خواص انجیر در کتب قدیم و دیدگاه حکمای پزشکی

انجیر از دیدگاه حکیم محمدبن زکریای رازی: انجیر و جمیز این دو میوه گرم و نفاخ می باشند و به مزاج انسان لینت می دهند. برای معده سازگار نیستند. جمیز بیش ترقی آور است. گاهی هر دوی آن ها در مزاج های گرم تولید تب می کنند و باید مضرات آن ها را با همان چیزهایی که درباره خرمای تر گفتیم اصلاح نمود. مانند شستن دهان، خنک کردن و نوشیدن سکنجبین و مکیدن انارترش و خوردن مسهل، وکم تر اتفاق می افتد که خوردن انجیر و جمیز محتاج به مسهل شود.
انجیر و جمیز خود به سرعت از بدن خارج می شوند لیگن بهتر آن است کسانی که به خوردن آن مداومت می کنند قبل از آن که یک ماه بگذرد، دارویی که دافع صفرا باشد. بخورند تا بدین تدبیر از عفونتی که این دو میوه در خون تولید نموده و سبب بروز تب می گردد مصون و در امان بمانند.
انجیر خشک : برای مزاج سرد بسیار مناسب، و برای درد پشت و کسانی که قطره قطره ادرار می کنند، نافع است، کلیه را قوی می سازد و قدرت نعوظ را زیاد می کند و آن چه در سینه و ریه اخلاط ساز است خارج می نماید. کسانی که مزاجشان گرم است و از خوردن انجیر خشک ناراحت می شوند. کافی است از آن چه برای اصلاح آن لازم است میل نمایند.
بهترین نوع انجیر آن است که رسیده تر و عسلی تر باشد.
نوع خام آن که جاذب رطوبت است بسیار نفاخ بوده و به کندی از بدن دفع می شود. گاهی با انجیر نارس شیر زیاد همراه است که به قدر یک مسهل خاصیت اسهالی دارد. زیرا شیرانجیر از مسهل های قوی است.
مسهل انجیر : اگر شیر انجیر را جمع کرده و خشک کنند و در میان انجیر بگذارند مانند یک مسهل قوی مزاج را به اجابت وامی دارد. این دارو مسهل ظریفی است که مبتلایان به قولنج به این کیفیت که گفتیم به سهولت می توانند از آن استفاده نمایند.
منبع: مه شو