ازدیاد علایق برای رئیس جمهوری!

روزنامه آفرینش نوشت:

نخستین روز ثبت نام داوطلبان کاندیداتوری ریاست جمهوری در محل ستاد انتخابات کشور در وزارت کشور درحالی برگزار شد که شاهد حضور برخی افراد بودیم که هیچ وجه مشترکی با انتخابات و سیاست نداشتند. البته این به منزله بی احترامی یا محدود کردن افراد برای حضور در ثبت نام ریاست جمهوری نیست، اما در بطن این ثبت نام‌های بی پشتوانه مسئله‌ای فرهنگی نهفته است.

این نقیصه فرهنگی- رفتاری در کشور ما به عنوان یک زخم کهنه شناخته می‌شود. “میل برای دیده شدن” از جمله ضعف‌هایی است که در خصوصیات اخلاقی بسیاری از ما وجود دارد. البته این خصلت درجای خود مناسب و عقلانی است، اما بروز آن به صورت واکنش‌های غیر اصولی، موجب تناقضاتی می‌شود که می‌توان نمونه آن را در ثبت نام کاندیداهای ریاست جمهوری مشاهده کرد.

افرادی که نه از تحصیلات مناسب برخوردارند و نه تجربه کار اجرایی، در روند ثبت نام کاندیداهای ریاست جمهوری چه می کنند؟! آیا تمام این افراد از باب احساس مسئولیت پا به عرصه می گذارند و با آرایش و سر و وضع متفاوت خود قصد تکیه برمسند ریاست جمهوری دارند؟!

البته این خصیصه اخلاقی تنها مربوط به افراد عادی نیست، بلکه سیاسیون ما نیز از این میل به دیده شدن در عذابند و نه فقط در محل ثبت نام، بلکه در محافل مختلف، شهرها، مساجد، مراکز عمومی و… حضور می‌یابند تا اندکی از این میل ارضا شود و زمینه را برای رسیدن به خواسته اصلی که میل به قدرت می‌باشد فراهم سازند.

متاسفانه میل به دیده شدن در بسیاری از موارد به سبب پوشش و پنهان کردن ناتوانی‌هایی است که در جریان انجام امور وجود دارد. به عبارت بهتر آن دسته از افرادی که در موضوع خاصی تجربه و توان کافی ندارند، سعی می‌کنند با بزرگ نمایی و حضور در انظار عمومی آن کمبودهای شخصیتی و اجرایی را مخفی نمایند.

برای واضح تر شدن این مفهوم بهتر است ازخود بپرسیم که علت این تعداد کثیر برای ثبت نام ریاست جمهوری از بابت چیست؟ آیا درتمام دنیا روند کار این چنین است. البته ممکن است آزادی عمل برای تمام اقشار وجود داشته باشد، اما حقیقتاً جوامع توسعه یافته نیز همچون ما رفتار می‌کنند؟

مشکل اینجاست که در کشور ما افراد نقش و جایگاه خود را نمی‌پذیرند و سعی دارند با ظاهرنمایی خود را بالاتر و قوی‌تر از آن نشان دهند که هستند. نکته جالب دیگر در اظهارات داوطلبان ثبت نام کننده، اعم از افراد عادی تا کسانی که به طریقی دستی بر آتش سیاست و امور اجرایی دارند، ادعای نقش منجی و نجات دهنده بودن، می‌باشد.چه آنها که برای دیده شدن در رسانه‌ها و جلب توجه عمومی به این عرصه پا گذاشته‌اند و چه آنها که به طور جدی با سازوکار سیاسی برای ریاست جمهوری ثبت نام کرده‌اند، همگی مدعی‌اند که به قصد نجات مردم آمده‌اند. این موضوع بیانگر این مسئله‌ است که واقعاً جامعه دچار خسران و ضعف‌های عدیده‌ای گردیده است و همه از این ضعف عمومی برای رسیدن به خواسته خود استفاده ابزاری می‌کنند. گرفتاری‌های اقتصادی، معضلات اجتماعی، درهم تنیدگی های سیاسی، بداخلاقی و… از جمله ضعف‌هایی است که جامعه ما به آن دچار شده و همه کاندیدا‌ها در شعار خود سعی می‌کنند بر روی این نقاط دست بگذارند و از‌آن به نفع خود استفاده کنند.

با درکنار هم گذاشتن این مسائل به این جمع بندی می‌رسیم که هنوز کشور ما در ابعاد توسعه سیاسی و بینش دموکراسی به جایگاهی نرسیده‌است که افراد خود را شایسته دخالت درامور خطیری همچون ریاست جمهوری نبینند و بیهوده وقت و هزینه کشور را صرف امیال بی ارزش نکنند. متاسفانه این عارضه در غیاب شایسته سالاری در لایه‌های مختلف جامعه ما نفوذ کرده و از افراد عادی تا دست اندرکاران سیاسی، به دنبال دیده شدن و کسب قدرت هستند، درحالی که صلاحیت احراز آن را ندارند.