تدابیر درمانی بیماری PID

در صورت وجود امکانات کافی بهتر است تمامی بیماران بستری و در بیمارستان تحت درمان قرار گیرند. اما مرکز کنترل و پیشگیری بیماریهای آمریکا (CDC) موارد زیر را به عنوان اندیکاسیون های بستری اعلام نموده است:
۱ – تشخیص نامشخص باشد و نتوان اورژانس های جراحی نظیر حاملگی خارج رحمی، آپاندیسیت، پیچخوردگی تخمدان و غیره را رد کرد.
۲- بیمار تاکنون زایمان نکرده باشد (nullipar)
۳- شک به وجود آبسهٔ لگنی یا لوله ای تخمدانی
۴- بیمار حامله باشد یا شک به حاملگی وجود داشته باشد.
۵ – بیمار IUD اداشته باشد.
۶- مشکلات گوارشی (نظیر تهوع، استفراغ) باعث اختلال مصرف داروهای خوراکی گردد.
۷- وجود سابقهٔ اعمال جراحی شکم
۸ – عدم پاسخ به درمان پس از ۴۸ تا ۷۲ ساعت از درمان سرپایی
۹ – وجود سندرم Fitz-Hugh-Curtis
۱۰ – نتوان بیمار را پس از ۴۸ تا ۷۲ ساعت از درمان سرپایی مجدداً ارزیابی نمود.
۱۱- بیمار از نظر رعایت کلیهٔ نکات درمانی و توصیه های پزشکی غیرقابل اعتماد باشد.
۱۲ – شدید بودن بیماری (تب بیش از ۳۸°C، علائم و نشانه های پریتونیت و یا بیماران با ضعف سیستم ایمنی)
هدف اصلی از درمان جلوگیری از بروز نازایی در آینده است و بایستی حداکثر ظرف یکی دو روز (و ترجیحاً بلافاصله پس از انجام آزمایشات اولیه از جمله تهیه نمونه و کشت ترشحات واژینال و اندوسر ویکال و ادرار) شروع شود. درمان مناسب، شناسایی ارگانیسمهای مسبب و تجویز آنتیبیوتیک اختصاصی مربوطه است. اما از آنجائیکه این مسئله زمان بر بوده و گاهی نیز امکانات کافی وجود ندارد، لذا میتوان درمان empiric را برحسب یافته های اولیه و جرمهایی که شک بیشتری به آنها میرود، شروع نمود که طبق توصیه CDC رژیمی که بتواند گونوکوک، کلامیدیا و میکروبهای بیهوازی (جمعاً عامل اکثر موارد PID) را پوشش دهد، مناسب خواهد بود
منبع: mahsho.com