تماشاگران این فیلم ها را نپسندیدند

 

زمانی‌که درام سینمایی آندریا آرنولد برای نخستین‌بار در جشنواره فیلم کن روی پرده رفت، به عنوان یکی از موفقیت‌های سینمایی سال از آن یاد شد. اما ناگهان در بحبوحه اکران‌های پاییز، به راحتی به حاشیه رانده شد و مهجور ماند. ساشا لین بازیگر نوظهور فیلم که به عده‌ای جوان مجله‌فروش ملحق می‌شود و سفری ماجراجویانه را در جاده‌های امریکا آغاز می‌کند، اجرایی خارق‌العاده را به تصویر کشیده است. و شیا لوبوف به عنوان رهبر این گروه یاغی بهترین اجرای کارنامه‌اش تا امروز را به نمایش گذاشته است.

 

این درام‌کمدی که نخستین‌بار به عنوان فیلم افتتاحیه جشنواره ساندنس ۲۰۱۶ روی پرده رفت، روایتگر ماجرای مردی (با بازی فوق‌العاده جسی پلمونز) است که به ساکرامنتو نقل مکان می‌کند تا از مادر بیمارش (با بازی مالی شانون) نگهداری و مراقبت کند. اجرای تحسین‌برانگیز شانون در این فیلم، به حق سزاوار نامزدی جایزه اسکار است و اصلا اتفاق خوشایندی نیست که بسیاری از رای‌دهندگان آکادمی موفق به تماشای این فیلم نشده‌اند. بی‌شک، کریس کلی کارگردان فیلم اولی و نویسنده متن‌های برنامه تلویزیونی معروف «پخش زنده شنبه شب» (SNL)، چشم‌اندازی روشن در عرصه فیلمسازی پیش رو دارد.

 

سومین ساخته جان کارنی کارگردان در ژانر موزیکال – بعد از فیلم‌های «یک وقتی» (Once) و «دوباره شروع کن» (Begin Agian) – در ایرلند دهه ۱۹۸۰ می‌گذرد و روایتگر ماجرای گروهی پسر نوجوان است که یک گروه موسیقی راک را راه‌اندازی می‌کنند. با وجود قطعات موسیقی شنیدنی و هنرنمایی گروهی از هنرپیشه‌های کاربلد، «خیابان آواز» باید تبدیل به یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های «میرامکس» در سال ۲۰۱۶ می‌شد، تنها به این شرط که در اواسط دهه ۱۹۹۰ روی پرده رفته بود. در عوض، بهار گذشته توسط «واینستاین کمپانی» به نمایش درآمد و با کله زمین خورد.

بعد از موفقیت چشمگیر فیلم «پسرانگی»، خیلی عجیب است که چرا دنباله‌ای که فیلمساز مستقل بر فیلم «گیج و گول» ساخت، نتوانست تماشاگران چندانی را جذب سالن‌های سینما کند. این کمدی درباره یک تیم دانشگاهی بیسبال است که در دهه ۱۹۸۰ می‌گذرد و به نوعی می‌توان آن را در رده فیلم‌های کلاسیک کالت به شمار آورد.

با در نظر گفتن استانداردهای امروزی، کمدی مایکل شوالتر با بازی سالی فیلد و ماکس گرینفیلد که روایتگر ماجرای مخ‌زنی بین دو همکار است، می‌توانست به عنوان یکی از پرفروش‌های گیشه رکورد بزند. واقعیت این است که اگر «سلام، اسم من دوریسه» در دورانی متفاوت مثل ۱۹۹۹ روی پرده رفته بود، به راحتی آب خوردن می‌توانست به فروشی برابر با ۵۰ میلیون دلار دست پیدا کند.

