زوال عقل (دمانس) در بیماری پارکینسون

یکی از مهم ترین نگرانی ها در مورد پارکینسون این است که با زوال عقل در ارتباط است. در دمانس زوال عقل، کاهش حافظه و کاهش توانایی تصمیم گیری و تشخیص منطقی به وجود می آید. بدون شک بر این جنبه از بیماری بی جهت تاکید فراوان شده است. بسیاری از مبتلایان به بیماری پارکینسون بدین عارضه مبتلا نمی شوند و هرگز دیوانه نخواهند شد.
در اواخر عمر دو بیماری آلزایمر و پارکینسون که عامل اغلب دمانس ها هستند شایع می شوند. در سن ۷۰ سالگی، در حدود ۵ تا ۱۰% افراد به برخی علایم زوال عقل مبتلا می شوند و تقریبا نیمی از این افراد به بیماری آلزایمر مبتلا هستند. احتمال دارد برخی از بیماران صرفا به طور اتفاقی به هر دو بیماری پارکینسون و زوال عقل مبتلا باشند.
وجود این دو بیماری به طور همزمان، بسیار ناگوار است و آینده بسیار بدی در انتظار بیمار خواهد بود. صرف نظر از بروز همزمان دو بیماری، کشف شده است که ۱۰ تا ۲۰% از مبتلایان به بیماری پارکینسون به زوال عقل دچار می شوند. چنانچه این زوال عقل در ابتدای بیماری بروز نماید، آینده بیمار بسیار فجیع خواهد بود. چنانچه داروی لوودوپا جهت معالجه نشانه های پارکینسون این بیماران تجویز شود، آنها صرفا می توانند دوزهای کم آن را تحمل کنند و در معرض عوارض جانبی از جمله گیجی و توهم قرار دارند. به عبارت دیگر، زوال عقل میزان لوودوپای تجویزی را محدود می نماید و بدین دلیل کنترل نشانه های پارکینسون آن چنان رضایت بخش نخواهد بود.
وجود بیماری پارکینسون و زوال عقل نهایتا بیمار را از کار می اندازد. خانواده ها برای تحمل و کنار آمدن با او به خدمات تامین اجتماعی و بهزیستی نیازمندند و دست آخر نیز نگهداری بیماران آن هم به مدتی طولانی در بیمارستان ها و یا به کار گیری پرستار خصوصی در خانه ضرورت پیدا می کند. تحقیقات بسیاری در این زمینه در حال انجام است و امید است پیشرفتی نیز حاصل آید.
منبع: مه شو