نحوه ی تشخیص و درمان سندرم گیلن- باره

تشخیص
تشخیص سندرم گیلن- باره عموماً مبتنی بر علایم و نشانه ها، معاینه جسمانی و آزمون های تشخیصی از جمله : بررسی میکروسکوپی مایع مغزی نخاعی است.
سندرم گی ین- باره در شدیدترین شکل خود یک اوژانس پزشکی محسوب می شود که نیاز به بستری شدن دارد. برخی از افراد مبتلا به این سندرم در برهه ای از بیماری، به حمایت های تنفسی احتیاج پیدا می کنند. پنجاه تا ۹۰ درصد افراد درگیر، در عرض چند ماه کاملاً خوب می شوند. چنانچه بیماری شما شدید باشد، احتمالاً برای بازیابی استقلال فردی نیاز به یک برنامه توان بخشی دراز مدت خواهید داشت. در ۱۵ تا ۲۰ درصد موارد، بیماری به طور کامل بهبود پیدا نمی کند و تقایصی به شکل مادام العمر گریبان گیر فرد خواهند بود. میزان مرگ و میر ناشی از این بیماری ۵ درصد یا کمتر است.
درمان
درمان سندرم گیلن- باره به طور کلی، مبتنی بر مراقبت های حمایتی است از عملی موسوم به پلاسا ربایی (پلاسما فرز) که پلاسما و آنتی بادی های مضر را از خون جدا می سازد، ممکن است در هفته های نخست یک حمله شدید استفاده شود.تزریق داخل وریدی ایمونوگلبوئین (از راه سرم) که حاوی آنتی بادی های سالم از دهندگان خون است نیز ممکن است موثر واقع شود، به ویژه اگر خیلی زود تجویز شود. این درمان شانس بهبودی کامل را افزایش می دهد.
با تثبیت شدن وضعیت شما، برنامه توان بخشی احتمالاً آغاز خواهد شد. ممکن است از آب درمانی چرخابی برای رفع درد و تسهیل باز آموزی حرکات استفاده شود. فیزیوتراپی که متضمن ورزش های انفعالی هم می باشد، ممکن است بدون هیچ خطری در همان اوایل بیماری به کار گرفته شود. بعداز اینکه علایم و نشانه های شما کاهش یافتند، تیم توان بخشی برای کمک به بازیابی قدرت عضلانی و استقلال فردی، برنامه منظمی از ورزش های فعال (غیرانفعالی) را برای شما ترتیب خواهد داد. ممکن است برای برخی از افراد تمرین با وسایل سازگار کننده و جبرانی مثل صندلی چرخ دار یا مفصل یار ضرورت پیدا کند.
منبع: مه شو