پر خوری ناشی از استرس و فشار روحی

پرخوری اغلب ثانوی به سلسله حوادثی است که بدوا با گرسنگی و غذا ارتباطی ندارد. به مثال زیر توجه کنید:
ترافیک> قرار ملاقات با پزشک معالج > انتظار طولانی در مطب> ترافیک> استرس> مغازه نان فروشی> پرخوری.
حتی المقدور سعی کنید با برنامه ریزی قبلی از پیدایش چنین حوادثی که تغذیه شما را به هم می زند جلوگیری کنید. در مثال فوق مثلاعوض رفتن به مغازه نان فروشی می توان راه حل دیگری پیدا نمود:
ترافیک> دکتر> انتظار کشیدن طولانی> ترافیک> فشار روحی> راه حل دیگر> خانه.
سعی کنید چه چیز، چه وقت، کجا و چرا می خورید را کنترل کنید.
این عقیده که “چیزی برای خوردن انتخاب نمی کنم زیرا می خواهم سالم بمانم” مطلوب تر از این است که بگوئیم “نمی توانم آن را بخورم”.
برای بسیاری از افراد غذا تسلی بخش و مشغول کننده است و بکرات غذا را در پاسخ به هیجانات خود می خورند نه به علت نیاز. شما اگر به این دلایل غذا می خورید عادت خود را عوض کنید و در موقع نیاز بدن به غذا، بخورید. فعالیت هایی از جمله قدم زدن، دوچرخه سواری، ملاقات با یک دوست، خرید و مطالعه نیز اسباب پرخوری شما را فراهم می سازند.
در مواردی که تصمیم گرفته اید وزن خود را کاهش دهید از دوستان و فامیل خود کمک بگیرید. برای این که هنگام پخت غذا سر غذا حاضر نباشید، از ایشان بخواهید که غذای شما را تهیه کنند. غذاهای چرب را دور از چشم نگاه دارید. و اگر قرار است چیزی نخورید با فعالیت های فوق الذکر خود را مشغول کنید.
نتایج مورد انتظار بتدریج براورده می شوند. زیرا عادات غذایی در طی سالیان دراز پی ریزی شده و تغییر سریع آنها مشکل می باشد. از متخصصین پزشکی و حرف وابسته برای کنترل بیماری خود کمک بگیرید. مربی غذایی می تواند راه حل های جدید یا غذاهای جدیدی را ارائه داده و شما را دلگرم کند. بیاد داشته باشید که برنامه شما کوتاه مدت نبوده بلکه بایستی یک برنامه دراز مدتی که عادات غذایی شما را تغییر داده و کنترل بیماری و سلامتی شما را تضمین کند، مراعات کنید.
برای خانم های سنین بین ۲۵-۱۸ برای هر سال پایین تر از ۲۵، نیم کیلوگرم کسر کنید.
منبع: مه شو