 

مایک بیربیگلیا همزمان سه وظیفه را در مقام نویسنده، کارگردان و بازیگر این درام‌کمدی به عهده داشته است. «بی‌خیالی طی کن» زندگی افرادی را به تصویر می‌کشد که بین توهم موفقیت و واقعیت میان‌مایگی گیر افتاده‌اند و به نوعی یادآور فیلم «مبلمان ریزه میزه» ساخته لینا دانهام است که اولین‌بار در سال ۲۰۱۰ در جشنواره «جنوب از جنوب غربی» روی پرده رفت.

 

در سالی که بازی‌های خارق‌العاده از بازیگران زن کم نداشتیم، چندان عجیب نیست که اجرای هنرمندانه ربکا هال در نقش زنی که در آستانه فروپاشی عصبی است به راحتی نادیده گرفته شود. اما در این درام سینمایی به کارگردانی آنتونیو کامپوس، هال فوق‌العاده ظاهر شده است. داستان فیلم بر اساس زندگی کریستین چوباک گزارشگر فلوریدایی تلویزیون در سال‌های دهه ۱۹۷۰ است. بیایید امیدوار باشیم هالیوود مجال بیش‌تری برای عرض اندام هال و به نمایش گذاشتن توانایی‌هایش در مقام یک بازیگر زن فراهم می‌کند.

 

جایزه بهترین بازی پدر-پسری باید به کریگ رابینسن و مارکیز کریسمس برسد. این فیلم روایتگر ماجراهای نوجوانی ۱۳ ساله است که به همراه پدرش که مربی حرفه‌ای فوتبال است از امریکا به هایدلبرگ آلمان مهاجرت می‌کند. فیلم تلاش‌های موریس را برای کنار آمدن با پیامدهای مهاجرت و جا افتادن در میان بچه‌های آلمانی را به تصویر می‌کشد. این درام‌کمدی عاشقانه به سرعت از پرده سینماها پایین کشیده شد و «A24» به عنوان پخش‌کننده فیلم فرصتی طلایی را از دست داد.

 

ماجرای فیلم درباره یک دورهمی مربوط به عید شکرگزاری است که در تگزاس امریکا می‌گذرد و زنی را نشان می‌دهد که با اهریمنی مرموز از راه می‌رسد. اولین ساخته بلند تری ادوارد شولتس کارگردان فیلم اولی، تلفیقی از درام خانوادگی و فیلم ترسناک است و ماجرای مادربزرگی را به تصویر می‌کشد که تلاش دارد از گذشته‌اش فرار کند. جالب آن‌که کریشا فیرچایلد مادربزرگ خود کارگردان در نقش شخصیت محوری فیلم ظاهر شده است. اگرچه نقدهای تحسین‌آمیزی در ستایش فیلم نوشته شد اما هیچ‌کدام نتوانست به موفقیت تجاری «کریشا» در گیشه کمکی کند. احتمالا سال‌ها بعد، «کریشا» تازه به عنوان یکی از پدیده‌های نادیده گرفته‌شده سینما کشف خواهد شد.

کلی رایشارد کارگردان فیلم ماجرای سه زن در یکی از شهرهای کوچک امریکا را به تصویر کشیده است. اما تماشای داستان آخر با بازی کریستن استوارت در نقش معلم و لی‌لی گلدستون در نقش دانش‌آموزی مشتاق با تمام محدودیت‌هایش بسیار لذت‌بخش است و دل تماشاگر را می‌لرزاند.

«هیولا صدا می‌زند» هنوز به صورت گسترده در سینماهای امریکای شمالی اکران نشده و شاید آوردن نام این فیلم در چنین لیستی تا حدی تقلب‌آمیز تلقی شود. اما بعد از گذشت چند روز از اکران محدود فیلم در چندین سالن سینما، این احتمال وجود دارد که فیلم در سایه اکران فیلم‌های پرسروصدای سال نو گم بشود. لیام نیسن در این فیلم صداپیشگی شخصیتی خیالی را به عهده دارد و فلیستی جونز که شایسته دریافت نامزدی اسکار است در نقش مادر یک پسر بریتانیایی ظاهر شده است.

منبع: برترینها