینات‌مان زیر نظر این فدراسیون است. قرار است به مدت ۶ماه به صورت آزمایشی زیر نظر فدراسیون جودو باشیم و بعد از آن در صورتی که تایید شود، احتمال مستقل شدن این رشته وجود دارد. البته من اطلاعات دقیقی درباره جزییات این موضوع ندارم و تلاشم بیش از هر چیز این است که روی ورزشم تمرکز کنم.
وظیفه من به عنوان یک ورزشکار این است که تنها به موفقیت و پیشرفتم فکر کنم و تا جای ممکن در مسائلی که مربوط به من نیست، دخالت نکنم. این مسائل مدیریتی است و من سعی می‌کنم درباره آن اظهارنظر نکنم.
نوع امکانات و اردوهایی که در اختیار شما قرار می‌گرفت، چطور بود؟
ما تقریبا اردوی متمرکز نداشتیم و هر کس بر اساس برنامه بدنسازی و تمرینی که مربیان به ما می‌دادند، تمرین می‌کرد. تنها پیش از اعزام به مدت ۲۰ روز در اردو بودیم و این تنها اردویی بود که در آن حاضر شدیم.
نداشتن اردوهای متمرکز شرایط را برای‌تان سخت نکرده بود؟
بدون‌شک سخت بود. برای خود من به ویژه خیلی سخت بود زیرا من ساکن کرج هستم و برای حضور در تمرینات که در مجموعه ورزشی انقلاب تهران برگزار می‌شد باید هر روز ساعت پنج صبح از منزل راه می‌افتادم تا ساعت هشت به محل تمرین برسم. از ساعت هشت تا دوازده وزنه می‌زدیم و بعد دو ساعت وقت استراحت داشتیم و تا ساعت چهار عصر که باید سالن را تحویل تیم مردان می‌دادیم. واقعا شرایط سخت بود.
حتی جای مناسب برای خواب در وقت استراحت نداشتیم.
این شرایط در بخش مردان رشته جوجیستو نیز به همین شکل است؟
بل، اگر دختران دو سال است که به مسابقات برون‌مرزی اعزام می‌شوند، مردان از سال ۲۰۱۱ به مسابقات بین‌المللی می‌روند. اما تغییری در امکانات ایجاد نشده است.
کسب عنوان قهرمانی توسط تیم ایران نشان می‌دهد که جایگاه این رشته در آسیا ، جایگاه خوبی است. همین‌طور است؟
بله دقیقا. حریفان آسیایی ما از نام ایران می‌ترسند. دقیقا مثل کره و ژاپن قدرتمند هستیم. در بخش آقایان تیم امارات نیز تیم قدرتمندی است و در بخش بانوان هم به نسبت خوب هستند. در امارات به رشته جوجیتسو بسیار اهمیت می‌دهند و برنامه‌ریزی‌های پایه‌ای در این رشته دارند. در همین مسابقات ویتنام آن‌ها یک هفته زودتر از مسابقات با یک تیم کامل که شامل مربی بدنساز، پزشک فیزیوتراپیست، آشپز و … بود به ویتنام آمده بودند و خود را آماده مسابقات کردند.
این رشته سبک‌های مختلفی دارد.برای مثال یکی از سبک‌های این رشته ترکیبی از کاراته و جودو است. در مجموع شبیه به جودو است اما تفاوت‌هایی با این رشته دارد.
اگر یک نفر تصمیم بگیرد جوجیتسو را تمام و کمال آموزش ببیند و در سطح قهرمانی به آن بپردازد، از آغاز کارش چقدر زمان می‌برد؟
این بستگی به شرایط بدنی و میزان استعداد هر فرد دارد اما در مجموع فکر می‌کنم زمانی نزدیک به سه تا چهار سال نیاز است که در این رشته به طور کامل مهارت پیدا کنیم.
البته من چون قبل از آن جودو هم کار کرده بودم و مربی خوبی مانند همسرم داشتم، در زمانی نزدیک به ۶ ماه توانستم در این رشته به سطح مورد نیاز برسم.
در کل میزان استقبال از این رشته به ویژه در بین بانوان چقدر است؟
این رشته برای بهتر شناخته شدن و بهتر دیده شدن نیاز به زمان دارد. البته در حال حاضر هم استقبال بد نیست اما می‌تواند خیلی بهتر هم باشد. به ویژه اینکه مقام آوردن در جودو برای بانوان با توجه به سطح بالای حریفان آسیایی، بسیار سخت است اما در جوجیستو می‌توان بهتر مدال گرفت. با این حال برای قهرمان‌پروری و پیشرفت بانوان در این رشته نیاز به زمان و البته معرفی صحیح جوجیستو در بین ورزش‌دوستان است.
منبع: برترینها
