آشنایی کامل با هپاتیت D

عاملی ایجاد ھپاتیت D، ذرہ (particle) هیبرید ۳۶ نانومیکرونی (عاملی دلتا)ی همراه l غشایی HBSAg است. بیماری تنها در افراد مبتلا به هپاتیت B، و به صورت همراه با آن ایجاد می شود. تکثیر ویروس هپاتیت HDV) D) متکی به تکثیر HBV است و به طور مستقلی قابل تکثیر نیست.
بیماری هپاتیت D معمولا به فرم مزمن تبدیل می شود. ویروس هپاتیت D در تمام دنیا یافت می شود و در حوزہی مدیترانه، خاورمیانه از قسمت هایی در آمریکای شمالی، بومی (اندمیک) است.
علایم هپاتیت D
دوره کمون هپاتیت D، مانند هپاتیت B است و علایم عمومی هپاتیت مانند خستگی، درد شکم و زردی وجود دارند.
هپاتیت D ممکن است به صورت عفونت اضافی در افراد مبتلا به عفونت مزمن HBV ایجاد شود. عفونت توام HBV-HDV به صورت بیماری حاد و شدیدتر و با احتمالی خطر بالاتر (۲ تا ۲۰ درصدی) ایجاد نارسایی حاد کبد در مقایسه با آلودگی صرف با HB V روی میدهد. معمولاً حاملانی مزمن HBV که HDV را اکتساب می کنند دچار عفونت HDV مزمن می شود. تصور می شود پیشرفت به سمت سیروز در عفونت های مزمن HBV/HDV شایع تر است. بیماری در اثر ورود خون فرد آلوده به بدن فرد غیر ایمن ایجاد می شود. تماسی جنسی محافظت نشده، استفاده از سرنگی مشترک تماسی های شغلی، موجب انتقالی ویروسی می شوند. HDV همچنین با شیوع کمتر، در هنگام تولد، از مادر آلوده به نوزاد انتقال مییابد. معتادان تزریقی، مردان همجنسی باز، افرادی که همودیالیز می شوند و حاملانی مزمن HBV در خطر ابتلا قرار دارند. به دلیل استفاده عمومی از واکسن هپاتیت B در نوزادان آمریکا، هپاتیت D در کودکان این کشور نادر است.
هپاتیت D چگونه تشخیص داده می شود؟
هپاتیت D با یافتن ویروسی یا آنتی ژن HDV در سرم یا کبد بیمار و تعیین anti-HDV (از نوع IgM یا IgG) تشخیصی داده می شود.
پیشگیری از هپاتیت D
برای پیشگیری از هپاتیت D، واکسیناسیون بر ضد هپاتیت B و تزریق ایمیون گلبولین یا واکسن هپاتیت B در زمان قبلی یا بعد از تماسی با ویروس هپاتیت B به منظور پیشگیری از آموزشی به منظور کاهش رفتارهای خطرناک در افراد مبتلا به عفونت مزمن HBV به پیشگیری از بروز هپاتیت D کمک می کند.
درمان هپاتیت D
در عفونت HDV حاد، درمان حمایتی (شامل استراحت و رژیم غذایی سالم) و در عفونت HDV مزمن مصرف اینترفرون-آلفا و پیوند کبد ضرورت دارد.
منبع: mahsho.com