درمان سکته ی مغزی از طریق دارو

در صورت وقوع سکته ایسکمیک هدف از درمان فوری بهبود جریان خون است برای این منظور از داروهای متعددی استفاده می شود:
• آسپیرین. دی پیریدامول و آسپیرین (آگرنوکس) و کلو پی دو گرل (پلاویکس).
اینها نمونه هایی از داروهای مهار کننده پلاکت هستند که با ممانعت از چسبیدن پلاکت ها به هم حین عبور از شریان های تنگ، تمایل خون به لخته شدن را کاهش می دهند.
• وارفارین (کومادین). این دارو نیز ترکیبی ضد انعقاد است که به پیشگیری از لخته شدن خون کمک می کند، اما برای تاثیر ۱۰۰درصد به چند روز وقت نیاز دارد.
• هپارین. این دارو اثری فوری دارد و می توان به منظور کاهش انعقاد در مدت انتظار برای شروع اثر وارفارین از این دارو به صورت داخل وریدی یا زیر جلدی استفاده کرد.
• فعال کننده پلاسمینوژن بافتی. لخته زدایی با استفاده از فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (تی-پی-ای) می تواند با حل کردن لخته خون و برقراری مجدد جریان خون از آسیب مغزی جلوگیری کرده یا آن را به حداقل برساند. اما این داروی لخته زدا تنها در ۳ ساعت نخست پس از بروز سکته مغزی موثر است. این دارو خطر خونریزی مغزی را هم افزایش می دهد، قبل از دریافت تی-پی-ای باید برای ردیابی هر گونه خونریزی مغزی یک سی-تی-اسکن بر روی شما انجام شود.
نکته مهم دیگر پیش از دریافت این دارو آن است که فشار خون شما باید تحت کنترل باشد.
داروهای ضد انعقاد در افراد مبتلا به فشار خون بالا یا دچار آسیب گسترده مغزی ، بالقوه خطرناک هستند زیرا احتمال خونریزی (هموراژی) را افزایش می دهند. بنابراین از این داروها برای درمان سکته های هموراژیک استفاده نمی شود.
درمان سکته های هموراژیک کار پیچیده ای است. مداوای این عارضه به طور معمول مستلزم کنترل فشار خون و محدودیت مایعات است و ممکن است برای به حداقل رساندن ورم بافت مغزی از داروهای مخصوصی استفاده شود. برای رفع سردرد گاهی مسکن تجویز می شود. در صورت تجویز تهوع و استفراغ ممکن است تا چند روز تجویز مایعات و مواد مغذی به صورت داخل وریدی (سر) ضرورت داشته باشد.
منبع: مه شو