نکاتی درباره ی تاریخچه انسولین

تزریق انسولین اولین بار در سال ۱۹۲۱ توسط دکتر فریدریک بانتیتگ و دکتر پارلز بست در تورونتو و کانادا بر روی سگ ها صورت گرفت. این دو دانشمند عصاره پانکراس سگ های غیر دیابتی را بعد از تهیه کردن به سگ های دیابتی تزریق کردند موفقیت این تجربه چنان چشمگیر بود که برای اولین بار در سال ۱۹۲۲ عصاره پانکراس حیوانی را برای تزریق به انسان فراهم کردند.
تا این اواخر تولید انسولین در امریکا از پانکراس گاو، خوک و یا ترکیبی از این دو حیوان بوده است. برای سال های متمادی انسولینی که به این ترتیب تهیه می شد دارای ناخالصی های بی شماری بود و به پیدایش واکنش های نامطلوب منجر می گردید. این واکنش ها از سرخی موضعی محل تزریق تا خارش و آماس محل تزریق متفاوت بود.
در بعضی دیگر از بیماران نسج چربی محل تزریق از بین رفته و سبب چروکیدگی پوست می گردید (آتروفی نسج چربی) و در گروهی دیگری نسج چربی در محل تزریق گرد آمده (هیپرتروفی چربی) و توده یا برامدگی زیر جلدی ایجاد می کرد. ناخالصی های انسولین از طرف دیگر سبب تولید آنتی کورهایی می شد که در بعضی افراد مقاومت انسولینی ایجاد کرده و دزهای زیادی از انسولین مصرف می شد.
با گذشت سال ها کارخانه های تولیدکننده انسولین توانستند راههای از بین بردن ناخالصی ها را پیدا کنند. امروزه انسولین های خوکی، گاوی و یا نوع مخلوط گاوی و خوکی بسیار خالصی در دسترس می باشد. با استفاده از این انسولین ها شانس پیدایش عوارض فوق کاهش یافته است.
اخیرا با کشف بیوسنتز انسولین انسانی انقلابی در صنعت انسولین سازی ایجاد شده است. احتمال کمبود انسولین در دهه ۱۹۹۰ دانشمندان را به این فکر انداخت تا عوض منبع حیوانی به دنبال منبع دیگری باشند. کوشش دانشمندان سبب گردید که بتوانند بیو سنتز انسولینی را که نه در بدن حیوان و نه در بدن انسان درست می شود، کشف کنند. این نوع انسولین کاملا به انسولین انسانی شبیه می باشد. این نوع انسولین به علت این که منشا حیوانی ندارد کاملا عاری از ناخالصی های انسولین گاوی یا خوکی می باشد.
منبع: مه شو