منصوریان و مگویان: تدبیر یا گاف؟

آی‌اسپورت: تصمیم منصوریان برای کنارگذاشتن بهنام برزای از استقلال، هنوز هم برای هواداران باشگاه تعجب‌آور به نظر می‌رسد. برزای یکی از اصلی‌ترین دلایل ماندگاری این مربی روی نیمکت آبی‌ها در فصل گذشته بود اما در تابستان، با بی‌رحمی باورنکردنی این مربی روبرو شد. علیمنصور می‌توانست به جای برزای جوان و هیجان‌انگیز، با یک فوتبالیست معمولی مثل جابر انصاری یا یک بازیکن همیشه مصدوم مثل محسن کریمی وداع کند، می‌توانست به جای در اختیار داشتن سه مهاجم نوک، از برزای به عنوان یک بازیکن انعطاف‌پذیر در چند پست مختلف بهره ببرد، می‌توانست قید تمدید قرارداد با یعقوب کریمی را بزند اما هیچکدام از این کارها را انجام نداد و جوهر قلم قرمز را برای حذف بهنام به کار گرفت.

درباره پروژه عبور از مهاجم جوان جنوبی، اعتراضات زیادی مطرح شد اما استقلال علیمنصور یک خروجی مهم دیگر داشت که در آن زمان، کمتر کسی درباره‌اش حرف زد. سرمربی استقلال در عین سالمندسازی ترکیب تیم با جباری و جپاروف، مگویان را به بهانه بالارفتن سن کنار گذاشت. هرایر قبل از ورود پژمان، بهترین دفاع میانی آبی‌ها به شمار می‌رفت. به مراتب کم‌اشتباه‌تر از پادوانی و باتجربه‌تر از مجید حسینی. علیمنصور لابه‌لای نطق‌های جنجالی‌اش در نود، به این موضوع اشاره کرد که هرایر را به خاطر هراس از بدهی‌های خارجی کنار گذاشته اما روند حذف این بازیکن، به میزان بدهی‌های خارجی باشگاه اضافه کرد. استقلال  به جای فسخ توافقی قرارداد با بازیکن ملی‌پوش ارمنستانی قبل از شروع فصل، قرارداد این بازیکن را بعد از شروع فصل به صورت یک‌طرفه فسخ کرد تا ناچار شود همه مبلغ قرارداد این بازیکن را پرداخت کند. در غیاب مگویان، پادوانی و حسینی وظیفه‌ای به جز شراکت در قتل سرمربی تیم نداشتند. کشف عظیم گوک نیز، اساسا نمی‌توانست ربطی به زمان حال داشته باشد و این مدافع بااستعداد، برای یک فصل پرفشار آماده به نظر می‌رسید. فکری که مگویان را کنار گذاشت، در حال تدبیرکردن نبود. این نقشه، نقشه رنج استقلال بود. به جای آن‌که آن‌ها را به نقشه گنج نزدیک کند.

منبع: برترینها