ارزیابی و یافته های پارکلینیکی سندرم شوک توکسیک
در تمامی بیماران مشکوک بایستی بررسیهای زیر به عمل آید:
CBC diff: لکوسیتوز و آنمی یافتههای شایعی هستند.
اندازه گیری الکترولیتها (خصوصاً کلسیم): یکی از یافتههای نسبتاً مهم و شایع در این بیماران هیپوکلسمی است که در بسیاری از موارد همراه با هیپومنیزیمی و هیپوآلبومینمی است.
شمارش پلاکت، PT، PTT: اختلال پارامترهای انعقادی و ترمبوسیتوپنی شایع است، اما معمولاً خونریزی اتفاق نمیافتد.
آنزیمهای کبدی و بیلی روبین: اختلال کبدی و ایکتر (خفیف) در اکثر موارد وجود دارد.
U/A: ممکن است میوگلوبینوری، هماچوری و پیوری دیده شود.
BUN، کراتینین: درجاتی از اختلال فعالیت کلیوی تقریبا در تمامی بیماران وجود دارد.
BS: به عنوان پایه
کشت خون، ترشحات و از کانونهای احتمالی عفونت
یافته های آزمایشگاهی در سندرم شوک توکسیک
نکته :در هر بیمار با عفونت جدی و خطرناک جلدی یا بافت نرم (با یا بدون بروز TSS) بایستی به فکر چند بیماری ذیل بود: باد سرخ، گانگرن استرپتوکوکی، گانگرن سینرژیست، گانگرن کلستریدیایی، سلولیت کلستریدیایی و گانگرن عروقی عفونی.
تدابیر درمانی
تمامی بیماران بایستی در بیمارستان (ترجیحاً ICU) بستری و تحت درمان قرار گیرند:
انجام کلیه آزمایشات و کنترل وضعیت همودینامیک بیمار از طریق گذاشتن کاتتر وریدی (جهت اندازه گیری CVP)، سوندفولی و پالس اکسی متری و علائم حیاتی (هر نیم تا یک ساعت).
برحسب مورد، تجویز مایعات قندی نمکی یا نمکی (در موارد آنمی، با خون) جهت حفظ برون ده ادراری بیش از ۳۰/۵۰ml/hr (گاهی در ۲۴ ساعت اول ممکن است به ۱۰ تا ۲۰ لیتر مایع نیاز شود).
اصلاح اختلالات الکترولیتی (خصوصاً هیپوکلسمی). در مواردی که هیپوکلسمی به درمانهای معمول پاسخ ندهد بایستی به فکر هیپومنیزیمی و اصلاح آن بود.
حذف کلیه منابع احتمالی عفونت (درناژ آبسهها، خارج کردن وسایل داخل واژینال، برداشتن تمامی پانسمانهای زخمها و …)
استفاده از همودیالیز در صورت بروز نارسایی کلیه
اصلاح وضعیت ونتیلاسیو و اکسیژناسیون بافتی طبق روش کلاسیک
اصلاح هیپوتانسیون با تجویز مایعات مناسب و کافی. در صورت عدم پاسخ میتوان از منقبض کنندههای عروقی استفاده نمود. نظیر:
در صورت عدم پاسخ هیپوتانسیون به درمانهای فوق، ممکن است نالوکسان کمک کننده باشد:
اصلاح اختلالات انعقادی با استفاده از پلاکت و یا فاکتورهای انعقادی (طبق روش کلاسیک).
به تمامی بیماران بایستی جهت از بین بردن میکروب مسبب بیماری آنتی بیوتیک تجویز شود و داروی انتخابی اول نفسیلین است:
در مواردی که حساسیت به پنی سیلین وجود دارد و یا در استافهای مقاوم میتوان از وانکومایسین، یا کلیندامایسین یا سفازولین کمک گرفت:
آنتی بیوتیک وریدی بایستی حداقل تا شروع بهبودی (معمولاً ۲ تا ۳ روز و ترجیحاً تا ۷-۵ روز) ادامه یابد و پس از آن آنتی بیوتیک خوراکی (نظیر کلوکساسیلین یا سفالکسین) تا ۱۰ روز ادامه یابد.
تا زمانی که سپتی سمی رد نشده است (کشت خون منفی) بهتر است همراه با درمان آنتی بیوتیکی فوق از یک آمینوگلیکوزید نیز استفاده شود.
در بیماران شدیداً بدحال و توکسیک و یا هیپوتانسیون مقاوم، استفاده از کورتیکوستروئیدها (خصوصاً در سه روز اول بیماری) ممکن است کمک کننده باشد
در برخی از موارد بسیار شدید بیماری، استفاده از ایمونوگلوبینها ممکن است کمک کننده باشد.
کلیه بیماران بایستی ۱و۲ هفته پس از بهبودی و ترخیص مورد معاینه و آزمایشات کنترلی قرار گیرند.
نکته * در انواع غیر وابسته به قاعدگی TSS، عود بیماری ناشایع است. اما در نوع وابسته به قاعدگی در صورتی که درمان آنتی بیوتیکی ضد استافیلوکوک تجویز نشود. میزان عود حدود ۳۰% و با تجویز آنتی بیوتیک حدود ۵% خواهد بود.
* میزان مرگ و میر TSS استافیلوکوکی حدود ۲ تا ۸% بوده و شایعترین علل آن نارسایی تنفسی، هیپوتانسیون مقاوم و خونریزی ثانویه به DIC است.
منبع: mahsho.com