تئاتر تقدیم می‌کند
فرهاد نقدعلیتاریخچه انواع نمایش و تئاتر بحث جداگانه‌ایست اما نوعی تئاتر ، سالهاست در همه جوامع وجود دارد که تئاتری سرگرم کننده است و روزی در کشور ما به آن (اصطلاحا) تئاترلاله زاری می‌گفتند (جدا از مفهوم کلی خاستگاه تماشاخانه ها و تئاتر کلاسیک ایران درسالهای دور) و بعد نام تئاتر کمدی موزیکال و یا تئاتر آزاد به خود گرفت و گویی این روزها نیز؛ بدنبال اصطلاح و نام جدیدی برای خود است! این تئاتر با موسیقی و آواز به‌شدت هم‌نشین است (کمدی موزیکال مرسوم تئاتر جهان نیست) و به‌شدت کمدی است (یعنی محض خنده) و بر بازیگر و بداهه استوار است .جدا از ویژگی‌های این نوع تئاتر ، تماشاچی‌اش نیز ویژگی خود را دارد. او این فضا و حتی بازیگران شاخص آن را می‌شناسد و معمولا ۹ شب، در دو پرده (میان پرده آنتراک) این نمایش را می بیند و می‌خندد و همراهی می‌کند. من وقتی تماشاگر این تئاتر می‌شوم ، از بدو ورود احساس می‌کنم به مجلس عروسی رفته‌ام! عروسی رفتن چیز خوب و دلنشینی است و برای برخی دلنشین است تا شبی با خانواده و رفقا؛ چیپس وپفک بخرند و بروند به فضایی شبه عروسی! البته بیشتر قصه های این تئاتر هم بلاخره یک ملودارم عاشقانه و یا عروسی هم دارد ..! تماشاچی این نوع تئاتر شاید مانند تماشاگر مسابقه فوتبال هم باشد: هوار بکشد؛ ابراز احساسات کند؛ تخیله شود و مجالی به او دست بدهد تا لااقل فکر نکند و ذهنش آرام شود. حالا چه اشکالی دارد که عده ای تلاش کنند که مردم با اثری، فکر کنند و عده ای نیز زحمت بکشند که مردم دمی، فکر نکنند . این «فکر» دو مفهوم خاص خودش را دارد. یک جا یک اثر ، تفکر برانگیز است ولی در یک جای دیگر، یعنی خارج کردن شخص از فکر وخیال و دغدغه‌ها و استرس‌ها و مشغله‌هایی که گریبان همه را گرفته است. بهر حال انگیزه این یاداشت، شاید بر محور همین قضیه باشد که تنوع ذات بشر است و انسانها متنوع‌اند. من می‌روم جایی تا فکر نکنم و خلاص شوم از دغدغه هایم اما تو کتابی می‌خوانی تا بیشتر فکر کنی بخاطر دغدغه هایت …! در این روزها شاهدگسترش این نوع تئاتر هستیم. استقبال خوب است. البته با بوجود آمدن سالن‌های گوناگون؛ تئاتر متنوع شده است اما توجه مدیران؛ برای هدایت یا نظارت بر این‌گونه نمایش‌ها نیز همیشه چالش خود را دارد. سلامت ذات تئاتر است. تئاتر یعنی سالم‌سازی جامعه. البته شاید کسی این تعریف را قبول نداشته باشد و شاید هر کسی تعبیری از این سلامت داشته باشد. بهرحال هر کسی سلامت را در یک چیز می‌بیند اما تئاتر، خودش خودش را می‌سازد و هرگونه نمایشی، تعریف خودش را دارد و عواملش نیز به‌شکل خاصی تربیت می‌شوند. این نمایش «آدم خودش» را می‌خواهد که همه در تبادل با هم، چیزی را در طی زمان، شکل داده‌اند که تماشاچی‌اش نیز با آن تربیت شده است. شناخت جز به جز ویژگی تئاتر آزاد می‌تواند به پویایی آن بیشتر کمک کند. چیزی را نمی‌توان از بیرون به این تئاتر و یا هر نمایشی دیکته کرد. بهر حال، هر تلاشی برای زنده ماندن و پویا شدن و غنی شدن این تئاترها (از طرف مسئولین و هنرمندان) ستودنی است. تئاتر، تئاتر است. آزاد و دولتی ندارد. هرگونه‌ای ریشه‌ای دارد با ویژگی‌های منحصر به خودش و امید است که همچنان دنیای تئاتر زنده و پویا باشد.
منبع: baharnews.ir