آزیتا حاجیان: زیاد اهل اینستاگرام و تلگرام نیستم
ماهنامه دنیای زنان – احمد محمد اسماعیلی: آزیتا حاجیان دارای مدرک تحصیلی لیسانس در رشته بازیگری و کارگردانی تئاتر از دانشگاه هنر است. او فعالیت هنری خود را با تئاتر از دهه پنجاه خورشیدی و ایفای نقش در نمایش «خورشید خانم آفتاب کن» آغاز کرد. از دیگر نمایش های او می توان به «بهرام چوبینه»، «ژاندارک»، «نسل آواره»، «نمایش بی کلام» و «دایره گچی قفقازی» اشاره کرد.
این بازیگر فعالیت بازیگریش را در سینما با فیلم «دزد عروسک ها» شروع و به خاطر بازی در فیلم «روبان قرمز» بهترین بازیگر بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر شد. اوج دوران کاری حاجیان در دهه هشتاد بود که با ابراهیم حاتمی کیا، داوود میرباقری، بهرام بهرامیان و پوران درخشنده همکاری کرد.
حاجیان در این دوران نقش های خوب و عجیب و غریب کم بازی نکرد. در «دزد عروسک ها» شد عجوزه بدجنس، در «ساعت شنی» شد یک زن چرک و کثیف جنوب شهری، در «روبان قرمز» شد یک زن آواره که در میان عشق دو مرد ایرانی و افغانی محصور شده بود و در «موج مرده» شد همسر مقاوم و صبور سردار راشد.
بعد از مدتی دوری از سطح اول بازیگری با سریال «کیمیا» حضور موفقی را در تلویزیون تجربه کردید و اخیرا هم «زیر سقف دودی» را روی پرده داشتید که به اندازه خود مورد توجه قرار گرفت. آیا بعد از بازی در سریال «کیمیا» وارد دوران جدید کاری شده اید؟
نه، همان مسیر گذشته را ادامه می دهم. نه گزیده کار شده ام و نه تغییری در انتخاب ها داشته ام. دلیل وقفه کاریم به دلیل سفر به خارج از ایران بود که باعث شد کمتر فرصت بازیگری را پیدا کنم. ساخت سریال «کیمیا» هم چند سالی طول کشید و در زمانی که در آن بازی داشتم چند پیشنهاد کاری داشتم که نتوانستم قبولشان کنم.
در «کیمیا» نقش مادری به نام «مهری» را بازی کردید که انگار قرار بود زنان ایرانی را در چهار دهه نمایندگی کند.
به نظر شما تصویری که از زن ایرانی در سینما و تلویزیون نشان داده می شود منطبق بر واقعیت وجودی زن امروز ایرانی است؟
آیا جذب ماهواره شدن و دیدن سریال های ترک توسط زن خانه دار ایرانی به دلیل رنگ و لعاب سریال ها است یا سیر اتفاقات داستان ها؟
اگر بخواهید از میان نقش هایی که در دوران بازیگریتان بازی کرده اید انتخاب هایی داشته باشید به چه کارهایی اشاره خواهیدکرد؟
همه نقش هایم را دوست دارم و بازیگر خوش شانسی هستم که نقش های خوب زیاد به من پیشنهاد می شود و یکی از زیباترین هایش «مش دریا»ی «ساعت شنی» است. نقشم در سریال «آپارتمان» را هم دوست دارم. نقش هایم در «تا ثریا»، «دبیرستان خضرا»، «آوای فاخته» و «سفر سبز» هم عالی و متفاوت بودند.
شما و هم نسلانتان در دهه هفتاد و هشتاد در سینما پرکار بودید اما این اتفاق در دهه نود متوقف ماند. آیا وجود روابط خاص در پشت صحنه سینما باعث این مسئله شده است؟
برخلاف شما که به این قضیه مثبت و طبیعی نگاه می کنید خیلی از بازیگران هم دوره شما به وجود مافیا و آشنابازی در سینما تاکید دارند.
خیلی از بازیگرانی مثل «جیز دین» و یا «مریلین مونرو» در جوانی فوت کرده اند و یک حالت اسطوره ای و ابدی و ازلی برای هوادارانشان پیدا کرده اند…
بازیگران دو زندگی دارند. یکی زندگی برای مخاطبان و هوادارانشان و دومی زندگی شخصی. بازیگران سرشناس اگر جوانمرگ شوند برای هواداران حالت نوستالژی پیدا می کنند. ورای این وجه بازیگر به عنوان انسان دارای یک زندگی شخصی است و تمام انسانیتش در بازیگری که خلاصه نمی شود؛ زندگی شخصی بازیگر پر از تجربیات عجیب و غریب است.
در این سال ها کمتر اهل گفت و گوهای تفصیلی بوده اید و در شبکه های اجتماعی هم حضور پررنگی ندارید. چرا؟
زیاد اهل فضای مجازی و شبکه های اجتماعی نیستم و تا شخصی را نشناسم و یا پیامک برایم ندهد تا از دلیل تماسش مطلع شوم جواب گوشیم را نمی دهم. ترجیح می دهم به دور از فضای حاشیه ای و پرتنش اینستاگرام و تلگرام زندگیم را ادامه بدهم و در آرامش به کارهای مورد علاقه ام برسم.
منبع: برترینها
