ارابه جنگی فرانسوی!(+عکس)

برخلاف انگلستان که پس از جنگ نیرو های زرهی خود را به شدت کاهش داد و خودرو های زره پوش جنگی زائد را اوراق کرد، فرانسه تمامی رنو های FT به جای مانده را در وضعیت فعالیت مجدد قرار داد.

عصرایران؛ مجله تصویری سلاح- شار(در فرانسه به معنی ارابه) دی ۱ (Char D1) یک تانک متوسط ساخت فرانسه پیش از
جنگ جهانی دوم بود که روند طراحی آن به سال ۱۹۲۶ باز می گردد. نیاز به تولید یک
تانک پشتیبان سبک برای نیرو های پیاده نظام، منجر به توسعه و تغییر نمونه های
اولیه رنو NC1
به تانک متوسط Char D1
شد. بدین ترتیب بین سال های ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۵، حدود ۱۶۰ واحد از تانک مذکور مراحل ساخت
را پشت سر گذاشت. (۱۰ واحد به صورت آزمایشی و چندی بعد ۱۵۰ واحد استاندارد)

جالب است بدانید تا سال ۱۹۳۶، تانک های تولید شده همگی مجهز
به برجک رنو FT بودند چرا که قالب تعیین شده به
منظور ساخت برجک ST2
هنوز آماده نشده بود. برجک ST2
از سیستم های تسلیحاتی مختلفی نظیر SA34
با کالیبر ۴۷ میلی متر و همچنین مسلسل ۷٫۵ میلی متری بهره می برد. لازم به ذکر است
که تانک های اولیه هیچ گاه به عنوان تانک پشتیبانی پیاده نظام که هدف پایه ای
تولید آن ها بود، مورد استفاده قرار نگرفتند، بلکه طی سال های نخست دهه سی در نقش
تانک اصلی میدان نبرد فرانسه ظاهر شده و در سال ۱۹۳۷ نیز به علت ضریب اطمینان ضعیف
مکانیکی به سرعت حذف شدند. این تانک ها در نهایت به واحد های استعماری در شمال
آفریقا انتقال یافتند.

طراحی و توسعه

پس از جنگ جهانی اول، فرنسه اقدام به جذب ناوگانی بسیار
بزرگ از تانک های پشتیبان سبک پیاده نظام؛ رنو FT کرد. اگرچه شمار زیادی از این تانک
ها به کشور های دیگر فروخته شد، اما در نهایت بیش از ۲۸۰۰ واحد باقی ماند. برخلاف
انگلستان که پس از جنگ نیرو های زرهی خود را به شدت کاهش داد و خودرو های زره پوش
جنگی زائد را اوراق کرد، فرانسه تمامی رنو های FT به جای مانده را در وضعیت فعالیت
مجدد قرار داد. این مسئله بدین معنا بود که در اوایل دهه ۲۰، فرانسه مجهز به قوی
ترین و مدرن ترین نیروی زرهی در جهان خواهد بود. اما دو فاکتور منجر به تغییر
شرایط مطلوب مذکور شد؛ نخست خود شیفتگی کاذب و دوم محدودیت های بودجه که تولید
هرگونه تانک جدیدی را ممنوع ساخته بود.

اگرچه رنو های FT
باقی مانده در زمان خود خودرو هایی موفق به شمار می رفتند، اما تناسب چندانی با
دنیای فناوری جدید نداشتند. از این رو تصمیم گرفته شد تا تعدادی از FT های موجود با استفاده از سیستم های
تعلیق موثر تر به روز رسانی شوند. نخستین سری از اصلاحات منجر به تولید رنو FT
Kégresse شد. در سال ۱۹۲۵، ۴۲ واحد از این خودرو ساخته شد که اصلاحات مذکور
حداکثر سرعتی معادل ۱۷ کیلومتر بر ساعت به آن بخشیده بود. با این وجود تجربه
میدانی ثابت کرد که خودرو در سرعت بالا ناگهان از مسیر خود خارج شده و متحمل سوانح
فاجعه باری خواهد شد. در نتیجه ادامه پروژه و تولید تعداد بیشتری از FT Kégresse خاتمه یافت.

مدل بعدی که نه تنها از سیستم تعلیق اصلاح شده برخوردار
بود، بلکه موتور قوی تری نیز داشت تحت عنوان رنو NC وارد میدان رقابت شد. نخستین نمونه
ساخته شده با نام NC1،
حداکثر سرعتی معادل ۱۸٫۵ کیلومتر بر ساعت داشت که آن را تبدیل به سریع ترین تانک
فرانسوی سال ۱۹۲۶ کرده بود اما در نهایت این خط تولید نیز متوقف شد.

در سال ۱۹۲۸ رنو در تلاش خود برای معرفی NC به عنوان پایه توسعه تانک های سبک
پیاده نظام آینده موفق شد و سفارش ساخت دو نمونه اولیه را دریافت کرد. ارتش نام
این پروژه را Char D
گذاشت. یکی از نمونه ها مجهز به دو مسلسل در قسمت برجک و همچنین سیستم تعلیق جدید
بود که برای سرعت های بالا بهینه سازی شد. این خودرو مشتقی از NC1 و با طراحی مشابه NC2 محسوب می شد که به علت ایجاد ابهام
در نام پروژه، ارتش در سال ۱۹۲۹ برای نمونه دوم نام NC3 را انتخاب کرد. پس از فرا رسیدن زمان
تعیین شده تحویل خودرو ها، عنوان NC31
برگزیده شد.

نهایتا در تاریخ ۲۳ دسامبر سال ۱۹۳۰، درخواست تولید ۷۰ خودرو
ارائه و به دنبال آن سفارش ۳۰ واحد دیگر نیز در سال ۱۹۳۲ ارسال شد. در ماه مه سال
۱۹۳۰، تقاضای توسعه دو مشتق از خودروی مذکور به رنو ارائه شد که از آن ها با نام
های Char D2 و Char D3 یاد می شود. Char D اصلی نیز به صورت Char D1 نام گذاری شد. در این سری تولیدی
پیشرفت های قابل توجهی مشاهده می شد که از جمله مهم ترین آن ها می توان به موتور
۷۴ اسب بخاری به جای موتور ۶۵ اسب بخار، لوله های اگزوز در سمت راست، رادیاتور
جدید و افزایش ظرفیت مخزن سوخت به ۱۶۵ لیتر اشاره کرد. برجک ST2 نیز از هندسه پیچیده ای برخوردار
بوده و نخستین نمونه از آن ها در اوایل سال ۱۹۳۶ جایگزین مدل های قدیمی تر شد. ST2 نزدیک به ۱۷۸۸ کیلوگرم وزن داشت.

مطالب مجله تصویری سلاح را در این لینک دنبال کنید.

ارابه جنگی فرانسوی!(+عکس)