درمان پارکینسون از طریق عمل جراحی

اگرچه در حال حاضر جراحی های اندکی انجام می شود. اما تحقیقات در مورد انواع جدید درمان از طریق جراحی هنوز ادامه دارد.
جراحی مربوط با استرئوتاکسی
به ندرت عمل جراحی برای درمان بیماری پارکینسون پیشنهاد می شود. در حدود ۳۰ سال پیش گرایش شدیدی به قرار دادن لزیون های کوچک و مخرب در عقده های پایه ای وجود داشت، آن هم از طریق دستگاه استرئوتاکسی که امکان قرار دادن صحیح و دقیق لزیون ها را فراهم می آورد. این روش تا اندازه ای در کنترل لرزش و سفتی عضلات کارامد بود (البته چنانچه یک طرفه بود). عمل جراحی مربوط به استرئوتاکسی در بهبود وضعیت و حالات چهره، صدای ضعیف، کندی حرکت، حالت خمیده بدن و افتادن های مکرر هیچ تاثیری نداشت.
در واقع، این نشانه ها را شدت می بخشید. عمل جراحی استرئوتاکسی هنوز هم کاربرد دارد و بخصوص اگر چنانچه سایر اقدامات مثمرثمر نباشد، در درمان لرزش و سفتی عضلات یک طرفه در آغاز بیماری مورد استفاده قرار می گیرد (در ژاپن). با این همه در مراکز بسیار تخصصی بریتانیا و ایالات متحده این روش ندرتا کاربرد دارد، چرا که داروهای لوودوپا به رغم برخی نقاط ضعف، به طور کلی بسیار نتیجه بخش هستند. چنانچه مشکل اصلی بیماران لرزش و سفتی عضلات یک طرف بدن باشد که با درمان دارویی قابل کنترل نیست، گاهی اوقات این عمل جراحی برای آنان مفید خواهد بود.
تصمیم در این مورد بسته به نظر پزشک متخصص مغز و اعصاب است. روش های جدیدی نیز در حال ابداع است، اما ارزیابی و بررسی کامل مزایا و خطرات آنها زمان می برد. تالاموتومی گاما با استفاده از استرئوتاکتیک با موفقیت همراه بوده است و سفتی عضلات و همچنین لرزش را در برخی موارد مقاوم بیماری کاهش داده است.
پیوند ماده سیاه رنگ
در سال ۱۹۸۱ در کشور سوئد برای نخستین بار تلاش هایی انجام گرفت تا مدولای غده فوق کلیوی خود بیمار را به هسته دم دار پیوند بزنند (پیوند یکی از اعضای بیمار به خود او). این هسته دم دار قسمتی از بازال گانگلیا است که در انتقال دوپامین نقش دارد. مدولای غده فوق کلیوی از لحاظ آمین ها از جمله دوپامین بسیار غنی است. پزشکان امید داشتند که این کار باعث فراهم آمدن منشا دیگری از دوپامین طبیعی شود. در نخستین بیماران نتایج دلسرد کننده بود و مزایای احتمالی و اندک این عمل جراحی به سرعت از بین رفت. با این همه، با انجام این کار ثابت شد که عمل جراحی امکان پذیر است و همچنین بافت غده فوق کلیوی منبع خونی جدید را قبول می کند و تا حدی نیز ارتباطات عصبی جدیدی در مکان گیرنده ایجاد می نماید.
در مکزیک در مورد انجام این روش در بیماران جوان تر تبلیغات گسترده ای شد. این کار، نوعی مطالعه کنترل شده نبود و تبلیغات پر زرق و برق در مطبوعات ملی، با انتقادات حاکی از شک و تردید دانشمندان متخصص مغز و اعصاب مواجه شد. گزارش های پراکنده از روش هایی مشابه در آمریکای شمالی نیز درستی این نوع برخورد محتاطانه را تایید نمود. عمل های بعدی پیوند مغز غده فوق کلیوی نیز نشان دهنده مزایایی اندک و متغیر بود. بافت پیوندی غده فوق کلیوی پس از پیوند زنده نمی ماند، اما این بافت ها می توانستند باعث رشد فیبرهای عصبی در هسته های دم دار میزبان شوند. در حال حاضر این روش مورد استفاده قرار نمی گیرند.
منبع: مه شو